Morgunblaðið - 10.05.1998, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 10. MAÍ 1998
.>-----------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
SIGURÐUR JÓNSSON
y X Guðmundur Sig-
I urður Jónsson
fæddist í Ytrihúsum í
Dýrafirði 10. ndvem-
ber 1928. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 3. maí si'ðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjdnin Pá-
lína Þdrlaug Jdhann-
esddttir, f. 1888, d.
1955, og Jdn Matthí-
asson, f. 1862, d.
1953. Alsystir Guð-
_ mundar er Guðrún
Marta, f. 1927, gift
Sigurþdri Júníus-
syni. Þau Guðmundur og Marta
dlust upp hjá mdðursystkinum
sínum, þeim Jens og Kristinu í
Ytri-húsum í Dýrafirði. Hálf-
systkini Guðmundar frá fyrra
hjdnabandi Jdns Matthíassonar
voru 14 og eru öll látin. Mdðir
þeirra var Matthildur Sigmunds-
ddttir frá Alviðru í Dýrafirði, d.
1918.
Eiginkona Guðmundar var Jd-
hanna Rdsa Stefánsddttir, f.
1933, d. 1967. Foreldrar hennar
voru Ólafía Þdrðarddttir og Stef-
án Hannesson. Börn Guðmundar
» og Rdsu eru: 1) Guðmundur
Ágúst, f. 1950, kvæntur Guðrúnu
Steinsddttur. Börn þeirra eru: Jd-
hanna Rdsa, f. 1975; Rúnar, f.
1977; Kristín f. 1981. 2) Stefán, f.
1952, kvæntur Siggerði Ólöfu
Sigurðarddttur. Börn þeirra eru:
Guðmundur, f. 1991, Rdsa, f.
1993. Frá fyrra hjdnabandi á
Stefán tvö börn, þau eru: Björk,
f. 1980, og Hlynur, f. 1981. 3) Pál-
Elskulegur faðir minn hefur nú
Jcvatt okkur. Skyndilegt fráfall þitt
kom sem þruma úr heiðskíru lofti,
þér leið svo vel, nýfluttur í góða íbúð
á draumastaðnum, heilsan lofaði
bara nokkuð góðu eftir nýfenginn
úrskurð og gott ef gamli minn hafði
ekki bara yngst um einhver ár, nú
skyldi dansa meira, auka við sundið
og lengja göngutúrana, en það var
hans yndi að dansa og á dansgólfinu
varstu þegar kallið kom, trúlega í
aðeins of hröðum skottís, en ég held
að þú hefðir ekki getað valið betri
stað í kveðjustundina þína en þenn-
an, með vinum þínum í Félagi eldri
borgara í sunnudagsdanstímunum
sem voru þitt uppáhald. En þrátt
fyrir skyndilegt fráfall þitt er ég
þakklát fyrir að þú fékkst að fara
■"svona í gleði og gáska en ekki eftir
langvinn og erfið veikindi.
Góðar minningar hrannast upp
og ljúft er að hafa átt þig að, góða
skapið þitt og örlítið kæruleysi hrifu
mann ætíð með í kætina frá daglegu
amstri. Þú varst á leiðinni til okkar
og við hlökkuðum til að fá þig í
heimsókn því það var notalegt og
skemmtilegt að vera í návist þinni.
Við áttum eftir að bralla ýmislegt
skemmtilegt saman en það verður
að bíða síns tíma.
Söknuðurinn er mikill að fá ekki
að hafa þig með okkur lengur, en
svona er lífið, við stjórnum ekki
öllu, kannski engu.
Elsku pabbi, þakkir fyrir allt það
góða sem þú varst mér og mínum í
gegnum tilveruna okkar saman.
Guð fylgi þér.
Þín dóttir
Pálína.
Elskulegur afi minn Guðmundur
S. Jónsson er látinn, aðeins 69 ára,
horfinn af sjónarsviði mannlífsins.
Ég segi aðeins 69 ára, því svo ungur
var hann bæði á líkama og sál að við
sem yngri erum máttum hafa okkur
alla við til að standast honum snún-
->inginn. Sjálfur hafði hann orð á því
hve vel honum liði síðasta ævidag
ína Jdna, f. 1955, gift
Ómari Einarssyni.
Sonur hennar er Sig-
urþdr Þdrarinsson, f.
1971, Sonur hans er
Ragnar Logi, f. 1997.
