Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 2

194
Haraldur jarl Guðinason. Hann var manna bezt til
höfðingja fallinn, hann var hermaður hinn mesti og
hraustur í orustum, og hafði um mörg ár undanfarin
haft stjórn ríkisins á hendi, og farið vel með, þótt
Játvarður bæri konúngs nafnið. En Haraldur var eigi
af konungsættinni, og fyrir því hugðu margir, að
fjandmenn ríkisins mundu neyta færisins og vekja nýj-
an ófrið þar í landi. það var 5. janúar 1066, að Ját-
varður konungur vaknaði sem af svefni og hafði ráð
alt og rænu. Við rekkju hans stóðu þeir sinn hvor-
um megin, Haraldur jarl og Stígandi erkibiskup, tveir
hinir æðstu menn í ríkinu; við fótagaflinn sat Gyða
drotning, systir Haraldar jarls. Jafnskjótt sem kon-
ungur raknaði við baðst hann fyrir og þvf næst lét
hann kalla til sfn þá af vinum sínum, er viðstaddir
voru og sagði þeim frá þvi, er fyrir hann hafði borið,
en þeim fyrirburði fylgdu þau orð, „áður en ár er
liðið frá dauða þínum munu óvinir þfnir vaða yfir rfki
þitt landshorna í millum og fara með ráni og mann-
drápum“.
Ollum þeim, er heyrðu þessi orð, fannst mikið
um, nema erkibiskupi. Hann var einn af hinum stór-
gerðu biskupum, sem vér hittum öðruhverju í sögu
Norðurlanda. Hann lagði lftinn trúnað á það, sem alþýða
manna kallaði tákn og fyrirburði, og svo var um
þetta. Hann hvíslaði að Haraldi jarli og sagði, að
konungurinn væri svo sjúkur, að hann vissi eigi hvað
hann segði.
Nú voru góð ráð dýrmæt, og nú var um annað
að hugsa en um óráðs orð konungsins. J>að varð eigi
hjá þvf komizt, að leggja þá spurningu fyrir konung-
inn, er varðaði alt England, þótt hann væri kominn í
andlátið. þ>egar konúngur hafði minzt á útför sína,
og þakkað vinum sínum og vandamönnum trygð og
hollustu við sig, spurðu þeir Haraldur og Stfgandi