Morgunblaðið - 27.11.1987, Blaðsíða 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1987
HLÍF SVAVARSD'OTTIR LISTDANSSTJORI [VIÐTALI
„Dansinn eropinberun manneskj-
unnar. Dansarinn verðurstöðugt
að efla sig og þroska, jafnt and-
lega sem líkamlega og hann
verður að kunna að beita þroska
sínum í þágu dansins og það án
þess að missa nokkurn tíma sjón-
ar á því að danslistin er hans eigin
persónu mikilvægari."
maðurinn er
tengiliður
| „Ég sr lent," svarar Hlff
Svavarsdóttir, nýráöinn
listdansstjóri Þjóólsikhússins,
þsgar ég spyr hana hvernig só
að vera komin heim til að setjast
að eftir 22ja ára búsetu og störf
erlendis. „Hér hef ég verk að
[ vinna og það eru verk sem mér
i finnst að ég verði að takast é við.
Erlendis hef ég verið gestur og
þess vegna notið ékveðinnar
sérstöðu sem er lúxus og
| vissulega hef ég notið þess. i
stórum samfélögum eru gerðar
miklar kröfur og þvf oft auðvelt
að verða undir, en Holland, þar
sem ég hef búið og starfað
sfðustu fimmtén érin, hefur verið
mér gott. i litlu þjóðfólagi er
staða hlutanna skýrari og ekki
endiiega auðveldari. íslenski
dansflokkurinn er é tfmamótum
og stöðu hans þarf að taka til
gagngerrar endurskoðunar og ég
vit taka þétt f þvf og beita öllum
mfnum kröftum til að hér verði
til sterkur, sjélfstœður
dansflokkur.
Það var ekki auðvelt að hafa
hendurá Hlíf þessa daga sem
spjall okkar fór fram. Ekki fyrir það
að hún forðaðist mig, heldur það
að komið var að endasprettinum
á fyrstu sýningu íslenska
dansflokksins eftir að Hlíf tók við
stjórnun hans, Flaksandi faldar,
sem varfrumsýnd 22. nóvember
sl. „Já, kannski á 22 eftir að verða
happatalan mín," segir hún eilítið
kímin og ég veit að um huga
hennar fljúga hugsanir og vonir um
bjarta daga dansflokknum til
handa. Hann á hug hennar allan.
Hún er reist, hlý, næstum því
blíð en þó ákveðin. Hlíf hóf störf
1. september sl. Fjórum vikum
síðar eignaðist hún soninn Viktor
Bjarka. Hún hefur reynt að skipta
tíma sínum á milli fjölskyldunnar
og dansflokksins. „Heima hjá mér
býég í algjöru karlasamfélagi en
í dansflokknum eru eingöngu
konur."
Frá því að hún kom heim hefur
hún þurft að standa í ströngu. Hún
hefur verið í leit að samastað fyrir
fjölskylduna sem er orðin fimm
manna, og það hefur tekist til
bráðabirgða og á sama tíma hefur
hún verið að fara í saumana á
stöðu dansflokksins, þjálfað hann
og æft og samið annað tveggja
dansverkanna sem Flaksandi
faldar samanstanda af.
„Vinnan við þessa sýningu hefur
hjálpað mér ótrúlega mikið til að
kynnast getu flokksins sem heildar
og ekki síst til að kynnast því
hvernig hver einstaklingur innan
hans er sem persóna og dansari.
Hvort tveggja finnst mér ákaflega
mikilvægt. Því dansinn er
opinberun manneskjunnar.
Dansarinn verður stöðugt að efla
sig og þroska, jafnt andlega sem
líkamlega og hann verður að kunna
að beita þroska sínum í þágu
dansins og það án þess að missa
nokkurn tíma sjónir á því að
danslistin er hans eigin persónu
mikilvægari. Þetta er auðvitað oft
erfitt fyrir dansara, því hann elst
upp fyrir framan spegil. Hann hefur
sjálfan sig fyrir augum allan sinn
þroskaferil. (spegilinn verður hann
að líta með gagnrýnisaugum, en
jafnframt að elska sig út af lífinu.
Þetta getur verið erfitt því hann
verður að sýna þroska sínum
áhuga, en jafnframt vera
áhugalaus um sína eigin persónu
þegar á sviðið er komið. Dansarinn
verður að muna að hann er að
þjóna. Listamaðurinn ertengiliður
milli lífsins og listarinnar.
Því verða oft til tvær manngerðir
í ballettheiminum. Annars vegar
sú sjálfsupptekna og hinsvegar sú
sem aidrei finnur sig og er sífellt
óánægð meö sig og lemur sig
áfram harðaren nokkur harðstjóri.
En dansarinn er það sem lifir og
þrífst þar á milli og fyrir utan, því
„Ég“ skiptir ekki máli þegar á
hólminn er komið. Að velta sér upp
úr sjálfum sór á sviði getur verið
skolli kostulegt, en aldrei frjótt og
þá er listamaðurinn illa staddur."
Verk Hlífar í Flaksandi földum
heitir Á milli þagna og ég spyr
hana hvað hafi vakaö fyrir henni
með verkinu. Hún er treg við að
fara að útskýra það nákvæmlega,
því verkið á að standa sjálfstætt,
en segir þó: „Þetta verk vegur
ekki þungt. Mig langaði til að
semja Ijúft dansverk og brjóta upp
stílform og það er kannski eitthvað
það erfiðasta. Það vakti ekki síður
fyrir mér að með vinnunni með
stelpunum gat ég kynnst þeim
beturog þess vegna eru þær
yngstu í flokknum í dansverkinu,
því þær þekkti ég minnst þegar
ég kom til starfa. En fyrst og
fremst var þvi ætlaö að styðja
verk Angelu Linsen sem mér finnst
einstaklega góður og spennandi
danshöfundur. Verkið hennar
heitir Kvennahjal og er sérstaklega
samið fyrir dansarana. Hún samdi
verkið með hliðsjón af
dönsurunum. Hún fylgdist með
þeim og kynntist þeim og þróaði
verkið þannig áfram. Mérfinnst
það mjög skemmtilegt. Það er
modem og mitt er af klassískum
toga, en þetta tvennt getur farið
vel saman."
Þaö þarf ekki að sitja lengi aö
spjalli við Hlíf Svavarsdóttur til að
finna að þar fer þroskaður
listamaður sem hefur stælst í
margri eldrauninni, en þó aldrei
glatað sjónum á markmiðum
sínum, þó stundum hafi þau aðeins
verið sýnileg við ysta
sjóndeildarhring. Hún hélt út til
Englands fimmtán ára að aldri til
náms í Konunglega ballettinum í
London eftir nokkurra ára nám hér
heima. „f Konunglega var ákaflega
ströng klassísk þjálfun og allt mjög
formfast og strangt. Þetta var á
tímum Twiggy, sem hafði einmitt
þann vöxt sem svo gjarnan er
talinn hæfa ballerínum. Þannig að
jafnvel tískan ýtti undir þessa
ímynd. Ég varö þver og þrjósk og
vildi ekki taka þátt í þessum
ósköpum. (dansinum erum við að
fjalla um sálina og fólk er
mismunandi. Mérfinnst gaman að
sjá manneskjur í ballett en ekki
ímyndir. Dansarinn má ekki líma
utan á sig ímynd, því dansinn
kemurinnanfrá. Það skiptirekki
máli hvernig hann vill líta út, heldur