Sambýliskona Sigur-
þdrs er Guðrún
Hansddttir. 4) Krist-
inn Jens, f. 1961.
Kona hans er Hjör-
dís Stefánsdöttir.
Dætur þeirra eru:
Marta Miijam, f.
1987, og Hrafnhild-
ur, f. 1992. Kjörfor-
eldrar Kristins Jens
eru Marta, systir Guðmundar, og
Sigurþtír Júníusson.
Árið 1968 hdf Guðmundur
sambúð með Grétu Molander og
eignuðust þau tvo syni: 5) Hall-
ddr Rdsi, f. 1969, sambýliskona
hans er Hdlmfríður Marindsddtt-
ir og eiga þau eina ddttur, Helgu
Dís, f. 1997. Eina ddttur átti Hall-
dör fyrir, Tinnu að nafni. 6) Haf-
steinn, f. 1970, ökvæntur.
Guðmundur lauk prdfi frá Sjö-
mannaskölanum 1953 og stund-
aði sjdmennsku á bátum og tog-
urum ýmist sem háseti eða stýri-
maður. Um tíma var hann hjá
Landhelgisgæslunni. Skipstjdri
var hann hjá Reykhtílaskipum hf.
í fjölda ára og sigldi meðal ann-
ars milli íslands og Evröpu, en
fdr í land 1990 af heilsufars-
ástæðum.
Útför Guðmundar fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 11. mai', og hefst athöfnin
klukkan 15.
sinn og lyndist hann ekki vera deg-
inum eldri en 55 ára en hjartað sló
ekki í takt við hugann og því fór
sem fór.
Það er óhætt að segja að lífsgleði
og ánægja hafi einkennt líf afa.
Hvert sem hann fór var hann hrók-
ur alls fagnaðar. Hann var
skemmtilegur, góður, ljúfur og ynd-
islegur í alla staði og ætíð þótti mér
gott að vera í návist hans afa míns.
Þessa ljúfu návist mun elskulegur
sonur minn fara á mis við. Þess í
stað mun ég reyna eftir fremsta
megni að deila minningunni með
honum. Ég verð því sjálfur að
kenna honum að hafa munninn fyrir
neðan nefið og að það muni koma
dagur eftir þennan dag líkt og afi
kenndi mér jafnan áhyggjulaus með
sínu stríðnislega glotti.
Þótt erfitt sé að kveðja þig, elsku
afi minn, og illsættanlegt þessa
stundina, er það huggun harmi
gegn að þú kvaddir þennan heim
með bros á vör líkt og þér var ein-
um lagið. Verð ég því að takast á við
framtíðina eins og þú gerðir sjálfur
af bjartsýni og opnum hug.
Þín verður sárt saknað en minn-
ingin um þig mun lifa í huga og
hjarta okkar allra. Sú minning er
björt og fögur, glaðleg og lifandi
eins og þú varst ætíð sjálfur.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku afi
minn.
Sigurþdr Marteinn.
Elsku afi. Það er svo skrítið
hversu fljótt dauðann getur borið að
án allra viðvarana. Þú varst svo full-
ur af orku síðast er ég sá þig, það
var einmitt á afmælisdaginn minn.
Þú komst sællegur inn með dans-
hattinn á höfði og steigst nokkur
dansspor við mig eftir að hafa feng-
ið þér kökubita með kaffinu. Ekki
átti ég von á að það væri síðasti
dansinn okkar saman en svo er víst
að dauðinn gerir ekki boð á undan
sér. Þó að mér finnist ofsalega erfitt
að kveðja þig, get ég glaðst yfir því
hversu sáttur og hamingjusamur þú
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fyigi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect éru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar tii blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfáng þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
^lög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
varst orðinn í lífinu, lífsgleðin,
krafturinn og ánægjan geislaði frá
þér, þú dansaðir þig inn í eilífðina
og nú vona ég að góður Guð verndi
þig á himnum. Þú munt alltaf eiga
hlut í hjarta mínu og ég mun ávallt
sakna þín, elsku afi minn. Ég sendi
þér þúsund knús og kossa upp í
himininn.
Þín
Jdhanna Rdsa.
