Alþýðublaðið - 26.01.1967, Blaðsíða 7

Hann lagði alla að fótum sér
Um litla fuglinn Róbert var skrifuð bók sem
varð mefsö/ubók i Bandaríkjunum nú um jólin
Lynghænuunginn Robert byrj-'
aði lífið sem lítið, ljótt egg, svo
ljótt, að móðirin vildi ekki einu
sinni kannast við það. En Robert
tókst að leggja Ameríku að fót-
um sér í þau fjögur ár, sem hann
lifði og nú hefur verið skrifuð
um hann bók, sem varð metsölu-
bók í Bandaríkjunum um jólin.
Gagm-ýnendur hafa hrósað henni
mjög og sagt að hún sé með beztu
dýrasögum, sem nokkurn tíma
hafa verið skrifaðar. Bókina hefur
skrifað Margaret Stanger, s'ál-
fræðingur, en hún er nágranni
Dr. Tommy Kienzle og konu hans,
Sem áttu Robert. Þau fundu einn
daginn yfirigefið lynghænuhreiður
fyrir utan heimili sitt í Cape Cod,
Massachusetts. í hreiðrinu voru
tvö egg. Annað var brotið, hitt
var heilt og þakið maurum. Meðan
þau voru að hreinsa eggið, opnað-
ist það og út úr því kom lítill
ungi á stærð við hunangsflugu. í
bókinni er sagt frá þvi, hvernig
Kienzle lijónin útbjuggu kassa
fyrir ungann með rafmagnslampa
til að hita hann upp. Unginn var
kallaður Robert. Fyrstu átta tím-
ana, sem hann lifði vildi hann
hvórki bor'ða né drekka. Hann
stækkaði þó aðeins og varð á
stærð við valhnetu. Svo kom að
því að hann gat farið að borða
og drekka sjálfur og hann dafn-
aði vel. Robert vildi gjarna sofa
lengi á morgnana og vaknaði yfir-
leitt ekki, fyrr en liann heyrði, að
fósturforeldrar hans voru um það
bil að setjast að morgunverðar-
borðinu. Þá fór hann og gerði
þarfir sínar á bréfþurrku í bað-
herberginu, áður en hann kom
hlaupandi til að borða morgun-
mat, fræ, appelssínusafa, hrísgrjón
og svo bita af ýmsu, sem var á
morgunverðarborði hjónanna.
Kienzle vildi ekki loka Robert
inni og fór með hann, þegar hann
var nokkurra vikna gamall, út í
garðinn til að sjá, hvort hann vildi
ekki vera hjá móður sinni og syst-
kinum, sem enn héldu til í garð-
inum. Unginn var fyrst stjarfur
yfir því, sem hann sá. Hann stóð
grafkyrr mínútum saman og
starði. Svo tók hann að kvaka,
Myndir úr bókinni: Á minni myndinni sést. Róbert skríða úr egg-
inu og á þeirri stærri sést Róbert hjá lampanum sínum.
klóraði í moldina með tánum og
át litla kónguló. Hann beit líka
ofan af grasstrái áður en hann fór
í kynnisferð um garðinn. Hann
skipti sér ekkert af fjölskyldu
sinni og hún hafði jafn lítinn á-
huga á honum.
Eftir nokkra tíma var Kienzle
orðinn viss um, að nú gæti Ro-
bert bjargað sér úfi við og hann
læddist að garðdyrunum og ætlaði
inn, en um leið og- dyrnar opn-
uðust heyrðist kvak frá Robert
og eins og elding kom hann þjót-
andi og beint inn í húsið. Hann
ætlaði ekki að láta skilja sig eft-
ir.
Robert kunni a'ð gera sig skilj-
anlegan. Ef að síminn liringdi
sótti hann fósturforeldra sína í
símann og hann var ánægður,
þegar þau leyfðu honum að kvaka
í símtólið. Ef að eitthvað var í
ólagi, t. d. að vasi hafði verið
fluttur úr stað í stofunni, þá var
Robert fljótur að sækja Dr. Kienz-
le eða konu hans og láta þau lag-
færa það. Og ef annað þeirra kom
of seint í matirin, fór Róbert
strax'af stað að sækja þau og
ýtti með goggnum í þau, þar til
þau komu að borðinu, þar sem
Robert hafði sinn fasta stað við
annan enda borðsins.
Þegar húsið var fullt af gestum,
var Róbert ánægður. Hann flýtti
sér til dyranna og tók á móti
hverjum gesti með glaðlegu kvaki
og flaug á milli þeirra og hjúfr-
aði sig að þeim.
