Morgunblaðið - 03.05.1991, Blaðsíða 44

MOBGUNBLAÐIÐ FÖST.UDAGUR 3. MAÍ 1991
1jv; j ; r-'-rrrT" --------------
2DEXIDN
léttir ykkur störfin
APTON-smíðakerfið
leysir vandann
• Svörtstálrör
• Grá stálrör
• Krómuð stálrör
• Álrör - falleg áferð
• Allar gerðirtengja
Við sníðum
niður eftir máli
r
LANDSSMIÐJAN HF.
Verslun: Sölvhólsgötu 13
Sími (91)20680
Minning:
GuðríðurH. Guðmunds-
dóttirfrá Bíldsfelli
Fædd 18. október 1923
Dáin 22. apríl 1991
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé iof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
I gær var til moldar borin, frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði, frú
Guðríður Hulda Guðmundsdóttir frá
Bíldsfelli í Grafningshreppi, Ámes-
sýslu, til heimilis á Hjallabraut 33
í Hafnarfirði.
Hún hafði síðastliðin fimm ár háð
harða og hetjuiega baráttu við einn
þann sjúkdóm, sem læknavísindin
hafa enn ekki fundið svar við og
leggur að velli flesta þá er þennan
sjúkdóm fá.
Lengst af var hún þó ekkert á
því að gefast upp, enda var hún
ekki ein þeirra sem auðveldlega
gera það.
Hulda, en það var hún kölluð í
daglegu tali af vinum og vanda-
mönnum, var yngst sjö barna hjón-
anna Guðmundar Þorvaldssonar og
Guðríðar Finnbogadóttur, sem
bjuggu á Bíldsfelli frá 1910 til
1948, er Guðmundur lést. Hulda
ólst upp á Bíldsfelli við venjuleg
landbúnaðarstörf á stóru og mann-
mörgu heimili, á einhverri mestu
kostjörð á Suðurlandi. Þar liggja
rætur hennar, enda var ástin á
landinu, fegurð þess og gróðri ann-
ar ríkasti þátturinn í lífi hennar.
Hún þráði að vernda gróður og
koma upp skógrækt þar á föður-
leifð sinni. Sá draumur var einmitt
nú fyrst að verða að veruleika, þeg-
ar hún kveður þessa jarðnesku ver-
öld.
Hulda var glæsileg kona og tígu-
leg, mikill persónuleiki, með sterka
skapgerð og virðuleika um sig.
Hvar sem hún fór var tekið eftir
henni. Hún var listfeng mjög og
góðum gáfum gædd, hagmælt enda
þótt hún léti ekkert slíkt frá sér
fara, nema til sinna nánustu. Hún
hafði næman smekk fyrir allri feg-
urð. Hún fékkst lítilsháttar við að
mála, til dæmis málaði hún mjög
fallega á postulín og eru nokkrir
fallegir munir til eftir hana innan
fjölskyldunnar. Listafallega rithönd
hafði Hulda einnig og eins og einum
kunningja hennar var á orði, þá
líktist rithönd hennar einna helst
koparstungu. Já, það vorum við,
fjölskylda hennar, sem hún helgaði
líf sitt og alla sína krafta. Eins og
einn æskuvinur hennar sagði einu
sinni; Hún vildi ekki verða fræg og
hún vildi ekki verða rík af þeim
auðæfum sem eru forgengileg.
Á hvítasunnudag, árið 1948,
gekk Huida að eiga eftirlifandi eig-
inmann sinn, Sigurð Jónsson frá
Svanavatni á Stokkseyri, þáverandi
aðalvarðstjóra í lögreglunni á
Keflavíkurflugvelli, en síðar sjálf-
stæður atvinnurekandi. Þau Hulda
og Sigurður eignuðust fimm mann-
vænlega syni sem eru ailir upp-
T I L B 0 fl lí B S I N S
VEGNA HAGSTÆÐRAINNKAUPA
GETUM VIÐ BOÐIÐ
UM 47.000,- KR. VERÐLÆKKUN
Rubin ljós eik, 160 x 200 cm, með náttborðum og dýnum
(spring- eða latexdýnur).