Þegar kær vinur yfirgefur „Hótel
Jörð“, fer ekki hjá því að við, sem
eftir dveljum, finnum fyrir vissum
tómleika innra með okkur, ekki síst
ef sá sem kvaddi hefur verið þeim
eiginleika gæddur að veita birtu og
yl inn í huga samferðamannana, en
þannig var því einmitt farið með
mág minn, Guðmund Sigurð Jóns-
son sem yfirgaf „hótelið" snögglega
að kvöldi 3. maí sl.
Lífshlaup Guðmundar hefur ekki
alltaf verið eftir rauðum dregli, en
honum skrikaði aldrei fótur þó gat-
an væri ekki alltaf greiðfær. Hann
komst alltaf í mark. Hann ólst upp í
einni fegurstu sveit þessa lands,
Dýrafirðinum, í skjóli ástríkra fóst-
urforeldra ásamt systur sinni Guð-
rúnu Mörtu og naut þeirrar sönnu
gleði sem fagurt mannlíf veitir.
Vinahópurinn í sveitinni var sam-
stilltur og glaðvær og hefur haldið
vináttunni við fram á þennan dag.
Guðmundur var vinmargur mað-
ur vegna mannkosta sinna og fólk
laðaðist að honum hvar sem hann
fór og sóttist eftir félagsskap hans
enda var hann einstaklega
skemmtilegur maður, orðheppinn
og frásagnargleðin með eindæmum.
Það var alltaf gleði og glaðværð í
kringum hann og þannig held ég að
hans verði minnst fyrst og fremst af
samferðafólkinu.
Guðmundur var tryggur vinur
vina sinna og ég hygg að hann hafi
aldrei brugðist vinum sínum í einu
eða neinu og aldrei heyrði ég hann
tala illa um nokkurn mann nema
einstöku pólitíkus sem bar á góma
þegar við vorum að leysa þjóðmálin
yfir kaffibolla við eldhúsborðið, en
það risti nú ekki djúpt. Guðmundur
stundaði sund hin síðari ár og heyrt
hef ég að óþarft hafi verið að hita
upp heitu pottana þegar hann var í
þeim, svo heitar gátu umræðumar
verið.
Þótt Guðmundur væri jafnan létt-
leikinn uppmálaður, er ekki þar
með sagt að hann hafi ekki fundið
til á erfiðum stundum. Það var sagt
að Jón faðir hans hafi getað grátið
með öðru auganu en hlegið með
hinu. Ég hygg að Guðmundur hafi
erft eitthvað af genunum sem því
stjóma.
Nú er hans sárt saknað af vinum
og vandamönnum. Það er sem dreg-
ið hafi verið fyrir sólu, en minningin
um góðan dreng lifir í hjörtum okk-
ar sem vorum svo lánsöm að eiga
hann að vini. Ég votta ástvinum
Guðmundar mína dýpstu samúð.
Sigurþdr Júníusson.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég tek þátt í gleði ykk-
ar yfir lífinu.“ (Ur Spámanninum).
Bestu kveðjur.
Hallddr Rdsi og Hafsteinn.
Elsku afi, nú kveð ég þig með
söknuði og þakklæti í huga fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman. Þær góðu minningar gleym-
ast aldrei.
Þú unnir sjónum alla tíð enda
varð sjómennskan þitt ævistarf. Svo
þegar þinni starfsævi var lokið,
hættir þú ekki að lifa lífinu, því þú
fórst í sund daglega og lærðir að
dansa og það var þitt líf og yndi og
þú talaðir mikið um dansinn. Þú
stóðst alltaf élin af þér og það meg-
um við öll taka okkur til fyrirmynd-
ar að gefast aldrei upp.
Gummi afi, það er ekki hægt að
lýsa því hvað ég sakna þín mikið og
það verður skrítið að heyra ekki í
þér né sjá þig framar.
Blessuð sé minning þín, elsku afi
minn.
Björk Stefánsdöttir.
Hann Mundi i Ytrihúsum er horf-
inn úr þessum heimi. Hann var þá
við þá iðju er honum þótti lang-
skemmtilegust síðustu árin - að
dansa.
Við Mundi, það var gælunafn hans
í æsku, vorum næstum jafnaldrar og
ekki voru nema um 200 m á milli
heimila okkar, Ytrihúsa og Hlíðar í
landi Núps í Dýrafirði, stutt frá Hér-
aðsskólanum, en þar ólst Mundi upp
hjá móðursystkinum sínum Jens og
Kristínu ásamt systurinni Mörtu.
