Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1965, Blaðsíða 4

Humílkon — þorpið, þar sem þrjátíu og sex börn urðu foreldralaus á einum
degi, og sjö að auki misstu annaðhvort föður eða móður.
Humlikon er lítið þorp, nyrzt í
Sviss, ekki langt þar frá, er áin Thur
fellur í Rín. Þorpsbúar eru um tvö
hundruð, bændur og skyldulið þeirra.
Sömu ættirnar hafa búið þarna kyn-
slóð fram af kynslóð og synirnir tek-
ið við jarðarskikunum af ferðum sín-
um, þegar þá þraut.
Húsin í þessu litla þorpi eru gömul
og standa í þéttum hvirfingum, svo
að næstum má segja, að þau styðji
hvert annað. Gerð þeirra kemur þeim
kunnuglega fyrir sjónir, sem svip-
azt hafa um í Suður-Þýzkalandi og
Sviss: Risið er hátt og upsirnar
síðar, litlir gluggar .á stöfnum og
svört strik SKipta langhliðum margra
þeirra 'í óreglulega reiti. Inn á milli
íbúðahúsanna eru gripahús og hlöð-
ur. Yfir þessa húsahvirfingu rís mjór
turn með klukku i. Það er þó ekki
kirkjuturn, því að kirkja er engin
í Humlikon. Þessi turn er á barna-
skólanum.
Við þessi hús eru litlir aldingarð-
ar, en handan þorpsins lágur ás, vax-
inn þéttum skógi. í skjóli hans eru
akrar bændanna, frjóir og vel yrktir.
Það er þrautseigt og dugmikið
fólk, sem þarna býr — kjarnmikið,
svissneskt sveitafólk, þrifið og nost-
ursamt, vinnugefið og mjög gætið í
meðferð fjármuna, enda dável efn-
um búið. Karlmennirnir iðka mjög
skotfimi, svo sem víða er siður i
svissneskum sveitaþorpum, og þykir
það mikill vegsauki að vera
góð skytta. Konurnar dekra aftur á
móti við blóm sín, hvenær sem tóm-
stund gefst. Þar eru blóm í öllum
stofugluggum, og jafnvel utan
á gripahúsin hafa þær hengt blóma-
kassa.
Þó að þ%tta sé fasthelcMð fólk og
gróið við tórfuna og hlaupi ekki eft-
ir hverjum goluþyt, hefur það hug á
þeim nýjungum, sem að gagni mega
koma við búskapinn. Þess vegna
hafði búnaðarfélag þorpsins tekið
upp þann sið að efna til kynnisfarar
í aðra landshluta annað hvert ár.
Þá brugðu bændur sér í sparifötin,
kannski þjóðbúninga, sem haldizt
hafa óbreyttir í margar aldir, tóku
sig upp frá búum sínum og héldu
til fjarlægra staða. þar sem þeir
hugðu, að eitthvað það væri að sjá,
er gæti komið þeim að gagni. Enda
þótt Svisslendingar séu ekki neinir
forystumenn í kvenfrelsismálum, var
það venja bændanna í Humlikon að
bjóða konum sínum með sér í þessi
ferðalög. Það var líka nytsamlegt,
að þær sæju vinnubrögð fólks í öðr-
um héruðum og kynntust þeim ný-
mælum, er á döfinni voru.
Búnaðarfélagið í Humlikon hafði
ákveðið að beita sér fyrir slíkri
bændaför sumarið 1963. Að þessu
sinni átti að fara alla leið tii Genfar
til þess að skoða fyrirmyndarbú í
grennd við borgina. En þangað var
löng leið, og fólkið mátti ekki vera
lengi að heiman. Heyið var að vísu
komið í hlöðu, en uppskerutíminn
stóð sem hæst. Tómatarnir í aldin-
görðunum voru fullþroskaðir, og
margs konar jarðargróði annar beið
þess að um hann væri hirt. Bænd-
urnir í Humlikon gátu ekki fórnað
néma einum degi. Þess vegna hafði
fyrir löngu verið ákveðið, að þeir
færu árla morguns með bifreiðum til
Ziirich og flygju þaðan til Genfar.
Um kvöldið átti síðan að fljúga aft-
ur norður til Ziirich, svo að kom-
izt yrði heim síðla kvölds eða árla
nætur. Mörg hjón réðust til farar-
innar, og það var ekki sízt flugferð-
in, sem freistaði margra, því að ná-
lega enginn maður í Humlikon hafði
stigið upp í flugvél á ævi sinni, sízt
húsmæðurnar. Þetta var auðvitað
dýrt ferðalag, en á mörgum heimilum
hafði fólk neitað sér um ýmislegt
smávegis í meira en hálft ár, s'vo það
gæti borgað flugfarið, án þess að
útgjöldin ykjust úr hófi fram.
Það voru fjörutíu og þrír Humli-
konbúar, sem stigu upp i iangferða-
bílinn að morgni miðvikudagsins 4.
septembermánaðar 1963. Þetta var
barnmargt fólk, og ungviðið, sem
hrifizt hafði af tilhlökkun foreldra
sinna, var líka snemma á fótum og
stóð veifandi á malbikstorginu við
samkomuhús þorpsins, þegar billinn
rann af stað.
Nú var ekið sem leið liggur til
Ziirich, tæpa fimmtíu kílómetra, og
haldið á Kloten-flugvöll, skammt
utan við borgina, þar sem stór flug-
vél beið ferðbúin. Þetta var full-
komnasti og nýtízkulegasti flugvöll-
ur landsins, og farartækið var stór
þota. Fólkið frá Humlikon virti allt
gaumgæfilega fyrir sér af þeirri ger-
hygli, sem sveitamönnum er lagin —
364
llHINN - SUNNUDAGSBLAÐ