Morgunblaðið - 19.04.1989, Blaðsíða 40

40
M,QftGUNBLAQIÐ, I^IÐYJKUDAUUR, 19, APRÍL 1989
4
)1988 Universal Press Syndicate
„ þ6 veist að 'eg geyrni ekki baÍscL.ptxr~
i'eldhúsinu- þette- e^á-va_'*fce^J'tlcuJ^x, "
Ást er...
3-31
... sýnd í morgunmund.
TM Reg. U.S. Pal Off.—all righls reserved
° 1989 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgunkaffinu
v/#i
Er það annar?
Ef þú elskar mig þá ættir
þú að slá gjaldmælinn af?
HÖGNI HREKKVISI
SOUN
Skömmu fyrir páska var ég á
ferð í Hveragerði og keypti þar
ferskt grænmeti að vanda og að
auki eitt búnt af gullfallegum af-
skornum páskaliljum. Þessi páska-
blóm eru fengin af sérstaklega for-
ræktuðum, eða „drifnum" laukum,
en tugir tonna af slíkum blómlauk-
um eru árlega fluttir inn til þess
að afskorin blóm þeirra megi gleðja
Islendinga á páskahátíðinni. Lauk-
ana sjálfa, sem eftir afskurðinn eru
enn sprelllifandi, geta garðyrkju-
menn hins vegar ekkert nýtt sér
frekar og er þessum laukum því
einfaldlega kastað út á hauga að
loknum páskum ár hvert.
Páskalilja eða narcissus er einn
tilkomumesti og vinsælasti vorboð-
inn í görðum um gjörvalla Evrópu,
en samtímis er wardssw-laukurinn
ein allra harðgerasta blómjurt sem
borist hefur hingað til lands; þolir
umhleypinga og rysjótt íslenskt
veðurfar plantna best. Sé laukunum
komið fyrir í sæmilegum jarðvegi
og ekki of rökum getur þessi vor-
jurt hæglega lifað tíu til fimmtán
ár eða lengur og glatt augu manna
eftir langa og erfiða íslenska vetur.
Páskaliljur sjá þá um sig sjálfar,
flölga sér stöðugt og geta með
tímanum myndað stórar fagUrgular
breiður sem lýsa upp umhverfið á
fyrstu vordögum og standa oft allt
að fjórar vikur í blóma.
Þess skal getið, að narcissu-
laukar, sem drifnir hafa verið sér-
staklega til að bera blóm síðla vetr-
ar, en síðar settir niður eftir af-
skurðinn, eru oftast eilítið daufari
í blómgun fyrsta vorið þar á .eftir
en ná sér hins vegar nær undan-
tekningarlaust fullkomlega á strik
aftur annað árið og eru upp frá því
öruggir með mikla blómgun.
Það er vægast sagt hryggilegt
að vita af því skipulagsleysi að
kasta þurfi árlega tugum tonna af
þessari ótrúlega harðgeru og gull-
fallegu jurt á haugana, í stað þess
að garðeigendur og þau bæjarfélög
sem loks eru laus við ágang gang-
andi búfjár innan bæjarmarka sinna
taki sig til og nýti þennan happa-
feng til þess að prýða ýmis opin
óræktarsvæði, mela og óhijálega
vegkanta sem alls staðar er fullt
af og blasa við augum, þegar kom-
ið er inn í íslensk þorp og kaupstaði.
Ekki alls fyrir löngu birtist mynd-
skreytt grein í þýsku tímariti, það
voru litmyndir af vegarköntunum
við aðalþjóðbrautina inn í borgina
Bremen. Hafði sá staður þá hlotið
sérstök verðlaun fyrir fegurstu og
snyrtilegustu aðkomu til þýskrar
borgar. Myndirnar sýndu breiður
af tugþúsundum páskalilja í blóma
við brautina inn í borgina. Maður
sá eins og ósjálfrátt fyrir sér að-
komuna inn í bæjarfélög eins og
Hveragerði, Selfoss, Eyrarbakka
eða Kópasker í svo dýrðlegum
skrúða. Þetta augnayndi sem breið-
ur af páskaliljum eru gæti sem
hægast með litlum tilkostnað og
lítilli fyrirhöfn prýtt bæjardyr
íslenskra þorpa og kaupstaða, en
er í þess stað látið liggja og rotna
ár hvert í hundraða þúsunda tali á
haugunum við garðyrkjustöðvar
landsins vegna einstaks framtaks-
leysis og kæruleysis. Þannig með-
höndla Islendingar þessa harðgeru
landnema frá Hollandi, sem fluttir
eru til landsins fyrir milljónir króna
árlega. Það er óskiljanlegt bruðl í
gróðurvana landi — það er skortur
á lágmarks skipulagi þessara mála,
þvílík heimska og þvílíkur vansi!
En vonandi sjá bæði einstakling-
ar og þá einkum bæjarfélög sér nú
hag í því að gefa þessum prýðilegu
laukjurtum líf með því að fá leyfi
garðyrkjustöðva til að hirða hið
fyrsta sprelllifandi lauka af haug-
unum, væntanlega gegn einhverju
vægu gjaldi, og nota þá t.d. með
tilstyrk unglinga í sumarvinnu, til
að lífga svo um munar upp á ömur-
leg, gróðursnauð svæði, sem fullt
er af hvert sem litið er í þéttbýli
hérlendis. Sú sjálfsagða nýtni væri
landi okkar og þjóð til sóma.