Við vorum ávallt hinir mestu mát-
ar og vorum saman að leik þegar
því varð við komið. Á túninu mitt á
milli bæjanna var stór steinn að
okkur fannst þá og þar áttum við oft
stefnumót, einkum á kvöldin. Þar
voru lögð á ráðin um prakkarastrik
kvöldsins, öll saklaus, og þar slóg-
umst við um það hvor nyti meiri
hylli ákveðinnar stúlku í nágrenn-
inu. Mundi hafði alltaf betur í slags-
málum.
Þar voru líka rædd aðkallandi
spursmál líðandi stundar eins og
hvort amma hans hefði fengið
vængi og væri engill á himnum eftir
að hún dó. Við urðum sammála um
að svo hlyti að vera.
Ytrihús voru ekki stórbýli og ég
held að stundum hafi verið þröngt í
búi. Þarna var ég hálfgerður heima-
gangur og alltaf var Stína að bjóða
mér eitthvað að borða. Þetta var
ekki af því hún héldi að ég væri sí-
fellt svangur vegna þess hvað ég
var rindilslegur, heldur var þetta
gert af rausnarskap og gjafmildi
konu, sem átti ekki mikið veraldlegt
að gefa. Ég mun aldrei gleyma
þeirri ánægju, er geislaði úr augum
Stínu og andlitinu öllu er hún horfði
á mig neyta góðgerða sinna með
góðri lyst. Og seydda rúgbrauðið
hennar með heimastrokkaða smjör-
inu átti engan sinn líka. Hjá þessum
höfðingjum, frænda og Stínu eins
og hann kallaði þau, fékk Mundi sitt
veganesti, sem entist honum vel.
Þegar við svo fluttum að heiman
skildi leiðir um tíma en lágu alltaf
saman aftur, bæði í frítíma og við
vinnu. Ég var t.d. stýrimaður hjá
honum eitt sumarfrí á humarveið-
um á Reykjaröstinni, bát sem hann
átti um tíma. Hann var oft stýri-
maður hjá mér á varðskipunum og
hann var stýrimaður hjá mér á ítal-
skri snekkju, sem við sigldum til
Sukkertoppen á Grænlandi í ágúst
1959. Svo leysti ég hann af einn túr
á Helgeynni og fór annan með hon-
um sem stýrimaður.
Þegar Mundi var á togurunum
fékk hann gælu- og viðurnefnið
Gvendur Dýri til aðgreiningar frá
öðrum Gvendum. Það fylgdi honum
síðan og fór honum bara nokkuð
vel. Hann var með glaðlyndari
mönnum og orðheppinn með af-
brigðum. Það var oft glatt á hjalla í
heita pottinum og busllauginni á
Nesinu, en þar áttum við fast
stefnumót á morgnana síðustu árin.
En það sem eftir var dagsins og
fram á kvöld var hann oftast við
dansnám eða sýningar hjá Sigvalda
á vegum Fél. eldri borgara. Mundi
sagði mér að hann hefði átt erfitt
með að halda takti í dansi á yngri
árum. Hann taldi að áhrifin af því
að halda utan um konu hefðu truflað
skilaboðin frá höfði til fóta. Þessar
truflanir hurfu á síðustu árum.
Mundi minn. Við söknum þín öll
sem kynntumst þér. Við Dúra von-
um að þú finnir Rósu þína innan um
dansandi englameyjar og að trufl-
animar taki sig ekki upp aftur.
Bömum, tengdabörnum og
barnabörnum sendum við hugheilar
samúðarkveðjur. Einnig Mörtu
systur Munda og manni hennar Sig-
urþóri Júníussyni, en þar átti hann
ávallt öruggt athvarf.
Þröstur Sigtryggsson.
Það var svolítið sérstök tilfinning
sem flæddi í gegnum mig sl.
fimmtudag þegar Þröstur æskuvin-
ur Guðmundar S. Jónssonar skip-
stjóra færði mér andlátsfregn hans.
Þakklæti og virðing. Það er það sem
eftir situr. Og minningin. Minning
um staðfastan, glaðværan og hlýjan
kjarkmann.
Það var mér, þá 15 eða 16 ára
gömlum varðskipsháseta, sérstakur
happdrættisvinningur þegar Guð-
mundur réð sig sem stýrimann á
varðskipið Ægi (gamla Ægi). Ég
hafði um allnokkurt skeið trassað
að taka mark á foreldrahúsamenn-
ingunni og eftir bestu getu smokrað
mér hjá því sem nú til dags er kall-
að uppeldi.
