Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Síða 17

Um fcvöldið sigldu öll skip frá
slysstaðnum, nema hvað strand-
gæzluskipinu Óðni var haldið í
námunda við rifið um nóttina.
Beindu skipverjar kastljósum að
mastrinu á Jóni forseta, en þar
lét hinn fátæki barnamaður fyrir
berast og hreyfði sig hvergi.
Klukkan tíu á mánudagskvöld
kom Tryggvi gamli með lík fimm
manna til Reykjavíkur. Þeim var
þegar ekið í lík'hús og um þau
búið sem hæfa þótti.
Nóttin hin næsta varð mörgum
beizk og bitur, og mun þarflaust
að lýsa hér tilfinningum þeirra,
er þá vonlega velktur mjög og
bláwiarinn innanvert á lærunum,
en get þó skreiðzt á fætur. Geislar-
nir frá Óðni lýsa upp svefnstofuna,
og kemur mér þá félagi okkar,
barnamaðurinn, í hug. Þykir mér
sjálifsagt að reyna að klöngrast
niður að ströndinni og kanna,
hvernig honum reiði af í flakinu.
Förum við tveir, en hinir átta
geta sig lítið hreyft sökum meiðsla.
Vindur er snarpari en daginn
áður og hafrótið meira. Þegar við
göngum ofan í klettana, sjáum
við félaga okkar í mastrinu. Lít-
ur svo út, sem hann hafi bundið
Sigurður Bjarnason, Selbrekkum.
Kristinn Guðjónsson, Selbrekkum.
Steingrímur Einarsson, Framnes-
vegi 61.
Gunnlaugur Jónsson, Króki, Kjal-
arnesi.
Steinþór Bjarnason, Ólafsvík.
Frímann Helgason, Vík, Mýrdal.
Ólafur I. Árnason Bergþórugötu 16
Fimmtán menn fórust á Stafnes-
rifi, og var hinn elzti fjötutíu og
sjö ára að aldri, en tveir hinir
yngstu sautján ára. Sjö hinna
látnu voru kvæntir, og létu þeir
eftir sig þrjátíu og fjögur börn,
en bryti á Jóni forseta drukknaði

»»»»»»»i >■

: :

SéS norður Stafnesfjörur. Yzt til hægri má greina vitann í fjarska.
sem á bak sáu nánustu samferða-
mönnum og ástvinum.
Svo er ritað í grein í Morgun-
blaðinu hinn fyrsta marz:
En Reykvíkingar sýndu sorg-
bitnum samúð þá, og svo hygg
jeg að enn muni verða. Því svo
er þvd háttað með okkur hjer í
borginni, að þó við aðra stundina
rííumst og bítumst, sem gráir
seppar eða gaddhestar um illt
fóður, þá kennum við samúðar
hver með öðrum, þegar þungar
raunir steðja að bræðrum vorum
og systrum. Sýna Reykvíkingar þá
oft í orði og verki, að það er
sannur vitnisburður um þá, að
þeir mega ekkert aumt sjá eða
bágt heyra.
Skipbrotsmenn sofa í Stafnes-
bænum þessa döpru nótt.
— Ég vakna árla morguns, og
sig, því hann hreyfir einungis
höfuðið og bifast hvergi, þótt flak-,
ið vagi á rifinu, Óefað er honum
ekki lífs auðið.
í flæðarmálinu rekumst við á
ldk af einum skipverja. Hann hef-
ur verið ásamt okkur i þrjá daga,
og við þekkjum hann iitið.
Um klukkan átta stöndum við
aftur hjá Stafnesbænum, og sjá-
um þá, að holskefla liðar flakið
sundur, mastrið fellur, og innan
stundar sleikir hrá dagskíma bera
klöppina.
Hinn tuttugasta og áttunda
febrúar' birtust í Morgunblaðinu
nöfn1 og heimilisföng þeirra, sem
björguðust:
Bjarni Brandsson, bátsmaður, Sel-
brekkum.
Magnús Jónsson, Hverfisgötu 96.
Pétur Pétursson, Laugavegi 76.
ásamt átján ára syni sinum, sem
var elztur níu systkina.
í Reykjavik var þegar efnt til
samskota að styrkja föðurlaus
heimili, og var fyrsta framlagið
frá h.f. Alliance, fimmtán þúsund
krónur.
Hinn áttunda marz voru tíu skip
verja bornir til grafar, en þá voru
fimm lik enn ófundin. Var útför
allra gerð frá Fríkirkjunni, og
mun það vera fjölmennust helgi-
athöfn á íslandi fyrr og síðar.
Sóttu hana sex til sjö þúsund
manns, og náði líkfylgdin frá
kirkjunni sjálfri i miðja Suður-
götu. í gamla kirkjugarðinum í
Reykjavík biðu níu opnar grafir.
Hin níunda beið föður og sonar.
Fyrir því er glymur sjávar
þjóðarlag íslendinga.
jöm.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
569