Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Síða 9

bá stundum fengnir menn að tll
Jjjálpar. Fyrst þegar ég man eftir,
tfar áburðurinn barinn sundur með
kiárum. En fljótlega komu taðvólr
árnar til sögunnar, og var það mik-
U umbót. Síðan var hlössunum aus
ið úr trogum.
— Var stundaður sjór frá
Hnjúki?
— Það var ævinlega einn mað-
Ur við sjó frá flestum heimilum í
Óalnum. Hefði bóndinn ekki mann,
þá fór hann sjálfur. Það var sjón-
Íim fremur öðru að þakka, að yfir-
eitt var ekki sultur í búi hjá
Svarfdælingum á þessum árum.
Ég man þó eftir einum bónda, sem
aldrei vildi fara á sjó, enda var
hann oft tæpur með lífsbjörg. Þó
held ég, að hann hafi aldrei þegið
af sveit, en stundum var honum
hjálpað á annan hátt. Bóndi þessi
var oft í vinnu á Hnjúki. \tti það
til að stríða okkur krökkunum, og
var mér heldur í nöp við hann.
— Var ekki góður efnahagur á
Hnjúki?
— O—jú. Pabbi bjó stórbúi á
þeirra tíma mælikvarða. Sauði átti
hann því nær eins marga og ær.
Hann var ekkert hrifinn af því að
fá mikið af gimbrarlömbum á vor-
in. Sauðaefnin voru verðmætari.
Þá var Coghill gamli á ferð með
sín sauðakaup fyrir enska markað-
inn. Borgaði átján gullkrónur fyr-
ir tvævetran sauð. Það var ekkert
smáræði. Sauðasalan var geysi-
mikið happ fyrir íslenzka bændur,
og fyrir sauðina fengu þeir þá einu
peninga, sem þeir höfðu handa á
milli. Pabbi hafði þann sið, að
fara að hýsa um mitt sumar þær
gamalær, sem hann ætlaði að lóga
að haustinu. Hélt því fram, að
þær yrðu þá miklu vænni.
Alltaf var nógur matur á Hnjúki
og oft gefinn matur frá heimilinu
seinni part vetrar og á vorin, þeg-
ar sums staðar annars staðar tók
að sneyðast um björg. Þó að mat-
ur væri aldrei numinn við nögl,
þá höfðu þó jólin sína sérstöðu,
hvað það snerti. Var þá venjulega
farið í fjós með fyrra móti og svo
skammtað, þegar komið var úr
Íjósinu. Voru þá matföng borin
nn í trogi, og pabbi skipti þeim
milli heimilisfólksins. Hann hafði
Slltaf hönd í bagga með skömmt-
ninni á hátíðum. Miðdegisverð-
úrinn var borðaður í rökkrinu,
íieitir sperðlar og laufabrauð eíns
Og liver vildi. Seinna kom svo
döndull. Þú veizt nú sjálfsagt

..„.'.iÍSÍ
Séð yftr Svarfaðardal inn til fjalla, þar sem inndalir taka við. Þarna undi Sigurður
á Egg i Kjásetunnl á öldinnl sem leið.
ekkert, hvað það var. En döndlarn-
ir voru búnir til á svipaðan hátt
og lundabaggar. Þeir voru hengd-
ir upp í eldhús og reyktir. Þá
kom sauðarmagáll, hálfur magáll
á mann. Bringukollur kom og I
hlut hvers og eins stór rifjabiti,
laufakökur og sléttar kökur og
smjörstykki. Síðar um kvöldið
kom svo sætt kaffi með. brauði,
jólakökum, kleinum og lummum,
en ekki man ég til þess að verið
væri með þessar sætu kökur og
tertur. Þannig var nú matseðillinn
á aðfangadagskvöld.
Á jóladag var þetta svipað,
nema hvað þá voru skammtaðir
leggir og hryggjarliðir, pottbrauð
og rúgbrauð. Á gamlársdag var
hálfur skammtur á mótl jóla-
skammtinum. Og á nýársdag voru
ævinlega baunir og kjöt. Nú — og
svo fékk hver sitt tólgarkerti. Auð-
vitað torguðum við minnstu af
þessu yfir hátíðarnar, en gripum í
það okkur til bragðbætis næstu
daga.
Húslestrar voru lesnir á hverju
kvöldi allan veturlnn og raunar
alla helga daga ársins, nema þá ef
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAB
657