Skólablaðið - 01.02.1921, Qupperneq 7

Febr. 1921
SKÓLABLAÐIÐ
19
í þriðju bekkjum virðist á sama
standa, hvort barnið les lágt eða hátt.
pað aflar sjer svipaðs fjölda hugmynda,
hverja aðferðina sem það notar. þegar
kemur upp í fjórðu bekki, er munurinn
greinilegur, hve þeir eru fljótari, sem
lágt lesa. Margfaldast svo þessi munur
alt af eftir því sem ofar dregur, alla
leið upp í háskóla. Svo mikill munur
sem er á flýtinum, þá er þó langt um
meiri munur á, hve betur er skilið, það
sem lágt hefir verið lesið.
Að endingu bentu þeir á það, að
hljóðlestur er hagkvæmari í starfslífi
manna. Beindu þeir loks þeirri spurn-
ingu að leiðtogunum á uppeldissviðum,
hvers vegna megináhersla væri lögð á
raddlestur í skólunum, þar sem hljóð-
lestur er þó svo langt um happasælli.
(Meira). Stgr. A.
----o----
Lestur.
það er ekki aðalatriðið, að muna alt
sem maður les. Flest sem lesið er, eru
að eins tröppur, sem stigið er á til að
komast hærra. það er engin þörf á að
muna alt, sem lesið er, til að hafa gagn
af því. En sá sem les, verður að hafa
augun opin. Ef svo er lesið, þroskar
lesturinn dómgreindina, og sá þroski
varir, þótt alt gleymist. Hafi maður
einhverntíma sjeð gott málverk, með
þeim árangri, að manni hefir skilist
munurinn á list og fánýtu handverki,
þá hefir smekkvísin þroskast í eitt
skifti fyrir öll, og hnígur vart aftur í
sitt forna far. Ef spurt er: Hvaða gagn
er að því sem gleymist, svara jeg: það
hefir þroskað dómgreindina og dýpkað
skilninginn.
Eykur mentunin hamingju okkar?
Hún leysir okkur frá ýmsum þjáning-
um, það er ekki að efa, en af auknum
þroska leiða þjáningar, sem áður voru
óþektar. það er margt, sem hinn óment-
aði tekur nærri sjer, en hinn mentaði
lætur sem vind um eyrun þjóta, en svo
er líka margt, sem þjáir þann einan,
sem mentaður er. Ef það er hamingja,
að verða hluttakandi í sorg og gleði í
göfgari myndum, þá ber sönn mentun
vissulega hamingju í skauti sínu, en ef
menn kalla það eitt hamingju, að leys-
ast frá öllum þjáningum, þá liggur
mentavegurinn ekki að takmarkinu —
og vart heldur nokkur annar vegur.
Alt er mentandi, sem skerpir hug-
skotssjónir þínar, lyftir sál þinni og
styrkir hana, alt, sem eykur samúð og
hlýleik hjartans. Mjer liggur við að
segja: Lestu það, sem gerir þig meiri
alvörumann, því í því er allur þroski
fólginn. En það hvílir eitthvert sorgar-
myrkur yfir alvörunni, segja menn. Nei,
ekki í augum hinna vitru, því þeir
skilja, að gleðin er um leið alvara. þeir
sjá, að þegar augun ljóma af ánægju,
þá er það alvaran, sem býr inst inni,
sem gefur ljómann. Lausungargleðin
glitrar eins og glerbrotið í sólskininu,
en það er einhver sorti bak við glit
hinnar sönnu gleði, regindjúp undir
spegilfleti gimsteinsins. Alvaran varð-
veitir gleði hinna vitru, og þeir leggja
hana ekki við hjegóma. Alt, sem í sann-
leika er gleðilegt, er líka alvarlegt.
Lestu það, sem gerir þig meiri alvöru-
mann! En jeg get eins sagt: alt, sem
gefur þjer dýpsta gleði, skaltu lesa!
þýtt. Á. Á.
---o----
Sendiherrar.
(Gaman og alvai-a, flutt á skemtikvöldi
um kosningarnar í Reykjavík).
Háttvirtir kjósendur!
Jeg hefi ekki getað komist á neinn kosn-
ingalista, auk heldur að mjer hafi auðnast