Morgunblaðið - 16.07.2002, Page 35

söknuðurinn sár en minningin um
hann varir að eilífu í hjörtum okkar.
Nú er hann kominn á góðan stað þar
sem afar hans og amma taka á móti
honum og hugsa vel um hann. Megi
Guð gefa ykkur styrk, elsku Herdís,
Bjössi, Gísli og Freyr.
Rúrý, Halldóra og Daníel Ómar.
Elsku Hjálmar. Ég fékk algjört
áfall þegar ég heyrði að þú værir dá-
inn. Mér brá rosalega. Það er sárt að
hitta þig ekki aftur. Ég man eftir
skemmtilegu stundunum með þér,
Hjálmar. Það var alltaf gaman að
koma til þín. Horfa á bíómynd á
kvöldin eða vera í Championship
Manager. Ég skemmti mér líka kon-
unglega þegar við fórum út að hanga
eða í fótbolta.
Eitt sumar mun ég þó alltaf muna
sérstaklega. Það var sumarið 2000 í
Tirol í Ölpunum. Þar áttum við
skemmtilegar stundir saman. Við
brunuðum niður brekkurnar á
fleygiferð á hjólunum. Mamma var
alveg dauðhrædd um okkur en samt
létum við okkur renna niður brekk-
urnar. Uppátækið þegar við hjóluð-
um þar yfir lækinn er eitt það
skemmtilegasta sem ég hef gert með
þér.
Ég mun sakna þín, Hjálmar. Þú
munt alltaf lifa í mínu hjarta sem
minn vinur.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Stefán Karl Snorrason.
Hjálmar er dáinn. Andlát hans er
sem reiðarslag. Það er svo óraun-
verulegt og jafnframt svo erfitt að
sætta sig við það. Hann sem átti allt
lífið framundan. Minningarnar þjóta
fram í hugann.
Við kynntumst Hjálmari fyrst
sumarið 1995 þegar hann fluttist til
Rotterdam í Hollandi með foreldrum
sínum og tveimur yngri bræðrum og
faðir hans hóf sérnám í barnalækn-
ingum. Yngsti bróðirinn var einungis
14 daga gamall. Stefán Karl sonur
okkar og Hjálmar sem voru jafnaldr-
ar urðu fljótlega miklir mátar og áttu
þeir margar góðar stundir saman
þau sex ár sem fjölskyldurnar
bjuggu í nágrenni hvor við aðra. Oft
fengu þeir að gista hvor hjá öðrum
og oft kom Hjálmar með í stutta
dagtúra eða helgarferðir með fjöl-
skyldunni. Einu sinni kom hann með
okkur í sumarfrí til Tirol. Í minning-
unni áttum við þar eftirminnilegustu
stundirnar með Hjálmari. Það var
líka ýmislegt brallað í þeirri ferð og
ótrúlegt sem þeir félagar gátu spjall-
að saman um heima og geima. Amma
og afi voru líka með í för. Það var
ekki sjaldan sem amma hafði á orði
að það væri alveg einstakt hvað þeim
félögum kæmi vel saman og bætti
svo við: „Það er svo gaman að heyra
suðið í þeim í aftursætinu.“
Elsku Hjálmar. Það er erfitt til
þess að hugsa að fá aldrei að sjá þig
aftur. Þú varst alltaf svo góður gest-
ur. Framkoma þín var róleg og yf-
irveguð og nærvera þín gefandi. Það
var stutt í vinalega brosið þitt.
Við söknum þín sárt um leið og við
erum mjög þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Elsku Herdís, Bjössi, Gísli og
Freyr. Við vottum ykkur innilega
samúð okkar við þennan stóra missi.
Guð varðveiti ykkur öll, huggi og
styrki.
Góðan dreng er gott að muna,
geymum fögru minninguna,
hún er perla í hugans reit.
Kynnin þökkum þér af hjarta,
þau eru tengd því hreina og bjarta.
Berst til himins bænin heit.
(L. S.)
Sunna Guðlaugsdóttir
og Snorri Ingimarsson.
Kveðjustund. Við heilsumst og
kveðjumst alla okkar tíð en aldrei er
maður samt undir það búinn að þurfa
að kveðja ungt fólk sem er rétt að
hefja göngu sína inn í lífið.
