Þjóðviljinn - 13.10.1954, Page 10

JO) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 13. október 1954
Stigamaðurinn
Eftir
Giuseppe Berto
23. dagur
,,Nino“, sagði hún hikandi. „Ég held að hann sé
svona af því að hann stendur aleinn uppi. Ef einhver
væri með honum, hætti hann að langa til að gera illt
af sér“.
„Hvað kemur það þér við? Það er óþarfi fyrir þig
að vera að brjóta heilann um það. Komdu þér í rúmið“.
En hún hreyfði sig ekki og aftur þreifaði hún eftir
hendi minni og þrýsti hana léttilega. „Heldufðu“, sagði
hún, „ að hann hagi sér svona af því að hann elski
hana ennþá?“
Ég vissi ekki hverju ég átti að svara henni. Ég spurði
ekki einu sinni svona spurninga. Mér virtist sem hann
gæti ekki elskað hana nein ósköp ef hann ætlaði að
skjóta hana. „Hvaða þvættingur er þetta í þér?“ sagöi
ég. „Hann ætlar aö hefna sín, vegna þess að hún
sveik hann“.
Miliella sleppti á mér hendinni. „Guð minn góður,
hvað hann hlýtur að vera óhamingjusamur“, sagði
hún við sjálfa sig.
Ég skildi við hana. Mig langaði ekkert að vera með
henni; mig langaði aöeins að vera einn í herberginu
mínu og hugsa. En fyrst í stað var mér ómögulegt
að hugsa. öll athygli mín beindist að hljóðum. Ég
heyrði foreldra mína koma upp; svo töluðu þau lengi
saman í svefnherberginu áður en þau fóru að sofa.
Það var ómögulegt að greina hljóðin neðan úr gripa-
húsinu; það var ekki hægt að heyra hvort það var
hann sem framleiddi þau eða dýrin, sem höfðu óróazt^
við návist hans. Og rigningin buldi líka á þakinu, en
þó ekki mjög hátt. Seinna stytti alveg upp, eftir mið-
nættið. Gremja mín var að mestu horfin, ég var að-
eins dálítið dasaöur. Ef honum stóð eins mikið á sama
um mig og hann vildi vera láta, þá stóð mér líka
á sama þótt hann steypti sér í vandræði með því að
reyna að hefna sín á Giulíu Ricadi. Hann haföi full-
an rétt á því að hefna sín. Hann hafði verið hjá henni
þessa nótt; og hún hafði svikið hann til að bjarga
heiðri sínum. Eða ef til vill hafði hann í raun og véru
drepið Natale Aprici en hefði samið um þaö við hana
áður, að hún bæri vitni honum í hag; og'svo heföi
hún svikið hann. Hvort sem gerzt hefði, hafði hann
fulla ástæðu til að hefna sín. Ekki dytti mér í hug að
reyna að hiridra þaö. Og ég hafði engan áhuga á því
1 að vita, hvort hann væri enn ástfanginn af Giulíu
Ricadi eða ekki. Slíkar hugmyndir skutu ef til vill upp
kollinum í höfði Miliellu en ekki mínu. Fyrir mér gat
hann verið ástfanginn af hverri sem var og mátti
1 gera hvað sem honum sýndist. En ég gat- með engu móti
fyrirgefið honum afskiptaleysi hans. Hversa vegna hafði
hann komið til okkar í stað þess að fara eitthvað ann-
1 að? Var það eingöngu til að sækja byssuna? Hann
hefði getað fengið byssu í fleiri húsum, jafnvel meö
minni fyrirhöfn. Hann hafði komið til okkar vegna þess
að hann vissi að þar átti hann vin. En hvers vegna
hafði hann þá komið svona fram? Hvers vegna hafði
hann flýtt sér að forkasta öllum tilraunum okkar til
samúðar? Við höfðum þó gert allt fyrir hann sem viö
gátum, ég og móðir mín og Miliella og jafnvel faðir
minn. Ef til vill komst ekkert að í huga hans annað
en hefnd og hatur. Ef til vill var það óhamingjan sem
Miliella hafði verið að hugsa um. En ef hann yar illur
og önugur við þá sem vildu honum vel, var engin lækn-
ing til við óhamingju hans. Það skipti miklu máli að
hann vissi að ég vildi honum vel. Mér fannst sem ég
gæti alls ekki sofnað nema hann fengi að vita þaö.
Ég klæddi mig aftur og fór niður. Það var ljósrák
undir gripahúsdyrunum. Ég opnaði dyrnar án þess að
gera nokkurn hávaða. Ef hann hefði verið sofandi, hefði
ég farið aftur. En hann stóð þarna og beið með byss-
una tilbúna. Hann lagði hana frá sér þegar hann sá
hver ég var. Hann haföi farið úr frakkanum og hafði
breitt yfir sig hnakkdýnu til að halda á sér hita. Ég
hafði gleymt að færa honum teppi, en dýnan var hlý.
Og það var ekki orðið mjög kalt 1 gripahúsinu. Ég stóð
kyrr 1 dyragættinni og þorði ekki að fara lengra. „Hvað
vilt þú?“ spurði hann.
Þá hreyfði ég mig og gekk hægt til hans. Nú gat
ég ekki sagt neitt af því sem ég hafði hugsað mér. „Mig
langaði til að kveðja þig áður en þú færir“, sagði ég.
Hann svaraði engu. Hann settist eins og hann væri
gramur, á hálmhrúguna sem hann hafði útbúið sem
rúm.
Ég fylltist skyndilegri reiði. „Ég var vinur þinn frá
því fyrsta“, sagði ég. „Og þegar fólk talaði illa um
þig, trúði ég því aldrei“.
Hann sat þarna álútur og sýndi þess engin merki að
hann væri aö hlusta.
„Þegar þeir voru búnir að setja þig í fangelsi“, sagði
ég, „fór ég til lögreglustjórans og sagði honum að vitn-
isburður Giulíu Ricadi væri rangur“.
Þá leit hann á mig; hann horfði lengi á mig án þess
að ég gæti áttað mig á hvað hann var að hugsa. Loks
spurði hann: „Og til hvers ætlastu af mér núna?“
Þetta var ofanígjöf. Hann hafði verið að því kominn
að sýna mér inn í sál sína eins og hann hafði gert,
daginnjsem við stóðum saman og horfðum niður í dal-
inn; en þess í staö hratt hann mér frá sér. „Einskis“, «
svaraði ég.
„Leyfðu mér þá að hvíla mig. Ég þarf að hvíla
mig“.
Hann var hræddur; þaö var það sem að var. Hrædd-
ur við að þiggja vináttuna sem ég kom til að bjóða
honum, hræddur við að einhver sæi þjáninguna í sál
hans og fyndi til meðaumkunar. En ég fann til með-
aumkunar með honum engu að síður. „Ertu mjög ó-
hamingjusamur?“ spurði ég hann.
„Því skyldi ég vera óhamingjusamur?“ sagði hann
og það fóru viprur um andlit hans eins og hann væri
að hlægja. „Farðu burt, leyfðu mér að hvíla mig“.
„Vertu sæll“, sagöi ég. En áður en ég kom að dyrun-
um sneri ég mér við og hann hafði horft á eftir mér.
„Varst það þú, sem skauzt Natale Aprici?“ spurði ég.
Rödd hans varð allt í einu hrjúf. „Hvaö heldur þú?“
„Ég held að þú hafir ekki gert það“, svaraði ég.
„Gott og vel, þá var það ekki ég“, sagði hann.
Ekki einu sinni þá var auðvelt að sofna. Það fór enn
Þrengsli i fataskápnum
1 þröngum íbúðum, þar sem
of margt fólk þarf að búa sam-
an, verða óhjákvæmilega
þrengsli í skápunum. Jafnvel í
nýtízku íbúðum með góðum inn
á að reyna að halda reglu í
skápunum, vegna þess að það
er vonlaust verk; en það þarf
þó ekki að vera. Oft er heil-
mikið hægt að gera. Stundum
byggðum skápum verður hið
sama uppi á teningnum. Hvað
stoðar góður skápur, sem mið-
aður er við tveggja herbergja
íbúð handa tveim þrem mann-
eskjum, þegar sex manns þurfa
að hafa fatnað sinn í honum ? I
gömlum íbúðum er þetta enn
verra, því að þar eru sjaldnast
innbyggðir skápar.
Skortur á skáprúmi verður
oft til þess að fólk gefst upp
getur verið hentugt að skipta
skápnum og setja upp auka-
slá neðanvert í skápinn, svo
að hægt sé að hengja fötin
upp í tveim hæðum. Einkum er
það hentugt fyrir drengjaföt og
herráföt. Ef fataskápurinn er
notaður undir skófatnað, bindi,
belti og ýmsa fleiri stærri og
minni muni, er gott að setja
upp snaga eða plaststatíf sem
nú er farið að framleiða mikið

