Morgunblaðið - 16.11.2004, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 2004 37
MINNINGAR
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
ÓLAFS KRISTJÁNS RAGNARSSONAR
málarameistara.
Ásta Sigríður Guðjónsdóttir,
Guðjón Pétur Ólafsson, Hildur Gunnarsdóttir,
Ragnar Ólafsson, Jóhanna G.Z. Jónsdóttir,
Anna Margrét Ólafsdóttir, Birgir Jens Eðvarðsson,
Ásta Björg Ólafsdóttir, Jón Ingiberg Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar innilegustu þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför
ARNDÍSAR Ó. THORODDSEN.
Auðun Sæmundsson,
Ingibjörg Sæmundsdóttir, Jón Þór Kjartansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
Vegna jarðarfarar JÓNS JÚLÍUSSONAR verður afgreiðsla Spari-
sjóðs vélstjóra (SPV) í Borgartúni lokuð í dag, þriðjudaginn
16. nóvember, frá kl. 13.00—15.00.
Sparisjóður vélstjóra,
Borgartúni 18,
Reykjavík.
FJÓRUM styrkjum að upphæð 500
þúsund hefur verið úthlutað til ungra
tónlistarmanna í tilefni af 15 ára af-
mæli menningarsjóðs Íslandsbanka
og Sjóvár-Almennra.
Þeir tónlistarmenn sem fengu út-
hlutað styrk eru Þóra Marteinsdóttir
meistaranemi í tónsmíðum, Ágúst
Ólafsson baritonsöngvari, Stefán Jón
Bernharðsson Wilkinsson hornleikari
og Guðrún Jóhanna Ólafsdóttir
mezzósópran.
Einar Sveinsson, stjórnarformaður
Íslandsbanka og formaður menning-
arsjóðs Íslandsbanka og Sjóvár-
Almennra, og Sigrún Hjálmtýsdóttir,
söngkona og stjórnarmaður í menn-
ingarsjóðnum, afhentu styrkinn.
Styrkja unga
tónlistarmenn
Ágúst Ólafsson, Guðrún Jóhanna Ólafsdóttir, Marteinn Marteinsson, sem
tók við styrknum fyrir hönd Þóru Marteinsdóttur sem er við nám í Svíþjóð,
Ágústa María Jónsdóttir, sem tók við styrknum fyrir hönd Stefáns Jóns
Bernharðssonar Wilkinson, Einar Sveinsson, stjórnarformaður Íslands-
banka og formaður Menningarsjóðs Íslandsbanka og Sjóvár-Almennra, og
Sigrún Hjálmtýsdóttir, sem á sæti í stjórn Menningarsjóðsins.
Íslandsbanki og Sjóvá-Almennar
FRÉTTIR
Nú er hún elsku Jó-
hanna okkar farin, búin
að kveðja þennan heim.
Ég og drengirnir mínir,
Anton og Óli, eigum eft-
ir að sakna hennar mikið og minn-
umst hennar með hlýhug.
Enginn hefur reynst drengjunum
mínum jafnvel og þú, Jóhanna mín.
Þú og Gunna tókuð þá til ykkar aðra
hverja helgi frá því þeir voru smá
pollar og sem er ekkert lítið, því það
er ekki á allra færi að hafa skilning á
því að sumir drengir eru sérstakir og
ekki hægt að umgangast nema með
það í huga. Ég er þér ævinlega þakk-
lát fyrir allt sem þú gafst drengjunum
mínum.
Við fórum saman í yndislega sum-
arbústaðarferð í byrjun september og
vorum frábærlega heppin með veður.
Ég hef reyndar aldrei upplifað að
geta verið í sólbaði í september. Það
mætti halda að veðurguðirnir hafi
verið að leyfa þér að njóta alls þess
besta sem þeir gátu veitt þér þína síð-
ustu daga hér á jörð.