Okkur langar að skrifa nokkur orð
um Hjálmar sem við vorum svo
heppin að fá að kynnast fyrir sjö ár-
um. Það var okkur mikið ánægjuefni
að kynnast fjölskyldunni sem var ný-
flutt til Hollands, í bæinn okkar
Hoogvliet. Herdís og Björn voru að
hefja nýtt líf í öðru landi og komu
með drengina sína þrjá, Hjálmar,
Gísla og Frey. Við tókum strax eftir
þessum fallegu, björtu og prúðu
strákum sem við áttum svo eftir að
kynnast betur. Hjálmar var þessi
ábyrgðarmikli elsti bróðir sem alltaf
var tilbúinn að hjálpa þeim minni.
Það var alltaf stutt í fallega brosið
hans og hann var oft svo grallaraleg-
ur á svipinn. Manni fannst hann oft
vera eldri en hann var, hann var svo
vitur og klár og með svo skemmti-
lega kímnigáfu. Krakkarnir mínir
litu endalaust upp til hans, enda elst-
ur og í þeirra augum foringi hópsins.
Hann náði til allra, á hvaða aldri sem
þeir voru. Þegar við héldum heim-
leiðis munaði fjölskylduna ekki um
að taka að sér fimm manna fjöl-
skyldu í gistingu uns okkar tími var
kominn til að kveðja þau.
Drengirnir gengu úr rúmum sín-
um svo að allir kæmust nú fyrir í
húsinu og lýsir það hversu málin
voru alltaf leyst hvernig sem þau
birtust.
Þegar við fréttum af slysförum
Hjálmars kom upp svo mikil reiði að
hann skyldi vera tekinn frá okkur og
vanmáttur yfir að geta ekkert gert.
Við mannfólkið ráðum svo litlu.
Elsku hjartans vinir, við biðjum
allar þær góðu vættir sem finnast að
hugga ykkur og alla í kringum ykk-
ur. Við erum rík af minningunum
einum og gleymum Hjálmari aldrei.
Kveðja,
Valborg og Wim.
Það eru nú komin ríflega sex ár
síðan við fjölskyldan fluttum til
Rotterdam. Tókum við hús á leigu í
Hoogvliet sem er hverfi suður af
borginni. Þar bjuggu fyrir einar sjö
íslenskar fjölskyldur. Þar sem við er-
um að koma okkur fyrir er bankað á
dyr og fyrir utan stendur kona sem
kynnir sig sem Herdísi nágranna-
konu okkar og erindið var að bjóða
nýbúunum í heimsókn. Var þetta
upphaf að góðum kynnum og fjöl-
mörgum ánægjustundum með Her-
dísi, Birni og drengjunum þeirra
þremur, þeim Hjálmari, Gísla og
Frey.
Elsta syninum Hjálmari kynntist
ég nokkuð vel og óhætt er að segja
að þar hafi mikill efnispiltur verið á
ferð. Það sem mér fannst einkenna
Hjálmar öðru fremur var hversu
tilbúinn hann var til að bjóða fram
aðstoð sína og liðsinna þeim sem á
þurftu að halda. Þurfti ég því ekki að
hugsa mig tvisvar um þegar ég réð
pilt til starfa sem því miður voru þó
aðeins tímabundin. Ljóst var að ég
var á förum frá Rotterdam á vor-
mánuðum og notuðum við því all-
margar helgar til að pakka búslóð
minni og dytta að húsinu.
Margt annað allsendis ótengt
vinnu brölluðum við Hjálmar saman,
t.d. unnum við að undirbúningi 17.
júní í Rotterdam og brugðum okkur í
gervi jólasveina á jólaballi Íslend-
inga. Hjálmar hlýtur að hafa staðið
sig vel í hlutverkinu því litli bróðir
hans Freyr fullyrti að þar væri al-
vöru jólasveinn á ferð. Minningarnar
um Hjálmar eru fjölmargar, góðar
og fallegar.
Lífið er oft óútreiknanlegt. Skrýt-
ið til þess að hugsa að ég hafði ætlað
mér að skrifa meðmælabréf fyrir
þennan dugnaðarpilt sem geislaði af
lífsgleði og orku en hér sit ég nú og
rita kveðjuorð. Á stundum sem þess-
um skortir orð.
Björn, Herdís, Freyr og Gísli,
ykkur sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum guð að
gefa ykkur styrk. Hugur okkar er
hjá ykkur.
Ykkar vinir
Valdimar og Lovísa.