OC CAMtHsi
I veizlu einni í Englandi henti
það skólameistara í heimavist-
arskóla nokkrum að drekka
heldur mikið af kampavíninu.
Honum var þetta sjálfum
ljóst, og einsetti sér því að
vanda framkomu sína sérstak-
lega, svo að ekki bæri á neinu.
Skömmu síðar stakk einn
veizlugestanna upp á því, að
húsmóðirin sýndi þeim yngstu
börnin sín. Hún var fús til
þess, og skömmu síðar kom
barnfóstran með vöggu, sem
í voru tveir litlir tvíburar.
Svo vildi til að skólameistar-
inn var næstur vöggunni, en
hann leit yfir hana og sagði;
—. Mikið er þetta fallegt barn.
e=SSS=a
Lítil lagleg sjö ára gömul
stúlka kom inn í verzlun í
þorpi einu og kvaðst þurfa
að fá fatnað á brúðuna sína.
Kaupmaðurinn rétti henni
margskonar afganga, og er sú
litla spurði hversu mikið þetta
kostaði svaraði kaupmaðurinn
að einn koss væri nægileg
borgun.
— Allt í lagi, sagði telpan —■
amma kemur og borgar á
morgun.
af. Á myndinni sést sami skáp-
ur áður en breyting var gerð
á honum og svo hvernig hann
leit út þegar búið var að gera
í honum byltingu. Takið eftir
að á fyrri myndinni standa
skórnir á skápgólfinu. Það er
óþægilegt þegar skápurinn er
þrifinn og einnig þegar finna
þarf skó í skápnum. Á skáp-
hurðinni er aðeins einn snagi
og á hann er hrúgað fatnaði.,
I hinum skápnum er búið að
setja upp skógrind innan á
skáphurðina, svo að skórnir eru
ekki fyrir og mun hægara að
ná í þá. Fyrir ofan er staður
fyrir bindi og belti og þar
fyrir ofan er spegill. Á hliðar-
veggjunum í skápnum eru
snagar undir ýmislegt smáveg-
is, svo sem húfur, töskur og
bvíumlíkt. Það er ekki dýrt að
gera svona breytingar í skáp-
um.
t==SS5=

tUttðlGCUS
íiauKmoKrouöoa
Minningarkortin eru til sölu
í skrifstofu Sósíalistaflokks-
ins, Þórsgötu 1; afgreiðslu
Þjóðviljans; Bókabúð Kron;
Bókabúð Máls og menning-
ar, Skólavörðustíg 21; og í
Bókaverzlun Þorvaldar
Bjarnasonar í Hafnarfirði.