Það er skrítið að geta ekki sagt við
strákana: ,,Við erum að fara til ömmu
og Gunnu,“ að þú sért ekki þar til að
taka á móti langömmudrengjunum
þínum með miklu góðgæti, eins og þú
varst þekkt fyrir, því enginn fór
svangur frá þér, það vissu allir sem
komu til þín. Þú varst sterk kona, með
sterkustu konum sem ég hef þekkt,
full af lífskrafti og tilbúin til að takast
á við alla erfiðleika. Það var ekkert
verið að gefast upp þó á móti blési en
síðustu árin var framkvæmdagleðin
oft meiri en heilsan vildi leyfa en þú
varst ekkert að láta það stoppa þig,
reyndar varst þú búin að hugsa þér að
fara í aðra sumarbústaðarferð með
drengjunum, Gunnu og mér. Mér er
það minnisstætt að fyrir örfáum vik-
um horfðir þú á Óla dreymin á svip og
talaðir um hvað litbrigðin í hárinu á
honum væru falleg og spurðir hann
hvort að hann héldi að það yrði kalt ef
við færum aftur í sumarbústaðarferð.
Þér var svo sannarlega ekki fisjað
saman.
Elsku Jóhanna mín, við kveðjum
þig nú, en allar góðu minningarnar
eiga eftir að ylja okkur um ókomin ár.
Elsku Gunna, Jensína og fjöl-
skylda, guð veri með ykkur.
Guðbjörg Markúsdóttir.
Ég hef aldrei kynnst annarri eins
alúð og gestrisni eins og þeirri sem ég
mætti á Barónsstígnum og hef ég þó
farið víða um veröldina. Jóhanna var
frábær kona. Hún tók mér hlýlega í
fyrsta skipti sem við hittumst, rétt
eins og hún hefði alltaf þekkt mig. Í
hvert skipti sem ég leit inn á Barón
með fjölskyldu minni tók hún höfð-
inglega á móti mér, hvort heldur sem
var með góðu viðmóti, mat eða kaffi.
Það var alltaf eins og hún væri að taka
á móti konunginum sjálfum. Þannig
leið mér alltaf á Barón, eins og kon-
ungi.
Við Jóhanna töluðum ekki sama
tungumál en það var eins og það
skipti ekki máli, það voru aldrei nein
vandræði í tjáskiptum við hana. Hún
var einstök í mínum augum. Ég
þakka Jóhönnu fyrir að taka alltaf vel
á móti mér, ókunnugum manninum,
bæði við eldhúsborðið og í gistingu.
Mér var strax tekið eins og ég væri að
koma inn í fjölskylduna hennar, ég
fann að börnin mín nutu elsku henn-
ar. Ég flyt Gunnu og fjölskyldu henn-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Fred Terje Ulriksen.
Er mér farið að förlast með minn-
ið? Eða var ég svo ungur að það er
JÓHANNA
ÁSGEIRSDÓTTIR
✝ Jóhanna Ás-geirsdóttir fædd-
ist í Baulhúsum við
Arnarfjörð 20. maí
1923. Hún andaðist á
heimili sínu að
morgni 29. október
síðastliðins og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
10. nóvember.
eðlilegt að ég muni ekki
svo mikið. Ef til vill ætti
ég að spyrja eldri systk-
inin því ekki get ég
spurt Jóhönnu en þar
get ég sjálfum mér um
kennt því ég hafði nóg-
an tíma til þess. Ég man
þó að á ferðalagi um
norðanverða Vestfirði
áður en afi í Kurfu á
Bíldudal dó komum við
á Flateyri og gistum,
alla vega á norðurleið-
inni. Hvort við gistum
hjá Jóhönnu frænku og
Janusi eða Palla frænda
og Þorgerði man ég ekki enda skiptir
það ekki máli. Hvort við fengum
margar tegundir af tertum hjá Jó-
hönnu og lambalæri með brúnuðum
kartöflum og sósu hjá Palla (Gerði)
eða öfugt skiptir heldur ekki máli.