Eins og þruma úr heiðskíru lofti
sló fregninni um andlát Hjálmars
hér niður. Það var fallegur laugar-
dagur, eftirvænting í litla fólkinu,
daginn eftir skyldi haldið til föður-
landsins. Eftirvænting, blandin
kvíða og spennu, vegna væntanlegra
flutninga til stórborgarinnar og að-
skilnaðar við vini hér í hollensku
sveitinni. Hjálmari kynntumst við
fyrir fáum árum og þó samveru-
stundirnar væru ekki margar þá
urðu drengirnir á Háuvöllum fljótt í
miklu uppáhaldi hér. Hjálmar þeirra
elstur og því fyrirmynd hinna í ýms-
um uppátækjum. Í millitíðinni var
Hjálmar orðinn að ungum manni,
myndarlegur, traustvekjandi og
stefnufastur. Hjálmar sáum við síð-
ast á 17. júní hátíðinni í Rotterdam.
Stóð þá í miðri prófatörn en leit við
til að fá sér pylsu, kók, prins pólo og
spila aðeins fótbolta. Það var eftir-
tektarvert hversu vingjarnlegur
Hjálmar var við krakkana okkar,
bræður sína en ekki síst við foreldra
sína, þau Björn og Herdísi. Missir
ykkar er mikill, það er erfitt að gera
sér í hugarlund þá martröð og óvissu
sem þið megið þola. Hugur okkar er
hjá ykkur.
Helgi Hafsteinn, Fjóla
og börn, Hollandi.
Góður og traustur vinur, skemmti-
legur félagi og yndislegur nemandi,
Hjálmar Björnsson, er látinn á vor-
dögum lífsins. Við minnumst ein-
stakrar ljúfmennsku hans og háttvísi
og munum aldrei gleyma góðum
dreng. Við sendum fjölskyldu hans
og vinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur með þessu fallega ljóði
listaskáldsins góða.
Gleðji þig guðsstjörnur
sem gladdi best
mig, og mörgu sinni,
vegstjarnan fagra
visku þinnar,
ástjarðar ljúfasta ljós.
( Jónas Hallgr.)
Kristín Hafsteinsdóttir og
nemendur 3. KH í Hjalla-
skóla veturinn 1992–1993.
Það var rétt fyrir jólin árið 1990 að
við mamma fluttum í Hlíðarhjallann.
Í íbúðina á stigaganginn með okkur
fluttu Herdís og Bjössi með Hjálm-
ar. Ég var níu ára og Hjálmar fjög-
ura ára, alveg að verða fimm.
Síðustu daga hef ég hugsað mikið
um Hjálmar og samskipti okkar. Við
vorum nágrannar í fjögur og hálft ár
og á þeim tíma gerðist margt og mik-
ið. Ég fór að fylgja Hjálmari í leik-
skólann um leið og ég fór í skólann,
oftast nær rekandi á eftir honum að
ástæðulausu og svo þegar hann byrj-
aði sjálfur í skólanum vorum við
samferða. Það var líka mikið fjör
þegar ég fór á skíði með fjölskyld-
unni, Hjálmar miklu flinkari en ég,
eða þegar við fórum upp í brekkuna
með snjósleðann og gerðum svo
engla fyrir utan húsið okkar. Oft var
opið milli íbúðanna og gengið inn og
út að vild. Alltaf á jóladagsmorgun
fór ég yfir til þeirra eða þá að Hjálm-
ar og Gísli komu yfir til mín. Haldin
var pakkasýning, Bjössi las fyrir
okkur jólasögu og við krakkarnir
borðuðum smá gotterí. Ég man líka
að þegar ég var að passa strákana og
þeir áttu að vera sofandi, þá sá ég oft
Hjálmar með augun alveg á fullu að
þykjast sofa. Þessi sérstöku augu
hans sem svo oft leiftruðu af glettni
eða voru með alvarlegu ívafi yfir
heimspekilegum vangaveltum. Við
rifumst nú líka stundum, alveg eins
og systkin, enda leit ég á hann sem
litla bróður minn og mun alltaf gera
það.
Síðast þegar ég hitti Hjálmar var
hann að fermast, orðinn svaka stór
og svo myndarlegur. Mig grunaði þó
ekki að það væri í síðasta sinn sem ég
sæi hann. Nú verð ég bara að bíða
þar til við hittumst á ný.
