Alþýðublaðið - 26.09.1972, Blaðsíða 11

fcsftssxtfss&i
Kross-
gátu-
krílið
Bg^'- x&wslv ^yofíl
T T»*H*ati. íLfflí
——■»——"■_ . ■■-■I. *■■■—,...
fU6L ////V mfíN UÐ mt Ffí
1»
GVK WENS
Fl</TI KM1 Mtt/<
9 REÍm D066

'fífí ufí TOHW WÆTr /H&UR V/LJU Efít
Efíez / L.E£k/ VSKXfÐ

•
wm tsfímm. u'-fi 'ftTT TfíLfí
.□ VE/f>/ STÓV 1
!Æ/aW \mr □ T
a)C; On^ ^
SbáA 5>ifU • SCS) ■ \
vekti forvitni hennar. Og forvitni
Lindsays átti vanda til að leiða
hana nokkuð nærri sannleik-
anum.
— Jæja, nú töium við ekki
meira. Við höfum nákvæmlega
hálftima til stefnu. Shane sagðist
ætla að sækja okkur klukkan niu.
Það birti óðara yfir andliti
Lindsays. Spennan var horfin af
henni og hún leit með ósvikinni
ánægju framani Ruth.
— Áttu við að þú ætlir að koma
með okkur?
— Já. Varðstu fyrir vonbrigð-
um? Ruth brosti breitt. — Ef til
vill er Shane Gilligan nógu
gamaldags til að hugsa að þér
veiti ekki af fylgdarkonu. Eða þá,
glettnin hvarf úr rödd hennar og
hún bætti við mjúklega, — að
hann gæti viljað gera þér auð-
veldara fyrir. Þess konar hugul-
semi væri einmitt eftir honum,
eða hefurðu ekki tekið eftir þvi?
Svo nú skaltu flýta þér.
Hún gekk að dyrunum. Með
hendina á snerlinum kom hún
með eina lokatiliögu.
— Elskan, farðu i fallegasta
kjólinn þinn honum til heiöurs og
gleymdu svo öllu nema skemmta
þér sem bezt.ha? Hún smeygði
sér út áður en Lindsay fann orð til
að svara henni.
Lindsay sat kyrr um stund og
braut heilann um það sem Ruth
hafði sagt. Og hún gat séð að sumt
af þvi var viturlegt. Það var
engin ástæða til að gera kvöldið
að skripaleik. Auk þess hafði hún
yndi af að dansa og það var orðið
timabært fyrir hana að reyna að
slappa af og skemmta sér. Henni
fór að létta i skapi og hitna um
hjartaræturnar. Þegar öllu var á
botninn hvolft dáðist hún að
Shane Gilligan og kunni vel við
hann. Henni varð allt i einu ljóst
að hún var að verða of sein og hún
stóð á fætur. Augu hennar ljóm-
uðu af gleði og tilhlökkun þegar
hún opnaði fataskáp sinn og tók
að velja sér kjól af mikilli um-
hyggju.
Shane vissi að hin fyrirhugaða
kvöldskemmtun var óráö. Um
leið og hann gekk upp stiginn að
bústaðnum varð honum ljóst að
honum var innanbrjósts eins og
unglingi, sem er að fara á sitt
fyrsta stefnumót. Hann gekk upp
þrepin að útidyrunum töluvert
uggandi og fingur hans gripu
fastar um bögglana tvo sem hann
hélt á. En nú varð ekki aftur
snúið. Hann barði að dyrum og á
meðan hann beið eftir að svarað
yrði, reyndi hann að aga tilfinn-
ingar sinar og sýnast kaldur og
rólegur. Þó gat hann ekki komið i
veg fyrir að hin snöggu vonbrigði
færu eins og stingur gegnum
likama hans þegar hann sá að það
var Ruth, sem kom til dyra.
— Komið innfyrir. Hún hélt
dyrunum upp á gátt og bauð hann
velkominn brosandi. — Lindsay
er alveg að verða tilbúin.
Hann átti ekki um annað að
velja, en hreyfði sig með tregðu.
Hann fylgdi henni eftir inn i litlu
setustofuna og minningin um það
er hann kom þar siðast greip
hann föstum tökum. Hann mundi
hvernig hann hafði borið Lindsay
i fanginu og lagt hana niður á sóf-
ann. Hún hafði haldið handleggj-
unum mjúklega um háls hans. En
ennþá hættulegri var minningin
um það er á undan var gengið,
þegar munnur hans hafði hvilt við
hennar og hann hafði fundið varir
hennar bærast ljúflega.
— Það sem þér þurfið er vænn
sopi af viskii.
