Alþýðublaðið - 24.10.1965, Blaðsíða 12

í öllum meuningrarlöndum er
þróttmikill og blóinlegrir land
húnaður taiin mikilsverö
KJÖTFESTA í þjóðlífinu, .
Morgunblaffið.
Maður skyldi ekki gímast
konu náunga síns, þvi áð
það getur endað með því
að maður situr uppi með
hana.
EKKI ALLS FYRIR longu birt
ist í Tímanum mynd, sem var
öðru vísi en aðrar myndir sem
maður sén í blöðum að því
leyti, að sennilega líður hún eng
um þeim nokkru sinni úr minni
sem hefur litið hana augum. Mynd
in var ósköp sakleysisleg við
fyrstu sýn, svo að jafnvel lá við
að maður geispaði.
Gáfulegur maður með mikið
og hátt vitsmunaenni stóð við
kvikmyndatjald og benti á það
með priki, og fyrir framan hann
sátu fullorðnir nemendur og
liorfðu námfúsir á. Þegar rýnt
var í textann bjóst maður við að
kæmi einhver af þessum fræðilegu
vísindalegu og tæknilegu útskýr
ingum, sem enginn almúgamaður
skilur. En annað varð uppi á ten.
ingunum. Myndin var sem sagt af
ákaflega merkilegu fyrirbrigð.i A.
hvíta tjaldinu blasti við sýn gall
blaðran í Jolinson forseta og liin
ir fullorðnu, fróðleiksfúsu nemend
ur voru óvart fréttaþyrstir blaða
menn.
í Mogganum í morgun birtist
önnur mynd, sem er í rökréttu
samhengi við mynd Tímans og á

Nú hætti ég við skvísuna
mina í Keflavík, þegar vega
tollurinn verður lagður á. . .
það sameiginlegt með henni, að
sennilega verður hún líka minn
isstæð öllum þeim sem litu hana
og mun geymast á spjöldum sög
unnar um ókominn aldur. Hún
sýndi okkur ekki aðeins hluta af
forsetanum, heldur manninn heil
an og óskiptan. Hann var að
fletta sig klæðum og sýna þjóð
sinni gallblöðruskurðinn á mag-
anum á sér. Það vill svo einkenni
lega til að hér uppi á íslandi er
hugsunarliáttur manna svo lítil-
sigldur og ómerkilegur, að senni
lega þakkar hver sála sínum sæla
fyrir að vera ekki forseti stór
veldis og þurfa ekki að fletta sig
klæðum fyrlr framan ljósmyndara
og sýna á sér magann.
Þó skal það viðurkennt að þetta
atvik á sér ofurlitla hliðstæðu hér
uppi á íslandi, en tímamir og
aðstæðumar voru mjög á ann
an veg. Ekki veit ég hvort sagan
er sönn eða login, en hún liljóðar
svo, að í fámennri byggð einhvers
staöai- úti á landsbyggðinni liafi
það eitt sinn skeð, að botnlangi
sprakk í stúlkubarni. Ekki fvlg
ir bað sögunni, livort siúkraflug
vélarnar liafi verið komnar til
söeunnar á þessum tíma, eða hvort
siúklingurinn var fluttur á bifreið
eða þarfasta þjóm'num. En allt
gekk betta vel, og lífi barnsins
var blessunarlega biargað. Allir
íbúan bessarar fámennu sveitar
fvlgdust að sjálfsögðu af atlivgli j
með atburðinum, enda fátt annað
að hugsa. Menn miðuðu iafnvel
aðra og hversdagiegri atburði við
bað. beear botnlanginn sprakk í
henni Siggu.
Lengi eftir atburð þennan, er
gesti bar að garði, var að sjálf
sögðu spurt í þaula um alla mála
vöxtu og rakið í smáatriðum, hvern
ig þetta bar að höndum og hvern
ig það blessaðist. Þegar gestir
höfðu fengið kaffi og bakkelsi
og skilmerkilega frásögn af „at
burði“ sveitarinnar, kallaði hús
freyja á dóttur sína og sagði blíð
lega:
— Sýndu manninum skurðinn,
Sigga!
Og veslings stelpan varð að
fletta sig klæðum í skyndi og sýna
á sér skurðinn.
Tilveran er einkennileg. Þarna
spyrðir hún saman tváer mann
eskjur í veröldöini, harla ólík
ar. Sjálfan forseta Bandaríkjanna
og ofurlitla telpuhnátu í fásinni
uppi á íslandi. Auðvitað eiga
þau ekkert sameiginlegt annað en
það að bera bæði frægan skurð
á maganum og hafa þurft að
fletta sig klæðum til þess að þókn
ast forvitni og fróðleiksfýsn al-
þýðunnar.
vooc>oc>ooc>ooooo<c>ooooooooooooooooo<
H!au}iið í skarðið.
Illt er að varast órlög stríð
• ’ 'J\ ' -' •
Andinn sveik þá hroðalega.
Ógn þeir reyndu í ergi og grííS
en öllum tókst jafn' voðaleg’á.
Kankvís þegir þennan dagiiui,
þrotið er Lævíss oröaspil,
og Fávís yrfeir> engan braginn,
svo Alvís verður að .koma til
og yrkja einn samanbarinn brag;
sem birlist á annan vetrardag.
ALVIS
o o o oo o oooooooooooooooooooooooooo