Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Blaðsíða 5

Dagmar Þorvaldsdóttir
F. 25. nóv. 1916
D. 24. júli 1972.
Það húmaði að i huga mér, og
sumardýrðin var ekki söm og áður, er
ég spurði andlát Dagmar Þorvalds-
dóttur. Þó hafði ég ekki gengið þess
dulin, að dagur hennar myndi úti fyrr
en varði — sá dagur, sem eftir mann-
legur mati var svo alltof skammur.
Þegar göfgir hniga, gráta hjörtun.
Hver saknar ekki þegar perla hverfur
áf festi lifsins? Dagarnir missa við það
lit og angan. Það kólnar i kring og
heimur timans verður snauðari eftir.
En þegar1 fögur sál flyzt til rikis
himna, þá gleðjast englar Guðs og
eilifðin verður auðugri.
Kynni okkar Dagmar Þorvalds-
dóttur hófust á sl. vori, og eftir fáeinar
vikur voru þau slitin af þvi örlaga-
söknum vinar i stað, en i hugum okkar
geymum við minningar um góðan
dreng og nýtan félaga, sem var sterk-
ur hlekkur i félagslegum samtökum
okkar.
Það liggur fyrir okkur öllum að
siðustu að standa frammi fyrir
dómara allra tima og þá verður lögð
fyrir okkur þessi einfalda spurning
sem er túlkuð svo fagurlega i einu af
snilldarkvæðum E. Ben: „Hvað
vannstu drottins veröld til þarfa”
Þessari spurningu getur þú svarað
með stuttri setningu sem er eilif
sannindi um lif þitt og starf — Mitt lif
hef ég helgað þér. Vertu sæll, jafnaldri
og starfsbróðir, ég sakna þin kæri vin-
ur eftir nær aldarfjórðungs kynni,
minninguna á ég, hún er mér geymd
en ekki gleymd.
Þinu jarðvistarlifi er lokið, en eiliföin
bakvið fortjaldið mikla tekin við. Við
hjónin þökkum þér fyrir liðnu árin, og
biðjum algóðan guð að leiða og styrkja
konu þina og dætur, svo bjarminn frá
kyndli minninganna, minninganna um
þig, megi lýsa þeim og visa fram á
veginn, þó urð sé grýtt og gangan
erfið.
Friður sé með látnum en forsjá guðs
fylgi þeim, sem eftir lifa. Blessuð sé
minning þin.
Jakob Þorsteinsson.
valdi, sem enginn fær sigrað. Það var i
fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri,
sem leiðir okkar lágu saman. Á björt-
um vordegi tókumst við i hendur i
fyrsta sinn, og hlýja fór um brjóst
beggja. Andrúmsloftið á stofunni var
engan veginn kalt fyrir, en þó hlýnaði
að mun við komu Dagmar, og lifið fékk
breyttan blæ. Mer fannst hún koma
með fangið fullt af gjöfum til að gleðja
okkur, sem deildum með henni kjör-
um. Þó að það dyldist ekki, að hún
væri þegar mikið veik, virtist mega
vona á einhvern bata, og að lengra
yrði til leiðarloka en raun er á orðin. —
Gull skirist i eldi.
Slikur var sálarstyrkur Dagmar og
hófstilling skapgerðarinnar, að þess
varð i engu vart, að hún vissi örlög sin.
Þó að hún væri sjálf þjáð og bærist,
með brostnar vonir, æ nær þeim
dimmu dyrum, sem skilja heimana,
þá átti hún jafnan styrk til að miðla
öðrum og gnægðirafástúðog skilningi.
Með dauöann i brjósti sér brosti hún
við lifinu, og það bros getur varla
gleymzt þeim, sem það var gefið. „Áf
bjarma frá brosi þinu / er bjartara i
minni sál.” Það játa ég með heila þökk
i huga. Það var mér lærdómur og sálu-
bót að kynnast Dagmar, eignast traust
hennar og vináttu, fá innsýn i fagra sál
hennar verða vitni að þvi, hversu
æðrulaust hún varð við örlögum sin-
um.
Ég sá Dagmar Þorvaldsdóttur aö-
eins innan þröngra veggja sjúkra-
stofu, sá hana lengst af bundna við beö
i brestandi vörn gegn ómildum örlög-
um. En þótt fingur Heljar færu um
strengina á hörpu lifs hennar, var feg-
urðin alltaf fylling hljómfallsins og
mýkt og styrkur i fyllsta samræmi. 1
hugann kom, hvenær sem dvalið var
við sjúkrabeð hennar, að svona er að
fara sigurför / að siöasta klukkna-
hljómi” þvi að sá, er heldur innri reisn
og auðlegð að hinzta kveldi, verður
aldrei sigraður, nema að vissu marki.
Þra' Dagmar til lifsins og starfsins var
heit og vakandi. Hún talaði um lifið
eins og hún vænti sér rikrar þátttöku i
baráttu þess, önn og gleði. Hún haföi
lifandi áhuga á straumfalli liðandi
stundar, að þvi er varðar það, er ein-
hvers var um vert. Þessi elskulega
kona var unnandi allrar fegurðar og
sýndi það jafnt i hugsunum, störfum
og dagfari. Listhneigð og góövild, sem
marga fieiri prýðilega eiginleika
munu gæfudisir hafa fært henni i
vöggugjöf. En stilling hennar, sem i
engu brástog hlaut að vekja aðdáun —
mun, aö ég hygg, hafa veriö áunnin
dyggð i gegnum reynslu áranna.
Baráttu við erfiðan heilsubrest um
meira en ártugar skeið, sifellt brest-
andi vonir,æ stærri þjáning,er hörð
raun. En það gefur sina lærdóma.
Mörgum verða þeir sá bikar, sem
beizkju veldur, en þeir sem komast
hjá þvi likt og Dagmar, vaxa við
hverja prófraun. Hún hóf sig upp yfir
rökkriö, móti ljósinu. Hún unni gleð-
inni, en einnig um þær dyr gekk hún
með hinni fyllstu gætni. Hún gjörði sér
mjög glögga grein fyrir gildi hlutanna
og var gædd næmri skyggni á lifiö með
þess litbrigðum og margslungnu þátt-
um.
Ég sé hana fyrir mér frjálsa — fagn-
andi blæ og geisla, njótandi heilsu og
íslendingaþættir
5