Morgunblaðið - 10.05.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
mikilvægt á unglingsárunum og að
finna að fullorðnir hlusti og hafi
áhuga á því sem unglingarnir hafa að
segja eða eru að gera og nákvæm-
lega þannig var Mundi.
Mér er enn minnisstætt þegar ég
17-18 ára vai- barnapía í Þýskalandi,
alein, með heimþrá og fannst ég
aldrei fá nóg af bréfum að heiman,
þegar ég fékk einn daginn bréf frá
Munda. Og þar var ekki verið að
segja frá dægurþrasinu heima, held-
ur var talað um heima og geima, og
mér lagðar lífsreglur og gefin heilla-
ráð, eins og hann gerði venjulega
þegar við hittumst, gott ef hann
hafði ekki eftir þýskt ljóð, sem hann
lagði út af. Tveimur til þremur árum
seinna, þegar ég var farin að vinna,
þá hittumst við einu sinni sem oftar
á Hlemmi, bæði á leið í strætó.
Mundi faðmaði mig í bak og fyrir og
kyssti mig á báðar kinnar, sem var
heldur ekki óvanalegt þegar við hitt-
umst. Hann sagði mér að honum
fyndist svo gaman að hitta mig
þarna og fá faðmlag og koss, því
hann væri alveg viss um að allir
gömlu skarfarnir sem sæju til hans
héldu að hann væri á stefnumóti við
unga og fallega konu og öfunduðu
hann út af lífinu. Við höfðum bæði
gaman af þessu og röltum síðan nið-
ur Laugaveginn, þai' sem hann sagði
mér sögur um húsin við Laugaveg-
inn.
I lífinu kynnist maður mörgum og
misjöfnum mönnum, ef maður er
heppinn hefur einhver þeirra áhrif á
líf manns til hins betra og verður
manni fyrirmynd. Hjá mér er það
Mundi.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Ingibjörg Óskarsdóttir.
Ögmundur Guðmundsson, einn af
mínum bestu vinum frá unglingsár-
um, er látinn eftir löng og ströng
veikindi. Mig langar til að setja á
blað nokkrar minningar og þakkar-
orð. Minningarnar hrannast upp
þegar litið er til baka eftir áralöng
kynni. Ailar eru þær á einn veg,
góðar. Upphafið á samverunni var í
sunddeild Armanns, en þá starfaði
ég í landi. Þó að ég færi til sjós þá
rofnuðu tengslin aldrei. Ögmundur
taldi það ekki eftir sér að heim-
sækja móður mína á sunnudögum,
sem þá var orðin ekkja með fimm
unga syni. Síðar gerðist ég hafn-
sögumaður og Ögmundur fór að
starfa í tollinum. Það var ekki kom-
ið að tómum kofunum þegar þurfti
að biðja Ögmund aðstoðar vegna
bókhaldsstarfa. Það var alveg sjálf-
sagt. Ekki brást handlagnin þegar
að smíðum kom. Við hjónin borðum
enn við borðið sem Ögmundur smíð-
aði og gaf okkur í brúðargjöf. Það
hefur dugað í fimmtíu ár og sér
varla á því.
Ögmundi var margt til lista lagt.
Mér er það minnisstætt að hann
gekk alltaf með lítinn tommustokk í
vasanum. Það var yndislegt að fá
Ögmund og Dóru, hans góðu konu, í
heimsókn í sumarbústað okkar
hjóna. Ögmundur var sérstaklega
skemmtilegur og sagði frá á alveg
einstakan hátt. Þessi tvö nöfn, Ög-
mundur og Dóra, voru alltaf nefnd í
sömu andránni hjá okkur hjónum.
Samrýndari hjón höfum við ekki
þekkt. Ég held að þras eða þrætur
hafi ekki þekkst í þeirra sambandi.
Það var blátt áfram mannbætandi að
umgangast þau.
Við hjónin þökkum allar góðar
samverustundir gegnum árin, sem
eru okkur alveg ógleymanlegar.