Hann var búinn að gleyma
Ruth. Hann hafði farið af verð-
inum og þessi athugulu augu
höfðu áreiðanlega einskis misst
af hans innra striði.
— Ég held ekki....Hann leit á
hana einkennilega hikandi og
hristi höfuðið litið eitt eins og til
að reka hugsanir sinar á brott.
— Jæja, en það geri ég. Ruth
gekk rösklega frá honum og fór
að bjástra við stofuskápinn. —
Fáið yður sæti og látið fara vel
um yður.
Shane fór að orðum hennar að
nokkru feginn yfir þvi að geta
látið hana ráða. Honum var ljóst
að hún var að gefa honum ráðrúm
og var henni þakklátur fyrir
hugulsemina. Og ýtni herinar kom
að góðum notum. Þegar hún var
komin til hans aftur með tvö full
glös, hafði hann náð fullu valdi á
tilfinningum sinum. Og hann vissi
að hættan var liðin hjá. Hann gat
nú mætt Lindsay án þess að við
lægi að hann gerði sig að fifli.
— Þér eruð gull af manni Ruth.
Um leið og hann tók við glasinu af
henni greip hann um hendi
hennar og þrýsti hana i skyndi.
Það var óþarfi að segja neitt.
Hann hafði aldrei þurft að útlista
neitt fyrir þessari hreinlyndu
konu. Hann horfði á hana bros-
andi þegar hún settist við hlið
hans og dreypti á glasi sinu.
— Uhmm, þetta er gott. Ég
grip ekki oft til þess, en stundum
finnst mér nauðsynlegt að fá eitt-
hvað hjartastyrkjandi. Hún leit
hrekkjalega til hans og augum
glömpuðu. — Eins og núna, til
dæmis, þegar ég neyðist til að
fara i þessa múnderingu og láta
eins og ég viti ekkert betra en að
skokka um á dansgólfi.
— Æi, Ruth. Siðustu leifarnar
taugaþenslu runnu af honum
samstundis. Hann brosti breitt til
hennar. — Þér erum mjög glæsi-
leg á að lita, Ruth, það get ég full-
vissað yður um. Og ég trúi þvi
rétt mátulega sem þér segið.
Hafa ekki allar konur yndi af fall-
egum fötum og dansi?
— Ekki hún ég. Ég er ösku-
buskutegundin. Ég er meira fyrir
blússur og pils og siðbuxur. Ekki
þessa vitleysu. Hún sparkaði i
fellingarnar á gráa kjólnum sem
hún var i. — Samt sem áður ....
Hún gaut til hans hornauga... yröi
ég sáttari við þennan léttúðuga
kvöldgleðskap ef þér fengjuð mér
þann af þessum tveim bögglum,
sem þér höfðuð ætlað mér. Ég er
dálitið veik fyrir blómasend-
ingum.
I fyrstu horfði hann á hana
skilningssljór en þegar hann sá
hvert augnaráð hennar stefndi,
áttaði hann sig. Hann tók stærri
böggulinn, sem vó salt á hné
hans, og fékk henni. Og hlátur
hans hljómaði um herbergið.
Ég svik yður þá ekki um
ánægjuna af að opna hann sjálf.
Þér eruð vandræðagripur, Ruth.
Ég var staöráðinn i þvi að halda
fallegan ræðustúf og gera allt
með glæsibrag. Nú hafið þér
slegið mig alveg út af laginu.
— Hef ég það? Hún gretti sig
framan i hann önnum kafin við að
taka umbúðirnar utan af böggl-
inum. — Skrýtið, mér fannst
nefnilega að þér hefðuð aiveg
gleymt þeim. Svo stöðvuðust
fingur hennar og það var eins og
hún gripi andann á lofti.
— Þær eru yndislegar Hreint
og beint dýrðlegar.
— Shane horfði á hvernig hún
lyfti bleiku orkideunum tveimur
varlega upp úr kassanum og lagöi
þær i lófa sinn. Fingurgómar
hennar gældu við krónublöðin og
hún hneigði höfuðið svo að hann

21
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Úskarsverðlaunin í ár
Bláa taskan er enn i bilnum.”
„Valsauga, vertu svo vænn að
koma. Við erum búnir að ná
tveimur Frökkum!”
,,Nei,” sagði lögreglumaður-
inn þrumuraust. „Þessir fáráðl-
ingar hafa handtekið ranga
menn! ”
„Þaö litur útfyrir, að þeir eigi
við erfiðleika að etja,” sagði
Louis áhyggjufullur.
„En hvað eigum við annað að
gera? Eigum við að láta Patsy
sleppa, af þvi að þeim hefur
orðið á i messunni?”