Einu sinni var Róbert í fóstri
hjá syni Kienzle hjónanna yfir
nótt. Hann var vanur að sjó hann
og konu hans er þau komu í heim-
sókn. En samkvæmt sögu Marga-
ret Stanger kvakaði Robert þung-
lega alla nóttina í ókunna hús-
inu og var ákaflega þreyttur um
morguninn, þegar Kienzle kom og
sótti hann, svo að þessi tilraun
var ekki endurtekin og Kienzle-
hjónin voru mjög áhyggjufull,
þegar yngri sonur þeirra skrif-
aði þeim frá Evrópu og bað þau
um að koma í heimsókn til sín
og gera með því að veruleika
Evrópuferðina, sem þau hafði allt
af dreymt um. Hvað áttu þau að
gera við Robert á meðan?
En Margaret Stanger leysti þá
gátu, með sálfræðikunnáttu sinni.
Robert var vanur að heimsækja
hana, og nú heimsóttu Kienzle’
hjónin Margaret og voru hjá
henni nær heilan dag og auðvitað
var Robert með þeim. Þegar þau
svo bjuggust til ferðar til Evrópu
komu þau með Robert til Marg-
aret og hann hafði með sér þang-
að farangur all mikinn. Þau óku
þangað — Robert fannst svo
gaman í bíl — og höfðu með sér
Höfundur bókarinnar, Margret A. Stranger sést hérna með Róbert,
en hún gætti hans, þegar nágrannar hennar þurftu að fara að heim
an.
kassa Róberts með hitalampa og
lambsull, sem honum fannst svo
gott að liggja á. Einnig var með
rauður flauelishattur, sem Robert
oft lá í. Fyrir utan þetta voru
svo matarbirgðirnar, fræ, víta-
mín og margt fleira,
Margaret Kienzle segir svo frá
því, að Kienzle hjónin hafi tekið
mjög nærri sér að skilja við Ro-
bert og doktorinn hafi farið með
fuglinn fram í eldhús til að kveðja
hann og til að láta ekki kvenfólkið
sjá, hve hann tók þetta nærri
sér.
Og hann lofaði Robert að þau
skyldu koma fljótt heim aftur.
Hvort að Róbert hefur skilið
þetta er ekki gott að segja, en
hann kunni bara vel við sig í
fóstrinu hjá Margaret. Hann kærði
sig meira að segja ekkert um
gömlu skóna hans Kienzle, svo að
Margaret gat fjai'lægt þá með
glöðu geði úr stofunni hjá sér.
Það var aðeins eitt sem Róbert
þoldi ekki: Hann gat ekki verið
einn. Þá kvakaði hann stöðugt.
(Margaret segir, að hann hafi
grátið) — þangað til einhver kom
inn til hans. Hann vildi liafa ein-
hvern í námunda við sig. Svo að
ef Margaret þurfti að bregða sér
frá, varö lnin alltaf að útvega
„barnfóstru” fyrir Róbert. Róbert
útrýmt öllum kóngulóm úr hús-
i.nu. hpnnar og borðaði maurana,
sem voru á stéttinni.
Einn dag var Róbert að hoppa
um gólfið, meðan Margaret var
að sauma tölur á frakka. Róbert
greip eina töluna og vildi láta
Margaret koma í eítipgaleik um
stofuna, en þá fór svo illa, að
hann gleypti töluna.
Margaret varð miður sín af
ótta um að Róbert dæi og liún
yrði að færa Kienzle hjónununx
sorgartíðindi við heimkomuna.
Hún hringdi á dýralækni, sem
ekki kunni nein ráð til hjálpar.
Hann sagði þó frá atburðinum,
því að frá því var sagt í kvöld-
blaðinu í Cape Cod • og margir
hringdu til Margaret með góðar
ráðleggingar. Robert var nefni-
lega fyrir þó nokkru orðinn
blaðaefni. Það hafði verið sfigt
frá lífi hans, í flestum ríkjiijn
Bandaríkjanna og þegar hánn
verpti fyrsta egginu, Róbert var
nefnilega kvenkyns eftir allt sám-
an, var sagt frá því- á forsíðu
margra dagblaðanna.1 Það iar
nefnilega alltaf trú manna a’ð Rc-
bert væri karlkyns, þar til ejnn
daginn að hann tók uþp á þvíjað'
verpa éggi. En hann hafði enjjan
áhuga á því og þó að eggin yfcðu
fleiri seinna sýndi líann aldrci
neinn áhuga á þeim og ýtti þéim
undir sófa í stofunni, cf ekki jrai-
einhver nálægur og gat foi-fiað
þeim í tíma.
Fjöldi fólks kom til Kienzle
Framhald. á 10. síðu. .-f ■
26. jatlúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ Jj