Eimreiðin - 01.01.1909, Side 49

49
sagði ég. Við hugsuðum ekki um annað en að komast í mjúkinn
hjá honum. Mikils æsktum við af honum, og með engu vildum
við launa öðru en hræsni. Við ætluðum ekki að segja: »Hjálpaðu
okkur, því við erum fátæk og þykir vænt hvoru um annað«, en
við ásettum okkur að smjaðra og flaðra, þangað til föðurbróðir
þinn yrði hugfanginn af mér eða þér — það var meiningin. En
við ætluðum ekki að launa honum með neinu, hvorki með kærleik
né virðingu, ekki svo mikið sem með þakklæti. Og því fórst þú
ekki hingað einsamall, því átti ég að vera með þér? íhr ætlaðir
að sýna honum mig, þú vildir að ég, að ég.............«
Theódór námueigandi stendur upp, þegar hann sér, að Márits
reiðir upp hnefann til að berja hana. Nú er hann genginn úr
skugga um, hvernig í öllu liggur, og athugar það, sem fram fer,
með vaknandi von í hiarta. Og það er engu líkara en að þetta
hjarta sé reiðubúið til að veita henni viðtöku, þegar hún nú
hljóðar upp yfir sig og flýr inn í faðm hans, flýr þangað án þess
að hika eða hugsa sig um, hreint eins og enginn annar griðastaður
væri til handa henni á jarðríki.
»Theódór, hann ætlar að berja mig«.
Og hún þrýstir sér upp að honum.
En Márits er nú orðinn rólegur aftur. »Fyrirgefðu bráðlyndi
mitt, Anna María«, segir hann. Mér gramdist að heyra þig tala
svona barnalega í viðurvist föðurbróður míns. En föðurbróðir
minn hlýtur að geta látið sér skiljast, að þú ert ekki annað en
barn. Og ég viðurkenni, að engin reiði veitir karlmanni rétt á að
berja konu, og það hversu réttmæt sem reiðin kann að vera.
Kondu nú og kystu mig. Pú þarft ekki að leita verndar hjá
neinum fyrir mér«.
Hún hreyfir sig ekki, lítur ekki við, en heldur sér fastri.
»Dúfa litla, á ég að láta hann taka þig?« hvíslar Theódór.
Hún svarar aðeins með titringi, sem einnig læsir sig um hann
frá hvirfli til ilja.
En nú finnur Theódór nýja krafta hjá sér, nú er hann glaður.
Hann getur ekki frekar en hún lengur séð sinn fullkomna bróður-
son í sínu rétta fullkomleika ljósi. Hann leyfir sér meir að segja
að gjöra gys að honum.
»Márits«, segir hann, »ég er alveg hissa á þér. Ástin dregur
dáð úr þér. Getur þú fyrirgefið svona fljótt, að hún kallaði þíg
svikara. Pú verður að segja henni upp samstundis. Heiður þinn,
4