Verð kr. 102.457,- stgr. og lánaverð kr. 109.457,-
Áður kr. 146.355,- stgr. og lánaverð kr. 156.529,-
..........MW"WI....................
_____________________Dæmi um greiðslumáta:_______________________
l)Visa/Euro raðgreiðslur í , 2) Munalán í 30 mánuði.
11 mánuði, ca. 10.888,- Útborgun 27.364,-, afborgun
hvem mánuð. á mánuði ca. 3.500,-
Umboðsmenn: Austurland: Hólmar hf., Reyðarfirði.
Norðurland: Vörubær, Akureyri. Vestfirðir: Húsgagnaloftið, ísafirði.
komnir og fjölskyldumenn. Þeir eru:
Örvar, forstjóri, rekur eigið fyrir-
tæki. Hann var um 20 ára skeið
fulltrúi og síðar deildarstjóri í far-
skrárdeild íslensku flugfélaganna
og tölvuvæddi þau. Guðmundur,
fag-sölumaður hjá Plastprent hf.
Hann er einnig umdæmisforseti
Kirkju Jesú Krists hinna síðari-daga
heilögu á íslandi. Jón, kerfisfræð-
ingur hjá SKÝRR. Hann var í 20
ár mesti afreksmaður í körfubolta-
íþróttinni á íslandi. Sigurður Ómar,
tölvunarfræðingur með MS-gráðu
frá fylkisháskólanum í Chicago,
Kaliforníu, USA. Hann vinnur nú
næstu fjögur árin að ákveðnu tölvu-
verkefni í Bandaríkjunum. Davíð
Art, sölumaður hjá Sjafnarlager í
Garðabæ. Hann er einnig í söng-
námi. Barnabörnin eru nú orðin 16
samtals.
Hulda og Siguður höfðu lifað
hamingjusöm í farsælu hjónabandi
í 42 ár. Margs er að minnast, en
börnin og barnabörnin hafa alia tíð
verið mesti og besti fjársjóður
þeirra. Hulda hafði næmt trúarskyn
sem hún notaði giftusamlega, sér
og sínum að leiðarljósi. Syni sína
ól hún upp í guðs trú og góðum
siðum, þar sem hún lagði ríka
áherslu á hreinskilni og heiðarleika.
Hreinskilni og heiðarleiki voru áber-
andi á meðal þeirra mörgu kosta
sem hún bjó yfir, svo mjög að stund-
um kom það fólki í opna skjöldu
hversu hrein og bein hún var.
Síðastliðið eitt og hálft ár var
hún næstum því heimilisföst á deild
11E á Landspítalanum. Þar naut
hún bestu hugsanlegrar umönnunar
yfírlækna og hjúkrunarfólks. Allir
sem einn kepptust við að gera henni
lífið sem bærilegast, og við sem
elskuðum hana mest munum aldrei
gleyma þeirri umhyggju og hlýju
sem henni var þar auðsýnd. Állt
þetta þökkum við af hjarta.
Hulda var lögð til hinstu hvíldar
á óskastað sínum í kirkjugarði
Hafnarfjarðar. Þar hvílir hún við
hliðina á lítilli sonardóttur sem an-
daðist tveggja mánaða gömul fyrir
fjórtán árum síðan.
Við sem eftir lifum biðjum þess
að góður Guð blessi og varðveiti
ástkæra eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Hjónaminning’:
Rannveig Helgadóttir
Valdimar Runólfsson
Rannveig og Valdimar í Hólmi,
farin! bæði!
Þau fóru frá okkur samferða-
mönnum sínum hægt og hljóðlega,
eins og þegar ljós íjarlægist, en
þegar ljós ijarlægist hlýtur að
dimma. Þegar fólk sem var manni
lengi samferða kveður, koma upp
í hugann minningar frá liðnum
árum. Mér dettur í hug hálfgerður
einstæðingur sem fyrir 45 árum
hafði fyrir tilviljun fengið far með
vörubíl austur frá Vík í Mýrdal, í
krappasta skammdegi og snjór á
jörðu. Leið hans !á yfir eyðisanda,
heiðar og endalausar hraunbreiður
og sjaldnast vissi hann hvar hann
var staddur. En ungir eru menn
bjartsýnir og treysta hamingjunni
og hún var þessum unglingi hlið-
holl. Því um kvöldið kom hann að
Hólmi til Rannveigar og Valdimars,
sem tóku honum með þeirri til-
standslausu gestrisni að hann finn-
ur að hann er kominn heim. Þessi
ungi óreyndi maður var sá sem
þessi orð skrifar á leið í Smíðaskól-
ann í Hólmi, sem Valdimar stýrði,
og gengu þau hjón honum í for-
eldrastað næstu fjögur árin.