Við vottum börnum og öðrum
skyldmennum dýpstu samúð okkar
við andlát Ögmundar. Með virðingu
Legsteinar
í Lundi
r v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566
Slómabúðin
öarðskom
V/ PossvogskirUiugm'ð
Sími: 554 0500
og þökk fyrir allt gott sem við nutum
í samverunni við ykkur í gegnum ár-
in.
Jóhann og Margrét.
Ögmundur Guðmundsson er látinn
tæplega 82 ára að aldri. Mig langar
að kveðja hann með nokkrum orðum
og minnast einnig eiginkonu hans,
Halldóru Pálmarsdóttur, en hún lést
árið 1992.
Ég varð heimagangur hjá þessum
heiðurshjónum vegna vináttu minnar
við Sverri, yngsta son þeirra, en við
kynntumst í Gagnfræðadeild Aust-
urbæjarskólans í lok sjöunda áratug-
arins.
Systkinahópur Sverris var stór,
Pálmai', Anna Mai-grét, Ágúst, Jó-
hann og Lárus. Dóra og Ögmundur
bjuggu fjölskyldunni síðast heimili í
Lálandi í Reykjavík.
Þar var oft margt um manninn,
því að eldri systkinin og fjölskyldur
þeirra vora þar gjarnan með annan
fótinn. Þar komu bræðurnir og þrifu
og bónuðu bílana, Dóra gætti barna-
barna og ræktaði skrautjurtir í gróð-
urhúsi í garðinum á meðan Ögmund-
ur dundaði í bílskúrnum í brúna
vinnusloppnum.
I þessu umhverfi fór vel um okkur
Sverri. Við tókum virkan þátt í bíla-
bóni, fórum á rúntinn, í bíó og spiluð-
um fótbolta milli þess, sem við
reyndum gelgjulegir að fóta okkur í
heimi hinna fullorðnu og gagnvart
veikara kyninu. Þar var Ögmundur
með stríðnisglampa í augum tilbúinn
að aðstoða okkur, gjarnan með tví-
ræðri vísu. Inn á milli skutumst við
inn í eldhús til Dóru og fengum okk-
ur skúffuköku og ískalt mjólkurglas.
Þetta voru góðar stundir.
Dóra og Ógmundur gáfu hógvær-
an tón með nærveru sinni, sem staf-
aði af trausti og samheldni, er hafði
jákvæð áhrif á allt í kringum þau.
Þau höfðu vakandi auga með velferð
systkinanna og sístækkandi hóps
barnabarna. En þau báru einnig um-
hyggju fyrir vinahópnum, sem vals-
aði út og inn eins og heima hjá sér,
líkt og umgangurinn væri ekki næg-
ur fyrir. Dóra hafði alltaf tíma til að
sinna allra þörfum og Ögmundur var
til taks með glettið bros og spaugs-
yrði á vörum.
Ég vil nota það tækifæri, sem hér
gefst, til að þakka Dóru og Ögmundi
fyrir umhyggju og hlýju í minn garð.
Hvort tveggja hefur reynst mér gott
veganesti.
Blessuð sé minning sómahjónanna
Dóru og Ögmundar.
Grímur Sæmundsen.
Kveðja frá samstarfsmönnum
hjá Ríkisendurskoðun
Á morgun verður til moldar bor-
inn Ögmundur Guðmundsson. Við,
sem með honum unnum á starfsár-
um hans hjá Ríkisendurskoðun,
kveðjum hann með einlægri þökk
fyrir samskiptin á þeim árum. Ög-
mundur var hæfur í sínum störfum
og ötull við að afla sér þekkingar á
þeim viðfangsefnum sem við var
fengist á hverjum tíma. Hann var
léttur í lund og hafði gjarnan gaman-
mál á hraðbergi, þegar við átti, og
naut sín vel í okkar hóp, hvort sem
var í starfi eða leik.
