Skólablaðið - 01.02.1921, Side 9

Febr. 1921
SKÓLABLAÐIÐ
21
fámennri og skuldugri þjóð. En kotungs-
sonurinn hefir eitt um fram aðra menn:
Hann veit, að hann verður sjálfur að afla
sjer alls, sem honum á að falla í skaut. Og
því minni fyrir sjer sem foreldrarnir eru,
því miður mega þau við því, að nokkuð
verði á fvrir barninu, sem þau sendu út í
heiminn. — það er þó mest um vert, að sá
sem á sig einan að annast, slær fremur
slöku við en hinn, sem meiri ábyrgð hefir.
það mun fara svo hverjum dugandi dreng,
ef hann er settur í vanda, að þá vex honum
ásmegin að hálfu. En varla fær meiri kjör-
grip með að fara en sóma þjóðar sinnar, og
því fáliðaðri sem sendiherrasveitin er, því
meiri verður hlutur hvers af ábyrgð, og má
vera af þreki og viti til að rísa undir
ábvrgðinni. Og þetta munu vera helstu
hlunnindin við þær sendiherrastöður, sem
okkar kynnu að bíða.
þeim sendiherrum, sem ríkisstjómir út-
nefna, eru fyrirfram ákveðnar virðingar,
enda er af þeim mikils krafist, og verði á
fyrir þeim í nokkru, er það þjóðarhneisa.
Okkur íslendingum er það og ljóst, ef stjórn
okkar gerir út sendiherra, að þeim manni
er vandi mikill á höndum. þess væri mjög
óskandi, að okkur væri hitt ekki miður
ijóst,, hverjum einum, hver vandi þeim
mönnum er á höndum, sem sjálfir útnefna
sig til sendiherra fyrir þjóð sína.
Einu sinni var íslenskan ekki ríkari en
það, og ekki glysgjarnari, að hún átti ekki
til orð eins og ættjarðarást, þjóðerni og
þjóðrækni, sem við nú berum svo mjög í
munni. En þá bar það við, sem mörgum er
kunnugt, að tveir íslenskir bændasynir
voru í förum austur í Noregi, og er frásagn-
arefnið ekki veglegra en svo, að þeir urðu
ósóttir út af grautarkatli. þeir voru Snæ-
fellingar báðir, þorleifur kimbi úr Álfta-
firði og Arnbjörn frá Kambi, og segir Eyr-
hyggja svo frá:
„þorleifr kimbi hlaut búðarvörð, ok skyldi
gera graut. Arnbjörn var ó landi ok gerði
sjer graut; hafði hann búðarketil, þann er
þorleifr skyldi hafa síðan. Gekk þorleifr þá
á land upp ok bað Arnbjörn fá sjer ketil-
inn, en hann hafði þá enn eigi þafðan sinn
graut ok hrærði þá enn í katlinum; stóð
þorleifr yfir honum uppi. ])á kölluðu Aust-
menn af skipinu, at þorleifr skyldi matbúa,
sögðu þorleif mjök íslenzkan fyrir tómlæti
sitt. þá varð þorleifi skapfátt, ok tók ketil-
inn, enn steypti niður grautinum. þorleifr
sneri á brott síðan með ketilinn. Arnbjörn
helt á þvörunni, ok laust með henni til þor-
leifs, ok kom á hálsinn; þat var lítit högg;
enn með því grautrinn var heitr, þá brann
þorleifr á hálsinum. Hann mælti: „Eigi
skulu Noregsmenn at því hlæja, með því at
vit erum hér komnir tveir íslenzkir menn,
at þeir þurfi at draga okkr í sundr sem
hunda, enn minnast skal þessa, þá er vit
erum á íslandi". Arnbjörn svarar engu".
þorleifur kimbi varð mæðumaður. Honum
er synjað göfugrar konu með hrópyrðum
um grautardílana, sem ógrónir væru á hálsi
hans. Honum mistekst hefndin, og verður
sjálfur örkumlamaður. Hann ljet fót sinn á
Islandi, en bar loks beinin vestur í milli
Grænlandsjökla. En á þeirri stundu, sem
hamingjan sneri baki við honum og ógæfan
tók hann, þá var honum þetta ríkast í hug,
að tefla ekki sæmd þjóðar sinnar í meiri
tvísýnu en orðið var.
Islendingar eiga margs að minnast úr út-
löndum, sem karlmannlegra kann að þykja.
það sópar að Agli, þegar hann rekur flótt-
ann á Vínuheiði, eða flytur Höfuðlausn; það
eru biturlegar eggjarnar hjá þorgilsi skarða,
þegar hann gengur fram í móti Knúti jarli í
Niðarósi með brugðið sverðið, og biður jarl
þar undir ganga, ef hann eigi eftir nokkur-
um að sjó þar í sveit fslendinga. þorleifur
kimbi gerði það sem þyngst var, og tók sví-
virðunni með þögn og ró, til þess að íslend-
ingar yrðu ekki að athlægi fyrir erlendum
mönnum. Jeg hygg, að hans hugrekki og
hans metnaður væri okkur gott á þessum
dögum. H. Hjv.
----0----
-== BÆKUR ZZZ
Passíusálmarnir
eru nýkomnir út í 45. útgáfu. Bráðum ná
þeir hálfu hundraðinu. ísafoldarprentsmiðja
gefur út, í sálmabókarbroti, frágangur hinn
prýðilegasti og verðið ekki hærra en biiast
mátti við,á þessum síðustu og verstu tímum.