Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Qupperneq 21

Börkur Bersason:
Rósamunda á bekknum við hafið
eða ung stúlka með græna blöðru
Á baklausum bekk hægra meg-
in á sviðinu situr fullorðin kona,
ímynd hinnar uppþornuðu pipar-
jónku: hattur með visnuðum blóm
um, kápa hneppt upp í háls, göm-
ul leðurstígvél, svartir sokkar. And
litið er grátt og hart, hún horfir
fram fyrir sig, styður báðum hönd-
um á regnhlífina, sem hún held-
ur frá sér. Hún er stif og stjörf,
horfir beint fram i salinn — út
á hafið.
Fyrst gerist ekkert lengi, kon-
an situr þarna eins og hreyfing-
arlaus. Eftir nokkra stund koma
tveir ungir menn frá hægri, þeir
ganga hægt fram hjá, annar er
klæddur í bláar gallabuxur og
blómmynztraða skyrtu, erma-
stutta og opna í hálsinn,
hinn í þröngum fötum, gljá-
andi, támjóum skóm, í skyrtu
með háan flibba og mjótt
bindi, öllum tölum á jakkanum er
hneppt, hann er með hatt á höfð-
inu. Þegar þeir eru komnir yzt
til vinstri, stanza þeir.
Ungur maður í rósóttri skyrtu:
Sérðu hana þessa, hún er eitt af
því furðulega í þessum bæ, eins
merkileg og safnið og dómkirkj-
an og hesthúsið, sem seinna varð
hæstiréttur.
Ungur maður með hatt: Ha,
hvað er svona furðulegt við þessa
kerlingu?
Ungur maður í r. sk.: Hér er
hún búin að sitja alla eftirmiðdaga
eíðan ég man eftir mér.
Ungur maður m. h.: Nú, það
eru um tuttugu ár..
Ungur m. í r. sk.: Já, þeir segja,
að hún sé búin að sitja hér í
fjörutíu ár og horfa út á hafið,
hún er alveg eins núna og þegar
ég var smástrákur, finnst þér það
ekki furðulegt?
Ungur maður m. h.: Og þér hef-
ur aldrei dottið í hug að semja
um hana danslag, ha, ekki það? í
fjörufcíu ár við hafið ég sat, eitt-
hvað svoleiðis?
Ungur maður í r. sk. (horfir á
vin sinn furðu lostinn): Nei, ég
sem ekki svoleiðis danslög, hvcrn-
ig dettur þér annað eins 1 hug,
svoleiðis er ekki i tízku lengur.
Ungur maður m. h.: Ef það er
ekki í tízku, þá kemur maður því
í tizku, kæri vin. Ef ég sem góðan
texta, þá verður efnið í tízkn, lag-
ið kemst í tízku, og ég kemst í
tízku. (Þeir byrja að ganga, þegar
hann segir „kæri vin,“ síðustu orð
setningarinnar segir hann utan
sviðs, síðan aftur þögn. Gamla
konan leit ekki við þeim á með-
an á samtali þeirra stóð. Þegar
þeir eru horfnir, lítur hún snöggt
til hliðar á eftir þeim, síðan beint
fram aftur, lyftir svo regnhlífinni,
án þess að breyta handstöðunni
þangað til hún heldur regnhlífinni
lárétt fyrir framan sig, horfir
nokkra stund hvasst á oddinn á
henni, lyftir henni síðan hærra, þar
fil regnhlífin stendur beint upp
af henni eins og strompur, lætur
hana Svo falla niður á bakið á
sér og byrjar að klóra sér ofsa-
lega, hún hættir snögglega og lít-
ur yfir til vinstri, sveiflar regn-
hlífinni yfir höfði sér og setur
hana í samt lag aftur, horfir fram
fyrir sig, alltaf jafnsvipbrigðalaus,
og á meðan hún var að klóra sér,
sáust engin svipbrigði á andliti
hennar. Frá vinstri kemur nú rosk-
inn maður, nokkuð stór, en
feitur, hann er í snjáðum og stór-
bættum sjakketbuxum og gömlum
lafafrakka utan yfir blárri peysu
og með rauðrósóttan silkitrefil um
hálsinn. Á fótunum er hann með
stóra lakkskó og pípuhatt á höfð-
inu).