Bömum hans og öðrum nánum að-
standendum sendum við samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Fallinn er frá kær félagi og vinur,
Ögmundur Guðmundsson. Ögmund-
ur hóf ungur að æfa sund hjá Ár-
manni og síðan sundknattleik, en þar
lék hann stöðu markvarðar, hátt á
annan áratuginn. Við, sem þessa
kveðju sendum, kynntumst Ögmundi
nokkrum árum áður en hann hætti
keppni. Það var okkur mikil gæfa að
kynnast þessum öðlingi, alltaf sama
ljúfa skapið og heilræðin sem hann
gaf okkur í sundknattleikskeppni
voru ómetanleg. Ögmundur var ekki
bara snjall markvörður heldur líka
fullur áhuga á sundíþróttinni svo og
framgangi Sunddeildar Ármanns.
Hann vai' ávallt reiðubúinn að taka
að sér störf fyrir Sunddeildina er til
hans var leitað, t.d. var hann tvisvar
fararstjóri sundfólks til Austur-
Þýskalands.
Nú þegar kveðjustundin er runnin
upp koma svo margar minningar
upp í hugann um samveruna við Ög-
mund. Þær munum við geyma með
okkur. En með þessari litlu minning-
argrein viljum við votta Ögmundi
virðingu okkar og þakklæti fyrir
samfylgdina. Við sendum börnum
hans og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ögmundar
Guðmundssonar.
Gamlir sundknattleiksfélagar.
Afi Ögmundur hefur endanlega
kvatt okkur. Hann tók sinn tíma í
það. Undanfarin ár kvaddi hann okk-
ur smátt og smátt um leið og
Alzheimersjúkdómurinn breiddi
hulu yfir áður skarpan heilann og
hnyttin tilsvör sem maður átti áður
von á frá honum heyrðu sögunni til.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
sr. GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
fyrrv. sóknarprestur á Útskálum,
Garðastræti 8,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 30. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þeir, sem vilja minnast hans, eru beðnir um
Krabbameinsfélagsins njóta þess.
Steinvör Kristófersdóttir,
Elísabet M. Guðmundsdóttir,
Hrafnhildur Guðmundsdóttir,
Barði Guðmundsson,
tengdasynir og barnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar
AUÐAR ÞORBJARNARDÓTTUR,
Skúlabraut 14,
Blönduósi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks og lækna á
deild A-5 og gjörgæsludeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur.
Guðrún Steingrímsdóttir,
Benedikt Steingrímsson,
Guðmann Steingrímsson,
Þorbjörn Steingrímsson
og fjölskyldur.
að láta Heimahlynningu
SUNNUDAGUR 10. MAÍ 1998 41^
Það var ekki hægt að hugsa sér
betri afa en afa Ögmund. Hann tók
jafnan virkan þátt í lífi okkar og
sýndi alltaf áhuga á því sem við vor-
um að gera á mismunandi aldurs-
skeiðum. Þegar við elstu barnabörn-
in vorum krakkar í heimsókn hjá afa
Ögmundi og ömmu Dóru, bæði á
Háaleitisbrautinni og seinna í Lá-
landinu, heilsaði afi gjarnan með
orðunum „Komdu til afa sæta, ég
ætla að gefa þér skegg.“ Þá hófst
eltingaleikur því við krakkarnir viss-
um að skeggið stakk og hann hafði
unun af því að stríða okkur. Hann
hjálpaði okkur líka við að stríða for-
eldrum okkar og hvatti okkur vel.
Þá lánaði hann okkur hina undarleg-
ustu hluti úr safni stríðnistóla sem
hann hafði sankað að sér i utan-
landsreisum.
Þegar ég sem er elsta bamabarnið
komst á unglingsár tóku samskipti
mín við afa Ógmund nýja og alvar-
legri stefnu. Þá kom í ljós að áhuga-
mál mín sem hálffullorðinnar mann-
eskju voru afar lík hans áhugamál-
um. Við ræddum þjóðfélagsmál og
pólitík sundur og saman og vorum
auðvitað alveg ósammála um flest á
þvi sviði. Hann bar þó alltaf tilhlýði-
lega virðingu fyrir skoðunum mínum
þótt margar væra þær frasakenndar
og byggðar á kenningum úr bókum
fremur en reynslu af lífinu og póli-
tíkinni. Hann hafði hreinlega unun af
því að æfa mig í samræðulist og rök-
fræði og ég hafði auðvitað gott af æf-
ingunni.
