Morgunblaðið - 11.01.1986, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR11. JANÚAR1986
Guðrún Axels-
dóttir — Minning
Ég þekkt hefi vetrarins hörku og hjam
og haft af eldsglóðum kynni,
en þó verð ég alltaf sem óharðnað bam
andspænis minningu þinni.
(Indr.Þ.)
Mánudaginn 30. desember síð-
astliðinn var gerð útför móður
minnar, Guðrúnar Axelsdóttur, frá
Fríkirkjunni í Reykjavík.
Mamma lést í Landspítalanum
að kvöldi Þorláksmessu. Andlát
mömmu kom mjög á óvart, en
banamein hennar var blóðtappi. Þó
mamma hafi verið í sjúkrahúsi um
tveggja mánaða skeið, þá var legan
í þetta sinn ekki af líkamlegum
toga spunnin, heldur andlegum.
Mamma átti oft á seinni hluta ævi
sinnar við þunglyndi og kvíða að
stríða, en það stóð stutt yfir þar til
nú, enda var mamma glaðlynd kona
að eðlisfari, og trúði ætíð á Guðs
hjálp og ekki má gleyma þætti
lækna og læknavísindanna í þeim
efnum.
Við höfum vonað að mamma
fengi að koma eitthvað heim um
jólin, og hafði faðir minn undirbúið
það vel á þeirra litla og fallega
heimili, en eigi má sköpum renna.
Móðir mín fæddist á Norðfirði
þ. 21. júlí 1922. Foreldrar hennar
voru Rakel Guðmundsdóttir, ættuð
úr Höfnum, sem lifir nú dóttur sína
í hárri elli og missir hennar er
mikill, því mamma var hennar
sterkasta stoð í gegnum erfiða
ævi, og Axel Armann Þorsteinsson
frá Norðfirði, sem látinn er fyrir
nokkrum árum. Mamma átti eina
alsystur, Helgu, en fjögur háfsystk-
ini og eru systkini mömmu öll á lífi.
Mamma fluttist með móður sinni
frá Norðfirði til Reykjavíkur eins
árs gömul. Ólust þær systur,
mamma og Helga, upp hjá móður
sinni, sem alla tíð sá ein fyrir sér
og dætrum sínum. Móðir mín hefur
sagt mér, að vinnutími ömmu hafi
alltaf verið langur og strangur, en
þó minntist hún þess sérstaklega,
hvað sér hafi þótt sárt að sjá á
eftir móður sinni út til vinnu
snemma á sunnudagsmorgnum,
þegar aðrir áttu frí, það hefur verið
erfitt bamssálinni, því í þá daga
voru sunnudagar litnir öðrum aug-
um en nú er. Heyrt hef ég það, að
þær systur hafi oft borið af öðrum
í klæðnaði, og rerinir mig grun í
það, að þau föt hafi orðið til á nótt-
unni á þeim stutta tíma sem amma
hafði til að hvílast. Þannig liðu
bernsku- og æskuár mömmu. Þær
mæðgur bjuggu lengst af í einu
herbergi í kjallara hússins á Lauga-
vegi 149, en það hús átti Ingólfur,
bróðir ömmu, en hann er nú látinn,
minntist mamma þess oft hve góður
MiTSUBiSHi
LANCER
5 manna fjölskyldubíll með framdrif
ímynd Japnaskrar tækni
O Hæfilega stór
O Þægilegur í akstri
O Sparneytinn
O Auöveldur í endursölu
hann hefði verið þeim. En á æsku-
slóðum mömmu bjuggu hjón með 9
böm og eitt af þeim var faðir minn,
Ólafur.
Mamma og pabbi felldu ung hugi
saman, hann 17 ára og hún 16.
Þau gengu síðan í hjónaband á
aðfangadag árið 1941, var það séra
Sigurbjöm Einarsson sem gaf þau
saman. Það vom um margt erfiðir
tímar, þegar þau hófu búskap, hús-
næðis- og atvinnuleysi var mikið.
