Morgunblaðið - 27.11.1987, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1987
C 3
hvað hann hugsar og gerir. Það
kom að því að ég sótti eingöngu
þá tíma sem mér fannst ég hafa
gagn af og ég ætlaði alls ekki að
gefast upp. Mamma hafði treyst
mér og ég hef oft hugsað um það
síðan hvað það hlýtur að hafa verið
erfitt fyrir hana að styrkja mig til
þessa náms, og þurfa að sjá á
eftir fimmtán ára barni sínu útí
heiminn. Ég man að hún sagði við
mig: „Ef þú vilt ekki verða dansari,
þá geturðu alltaf komið heim og
lært hárgreiðslu." En það átti ekki
fyrir Hlíf að liggja að verða
hárgreiðslukona. Með náminu fékk
hún sér vinnu við Óperuna í Covent
Garden. „Ég seldi leikskrárog
sælgæti og ég uppgötvaði
óperuna og það var hinn besti
skóli. Ég þoldi fyrst ekki Wagner,
en þarna lærði ég að meta hann
og fór að ala mig upp í tónlist og
læra að njóta hennar. Þarna komu
líka fram úrvalslistamenn og voru
að gera hluti sem skiptu máli.“
Hlíf var í London í fimm ár við
nám og störf. „Slæmirskólargeta
líka gert manni gott ef maður er í
þeim á réttum tíma í sínu
lífshlaupi." Henni var boðinn
samningur við dansflokk í
Frakklandi. Hún hafði gifstfyrri
eiginmanni sínum, Hreini
Friðfinnssyni myndlistarmanni,
sem þá hafði ekki hlotið þá
viðurkenningu sem hann nú nýtur.
Þau fluttust til Frakklands og
bjuggu við kröpp kjör og
dansflokkurinn sem Hlíf starfaði
með reyndist lélegur. „Það var
Ragnar í Smára sem bjargaði
okkur. Það átti að opna fyrstu
SÚM-sýninguna í Amsterdam og
Hrein langaði mikið til að taka þátt
í henni, en við áttum hvorki
peninga til að hann gæti gert
mynd, nó fyrirferðinni. Þá
skyndilega kemur ávísun í pósti frá
Ragnari í Smára. Hann vildi kaupa
af Hreini mynd, óséða. Þannig var
Ragnar. Hreinn gat hafist handa
til að taka þátt í SÚM-sýningunni
og óg ákvað að þreyta inntökupróf
í Þjóðarballettinn í Hollandi, en
þegar til átti að taka þá vildi franski
flokkurinn ekki sleppa af mér
hendinni, svo ég sá ekki annað ráð
en að strjúkal"
Holland tók vel á móti þeim.
Hlíf fékk fasta stöðu við
Þjóðarballettinn, sem þykir standa
fremstur ballettflokka í Hollandi
sem getur þó státað sig af að eiga
marga af athyglisveröari
ballettflokkum í Evrópu. Hollenska
ríkið veitti Hreini fljótlega
starfslaun og á þeim hefur honum
tekist að skapa myndlistarverk
sem hafa vakið athygli víða um
álfur. Að starfa með
Þjóðarballettinum erenginn dans
á rósum. Það er þrotlaus vinna.
Æfingarfrá morgni til kvölds og
sýningar á kvöldin. Og þó
Þjóðarballettinn hafi bækistöðvar
sínar í Amsterdam þá eru sýningar
hans jafnan tíðar í öðrum stærstu
borgum Hollands og farið í
sýningaferðir út um allan heim.
Starfsaldur ballettdansara er
stuttur og lýkur oftast þegarfólk
kemst á fertugsaldurinn og þar
kom að Hlíf sá fram á að hún yrði
að Ijúka störfum við flokkinn. Hún
hafði starfað í níu ár. Eftir tíu ára
starf fá dansarar laun í 4 ár til að
aðlagast nýju lífi. „Þessi umskipti
hafa oft reynst dönsurum erfið og
ég hef horft upp á alltof marga
þeirra brotna saman og missa alla
trú á sjálfa sig og lífið. Þeir hafa
orðið bitrir og fundist þeir hafa
verið sviknir. Ég mátti ekki til þess
hugsa að verða þannig, svo ég
ákvað að segja upp ári áður en
samningurinn minn rann út.
Framkvæmdastjóri ballettsins
kallaði mig á sinn fund og reyndi
að fá mig ofan af þessu og benti
mér á að ef ég hætti þá fengi ég
ekki þau fjögurra ára laun sem
mér byðust eftir samning, til að
aðlagast nýju lífi og fóta sig í því.
