Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Qupperneq 12

Fræðaþulir rita svo, að brim-
gnýr sé dauðastunur manna, sem
Ránardætur véla að bláum brjóst-
um og henda milli sín líkt og tröll-
konur fjöreggi. Fyrir því er glym-
ur sjávar þjóðarlag íslendinga. Það
skelfir og hrí.fur, ógnar og seiðir.
Það spottar bros og hlátur.
Eítirfylgjandi þættir eru veikt
bergmál þessa þjóðarlags, eins og
það var sungið við Stafnes seint
í febrúarmánuði árið nítján hundr-
uð tuttugu og átta.
Árið nítján hundruð og fimm
var stofnað í Reykjavík nýtt tog-
argfélag. h.f. Alliance, og segir í
stofnskrá félagsins, að það skuli
„láta smíða botnvörpuskip í Eng-
landi og gjöra skip þetta út héð-
an til fiskiveiða'1. Áður höfðu verið
gerðar tilraunir með tvö bot.n-
vörpuskip hér á landi, en þau
bæði keypt gömul. Félagið stofn-
uðu Thor Jensen, kaupmaður, og
skipstjórarnir Halldór Kr. Þor-
steinsson, Jón Ólafsson, Jafet Ólafs
son, Jón Sigurðsson, Kolbeinn Þor-
steinsson og Magnús Magnússon.
Tuttugasta og þriðja janúar, nitj
án hundruð og sjö varpaði nið
nýja skip, Jón forseti, akkerum á
Reykjavikurhöfn, og í skrifum
blaða var þess getið sem fegursta
og stærsta skips, er íslendingar
hefðu eignazt. Jón fofseti var 251
tonn að þyngd, 130 fet að kjalav-
lengd, og skriðhraði var 11 mílur.
Fór skipið einkum á þorskveiðar.
— Gunnlaugur, var Jón forseti
gott skip?
— Hann var mjög sterkt og
gott skip, enda smíðaður úr stór-
skipajárni og vel til hans vandað.
Ég fullyrði, að Jón forseti var
afbragðs sjóskip.
— Ég var á honum í mannskaða
veðrinu nítján hundruð tuttugu og
fimm, þegar fórust Leifur heppni
og togarinn Robertsoii. Þá fékk
hann að kenna á þungum brotum.
Bjargbátinn misstum við út og
sextíu lifrarfötur. Öllu skolaði
þessu fyrir borð. Jafnvel kjöttunna
óátekin, snæruð rammlega uppi á
eldahúsi, hún hvarf í djúpið, og
sjóirnir beygðu járnpilára í hval-
baknum.
Skipið hjó þá djúpt. Við stóðum
nokkrir saman í brúnni og viss-
um ekki fyrr til, en sérhver rúða
brotnaði mélinu smærra. Ellefu
rúður. Eftir þessu fylgdi mikil sjó-
gusa og skellti okkur flötum.
Þetta var versta brotið, sem við
fengum á okkur um nóttina. Ó-
gerningur var að fara milli brúar
og lúkars, en karlarnir, sem í lúk-
arnum sátu, sögðu okkur síðar. að
sjórinn hefði skollið beint á stefn-
ið. Hefði hann komið á hliðina
hefði hann keyrt okkur niður. En
hamingjan var fylgifiskur .Tóns
forseta í þetta skipti. Hann bar
okkur heila í höfn og varð haffær
á tveimur vikum.
Þegar Jón forseti strandaði við Stafnes
Gunnlaugur Jónsson segir frá
564
T I M ' N N —