Skírnir - 01.12.1905, Blaðsíða 59

Einar Benediktsson.
347
Eg skal enn nefna nokkur dæmi þess, hvernig skáldið
sér í því sem hann lýsir ímynd annars og meira en í fljótu
hragði virðist vera þar.
I hinu gullfagra kvæði »Hljóðaklettar« er bergmálið
aðalefnið. Endurkast hljóðsins verður að eins eitt dæmi
þess, hvernig alt þráir endursvar. I náttúrunni og »í
hreyflng og lífi alls lýðs« heyrist »straumniður aflsins um
lá og lönd, sem leitar að endursvari«.
Er nokkuð svo helsnautt í heimsims rann
sem hjarta, er aldrei neitt bergmál fann
og nokkuð svo sælt sem tvær sálir á jörð
samhljóma í böli og tiauðum?
Ein barnsrödd getur um fold og fjörð
fallið sem þruma af hamranna stoið,
eins getur eitt kærleikans almáttugt orð
íshjartað kveðið frá datiðum.
Dauður kletturinn kastar liljóðinu aftui', en leyndustu þrá
hjartans getur hann ekki svarað. Hljómspegill hennar er
himininn, hún verður að leita í hæðirnar:
Himinn, gefðu mér bergmálsins svar.
Heyrðu mitt orð við hinn yzta mar
í ódáinssöngvanna löndum.
Þegar skáldið kveður um »Dettifoss«, þá er það aflið
í fossinum, sem hugur hans dvelur við, hann kveður »um
leik þess mesta krafts er fold vor ól«. Hann verður gagn-
tekinn af umhugsuninni um þessa ofgnótt kraftarins, sem
sti eymir bundin og ónotuð út í haf og hverfur. Foss-
hjartað slær, en það vantar segulæðar til þess að leiða
líf um landið:
Þú gætir utinið dauöans böli bót,
stráð blómaskrauti yfir rústir grjótsins,
steypt mynd þess aftur upp í lífsins mót
mcð afli því frá landsins hjartarót,
sem kviksett er í klettalegstað fljótsins.