Þetta er vel meint en hefur líka
gefiö tækifæri til sjálfsvorkunnar.
Svo ég hætti eftir níu ára starf og
afsalaði mór þar með þessum
fjögurra ára launum. Meöan ég var
í Þjóðarballettinum stofnuðum við,
nokkrir dansaranna, danssmiðju
þar sem við reyndum fyrir okkur
sem danshöfundar. Þessi
danssmiðja reyndist vel og á
hverju vori voru sýnd verk úr
smiðjunni í sérstakri sýningu
flokksins. Þarna urðutil margir
ágætir danshöfundar. Vegna
reynslu minnar þar fókk ég boð frá
ýmsum ballettflokkum um að
semja verkfyrir þá. Þannig reyndi
ég að hella mér út í vinnu og ef
ekki bauðst betur þá dansaði ég í
Óperunni í Amsterdam og einu
sinni vann ég sem hlaðfreyja hjá
Arnarflugi."
Einn daginn fær hún boð frá
Bewth að stafa með þeim. Bewth,
sem gæti þýtt „Hreyfileikhúsið“,
er víða þekkt fyrir sórstakar
sýningar sínar sem hver um sig
er unnin fyrir ákveðið rými, sem
getur verið kirkja í þetta sinnið og
skipasmíðastöð í það næsta.
„Auðvitað varð óg yfir mig glöð
aðfá að starfa með þeim. Ég hafði
séð sýningar hjá þeim frá því að
ég kom fyrst til Hollands og hrifist
mjög af því sem þau voru að gera.
Og það var líka mjög gaman að
vinna í leikhúsinu. En svo kom að
því að starfsemin staönaði.
Leikhúsið var orðið fast í þeirri
ímynd sem það hafði skapað sér,
hún var orðin eins og spennitreyja
og þá er kominn tími til að stokka
upp spilin og gefa aftur."
Það gerði Hlíf og er nú komin
heim til að takast á viö nýja hluti
og hún vill stokka upp spilin í
starfi sínu með Islenska
dansflokknum. Hvernig lítur hún á
hið nýja starf sitt?
„Mitt starf er að efla og styrkja
flokkinn með öllum tiltækum
ráðum, vera sífellt vakandi fyrir
sjálfstæðri sköpun í flokknum og
örva þá sem þess þurfa og sparka
í rassinn á þeim sem þurfa þess.
Rækta einstaklingana innan
flokksins svo þeir geti staðið á
eigin fótum og jafnframtfallið inn
í hópinn svo hann verði sem sterk
heild. (slenski dansflokkurinn hefur
meðbyr. Fyrir tveimur árum setti
hann upp sýningu sem vakti mikla
athygli, Stöðugirferðalangar, og í
fyrra kom upp sýningin Ég dansa
við þig, sem sló rækilega
aðsóknarmet hjá flokknum, en þar
má ekki við sitja, það þarf að fylgja
þessu eftir og gera róttækar
breytingar á starfi flokksins. Hann
þarf að verða sjálfstæður. Hann
komst á laggirnar í Þjóðleikhúsinu
og hefur slitið þar barnsskónum
en nú er kominn timi til að hann
fari að heiman og standi á eigin
fótum. Hann er alltof fámennur og
þyrfti að hafa á að skipa þrjátíu
dönsurum, því þá gæti hann sinnt
margvíslegum verkefnum. Verið
jafnt með stórar sem litlar sýningar
víðsvegar og gæti starfað með
öðrum þeim leikhúsum sem hefðu
áhuga á að fá hann til samstarfs.
Það er nokkuð sem ekki er hægt
núna eins og málum er komið.
Þessa daga er veriö að vinna í
reglugerð fyrir flokkinn í
menntamálaráðuneytinu, sem er
fyrir löngu orðið tímabært. Mitt
starf er í rauninni við Þjóðleikhúsið
og eins og staðan er í dag er
dansflokkurinn í rauninni ekki til á
pappírum. Þessu þarf að breyta,
sem ég vona að verði gert í hinni
nýju reglugerð, annars áflokkurinn
enga framtíð fyrir sér og ég hef
ekkert hér að gera."
Viðtal:
Viðar Eggertsson
\
ISLANÐS
Víravirki á búninginn,
gull- og silfurskart, demantar.
Hálsmen í gulli og silfri með bœnunum:
Faðir vor,
Sjóferðabœn,
Æðruleysisbœn og Barnabœn.
(jullsmétírím
Lambastekk 10 BreiðholtH S 74363
/