Áhugi okkar beggja á tungumál-
um var stöðug uppspretta í samræð-
um okkar. Fyrst og fremst var ís-
lenskan honum hugleikin en hann
hafði einnig lagt stund á erlend
tungumál og hvatti mig unga til að
tileinka mér eins mikla þekkingu á
mínu eigin tungumáli og erlendum
eins og ég gæti.
Strax sem unglingur fór ég að
ferðast í þeim tilgangi að læra önn-
ur tungumál og hef síðan dvalið
langdvölum erlendis. Á þessum
fyrstu árum mínum erlendis var afi
Ögmundur einn af staðföstustu
pennavinum mínum. Bréfin frá hon-
um voru skemmtilega skrifaðar lýs-
ingar á því sem hann og amma
höfðu haft fyrir stafni sem og hvatn-
ingarorð í minn garð um að standa
mig vel og njóta þess að fá að kynn-v-
ast menningu og tungumálum ann-
arra þjóða. Alltaf fylgdi líka eitt-
hvað hrós og man ég að hann talaði
oft um hversu stíllinn á bréfunum
mínum væri góður. Ég var ekki viss
á þeim tíma hvort þetta þýddi að
honum þætti innihaldið kannski
ekki svo spennandi, en ég gerði mér
grein fyrir því seinna að stíllinn og
vald mitt á móðurmálinu var það
sem honum fannst mest um vert að
minnast á.
Afa tókst líka að ganga í augum á
bamabamabarni sínu, syni mínum
sem er alinn upp í frönskumælandi
umhverfi. Það var ekki bara að hann
gæti slegið um sig á frönsku heldur
fylgdu gjai'nan málfræðilegar út-
skýringar með tilvitnunum í latínu
eða grísku. Grími mínum fannst
stórmerkilegt að langafi hans gæti
spjallað við hann á frönsku þegar
aðrir fjölskyldumeðlimir stóðu á gati
og skildu ekki bofs.
Það er því kannski vel við hæfi að
síðustu samskipti mín og Gríms son-
ar míns við afa Ögmund voru meitl-
uð í eina setningu á frönsku. Þetta
var eftir að afi hætti að þekkja okk-
ur með nafni en hafði þó gefið til
kynna með því að lyfta hendinni
þegar við gengum inn í setustofuna
á Hrafnistu að við værum hans fólk.*
Sjúkdómurinn hafði þá að miklu
leyti tekið af honum völdin á tungu-
málinu en þó komu frá honum stöku
samhengislausar setningar. í þetta
sinn sýndi hann lítil sem engin við-
brögð við nærveru okkar en fylgdist
vel með okkur. Okkur datt þá í hug
að biðja Grím að ávarpa hann á
frönsku. Hann gekk til langafa síns,
tók í hendina á honum og sagði
„Bonjour afi“. Það kom gamalkunn-
ur glampi í augun á afa og hann
svaraði að bragði „Bonjour, mon
garcon!" -r
Bryndís Pálmarsdóttir.
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför bróður okkar,
JÓNASAR HARALDSSONAR
rafvirkja,
Ljósheímum 22.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar
7A á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Systkinin.
+
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför föður
míns, tengdaföður, afa og langafa,
HAFLIÐA HALLDÓRSSONAR
fyrrverandi forstjóra
Gamla Bíós hf.,
Kvisthaga 2,
Reykjavík.
Sveinbjörn Hafliðason, Anna Huld Lárusdóttir
Ólöf Klemenzdóttir, Þórunn Halldórsdóttir,
Hrafnhildur Inga Halldórsdóttir, Eydís Kristín Sveinbjarnardóttir,
Þórunn Sveinbjarnardóttir, Anna Sveinbjarnardóttir
og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU ÞÓRUNNAR
ÞORSTEINSDÓTTUR
frá Hólum,
Helgafellssveit,
Heiðarvegi 23,
Keflavík.
Helgi Már Kristjánsson,
Guðbrandur Kristjánsson, Halldóra Kristinsdóttir,
Jónína Sigurjónsdóttir,
Guðbjartur Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.