Valdimar, fæddur og uppalinn í
Hólmi, sem nú rak Smíðaskólann,
lærði iðn sína húsasmíði í Reykjavík
og starfaði þar um árabil. Hann
naut trausts sem vandaður bygg-
ingarmeistari með víðtæka verk-
þekkingu, ekki aðeins í sinni grein
húsasmíðinni heldur líka á málm-
smíði og hverskonar vélum. Þegar
Bjami bróðir Valdimars, sem gert
hafði garðinn frægan með raforku-
framkvæmdum, lést langt um aldur
fram, varð það að ráði að Valdimar
flyttist austur að Hólmi og stofnaði
smíðaskóla, sem hann rak í mörg
ár ásamt myndarlegum búskap.
Skólinn var í námskeiðsformi, sex
mánuði yfir veturinn og sóttu hann
ungir menn allstaðar að af landinu,
lærðu þar að beita verkfæmm og
umgangast þau. Bóklegar greinar
vom einnig kenndar. Eg var svo
heppinn að komast í skólann fyrsta
veturinn sem hann starfaði og tók
því ásamt fjórum öðmm nemendum
dálítinn þátt í uppbyggingu skól-
ans, byggingu húsnseðis og fleim.
En um vorið axlaðist þannig til að
ég varð kyrr og vistaðist í Hólmi
næstu fjögur árin.
Þetta var glaður og áhyggjulaus
tími og tóku þau Rannveig og Valdi-
mar alltaf þátt í því þegar yngra
fólkið reyndi að hafa ofan af fyrir
sér. Valdimar kunni mikið af
skemmtilegum sögum, sagði vel frá
og oft spilaði hann við okkur af
miklu fjöri um kaffíbaunir og gerði
þannig margt langt vetrarkvöldið
stutt. En hann hafði líka uppi gam-
ansemi á vinnustað, ýtti undir
glettni manna á milli og gerði vinn-
una þannig ánægjulega og tíminn
leið fljótar. Valdimar var glöggur
maður, vel gefínn og fylgdist vel
með því sem gerðist í samtíðinni,
mönnum og málefnum og oft fannst
mér hann þekkja menn nokkuð
gjörla þegar hann heilsaði þeim í
fyrsta skipti.j
Rannveig 1 Helgadóttir frá
Þykkvabæ kóna hans var glaðlynd
og hafði gjama gamanmál á reiðum
höndum, en skoðanir hennar voru
samt skýrar og fróð var hún með
afbrigðum um héraðið, fólkið sem
byggði það og örlög þess. Og ætt-
fróð var hún mjög, gat rakið ættir
flestra sem hún þekkti langt aftur
í tímann og sá ég hana þó aldrei
með neitt skrifað um þau efni.
Ég hef oft hugsað um það hve
vel þau hjónin skildu okkur ungling-
ana og væri betur að svo væri um
fleiri. Aldrei þann tíma sem ég var
í Hólmi man ég eftir að misklíð
kæmi upp milli þeirra hjóna og
nemenda skólans, og var þó fjarri
því að við kæmumst upp með hvað
sem var. En við fundum að reglur
þær sem okkur voru settar voru
sanngjamar og á rökum reistar og
fórum því eftir þeim af fúsum vilja.
Þó það væri allt of sjaldan, kom
ég nokkrum sinnum að Hólmi á
seinni árum og tók nærri mér að
sjá hve hallaði undan. Rannveig þá
svo farin að kröftum að hún mátti
varla um þvert hús ganga, en hug-
ur hennar var alltaf jafnskýr og