Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1965, Blaðsíða 7

ui hann áfram. „en mamma er
svo . . .“
„Uss, vitleysa,*' segir Kolja. ,Ef
landið okkar lenti í stríði við fasist-
ana. Mamma myndi áreiðanlega
sleppa mér. Alveg eins og hún lof
aði pabba að fara . ..“
Kolja starir á þilið þar sem mynd
af föður hans hangir í svörtum
ramma.
„Pabbi var í stórskotaliðinu," held-
ur hann áfram. „Hann barðist við
tígrana, bryndrekana þýzku, og hann
hélt áfram að skjóta. þó að hann
særðist. Hann eyðilagði fimm bryn-
dreka."
„Svoleiðis er pabbi líka," hvíslar
Misja. „Það er ekkert til, sem hann
hræðist."
„En þú ert hræddur,“ segir Kolja
tortrygginn.
„Nei. Hvernig dettur þér það i
hug?“
„En það var ekki bara pabbi, sem
var hugaður. Mamma er það líka.
Það sér ekki út úr augunum núna,
og þó fór hún.“
Kolja þegir litla stund, en bætir
svo við, alvarlegur í bragði:
„Hún er alveg eins og pabbi var.
Pabbi sagði það sjálfur, að hún væri
lík sér.“
„Kolja," segir Misja undurlágt.
„Ert þú líka líkur pabba þínum?“
Kolju verður litið til gluggans.
„Ég veit það ekki,“ segir hann
dapurlega. „Pabbi sagði aldrei neitt
um mig.“
„Heldurðu, að þeir létu okkur fá
vélbyssur?" spyr Misja allt í einu.
Kolja hleypir í brýnnar.
„Auðvitað, það gerðu þeir. Ég
myndi . . . Ég er viss um, að ég er
eins og pabbi. Ég myndi ekki verða
hræddur. Við fylgjumst að, þú og
ég. Og hjálpum hvor öðrum í stríð-
inu.“
„Já,“ segir Misja. „Það er ekki
gott að vera einn. Það er betra, að
við séum tveir saman. Þá getum við
hjálpað hvor öðrum."
Nú þegja þeir báðir um stund:
Kolju verður litið á pappírshnífinn
— skaftið er úr skel. Og nú segir
hann:
„Pabbi gaf mér þennan hníf. Hann
eignaðist hann á vígstöðvunum. Ég
á hann til minningar um hann.
Finnst þér hann ekki fallegur?"
„Jú. En hann er ekki beittur,"
segir Misja og reynir eggina á nögl
sér. „Og hann er Iéttur líka. Eins
og fjöður.“
„Ég á að gæta þess að týna hon-
um ekki.“
„Uss — nú er gengið um — heyr-
irðu það ekki?“ hvíslar Misja. „Uppi
á loftinu — hlustaðu. Þetta er fóta-
tak . . . Eða kannski mamma sé kom-
in að sækja mig?“
Hann starir á Kolju og hreyfir
sig ekki
„Nei — þetta er bylurinn,“ svar-
ar Kolja eins stillilega og hann get-
ur. „Varð þér kannski bilt við? Ef
við eigum að fara í stríð ..
Misja deplar augunum og vætir
varirnar:
„Það er verst með mömmu. Nú er
hún á hlaupum um þorpið að leita
að mér. ’Ég fór beint til þín, þegar
ég kom »úr skólanum. En sjálfur er
ég ekki hræddur við neitt. Nú verð
ég að fara heim.“
Misja lítur vandræðalega til hlið-
ar. Hann skammast sín innilega fyr-
ir það, sem hann hefur sagt.
„Jæja þá,“ segir Kolja og stendur
upp. „Þú skalt fara heim, Misja. Ég
lái þér það ekki. Ég verð hér bara
einn.“
Misja lyftir rauðum augnabrúnun-
um og lítur óttasleginn á Kolju. En
Kolja lætur hann ekki komast að
með nein undanbrögð.
„Farðu heim, Misja. Ég skal ekki
verða vondur — því lofa ég,“ segir
hann aftur.
En Misja er seinn í svifum. Hann
er á báðum áttum. Hvernig getur
hann skilið vin sinn eftir einan?
Loks afræður hann þó að fara. Kolja
lokar útidyrunum á eftir honum, og
allt í einu finnst honum hann vera
orðinn svo undarlega lítill.
Jæja, hugsar hann, o-jæja. Ekki
er ég þó hræddur — það er bót í
máli. Og það hafði sjálfsagt verið
farið að undrast um Misju.
En allt er undarlega autt og hljótt,
þegar Misja er farinn. Og Kolja er
ekki lengur jafnöruggur og áður.
Hann tyllir sér á stól og reynir að
reka frá sér dapurlegar hugsanir
með því að gera sér í hugarlund,
hvernig mamma hans berji á glugg
ann, þegar hún kemur heim. Og þeg-
rfMINN'- SUNNUDAGSBLAÐ
367