Alþýðublaðið - 06.05.1962, Blaðsíða 12

LEMMY
■ . v ':T; '•h*í
JB$ FORST&R ABSOUIT
ittKNTim af oer
Hiie
Ég skil alls ekki neitt í þessu! Það leit út
fyrir að þér vissuð allt um þetta. Hvenær
komust þér að því, að Colter er svindlari?
Fyrir fimm mínútum, — og þegar Hick-
man fór svo að skjóta á yður var ekki vandi
að legrgja saman tvo og tvo.
Allt í lagi. Það stendur víst ekki á mér að
vanmeta yður og þér sneruð laglega á skálk
inn. En hvenig náum við nú í Colter, áður
en hann strýkur.
KRULLi
FYflfR-tlTLÁ FÓLKiÐ GRANNARNIR
Sagan af Gunnu og
gömlu ömmu í kofanum
„Mér þykir voða gaman að þeirri sögu‘„ sagði
amma og kinkaði kolli, gömlu augun ljómuðu af
tilhlökkun.
„Svona byrjaðu nú, og mundu nú að segja mér
hana alla og skilja ekkert eftir“.
Gunna settist niður við rúmið og tók í aðra litlu,
grönnu höndina hennar ömmu, þar sem hún lá á
rekkjuvoðinni. Svo hyrjaði hún.
„Einu sinni fyrir langa löngu var risi og hann
var með þrjú höfuð og hann lifði í koparhöll“.
„Já“, sagði amma gamla. Það varð dálítil þögn
og svo spurði hún: „Er sagan búin, Gunna?“
„Já, amma“.
„Öll?“ •
„Hvert einasta orð“.
„Skildir þú ekkert eftir?“
„Ekki hið minnsta“.
„Þetta var góð saga“, sagði amma. „Syngdu nú
fyrir mig svo að ég sofni“.
Og Gunna söng vísu, sem amma gamla (sem
Það var alveg rétt, — ég gleymdi alveg að segja frá því, — þau
hringdu og afþökkuðu boðið. Þau eru öll með influenzu ...
reyndar var hún langamma hennar) hafði oft sungið
fyrir son sinn og sonar-son sinn, sem var faðir
Gunnu. Og langamma ömmu hafði sungið hana
fyrir dóttur sína og hana sjálfa, þegar hún var smá
angi, og sú langamma mundi vísuna cins og amma
hennar hafði sungið hana, en vísan hafði verið gerð
fyrir hana.
Uss, uss, uss.
LOGFRÆÐI
Framhald af 7. síðu.
mann nokkurn í miðbænum hér
í Reykjavík. Svo lirottalega var
handtakan framkvæmd, að
vinstri handleggur mannsins
brotnaði svo illa, að hann varð
að liggja á sjúkrahúsi í nærfellt
tvo mánuði. Hæstiréttur áleit
handtökuna út af fyrir sig ekki
ámælisverða, cn hins hefðu lög-
reglumennirnir tekið manninn
of hörðum tökum, en síðan segir
rétturinn orðrétt: „Réttlátt þykir
og eðlilegt, að þjóðfélagið beri
óbyrgð á mistökum sem þessum
að því leyti, sem þau teljast op-
inberum starfsmönnum til ó-
gætni, en vefða ekki rakin til
háttsemi' þess aðila, sem tjónið
bíður. Virðist sú meðferð máls
og leiða til aukins öryggis þjóð-
félagsþegnum og miða til varn-
aðar”.
Þessi dómur er gagnmerkur,
þar sem Hæstiréttur dæmir rík-
issjóð til fébótagreiðslu án sér-
stakrar lagaheimildar eða sér-
stakrar lögskýringar.
Það væi’i freistandi að rekja
niðurstöður fleiri dónia Hæsta-
réttar, m. a. sýknudóma, en rúm
leýsi kemur í veg fyrir slíkt. Full
yrða má þó, að á síðustu áratug-
um hefur gætt aukins frjálslynd-
is hjá Hæstarétti í þeim efnum,
að leggja fébótaábyrgð á ríkis-
sjóð og aðra opinbera aðila.
Einnig má benda á afstöðu lög-
gjafans með samanburði á lögum
nr. 27/1951 og lögum nr. 28/1893,
en á þessi lög hefur áður verið
minnzt. Sá samanburður miðar
í sömu átt.
Á norrænu lögfræðingamóti
árið 1931 taldi Einar Arnórsson
hæpið, að hið opinbera bæri al-
mennt fébótaábyrgð vegna ólög-
mætra embættisathafna án laga-
heimilda. Líklegt er, að þessi
skoðun prófessors Einars hafi
verið rétt á þeim tíma. Með til-
vísunar til réttarþróunarinnar
siðar, myndi mjög vafasamt að
halda þessari skoðun fram í dag.
En þrátt fyrir þessar hugleið-
ingar er það staðreynd, að ís-
lendingar standa andpænis því
vandamáli, að allt er í óvissu um
réttarstöðu ríkisins og þjóðfé-
lagsþegnanna í þessum efnum,
því að engin föst fébótaregla hef
ur verið lögfest hér á landi, og
af úrlausnum dómstólanna er
hæpið að draga almenna reglu.
Til þess fjalla dómarnir um of
sundurlaus viðfangsefni og sér-
stæð.
Á vegum Norðurlandaráðsins
hefur mál þetta verið rætt, því
að það virðist vefjast fyrir fleir-
um en íslendingum. Væri vel, ef
jókvæður árangur næðist þar í
samstarfi norrænna þjóða.
Hæstaréttardómari Gizur Berg
steinsson ritaði stórmerka rit-
gerð um framangreint efni árið
1940. í upphafi ritgerðarinnar
fórust dómaranum orð á þessa
leið: „Úrlausn þess. hvernig
háttað sé fébótaábyrgð ríkisins á
sviði opinberrar sýslu og gerðum
opinberra starfsmanna, er eitt af
mestu vafaati'iðum lögfræðinn-
ar”.
Enda þótt mikið vatn hafl
runnið til sjávar frá árinu 1940,
einnig á sviði lögfræðinnar, þá
virðast orð hæstaréttardómar-
ans eiga enn þá við. Hér er um
að tefla viðfangsefni, sem krefst
rækilegrar rannsóknar og úr-
iausnar á einlivern hátt. Slík við
leitni er í senn í þágu op-
inberra hagsmuna og einkahags-
muna.
12 6- maí 1962 ~ ALÞÝÐUBLAÐIÐ