Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 210
210
Og augun hafði á hrund svo kærri,
Andspænis sem a3 mér sat mót,
Eg hafði á vifi vörð og gætur —
(Það vildi’ eg, hér i dimmu nætur
Að okkar yrði eins vel gætt —)
Allt þar til sá eg, yfir borði
Hún annars vegar tómlát horfði;
Að skeyta um spilið hún var hætt,
Og nú sig víst ei vitund kærði,
Hvort vinning eða tap það færði.
Sem leiptur hvarf i hug mjer þá,
Að nokkuð það í svip var svauna,
Er alla von mér ei réð banna,
Að ástum hennnr mætti’ eg ná.
Þá orð eg mælti munni frá
Óskipuleg sem verkast vildi
Og laus við minsta mælsku gildi,
En á þau hlýddi’ hún þýðleg þó,
Og þetta eina var mér nóg.
Sú eitt sinn fæst til orð að heyra,
Fæst aptur til að heyra meira
Og fyrsta neitun fljóðs er ein
Fullnaðarsynjun alls ei uein.
VII.
Eg unni og aptur unt var mér,
Almælt er, herra minn! að þér
Af sögðum breiskleik séuð frjáls,
Ef svo er, spara eg lenging máls:
Við ástar kvöl og unað dvelja,
Sem eflaust fánýtt munduð telja,
En öllum mönnum er ei léð,
Ástríðum sín að halda í stilli,
Eða sem þér með sömu snilli