Það má nærri geta hvort það hefur
ekki sett sín spor í sáiir þessara
ungmenna að þurfa að flytja stað
úr stað og vita aldrei hvað biði
næst. En pabbi var duglegur til
vinnu og tók hvað sem var, og ekki
hefur skemmt fyrir þeim bjartsýni
og glaðlyndi mömmu á hveiju sem
gekk. En það fóru betri tímar í
hönd. Þegar stríðið braust út hóf
pabbi bifreiðaakstur og hefur haft
það að ævistarfi sínu í 44 ár, síð-
ustu 27 árin hjá SVR.
Mamma og pabbi eignuðust svo
sína eigin íbúð árið 1962, á Grens-
ásvegi 60 og var það mikill gleði-
gjafi, þó fermetrafjöldinn væri ekki
mikill, því þar var nóg hjartarúm.
Vil ég nú á þessum tímamótum
þakka öllu sambýlisfólki foreldra
minna fyrr og nú á Grensásveginum
fyrir einstaka hlýju í garð móður
minnar, sem hún minntist svo oft
á, því hvað er betra í þessu lífi en
að vera með góðu fólki?
Mamma var aldrei heilsuhraust.
Átti hún við líkamlega sjúkdóma
að stríða frá unglingsárum, og ég
efa það að allir sem mömmu um-
gengust, þessa glöðu og hjálpsömu
konu, hafi rennt grun í það hve oft
hún var þjáð. Mamma var góð
móðir og eiginkona, og lét sér
ekkert óviðkomandi sem alla fj’öl-
skylduna og vini snerti, hvort sem
það var í gleði eða sorg. Helga
systir mömmu átti 6 böm og varð
ung ekkja, amma og Helga hjálpuð-
ust að við að ala upp börnin, en
engum sem til þekktu gleymist
hlutur mömmu, sem af allri sinni
skertu orku eyddi öllum þeim tíma
sem hún naumast gat séð af frá
sínu heimili til að aðstoða systur
sína og móður á alla lund til síns
síðasta dags. Má segja, að ekki
hafi sá dagur liðið sem mamma fór
ekki til móður sinnar, og mættu
margir taka það sér til fyrirmyndar.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
ömmu, Helgu, systur mömmu, og
bamanna hennar að þau sakna
mömmu sárt og þakka henni af
heilum hug allt sem hún var þeim.
Foreldrar mínir eignuðst 3 böm
og em þau talin í aldursröð, Rakel
Sjöfn, f. 20. júní 1941, Siguijón,
f. 26. júlí 1944 og Guðmunda, f.
8. marz 1949. Mamma átti 8 barna-
böm og 3 langömmubörn. Enn-
fremur ólst dóttir undirritaðrar að
miklu leyti upp hjá ömmu og afa,
en ég var þá einstæð móðir í for-
eldrahúsum, og minnist hún þeirra
ára með miklu þakklæti og saknar
ömmu sinnar sárt.
Ég trúi því og treysti, að mamma
dveljist nú hjá þeim eina sanna
Guði sem hún treysti á, og ég veit
og þakka það í bæn, að mamma
hefur verið leyst frá andlegum og
líkamlegum þjáningum.
Ég vil að að lokum láta Ijóðið
Móðurást, eftir Kolbein Högnason,
bera kveðju mína til móður minnar
þar sem við hittumst aftur.
Það fer svo margt, sem manni er skyldast
að meta og þakka, að bið þess verður löng.
Að minnast þín mér ætti að vera vildast,
þótt verði orð mín til þess hálf og rong.
Mér gafst ei neitt, er gæti við þig jafnazt
— þú gafst mér ein og varst mér líka allt.
Og elskuverk þín um mig hafa safnazt
með yl og frið, er dimmt mér þótti og kalt.
Þótt lífið hafi gefið fleiri gæði
en gæzku þá, er blessuð náð þín ól,
hver stjama var sem gijót og gaddur bæði
við geislamagn frá þeirri miklu sól.
Það reyndust brátt á öðrum ástum þurrðir
- við endprgjaldið þar var miðað flest.
Þú ein varst, sem að aldrei launa spurðir
og áttir þó að launum skilið mest.
Þótt brygðist flest - þig aldrei þurfti að efa
og aldrei minna en þegar brást ég þér.
