Vísir - 08.10.1962, Blaðsíða 15

V1S IR . Mánudagur 8. október 1962.
15
r AFTER FAIUIWS TO $107
/)' HIS EHEMV, THE SPANIAfO?
P«9 GKA55EP’ SOME CLIMBING
% EQUIF’MENT A.NP QUICICLV
f FLer (í«
íl'í il /xSsZSlSS*' ''18j«tn
,,i /J JrVWmRSS; Jow
T* i' l/f/
'aárcúmgFa.vsaa6.~Æ'
Friedrich Diirrenmaft
00
Við læknarnir þörfnumst hug-
rakkra sjúklinga, sem við getum
sagt sannleikann. Ég hefði kos-
ið, að Hungertobel hefði verið
viðstaddur rannsóknina, og mér
þykir leitt, að hann skuli hafa
farið að yðar óskum, og farið
burt án þess. Við læknarnir eig
um að vinna saman. Vísindin
krefjast þess.
Það kvaðst lögreglufulltrúinn
sem embættismaður vel geta
skilið.
Emmenberger varð furðulost-
inn: „Hvað eigið þér við með
því? Að því er ég bezt veit, er
hr. Kramer ekki læknir?“
„Mjög einfalt,“ hló gamli mað
urinn. „Þér leitið uppi sjúkdóm
og ég stríðsglæpamenn."
Emmenberger kveikti sér í
nýrri sígarettu. „Ekki beinlínis
hættulaust starf fyrir prívat-
menn,“ sagði hann stillilega.
„Hárrétt,“ svaraði Barlach.
„Og nú hef ég, mitt í leitinni,
orðið sjúkur og er kominn til yð
a Það má kallast óheppni, að
þurfa að leggjast hér inn á Sonn
enstein, eða er það kannske
heppni?“
„Að svo komnu máli get ég
ekkert ,sagt um sjúkdóminn,“
svaraði Emmenberger. „Hunger-
tobel virtist ekki beinlínis von-
góður.“
„Þér hafið heldur ekki rann-
sakað mig ennþá,“ sagði gamli
maðurinn. „Og þetta er einmitt
ástæðan til þess, að ég vildi
aði hefur ekki minnstu hug-
ekki hafa okkai góða Kunger-
tobel viðstaddan rannsóknina.
Við verðum að sleppa öllum
hleypidómum, ef vid viljum
komast til botns í einhverju. Og
til botns munum við komast,
þér og ég. Því trúi ég. Ekkert
er lakara en að gera sér á-
kveðna hugmynd um afbrota-
mann, án þess að hafa kynnt
sér nákvæmlega kringumstæð-
ur og lífsvenjur hins grunaða,
og hið sama gildir um sjúk-
dóma.“
„Þér hafið rétt fyrir yður,“
svaraði læknirinn. „Enda þótt
ég, sem læknir, sé ekki vel
heima í lögreglufræðum, þá skil
ég þetta mjög vel. Nú vona ég,
að þér munuð hafa gott af dvöl-
inni hér á Sonnenstein."
Síðan kveikti hann sér í
þriðju sígarettunni og sagði:
„Ég geri ráð fyrir að stríðs-
glæpamennirnir láti yður í friði
á meðan þér eruð hér.“
Svar Emmenberger vakti and
artak tortryggni hjá gamla
manninum. „Hver er það, sem
framkvæmir yfirheyrsluna?“
hugsaði hann og leit framan í
Emmenberger. Andlitið var svip
brigðalaust í bláu skininu frá
eina lampanum, sem kveikt var
á. Bak við gleraugun glitti í ó-
eðlilega stór, hæðnisleg augu.
„Kæri læknir,“ sagði Bárlach.
„Þér getið ekki fullyrt, að í einu
landi sé ekki til krabbamein.“
„Það þyrfti ekki að vera, þótt
engir stríðsglæpamenn væru í
Sviss,“ sagði Emmenberger og
hló af öllu hjarta.
Gamli maðurinn leit rannsak-
andi á lækninn. „Það sem gerð-
ist í Þýzkalandi, gæti gerzt í
hvaða landi sem er, aðeins ef
kringumstæðurnar leyfðu það,
ef viss skilyrði væru fyrir
hendi. Þessi skilyrði geta verið
ýmiss konar. Enginn maður, eng
in þjóð verður undanskilin. Dr.
