Morgunblaðið - 25.02.1987, Qupperneq 40

40 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 1987
Sr. Kjartan Jónsson skrifar frá Kenýu:
Ljósmynd/Kjartan Jónsson
Hjón Marit og Leif ásamt hjúkrunarkonunni Tone (fremst á myndinni) fyrir framan kristniboðsstöðina
í Sekerr-fjöllunum í Pókot-héraði. — Þama vinna þau gott þróunar- og hjálparstarf þar sem hinn
kristni boðskapur er aðalstarfstækið og -drifaflið.
Sótt á brattann
f sjúkraskýlinu. Hjúkmnarkonan Tone skoðar bams-
hafandi konu. Nú er sjúkraskýlið góður vinur í
samfélaginu. Ótti og fordómar gagnvart því em mjög
á undanhaldi.
Við snigluðumst upp snarbratt
fjallið, hærra og hærra. Fjórhjóladrif
gamla jeppans kom nú í góðar þarf-
ir, en án þess kæmist maður ekki
hátt. Það reyndi augsýnilega mikið
á bílinn og vélin varð heitari og heit-
ari. Skyndilega drap hann á sér í
einni bröttustu brekkunni, sem var
i krappri beygju. Brattinn var örugg-
lega vel yfír 30%. Það sauð á
kælikerfínu og dýrmætt vatnið
sprautaðist til jarðar. Sólin var að
hníga til viðar og innan skamms
myndi hitabeltisnóttin skella á.
Þama vorum við tvær íslenskar §öl-
skyldur strandaðar í miðju fjalli við
miðbaug.
ins lagði þróunarhjálp norska ríkisins
malbikaðan veg í gegnum héraðið í
átt til Súdans. Áður en þessar fram-
farir komu brugguðu menn aðeins
lítilsháttar úr hunangi, en svo kom
nútíminn með sykur og olíutunnur.
Stofnuð voru drykkjumannafélög.
Tíu til tuttugu nágrannar tóku sig
saman. Hver um sig bruggaði í sína
tunnu. Þegar mjöðurinn var tilbúinn
var slegið upp veislu og allir settust
um fyrstu tunnuna og drukku þar
til hún var tóm. Daginn eftir var
sest við tunnu næsta félaga og síðan
koll af kolli. Á þennan hátt gekk lífíð
Áfengisþræll. Brugg og ofdrykkja hefur verið mikið vandamál í Sekerr.
Skriðuvegnr
Þetta atvik átti sér stað í Sekerr-
fjöllunum í Pókot-héraði fyrir
nokkrum ámm
Sekerr hafa háð marga erfíða
glímuna við fjallið, enda hefur hrepp-
urinn lengi verið þekktastur fyrir
veginn, þann brattasta og hrikaleg-
asta, sem víðreistir ferðalangar hafa
nokkru sinni séð.
Þegar kristniboðsstöðin var byggð
upp fyrir nokkrum árum var tæpast
hægt að tala um veg. Ekið var upp
skriður og árfarvegi. Varla var farið
svo upp eða niður fjallið, að ekki
spryngi að minnsta kosti á einum
hjólbarða og á rigningartímanum
urðu kristniboðamir ósjaldan að láta
fyrirberast í bílnum næturlangt og
bíða eftir að „vegurinn" þomaði er
bíllinn sat fastur í drullupytti. Þessar
„skriðuferðir" tóku verulega á og
margur gesturinn var illa farinn á
taugum, þegar komið var á leiða-
renda.
En nú eru betri tímar og vegurinn
er miklu betri vegna þess að ríkis-
stjómin lét laga hann er endurvarps-
stöð fyrir póst og síma var reist
uppi á fjallinu, en þó komast hann
ekki nema sterkir bílar með drif á
öllum hjólum.
Drykkjuskapur
Pyrst, þegar ég heyrði um þennan
stað, voru lýsingamar yfirleitt nei-
kvæðar. Sérstaklega fór orð af
drykkjuskap þorpsbúa. Allir drukku,
konur sem karlar, ungir sem aldnir
og jafnvel böm.
Bruggað var í 200 1 olíutunnum
frá vegagerðinni, en við rætur fjalls-
Skólaæskan. Hún er framtíðarvon þjóðfélagsins. Heimilisaðstæður margra barna eru
mjög erfiðar, en í skólanum og kirkjunni fá þau að kynnast nýju lífi, framförum og
kærleika, sem þau þekktu ekki áður.
„ Akurinn var lengi
harður í safnaðarstarf-
inu. Auk alls kyns
hindurvitna og for-
dóma voru margir
nágrannar fáskiptir.
Tækifaeri til að hitta
aðra hvíta menn voru
fá svo að einangrunin
tók oft verulega á
kristniboðana. En þeir
gáfust ekki upp, heldur
héldu áfram að boða
þann boðskap, sem
hafði breytt lífi þeirra
sjálfra og flutt þá alla
leið suður á miðbaug í
Afríku.“
nær eingöngu út á drykkju og leit
að nýjum miði, þegar veigar drykkju-
félagans þraut.
Um skeið virtist sem drykkjuskap-
urinn myndi leiða samfélagið til
glötunar því mæðumar hugsuðu ekki
um böm sín og margir „gleymdu"
að sá í akrana, en fólkið lifír aðal-
lega af akuryrkju og kvikfjárrækt.
Hin síðari ár hafa æ fleiri haft at-
vinnu af að grafa eftir gulli, sem
fínnst í nokkrum mæli í fjöllunum.
Fordómar og
hindurvitni
Fyrstu kristniboðamir í Sekerr
áttu ekki sjö dagana sæla. Þeir
byggðu sjúkraskýli og hófu heilsu-
gæslustarf, enda var engin slík
þjónusta á þeim slóðum. Allt bygg-
ingarefni varð að flytja með þyrlu.
Sjúkrastarfið gekk illa í fyrstu vegna
fordóma og hræðslu innfæddra, sem
Gull!! Nokkuð
gull finnst í Se-
kerr-fjöllunum.
Allnokkrir hafa
atvinnu af að
grafa eftir því.
Hér sést gull-
kaupmaður
vega hinn eftir-
sótta góðmálm.
fóru helst aldrei á sjúkrahús og þá
ekki fyrr enn í dauðann var komið.
Þess vegna álitu þeir sjúkrastofnanir
vera staði, þar sem menn létu lífíð.
Eitt sinn er ég var þar í heim-
sókn, var ég beðinn um að flytja
í PÓKOT