Ég skil ei, hvemig ferðu að fyrirgefa
og finnst það dýpra en allt á jörðu hér.
Þótt aðrir sér af vizkuverkum hrósi,
mér virtust ráðin oftast köld og hál.
Það var að bera hlut að björtu ljósi
að bera undir þig sín dýpstu mál.
Og hjarta Guðs ég ræð af minni móður,
hvað miskunn þess og náð sé hrein og rik.
Því hvemig fer þá Guð að vera góður,
ef gæzka hans er ekki þinni lík.
Guðmunda Ólafsdóttir
Amma Gunna dó á Þorláks-
messukvöld, allir voru að undirbúa
jólahátíðina. Afi var búinn að setja
upp litla jólatréð, sem hann og
amma höfðu átt í svo mörg ár, og
ég minnst frá því ég var lítil, og
hann hafði gert litlu íbúðina þeirra
svo jólalega, því amma ætlaði að
koma heim um jólin. Þá var hringt
frá spítalanum, amma Gunna var
dáin, líkaminn hafði gefið sig. Það
var erfitt að halda jól, þegar þau
loks komu. Eftir að ég fluttist frá
afa og ömmu, þar sem ég ólst upp,
höfðu þau alltaf komið til mömmu
og manns hennar á aðfangadags-
kvöld, ég beið alltaf kl. 6 eftir því
að sjá ömmu koma, því mér fannt
jólin og jólaskapið koma með henni.
Amma var viðkvæm kona en þó
svo sterk þegar eitthvað bjátaði á.
Alltaf var hún tilbúin að hjálpa og
fóma sjálfri sér fyrir aðra. Amma
kom aldrei tómhent, hvert sem hún
kom var hún alltaf gefandi.
Það var gott að leita til ömmu,
alltaf var hægt að treysta á að hún
væri vöknuð, hversu snemma sem
maður kom til hennar á morgnana,
já, það var gott að koma til ömmu
á köldum morgnum og fá heitt
kaffi og kringlu, þá var oft skrafað.
Ég gat alltaf leitað til ömmu, hvort
sem mér leið illa eða vel, hún reyndi
alltaf að leysa úr vandamálunum
og alltaf fór ég hlæjandi frá henni.
Amma var glaðlynd og henni tókst
alltaf að gera gott úr öllu.
Nú þegar amma er dáin hrannast
minningarnar upp. Á hveiju hausti
kom hún til mín og sagði: „Rósa
mín, ég vildi að þú værir orðin lítil
aftur, svo við gætum farið að tína
laufin sem hafa dottið af tijánum
eins og við gerðum svo oft þegar
þú varst Iítil."
Amma var trúuð kona, þó hún
færi ekki í kirkju á hveijum sunnu-
degi, sýndi hún það í verki við þá
sem voru minni máttar. Alltaf
signdi hún mig áður en hún klæddi
mig, og fór með bænimar með mér
á kvöldin.
I sorg minni hugga ég mig við
að amma sé ekki dáin heldur hafi
hún aðeins yfirgefið sjúkan og sár-
an líkama og horfið til betri heim-
kynna. Hún lifir einnig í minningu
okkar. Ég bið Guð að styrkja og
hugga elsku afa Óla í sorg hans.
Hann var henni styrk stoð í veikind-
um hennar og var henni svo góður.
Langar mig til að ljúka þessari
grein á ljóði eftir Arnmund Gísla-
son, í minningu alls þess sem amma
var mér.
Úr „Foreldraminning"
Man ég þá tið, er mér sem bami hlúði
móðurhönd blið ogþerraði amatár;
hvert sinn erég í faðminn hlýja flúði
fann ég hvíld, er græddi öll mín sár.
Hvað er svo milt sem athvarf bamsins unga,
elskandi móðir vemd og forsjá sterk?
Gæði þau málað getur engin tunga,
guðlegrar ástar, fómargjamar verk.
Aldrei éggleymi orðum kærrar móður
eða hve blítt og vel hún að mér lét,
orðunum þeim, að vera vænn og góður
og varast að ganga siðspillingar fet.
S. Rósa Erlendsdóttir