Morgunblaðið - 03.02.2005, Qupperneq 28

28 FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhannes Odds-son glerskurðar-
meistari fæddist í
Reykjavík 15. mars
1928. Hann andaðist
á LSH Landakoti 26.
janúar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Odds Júl-
íusar Tómassonar,
málarameistara í
Reykjavík, f. 14.7.
1897, d. 12.10. 1991,
og Guðbjargar Ei-
ríksdóttur húsmóð-
ur, f. 7.9. 1900, d. 8.7.
1995. Alsystkin Jó-
hannesar eru Tómas, Eiríkur, Jó-
hanna Kristín, Hörður og Sigrún.
Hálfbróðir samfeðra var Haukur.
Tómas lifir systkini sín.
Hinn 21. janúar 1950 kvæntist
Jóhannes Sigríði Lárettu
Tryggvadóttur, f. 19. júlí 1926 á
Uppsölum í Miðfirði, en flutti það-
an með foreldrum sínum að
Skrauthólum á Kjalarnesi. Jó-
hannes og Láretta eignuðust fjög-
ur börn. Þau eru: 1)Hrafnhildur,
f. 30. júlí 1947. Eiginmaður henn-
ar er Sigurður Páll Ásólfsson frá
Ásólfsstöðum í Þjórsárdal, f. 14.
október 1948. Börn þeirra eru: a)
Jóhannes Hlynur, sambýliskona
hans er Marie Louise Schog-
gaard, eiga þau tvö börn, Jónas
Ásólf og Önnu Birtu. b) Ragn-
heiður Björk. 2) Gunnlaug, f. 17.
maí 1950. Gunnlaug giftist Gunn-
ari Snorrasyni. Börn
þeirra eru a) Þor-
gils, hans börn eru
María Rós og Sigríð-
ur Láretta. b) Agnes
Hrönn, sambýlis-
maður hennar er
Sveinbjörn Davíð
Magnússon. Gunn-
laug og Gunnar slitu
samvistum. Seinni
maður Gunnlaugar
er Þórður Guð-
mundsson. 3) Gunn-
ar, f. 18. mars 1953.
Gunnar kvæntist
Guðnýju Guðmunds-
dóttur. Börn þeirra eru: a) Kol-
brún, hennar sonur er Bergvin
Máni. Sambýlismaður Kolbrúnar
er Þorsteinn Hymer. b) Harpa.
Gunnar og Guðný slitu samvist-
um. Sambýliskona Gunnars er
Laufey Jóhannsdóttir. 4) Lilla, en
hún dó í fæðingu.
Jóhannes og Láretta bjuggu
lengst af sínum búskap á Vest-
urgötu 57a í Reykjavík. Jóhannes
vann við glerskurð mestan part
ævinnar, fyrst hjá Pétri Péturs-
syni, Brynju, með eigið verk-
stæði, Glerslípun og Speglagerð,
þá hjá Agli Vilhjálmssyni, Glerinu
og síðast hjá Íspan. Einnig var Jó-
hannes smyrjari á skipum Eim-
skips um árabil.
Útför Jóhannesar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Þegar ég nú kveð Jóhannes Odds-
son tengdaföður minn eftir nærri
fjörutíu ára góð kynni þá koma upp í
hugann margar góðar minningar frá
þessum langa tíma.
Löngu áður en við hjónin hófum
búskap undir handarjaðri þeirra Jóa
og Lallýjar sem leigjendur í kjall-
aranum hjá þeim hjónum var ég orð-
inn fastagestur í mat og öðru uppi-
haldi, og svo var einnig um önnur
tengdabörn þeirra hjóna.
Íbúðin á Vesturgötunni var ekki
stærri en svo að í dag þætti hún lítil
fyrir barnlaust par, en vinahópur
Jóa og Lallýjar var stór og vinahóp-
ar okkar, barna og tengdabarna,
voru líka stórir. Þó var þessi íbúð
samkomustaður alls þessa fólks
margar helgar. Samt heyrðist aldrei
talað um þrengsli því sönn gestrisni
ríkti í húsinu.
Þó Jói ætti stóran og þéttan vina-
hóp sem ég kynntist þá átti hann þó
margfalt stærri kunningjahóp og
það var ígildi nútíma afsláttarkorta í
þá daga að geta kynnt sig sem
tengdason Jóa Odds eða Jóa í Gler-
inu. Fyrir manni opnuðust allar dyr;
bílaverkstæði, bílasölur, bankar,
tryggingafélög, verslanir. Viðmótið
breyttist þegar nafn Jóhannesar var
nefnt og afslátturinn kom sjálfkrafa,
varla að það þyrfti að kvitta, bara að
muna eftir að skila kveðju til Jóa
Odds.
Jói var ákaflega barngóður maður
og um margra ára skeið hélt hann
Vesturbæjarbörnunum veislu um
hver áramót með stórkostlegum
flugeldasýningum og gjöfum og þeg-
ar barnabörnin fóru að koma varð
hann líka eins og barn, ekkert var of
gott fyrir þau og hann hafði alltaf
nógan tíma til að sinna þeim enda fór
það svo að flest hans barnabörn fet-
uðu í fótspor foreldra sinna og höfðu
lengri eða skemmri búsetu í kjall-
aranum á Vesturgötunni.
En enginn má sköpum renna, þeg-
ar öll börnin voru flogin úr hreiðrinu
og lífið blasti við þeim Jóa og Lallý,
enda fólk á besta aldri langt innan
við fimmtugt, þá dundi ógæfan yfir.
