Eimreiðin - 01.01.1909, Qupperneq 47

47
mannlegur. Hann horfir á hana eins og kennari á efnilegan
lærisvein, sem segir axarsköft sjálfan prófdaginn.
»Hvernig stendur á, aö þér getur með engu móti skilist,
hvað í húfi er?« segir hún örvæntingarfull og slær saman hönd-
unum.
»Já, já, nú er mér enginn kostur annar en að tala við föður-
bróður minn, þó ekki væri til annars en að sýna honum fram á,
að hér eru engin brögð í tafli. Pú hegðar þér þannig, að hann
gæti ímyndað sér, að faðir minn og ég værum erkibófar.«
Hann gengur því næst til föðurbróður síns og segir honum
frá, hvernig á standi með hlutabréfin, sem faðir sinn vilji selja
honum. Theódór hlustar á hann, eins rólega og hann getur.
Honum skilst það óðar, að bróðir hans, borgarstjórinn, hefur mis-
reiknað sig og vill nú sjá sér borgið við skaða. En við hverju
öðru er að búast — við hverju er að búast? Þessháttar greiða
gjörir hann öllum ættingjum sínum, hvenær sem vera skal. En
eiginlega er hann ekki að hugsa um það, heldur um dúfuna litlu.
Hann er að velta því fyrir sér, hvað búi í þessu æfareiða augna-
ráði, er hún sendir Márits. Pað væri synd að segja, að það liti
út fyrir að vera ást.
Og þá — þegar örvænting hans yfir fórn þeirri, er hann
hefur orðið að færa, er sem allra mest, þá fer ofurlítill vonargeisli
að birtast augum hans. Hann starir á hann, eins og sá, sem
staddur er í herbergi, sem reymt er í, og sér hvítleita þokumynd
stíga upp úr gólfinu, þéttast og vaxa og verða áþreifanlega.
»Kondu inn í herbergi mitt, Márits,« segir hann, »þú getur
strax fengið peningana.«
Meðan hann segir þetta, horfir hann á dúfuna litlu til að
gæta að, hvort mögulegt muni vera að fá vofuna til að tala. En
enn þá bryddir ekki á öðru en þögulli örvæntingu hjá henni.
En óðar en hann er seztur við skrifborðið í herbergi sínu,
opnast hurðin og inn kemur Anna María.
»Theódór,« segir hún einbeitt og hiklaust, »kaupið þér ekki
þessi hlutabréf.«
Ó, hvílíkt hugrekki, dúfa litla! Hver skyldi hafa trúað slíku
um þig, sem sá þig fyrir þrem dögum síðan við hlið Máritsar í
vagninum, þar sem þú leizt út eins og þú gengir í sjálfa þig og
yrðir minni og minni við hvert orð, sem hann sagði.