Guðmundur kom af fiskiskipum
og jámhörðum togurum, þar sem
hann kunni fullkomlega til verka.
Hann tók strax til við að kenna okk-
ur vírasplæsningar, hnúta og jafn-
vel seglasaum auk annarra al-
mennra verka. Hann vissi betur en
flestir að við bjarganir, togaratökur
og almennar hetjudáðir yfirleitt
urðu amboðin að halda. Og ekki síð-
ur mannskapurinn. Sama einurðin
var upp á teningnum þegar skip var
við land og fyrir kom að stúlka
stæði á kajanum að „skoða skipið".
Þá vildi verða heldur lítið úr ung-
lingunum, hetjunum sem þorðu ekki
að líta upp þá stundina. Sjarmörinn
Guðmundur hafði leiðbeiningarnar í
lagi fyrir ungmennin þá sem
endranær.
Alltaf kom Gummi fram við okkur
sem jafningja þótt við værum ekki
eldri en þetta. Þannig ræktaði hann
með okkur sjálfsvirðingu, metnað
og sjálfsálit, sem mörgum þótti ærið
fyrir og kölluðu mannalæti. Guð-
mundur hafði gaman af öllu saman
og herti okkur með viðurkenningar-
orðum, glaðværð og uppörvun.
Það kallaði fram í manni góða
strákinn að finna hve fjölskyldan
var Gumma mikils virði. Við þekkt-
um orðið börnin hans með nafni og
hvað hafði á daga þeirra drifið með-
an hann var fjarvistum. Og eigin-
konuna, sem hann missti svo
skömmu síðar frá ungum börnum.
Guðmundur var fljótur að hugsa
og fljótur að framkvæma. Bæði í
starfi og leik. Honum gat hitnað í
hamsi í ákafa dagsins, en þá fyrst
var honum alvarlega að mæta þegar
hann sá hallað á minnimáttar, í orði
eða athöfnum, og skipti þá ekki máli
hversu langt uppeftir handleggnum
gylltu borðamir náðu. Svoleiðis mál
afgreiddi hann snöggt og snöfur-
mannlega. „Amen heilagur,“ sagði
hann svo. Og þar með var það mál
útrætt. Síðar á lífsleiðinni lágu leiðir
saman aftur um tíma þegar við vor-
um með flutningaskipið Helgey í
förum milli landa, en þar var Gummi
skipstjóri og ég landformaður. Hann
var þá löngu giftur aftur og með
stóra fjölskyldu. Sama umhyggjan
og ábyrgðin á öllu og öllum.
Sama var upp á teningnum löngu
síðar þegar kastast hafði illilega í
kekki milli okkar og samskiptin
voru engin um alllanga hríð. Þegar
öldur hafði lægt, og báðir hægt á
sér, var sterklega faðmast og eitt
snöggt „amen heilagur“ opnaði okk-
ur nýja tíma.
Síðustu árin hittumst við af og til,
og hann Ijómaði þegar hann sagði
mér frá vínarkruss og valsi og ræl
við rúmt miðaldra eðalfrúr í Vestur-
bæ og á Seltjarnamesi. Sama ein-
urðin og ákafinn. Og rómantíkin í
tangóinu maður. Ekki spurning.
Réttur maður á réttum stað. Og
sundið var hans morgunelexír.
Alltaf fékk maður a.m.k. eina sögu
af samsundköppum hans, sem voru
gamlir skipsfélagar okkar og æsku-
vinir hans. I pottunum þeim var al-
deilis ekki töluð vitleysan.
Brottför Gumma kom víst ekki á
óvart. Hjarta- og æðadeildin hafði
verið með mótmæli og gert ræki-
lega vart við sig. Það kallaði hann
æfingu fyrir það sem koma skyldi.
Ég er þess fullviss að Guðmundur
S. Jónsson endurfæðist mjög fljót-
lega. Honum lá alltaf á. Og svo
vantar veröldina sárlega mannfólk
af hans tæi.
Börnum Gumma og afkomendum
þeirra sendi ég samúðarkveðjur.
Kærar þakkir, Gummi, fyrir sam-
fylgd og leiðsögn.
Ólafur Vignir Sigurðsson
loftskeytamaður.