Valgeir
Heimilishávaðaeftirlit nauðsynlegt
• i •
Til Velvakanda.
Nýlega var ég staddur seint að
kvöldi til i húsi hjá húsmóður nokk-
urri í vesturbænum. Ofar í stiga-
ganginum gekk á með tónlistar-
hávaða linnulítið mestallan tímann
þar til ég hjólaði heim á leið klukk-
an að ganga tvö um nóttina.
í framhaldi af þessari lífsreynslu
verð ég að játa að ég er eiginlega
kominn á sömu skoðun og Magnús
nokkur Oskarsson borgarlögmaður
hélt fram í Sjónvarpinu hér um
daginn um nauðsyn Heimilisháv-
aðaeftirlits ríkisins.
Svo vill til að ég átti erfitt með
að skilja hvað vakti fýrir manninum
þarna í Sjónvarpinu þar sem ég bý
í einbýlishúsi hér í austurbænum
rólega, — greinilega við mjög góðar
aðstæður miðað við sumar kunn-
ingjakonur mínar í vesturbænum. —
Því maðurinn var að tala um nauð-
syn hinna aðskiljanlegustu eftir-
grennslana og eftirlita á okkur
borgurunum, sem ég hafði og hef
ýmsar alvarlegar efasemdir um þar
til ég hraktist í og úr þessari fyrr-
greindu heimsókn við illan leik.
Svona Heimilishávaðaeftirlit þarf
síðan skýlaust að hafa heimild til
að skakka svona heimilishávaða á
eiginlega hvaða tíma sem er þegar
út yfir lágmarks siðgæðismörk rek-
ur. .Og hafa heimild til að gera
hávaðatækin upptæk um skemmri
eða lengri tíma sé um ítrekuð upp-
vakningarbrot að ræða í stiga-
göngum landsins. Ekki er annað
veijandi. Eða hvers eiga saklausir
borgarar að gjalda með nætursvefn
sinn sem þeir eiga heimtingu á?.
Þessu eftirliti að minnsta kosti verð-
ur að koma á sem allra fyrst. Það
sjá það allir skynsamir menn.
Magnús H. Skarphéðinsson
Yíkverji skrifar
Það eru óskaplega “hressir“
þulir hjá sjónvarpsstöðvunum.
Uppáhaldsorð þeirra, þegar þeir eru
að íýsa dagskrá sjónvarpsstöðvanna
eru , að það komi “hressir" menn
í viðtal, eða “eldhressir“ eða “fjall-
hressir". Er ekki komið nóg af þessu
í bili? Er ekki hægt að nota einhver
önnur orð?!
Bandaríkjaforseti hefur nýlega
skipað nýjan sendiherra I
Bonn. Hann heitir Vernon Walters
og var áður einn af æðstu mönnum
CIA, bandarísku leyniþjónustunnar.
Ástæðan fyrir því, að þessi skipan
vakti athygli Víkveija er sú, að hinn
nýi sendiherra er 72 ára gamall.
Hér á íslandi værí það óhugsandi
að skipa 72 ára gamlan mann í
embætti og skiptir þá ekki máli um
hvaða embætti væri að ræða. Þess-
ar reglur eru komnar út í öfgar.
Heilsufar fólks er mismunandi.
Sumir eru orðnir heilsuveilir sjötug-
ir. Aðrir eru .við beztu heilsu. En
hér á Islandi er jafnvel farið að
tala um, að menn eigi að víkja úr
störfum rúmlega sextugir!
Sannleikurinn er sá, að fólk á
þessum aldri er oft hæfasta fólkið
til þess að takast á við erfið verk-
efni. Það býr yfir lífsreynslu og
þroska, sem nýtist vel í mörgum
störfum. Þess vegna er út í hött,
að þjóðfélagið njóti ekki starfs-
krafta hæfra manna, jafnvel þótt
þeir séu komnir yfir sjötugt. Við
eigum að taka Bandaríkjamenn
okkur til fyrirmyndar í þessum efn-
um.
*
A
hinn bóginn er það svo, að
þeir sem komnir eru yfir sex-
tugj; - að ekki sé talað um, þegar
menn fara að nálgast sjötugt - eiga
vissan þátt í því andrúmi, sem skap-
að hefur verið í kringum þennan
aldur. Þeir hafa tilhneigingu til
þess að tala um, að þeir geti ekki
gert þetta eða hitt, vegna þess, að
þeir séu orðnir svo gamlir! Þetta
er auðvitað bull!
Þessi aldurstlokkur á að stuðla
að því, að starfskraftar hans verði
nýttir í þágu þjóðfélagsins betur en
nú er gert með því að hætta slíku
tali. Svo að aftur sé vísað til Banda-
ríkjanna eru ijölmörg dæmi þess,
að menn sem komnir eru langt yfir
sjötugt stjórni risáfyrirtækjum þar
í landi. Víkverji hvetur þá, sem
konir eru á sjötugs- og áttræðisald-
ur til þess að halda fast við rétt
sinn til þess að teljast fullgildir þjóð-
félagsþegnar!
<
4
4
4
4
4
4
4
4