„Þeir þurfa kannski á hjálp
að halda,” sagði Louis.
Egan leit áhyggjufullur á
hann. Hann andvarpaöi og sneri
við. Bifreið Patsys hvarf úr
augsýn.
Lögreglumennirnir við hús
nr. 45 voru i uppnámi. Þeim
varð smám saman ljóst sér til
mikillar skelfingar, að þeim
hafði orðið á i messunni. Þeir
höfðu haft þrjá eða fjóra helztu
forsprakkana innan seilingar.
Allst staðar voru lögreglumenn.
Og samt höfðu þeir tapað þeim
öllum. Og klukkan rúmlega tiu
var tilkynnt i talstöðina, að
froskur nr. 2 væri kominn aftur,
og væri hann einn sins liðs.
Grosso, Waters og félagar
lágu aftur á gluggunum.
Skömmu fyrr höfðu þeir tekið
eftir glæsilegum manni i
svörtum leðurfrakka. Hann
hafði verið á vappi fyrir utan
húsið, en þeir höfðu ekki veitt
honum sérstaka athygli, fyrr en
Barbier kom gangandi yfir
götuna og heilsaði honum með
handabandi.
„Enn einn!” hrópaði Waters.
„Hver er nú þetta? Þennan hef
ég ekki séð fyrr.” Waters sendi
lýsingu á manninum. Barbier
tók bréfmiða upp úr vasa sinum
og fékk hinum manninum.
„Þetta litur út fyrir að vera
bilageymslukvittun,” sagði
Waters.
Ókunni maðurinn fékk starfs-
manni verkstæðisins miðann.
„Þetta lizt mér ekki á,” sagði
Waters i kvörtunarton. „Þeir fá
bil. Barbier er að fara i öki' rð.
Við getum ekki leyft þ i
komast undan enn eini
„Biddu aðeins,” sagf . ”
að baki honum. Sonny iýsti v ó-
buröarásinni i talstöðina.
Barbier og ókunn maðurinn
fóru inn i bifreið. Ókunni
maðurinn sat við stýrið.
„Frank!” hrópaði Sonny.
„Þetta er Buick með erlendu
númeri. .Manstu eftir kanadiska
bilnum?”
„Guð minn góður! Við skulum
koma út. Nú á kannski að af-
henda eiturlyfin.”
Þeir hlupu niður stigann. Bif-
reið Waters hafði verið lagt
öfugt. Þeir þutu inn i hana,
þverbeygðu yfir götuna og héldu
af stað á eftir Buick bifreiðinni.
„Getum við ekki lagt til
atíögu?” spurði Sonny.
„Við skulum sjá, hvað setur,”
sagði Waters óöruggur.
„Barbier litur um öxl. Nú
biður hann liklegast bilstjórann
að stiga bensinið i botn.”
Buick bifreiðin kom að götu-
ljósum og skauzt yfir á rauðu
ljósi.
„Sástu þetta? Eitthvað hlýtur
að vera i bilnum ' sagði
Waters.
„Barbier litur enn um öxl.”
„Eigum við að stöðva þá?”
„Ég veit ekki.”
„Ef við höldum áfram að elta
þá, komast þeir gð þvi.”
„Mér likar ekki tilhugsunin
um að ráðast til atlögu. Fjanda-
kornið annars. Við skulum gera
það.”
Bill þeirra fór yfir gatnamót á
rauðu ljósi, og þeir drógu á
Frakkana. Er þeir voru komnir
að Buick bilnum, lét Waters
horniö gjalla, og bill Frakkanna
sveigði inn að gangstéttarbrún-
inni. Sonny gaf bilstjóranum
merki um það út um gluggann,
að hann næmi staðar. Buick
billinn snarstanzaði.
Sonny sagði i talstöðina:
„Valsauga, ef þú heyrir til min,
komdu aftur til East End
Avenue. Við höfum handsamað
tvo Frakka.”
Þeir stigu út úr bílnum og
gengu að hinum bilnum, reiðu-
búnir að skjóta.
„Verið alveg rólegir og vin-
samlegast sýnið skilriki S
ykkar,” sagði Sonny. Bilstjór- íé
inn virtist taugaóstyrkur. Haim
sagði eitthvað á frönsku og var %
óðamála. Barbier horfði fýlu- Ij
lega á lögreglumennina. %
„Skilriki ykkar beggja,” ^
endurtók Sonny. Bilstjórinn leit- £•,
aði i vösum sinum. Hann var &
lengi að draga upp veski sitt. ij
o
Þriðjudagur 26. september 1972