Gamall maður með pípuhatt:
(gengur hægt fram á sviðið, stanz-
ar fremst á sviðinu, beint fyrir
framan gömlu konuna, þannig að
hann skyggir á hana).Hérna, hérna
held ég að það hafi verið, hingað
fórum við á kvöldin og horfðum
út á hafið, ég kreisti hana, ef það
var kalt og enginn sá til okkar,
kyssti hana, þegar vindurinn blés,
faðmaði hana á bekknum, sem hlýt
ur að vera hér einhvers staðar.
(Hann skimar í kringum sig án
þess að snúa sér við og sér því
ekki bekkinn, sem er beint fyrir
aftan hann). Andskotinn hafi það,
þeir eru búnir að taka bekkinn,
hvar ætli elskendurnir faðmist nú
til dags í þessu guðs volaða landi,
auðvitað í bílunum, ha, ha, og hér
hefur hún setið daginn, sem ég
sigldi burt, setið og horft á eftir
mér og skipinu, sem bar mig burt,
þangað til það hvarf út á hafsauga.
Það eru fjörutíu ár síðan, ha, ha,
ég frétti einhvern tíma fyrir löngu,
að hún hefði oft setið hér eftir
það og horft út á hafið, og svo
heíur einhver komið og krækt
um hana lúkunum, barnað hana
aftur og aftur, og nú er hún ör-
ugglega fyrir löngu dauð, kannski
fer ég 1 kirkjugarðinn á morgun
°g spyr eftir leiðinu hennar, er
það ekki það, sem maður verður
að gera, þegar maður kemur heim
eftir fjörutíu ár. (Hann gengur svo
h'tið lengra til hægri, snýr sér svo
við og ætlar að ganga burt, en þá
sér hann gömlu konuna, hann star-
ir á hana orðlaus og læðist svo
fram fyrir hana, yfir til vinstri, eins
og hann vilji ekki vekja hana, hún
hefur ekki hreyft sig, starir sem
áður út á hafið. Þegar hann er
kominn vel fram hjá henni, snýr
hann sér uppsviðs og stanzar, horf-
ir á hana, undrunin hefur lamað
tungu hans, hann gengur hægt
upp að henni, beygir sig niður og
horfir framan í hana, engin svip-
brigði, hann réttir sig upp og
gengur nokkur skref aftur á bak,
snýr sér svo við og hleypur út af
sviðinu, kemur inn strax aftur
gangandi aftur á bak, snýr sér
snöggt við, rekur upp stór augu
og öskur): Andskotinn, ertu þarna
enn þá stelpa, eftir 40 ár, Rósa-
munda, ertu búin að sitja þarna
allan tímann? Kom enginn til að
forfæra þig, til að aka með þér
út í sveit og lyfta pilsinu á lækj-
■arbakkanum? Ertu þarna enn
Rósamunda, Rósamunda, Rósa-
munda, bankastjóradóttirin, sem
ætlaði að erfa hús og hestvagn
og hundrað þúsund og skip og
jarðir og jökla og eldfjöll, rika
Rósamunda, stolta Rósamunda,
fagra Rósamunda, hefurðu alltaf
beðið eftir syni karls í koti, draum
óradrengnum, sem ætlaði að
byggja heiðbláar himinháar hallir
úr fjöllunum, virkja fossana, svo
aliir yrðu ríkir, og loka þá inui,
sem vildu kúga hina, stráknum,
sem strauk frá þér og þóttist ætla
út i heim að safna gulli og græn-
um skógum og koma heim aftur
og sækja þig á hvifcu snekkjunni
T í M I N N — SUNNGDAGSBLAÐ
573