Alla vega voru margar frænkur og
margir frændur sem spennandi var
að hitta og fara með um þorpið.
Næst man ég eftir Jóhönnu á
Bíldudal þegar verið var að undirbúa
erfidrykkjuna eftir afa. Þá voru ekki
bara bakaðar Döddutertur heldur
voru margar fleiri sortir. En mér er
minnisstætt að í öllu umstáelsinu
mundi Jóhanna eftir okkur krökkun-
um og töfraði fram karamellur á
pönnu. Þessu ætlaði ég ekki að trúa.
Karamellur hljóta að vera búnar til í
vélum í verksmiðjum.
Jóhanna fæddist á Baulhúsum í
Arnarfirði eins og flest ef ekki öll
hennar systkini, þar á meðal pabbi
sem vegna heimilisaðstæðna var
komið í fóstur hjá Kristjáni og Rík-
eyju á Hjálkárseyri sem urðu þar með
„viðbótar afi og amma“ þó ég næði
ekki að kynnast þeim. Það voru sterk-
ir stofnar sem stóðu að fjölskyldunni
á Baulhúsum. Sterkustu karlmenn á
Vestfjörðum og þó víðar væri leitað,
síðustu Íslendingarnir sem skutluðu
hvali með handskutli og ekki var
kvenfólkið síðra. Í eftirmælum sem
„einn af mörgum sem saknar“ skrifar
um ömmu Jóhönnu og langömmu
mína, Símoníu Þorbjörgu Pálsdóttur
frá Stapadal, í blaðið Arnfirðing 13.
febrúar 1902 sem Pétur Thorsteins-
son gaf út á Bíldudal og Þorsteinn
Erlingsson skáld ritstýrði stendur
m.a. annars: „Símonía sáluga var
greind kona og einkar hugvitssöm og
var hyggin, enda varð flest að ráði
sem hún rjeði; hún var framkvæmd-
arsöm búkona og afbrigðis afkasta-
mikil við öll verk, bæði úti og inni
enda aldrei óvinnandi. Hún var elsku-
leg móðir börnum sínum og ástrík
kona manni sínum, hún var hjartagóð
og mátti valla aumt sjá, svo hún væri
ekki boðin og búin til að leitast við að
bæta úr því eftir megni, enda var hún
mjög lagin fyrir alt þesskonar, bæði
ljósmóðurstörf og annað sem ekki
kom ósjaldan fyrir hana. Hún var yfir
höfuð sannarlega heimilisprýði.
Hennar er líka sárt saknað af öllum
sem kynni höfðu af henni.“
Fyrir utan þetta með ljósmæðra-
störfin gætu þessi eftirmæli um lang-
ömmu svo sannarlega átt nákvæm-
lega við um Jóhönnu frænku núna
þegar við erum að kveðja hana.
Ég tel mig hafa þekkt Döddu
frænku í Kurfu á Bíldudal nokkuð vel
því til hennar og ömmu kom ég dag-
lega og kannski oft á dag meðan við
áttum heima fyrir vestan. Kynnin af
öðrum föðursyskinum voru síðan mis-
munandi. Kristinn var auðvitað hálf-
gerður uppalandi í gegnum brúar-
vinnunna, Palli á Flateyri kom
stundum í heimsókn vegna Rariks og
Óla sem nú er einn eftir af systkinun-
um heimsóttum við í Reykjavíkur-
ferðum. En eftir að ég kynntist í raun
og veru núna á síðustu árunum Sím-
oníu í Tungu sem dó í haust og Jó-
hönnu sá ég hvað öll föðursystkinin
voru lík. Sérstaklega finnst mér syst-
urnar hafa verið líkar. Ekki í útliti
heldur skapið. Yfirleitt alltaf í góðu
skapi en þó skapstórar með mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum en allir fengu þó að njóta sann-
mælis. Frænkur eru alltaf frænkur
sem betur fer en það er ekki fyrr en
nú þegar maður skoðar gamlar mynd-
ir að maður gerir sér grein fyrir hvað
þær hafa alltaf verið glæsilegar og
