Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 204
204
Og hugði að vopnum, hvort ei neitt
Af hraknings för þau sködduð mundu £
Hvort pannan væri ei púðurvana,
Hvort prófaðist tinnan föst í hana;
Um hjör og slíður höndum vélti
Og hugði að, hvort ei máðist belti.
Þá vatt fram sinni vistatösku
Hinn virðulegi og hermanns flösku,
Og af þeim rýra eigin forða,
Hann jöfri drekka bauð og borða,
Án hiks og laust við hispurs sið,
Sem hirðmenn tíðka borðhöld við
Þá dál’tið af hans klénum kosti
Tók Karl til sin og jafnframt brosti,
Svo haíinn yfir sorg og sviðann
Menn sæju kónginn, fyrirliðann.
Hann kvað: »Af öllum okkur hér,
Sem afi og hreystin frægðum gæddi,
I hernaðinum enginn er,
Sem meira vann og minna ræddi
Enn þú, Mazeppa! — víst ei var
I veröld samvaldara par,
Frá Alexandri og allt til nú,
Enn Búkeíálus þinn og þú,
Sem alla Skýþa sigrar sjót
í snarpri reið um grund og fijót*. —
»Skömm«, svarar Hetman, »skömm æ verðii
Þeim skóla, sem mig reiðmann gerði«.
»Af hverjum rökum«, ræddi Karl,
»Fyrst reiðmaður þú varðst svosnjall?«
Mazeppa svarar: »Saga er löng,
En eptir eru mílur margar
Og féndur gera oss, geyst sem vargar,
Með ofurefli áhlaup ströng,