Emmenberger, gyðingur einn,
sem skorinn var upp án deyfing-
ar í fangabúðum nazista, sagði
mér, að aðeins einn mismunur
væri á mönnum. Munurinn á
kveljendum og kvöldum. En ég
held þó, að um annan mismun
sé að ræða, og hann er á þeim,
sem freistað er og hinna, sem
hlíft er við freistingunni. Þá
teljumst við Svisslendingar, þér
og ég, til þeirra, sem hlíft er
við freistingunni, sem er guðs
náð en ekki galli, eins og marg-
myndu segja, því að við eigum
einnig að biðja: „Leið oss ekki1
í freistni“. En ég er ekki
kominn tii Sviss til þess að
leita ..ppi stríðsglæpamenn yfir-
í leitt, heldur til þess að þefa
uppi einn'ákveðinn stríðsglæpa-
mann, sem ég verð þó að viður-
kenna, að ég veit ekki mikið
um ennþá. En nú er ég sjúkur,
dr. Emmenberger, svo að leitin
liggur niðri í bili, og hinn grun-
mynd um, hversu nálægt honum
Má Pétur koma út til að fá eitt gott kjaftshögg
ég var. ömurlegur sjónleikur.“
„Þá hafið þér varla nokkurn
möguleika á að finna hinn grun-
aða framar," svaraði læknirinn
kæruleysislega og blés út úr sér
reyknum, svo að hann myndaði
fíngerðan, hvítan hring yfir
höfði gamla mannsins. Bárlach
sá, að Emmenberger gaf aðstoð-
arlækninum merki, en hún rétti
honum sprautu.
„Þér hafið ekki mikla mögu-
leika,“ sagði hann að nýju, um
leið og hann fyllti sprautuna lit-
lausum vökva.
En gamli maðurinn lét ekki
standa á svarinu.
„Enn hef ég eitt vopn,“ sagði
hann. „Við skulum taka yðar
aðferð, læknir. Þegar ég kem
hingað til yðar í regni og snjó-
komu á seinasta kvöldi ársins,
takið þér á móti mér í skurðar-
stofunni til rannsóknar. Hvers
vegna gerið þér það? Það er ó-
TARZAN
F0LL0WEI7
THKOUGH HONEY-
COM5E7 F’ASSAGEWAYS, GRlMLY NOW-
FOZ WITH THE TU£N OF EVENTS,
JUAN'S MIN7 rETEKIOKAT£7—
1) Þegar Spánverjanum tókst
ekki að stöðva óvininn, greip hann
klifur-útbúnað og flýði sem skjót-
ast.
2) Tarzan elti hann eftir göng-
unum og var nú óblíður á svip.
venjulegt, að aka sjúklingi þann
ig beint inn í herbergi, sem hlýt
ur að vekja óhugnað hans á
stundinni. Þér gerið þetta vegna
þess, að þér viljið vekja hjá mér
ótta, þv að læknir minn viljið
þér því aðeins vera, að þér get-
ið drottnað yfir mér, og senni-
lega hefur Hungertobel sagt yð-
ur, að ég sé einþykkur sjúkling-
ur. Þess vegna hafið þér valið
þessa sviðsetningu. Þér verðið
að drottna yfir mér, til þess að
geta læknað mig, og þess vegna
er óttinn einn þeirra meðala,
sem þér verðið að nota. Þannig
er það einnig í mínu auma
starfi. Við notum sömu aðferð-
irnar. Ég get enn beitt óttan-
um sem vopni, gegn þeim sem
ég leita."
„Þér eruð fyrirtaks sálfræð-
ingur,“ sagði Emmenberger hlæj
andi og beindi sprautunni að
gamla manninum. „Það er
reyndar satt. Ég ætlaði einmitt
að hræða yður með þessum sal.
Öttinn er nauðsynlegt hjálpar-
með. .. En áður en ég tek til
starfa, skulum við heyra sögu
yðar til enda. Hvernig ætlið þér
að fara að? Ég er mjög spennt-
ur. Hinn grunaði veit ekki að
minnsta kosti yðar orð.“
„Hann grunar það, án þess
| að vita það nákvæmlega, og það
er honum hættulegra,“ svaraði
[Bárlach. „Hann veit, að ég ei
jí Sviss, og að ég leita stríðs-
glæpamanns. Hann mun kæfs
grun sinn, og fullvissa sjálfar
sig um, að það sé ekki hann
, .. heldur einhver annar, sem ég
S) Við og vi heyröist tryllings- ; Þyí a8 hann þóttist mee
legur hlátur utan ur myrkrmu. > ,
nakvæmum .varuðarráðstöfun-
um hafa tryggt sér öruggan
AN7 A CKAZE7 LAUGHTEK
OCCASIONALLY ECH0E7
THKOUGH THE INKY
6LACKNESS. 574.7
Barnasagan
KALLB
Nú höfðu allir komið að stað,
sem hafði verið grafið á áður. Þvf
voru allir fjársjóðsleitarmennirnir
vissir um, að einhver annar hefði
þegar fundið fjársjóðinn. Jack Tar
og félagar hans grunðu Kalla, Dan
Dint og hans menn álitu, að annað
hvort hlyti Kalli eða Jack Tar að
hafa fundið fjársjóðinn, og Mester
og stýrimaðurinn grunuðu alla
hina. „Við skulum vona að Kalli
og Tommi hafi fundið hann,“ and-
varpaði Mester, „annars höfum við
eytt kröftum okkar til ónýtis." —
Síðan tóku allir til við að grafa
á ný.
græm
pófa-
inukur-
inn
skólaskór
Verzlunin