Hjálmari hlýtur að vera ætlað
stórt hlutverk annars staðar, úr því
hann var tekinn svona snemma frá
okkur og það er sjálfsagt búið að
taka vel á móti honum.
Ég vil þakka fyrir að hafa átt hlut-
deild í lífi Hjálmars og fjölskyldu. Sú
hlutdeild gaf mér mikið.
Elsku Herdís, Bjössi, Gísli, Freyr,
Pálína og aðrir aðstandendur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Megi guð styrkja ykkur í sorginni.
Arna Huld.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚLÍ 2002 35
Allir eiga sér ævin-
týraheim, og minn var
Hraunkot.
Þar dvaldi ég sem
eitt af yngstu sumar-
börnunum fyrir um
tuttugu árum. Á þessum merkisbæ,
staðsettum á milli leyndardóms-
fullra kletta í Lóni, lék ég mér í
töfraskógum og reyndi að vera ekki
fyrir heimilisfólkinu og eldri sumar-
börnum sem voru önnum kafin við
heyskap og önnur sveitastörf. Þar
voru fiskar í vötnum, marglitir stein-
ar í klettum og þar bjuggu álfar í ná-
býli við menn.
Yfir öllu þessu annríki manna,
dýra og álfa ríkti Sigurlaug. Hún var
stóra, mjúka og góða konan sem
galdraði endalausar kökur úr búrinu
sínu. Hún var konan með töfrahend-
urnar sem hlúði að einstökum blóm-
um í fallegum garði. Og hún var kon-
an með rólegu og hlýju röddina sem
stafaði af slík gæska að mig langaði
til að vera góður til þess að verð-
skulda að hlusta á hana. Stundum þá
þvoðu töfrahendurnar hennar mér
með sápu og heitu vatni úr járnfati.
Stundum fór hún með mig í garðinn
sinn og sagði mér ævintýri um naut
sem voru prinsar í álögum eða um
yngsta son fátæku hjónanna sem
ávann sér hönd prinsessunnar og
hálft konungsríkið.
Ég hitti Sigurlaugu síðast fyrir
um ári síðan. Hún kallaði mig sum-
arbarnið sitt þegar ég gekk inn um
dyrnar. Við ræddum um störf mín í
stríðshrjáðum löndum og ástand
heimsmála almennt. Áður en ég fór
bað ég hana um að segja mér æv-
intýri. Ég fékk fallegt bros og svo
var ég aftur orðinn lítill drengur á
meðal álfa og töfrablóma leiddur af
þessari hlýju rödd sem hafði ekkert
breyst.
Þegar við kvöddumst þá óttaðist
ég að þetta væri í síðasta skipti sem
Sigurlaug myndi segja mér sögu. Nú
veit ég hinsvegar að ég þarf ekki
nema að hugsa til hennar til að heyra
hennar blíðu rödd sem leiðir mig um
ævintýraheima og minnir mig á að
vera góður.
Takk fyrir mig, bræður mína og
fjölskyldu sem öll voru svo heppin að
fá að kynnast þér.
Páll Ásgeir Davíðsson.
Kveðja frá Sambandi austur-
skaftfellskra kvenna
Mörg fögur minningarorð hafa
verið skrifuð um Sigurlaugu Árna-
dóttur sem bera þess vitni að hún var
kona sem alls staðar kom fram til
góðs. Hún hafði mikil áhrif á starf-
semi kvenfélaganna í sýslunni og við
kvenfélagskonur, sem störfuðum
með henni eða nutum starfa hennar,
viljum þakka henni af heilum hug.
Sigurlaug var ávallt í framvarðar-
sveit, hún kom með ferskan andblæ
inn á fundina, vann ötullega að þeim
málefnum sem voru efst á baugi,
hvort sem þau voru að hennar frum-
kvæði eða annarra kvenna. Hún var
ákveðin og gat verið föst fyrir en
jafnframt lagði hún sig fram um að
skilja skoðanir annarra, svo það var
gott að vinna með henni. Fundir sem
hún stýrði voru mjög vel skipulagðir
og hún lauk yfirleitt hverju máli með
greinargerð. Okkur hinum duldist
það ekki að hér fór kona sem hafði
einstaklega skýra og frjóa hugsun.