það á ekki síst við um Jóhönnu. Það
sem einnig var sammerkt með þeim
systrum, Döddu, Símoníu og Jóhönnu
var m.a. að þær voru andlega hressar
alveg fram í andlátið. Þó Dadda gæti
varla farið fram úr rúminu í það síð-
asta að þá gat hún skammað mann
fyrir hitt og þetta eins og í gamla daga
en þó allt í góðu. Þó Símonía væri svo
til alveg blind síðustu árin að þá
spjallaði hún við mann um heima og
geima og mundi eftir ótrúlegustu
hlutum og fylgdist vel með. Og sömu
sögu er að segja um Jóhönnu. And-
lega breyttist hún ekki þrátt fyrir ald-
urinn sem enginn var þó ýmsum
þætti hár eða veikindin. Hún vildi
aldrei tala um hvernig hún hefði það
heldur spurði frétta um alla aðra í
fjölskyldunni. Þó heyrði ég á henni í
síma eftir að Símonía var jörðuð að
eitthvað var að. Nokkru seinna
hringdi hún síðan og sagði mér frá
hvernig komið var. Að þetta gengi
svona hratt fyrir sig óraði mig ekki
fyrir. Ég hringdi í hana frá Bologna
og þá var hún á sjúkrahúsi en sagðist
fá að fara heim daginn eftir og það
stóðst og þar fékk hún hvíldina morg-
uninn eftir.
Að lokum vil ég bara þakka fyrir
kynnin, þau hefðu mátt vera meiri en
ég get bara sjálfum mér um kennt að
svo varð ekki og ég kom aldrei með
myndirnar sem ég veit að Jóhanna
hlakkaði til að fá að sjá til að fá úr því
skorið að rétt nöfn væru á ættingj-
unum.
Víðir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Mæt kona hefur kvatt þetta jarðlíf.
Þakka ég hin góðu kynni sem varað
hafa yfir þrjátíu ár. Ófáar eru heim-
sóknirnar á Barónsstíginn gegnum
árin. Alltaf tók hún Jóhanna vel á
móti mér með sínu fallega ljúfa brosi
og kvaddi með orðunum: „Komdu
fljótt aftur.“ Á Barónsstígnum var
maður einatt aufúsugestur hjá þeim
mæðgum Gunnu og Jóhönnu enda
báðar einstaklega gestrisnar. Jó-
hanna var falleg kona og hafði afar
hlýja og góða nærveru. Hún var kær-
leiksrík og lét sér annt um náungann,
ekki síst börn, og þess nutu bæði
hennar börn og annarra.
Jóhanna vissi hvert stefndi og
mætti örlögum sínum af æðruleysi.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
streyma minningarnar fram sem ég
mun geyma. Elsku Gunna, Jensína og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð. Blessuð sé
minning Jóhönnu Ásgeirsdóttur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Halldóra.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Minningar-
greinar
UNGMENNAFÉLAG Íslands og
JC hreyfingin á Íslandi hafa náð
samkomulagi um samstarf í leiðtoga-
fræðslu UMFÍ. JC hreyfingin mun
leggja til leiðbeinendur í Leiðtoga-
skóla UMFÍ og auk þess sjá um að
skipuleggja og útbúa námskeiðs-
gögn vegna námskeiðanna „Ræðu-
mennska“ og „Fundarstörf og fund-
arstjórnun“ sem eru námskeið innan
Leiðtogaskóla UMFÍ. Leiðtogaskól-
inn stendur fyrir námskeiðum fyrir
forystumenn og félagsmenn í félaga-
samtökum og fyrir stjórnendur og
starfsmenn fyrirtækja.
Á myndinni eru Þorsteinn Gunnar
Jónsson, forseti JC á Íslandi, og
Björn B. Jónsson, formaður UMFÍ,
sem undirrituðu samkomulagið.
UMFÍ og JC í samstarfi