Jafnréttismál kvenna og karla voru
henni mikið hjartans mál og í þeim
efnum var hún langt á undan fé-
lagssystrum sínum. Árið 1952 hvatti
hún konur í SASK eindregið til að
setja sér það markmið að kona yrði
starfandi í hverri hreppsnefnd sýsl-
SIGURLAUG
ÁRNADÓTTIR
✝ Sigurlaug Árna-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 6. febr-
úar 1910. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
á Höfn í Hornafirði
26. júní síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Stafafells-
kirkju í Lóni 6. júlí.
unnar, og einnig í
nefndum og ráðum, en
hún hafði borið upp til-
lögu þess eðlis á lands-
þingi Kvenréttinda-
félags Íslands. Hún
kom þessum málum að
á hverjum fundi næstu
árin og hafði þannig af-
gerandi áhrif á afstöðu
kvenfélagskvenna.
Hún var sjálf starfandi
í hreppsnefnd, ein
fárra kvenna á landinu.
Þegar Auður Auðuns
varð ráðherra fyrst ís-
lenskra kvenna 1970
minntist Sigurlaug þess á fundi glöð
og stolt.
Um miðja öldina voru viðfangsefni
kvenfélaganna ólík því sem nú er.
Sigurlaug flutti erindi um hreinlæt-
ismál, m.a. að ófremdarástand væri í
salernismálum héraðsins og til stór-
skammar og nauðsyn væri að fá sal-
erni á hvert heimili. Um árabil var
rætt um fegrun umhverfisins, bæði
tiltekt utanhúss, málningu húsa og
ekki síst trjárækt, en Sigurlaug var
mikil trjáræktar- og blómakona.
Hún ræddi um hollustu grænmetis,
sem lítið var notað á þeim tíma, leið-
beindi um ræktun þess og vakti at-
hygli á nytsemi villtu jurtanna okkar
til matar. Sumt af þessu féll í grýttan
jarðveg til að byrja með eins og
margar aðrar nýjungar en Sigurlaug
vann sínu máli fylgi með tímanum.
Hún tók saman lítið kver um nytja-
jurtir sem hún gaf Kvenfélagasam-
bandinu.
Félagið hennar Grein í Lóni tók að
sér umhirðu kirkjugarðsins í Stafa-
felli sem þótti mikið og gott framtak
og vakti athygli biskups er hann var
hér á ferð því kirkjugarðar víða um
land voru þá í mestu niðurníðslu.
Þetta leiddi síðan til þess að önnur
kvenfélög tóku að sér þetta verk í
sínum sveitum en nú hálfri öld
seinna heyra slík sjálfboðastörf brátt
fortíðinni til, eins og mörg önnur
störf kvenfélaganna, sem þá voru
nauðsynleg litlum byggðarlögum.
Ég minnist þess að hún og móðir mín
töluðu mikið saman um skólamál
heima á Grímsstöðum og nauðsyn
þess að auka fræðslu ungmenna og
mér fannst að hún ætti að vera kenn-
ari en það fannst henni ekki, hún
gæti haft áhrif án þess, sagði hún.
Það fóru margar áskoranir frá sam-
bandsfundunum til skólanefnda um
fræðslumál, tónlistar- og tómstunda-
mál ungmenna.
Sigurlaugar mun lengi minnst fyr-
ir hennar stóra þátt í að fæðingar-
heimili og síðan elli- og hjúkrunar-
heimili var stofnsett í sýslunni. Ég
minntist á það við hana fyrir
skömmu hve mikinn þátt hún hefði
átt í því að það varð að veruleika. Þá
sagði hún af sinni alkunnu hógværð:
„Þú skalt nú muna að mamma þín
átti hugmyndina, hún bar þetta mál
fyrst fram. Svo hafði ég svo einstak-
lega gott fólk starfandi í nefndinni
með mér.“ Hún vildi láta aðra njóta
sannmælis og ekki gera of mikið úr
sínum hlut þótt henni þætti samt
vænt um hrósið.
Sigurlaug lét syngja sálm í upp-
hafi hvers fundar og flutti stundum
hugleiðingu eða bæn.
Ég enda þetta með versi úr sálmi
sem var henni hugleikinn og bið
henni og hennar nánustu Guðs bless-
unar.
Stýr minni hönd að gjöra gott
að gleði’eg öðrum veiti,
svo breytni mín þess beri vott
að barn þitt gott ég heiti.
(V. Briem.)
Kristín Gísladóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.