Lallý fékk heilablófall og missti mál
og mátt að miklu leyti. Í því stríði
sem þá fór í hönd kom best í ljós
hvern mann Jói hafði að geyma, öll-
um stundum varði hann við sjúkra-
beð Lallýjar, eldaði mat handa henni
og létti henni baráttuna eins og kost-
ur var. Þegar hún dó svo fyrir tíu ár-
um, södd lífdaga, þá slitnaði sú taug í
brjósti Jóa sem gæddi lífið tilgangi
og gleði, en hann bar harm sinn í
hljóði og fann á ný tilgang í lífinu þar
sem voru barnabörnin og barna-
barnabörnin. Þar var hann óþreyt-
andi að láta gott af sér leiða.
Þegar hann svo í október síðast-
liðnum var sleginn þeim sama sjúk-
dómi og lagt hafði Lallý að velli þá
tók hann því af því æðruleysi sem
hann hafði tamið sér en málið og lífs-
löngunin voru farin og þótt aðrir og
alvarlegri sjúkdómar kæmu í kjöl-
farið þá yppti hann öxlum á sinn
hljóðláta hátt og var tilbúinn að fara
yfir móðuna miklu.
Það var svo miðvikudaginn 26.
janúar að hann fékk hvíldina. Af svip
hans að dæma hafði hann unnið það
stríð sem hann hafði háð frá því í
október eða kannski frá því að Lallý
fór.
Kæri vinur, Jóhannes Oddsson,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigurður Páll Ásólfsson.
Elsku afi minn. Ég er þakklát fyr-
ir það að þú fékkst að fara svona
fljótt. Það var svo vont að horfa á þig
þjást. Ég veit að þú vildir ekki að við
sæjum það. Því þú varst þannig
gerður að þú hugsaðir alltaf fyrst um
aðra. Fyrir mér varst þú tákn hins
góða. Ég spurði sjálfa mig oft hvern-
ig væri hægt að vera svona góður,
eins og þú varst alltaf við mig og
aðra. Ég átti það ekki alltaf skilið en
þú tókst mér eins og ég er. Og fyrir
það er ég ævinlega þakklát.
Einn morguninn, þegar ég kom
heim, varst þú búinn að missa málið.
Hafðir fengið heilablóðfall. Eftir það
varstu meira og minna á spítölum, á
endurhæfingu á Grensás og Land-
spítalanum. Þú tókst veikindunum
með æðruleysi. Barst höfuðið hátt,
lékst á okkur með því að þykjast
ekki vera eins veikur og þú varst,
hélst húmornum og blikið í augunum
á þér fór ekki fyrr en allra síðustu
dagana. Þetta skemmtilega glott-
andi blik fullt af húmor og stríðni.
Síðustu fimm dagana varstu á Líkn-
ardeildinni á Landakoti, þegar þú
fórst þangað talaðir þú um að nú
værirðu kominn heim. Þar annaðist
starfsfólkið þig af mikilli alúð og færi
ég því mínar bestu þakkir fyrir það.
Ég naut þeirrar blessunar að búa
með þér síðustu sex árin. Þau ár
geymi ég ávallt í hjarta mínu. Fyrstu
árin bjuggu við Ingó, þáverandi
sambýlismaður minn, í kjallaranum
hjá þér. Þó svo að það hafi verið
þröngt á þingi leið okkur alltaf vel í
húsinu hjá þér, þar er svo góður
andi, og alltaf svo notalegt að hafa
þig nálægt, heyra fótatakið þitt, fara
upp og heilsa þér, deila með þér líf-
inu. Þú varst alltaf svo jákvæður og
skemmtilegur. Oft var gleðskapur
hjá okkur á neðri hæðinni og ég kom
upp að afsaka hávaðann næsta dag,
alltaf sagðir þú að þú heyrðir ekki
neitt. Þú vissir nefnilega svo margt
en varst gæddur þeim eiginleikum
að þú þurftir ekki að bera það á borð.
Þú vildir fyrst og fremst að maður
lifði lífinu og þó svo að það hefði ekki
alltaf verið rétt hvernig, þá gagn-
rýndir þú aldrei, þú gafst manni
frelsi til að lifa lífinu eins og maður
vildi. Þú vildir alltaf allt fyrir mann
gera, hvað sem það var. Ingó tókstu
alltaf opnum örmum og treystir á
hann. Ég veit að þér þótti gott að
hafa hann, hann gat alltaf lagað allt
sem þurfti að laga og þú dáðist að
hvað hann var duglegur og handlag-
inn. Það var skemmtilegt að horfa á
ykkur saman, ég kallaði ykkur oft
„karlrembur“ því afi var af gamla
skólanum, Ingó átti að sjá um við-
hald og þá fannst þér líka sjálfsagt
að ég væri heima að hugsa um heim-
ilið, Ingó var að sjálfsögðu mjög
sammála um þetta og við hlógum oft
að þessu.
Alltaf hélstu þínu striki. Ég veit að
oft varstu þreyttur og langaði að
vera upp í að hlusta á útvarpið og
hugsa en þú dreifst þig alltaf út. Með
hattinn út í bíl og varst rokinn af
stað, flautaðir oft létt áður en þú
komst eða fórst. Mér fannst þú oft
eins og engill að sinna störfunum
þínum þegar þú fórst á spítalana
nánast á hverjum degi meðan þú
hafðir heilsu til að heimsækja vini og
kunningja sem voru veikir, hitta fé-
lagana í Kaffivagninum og kaupa
harðfisk og lakkrís í Kolaportinu.
Ást minni til þín er ekki hægt að
lýsa með orðum. Þú átt svo stóran
hluta í hjartanu á mér. Það er erfitt
að trúa því að þú sért farinn og ég
eigi ekki eftir að finna hlýtt handtak
þitt og sjá þig vinka mér höfðinglega
góða nótt eða bless. Þú varst svo stór
persóna. Og barngóður, ljómaðir
alltaf þegar ég talaði um barna-
barnabörnin litlu. Alltaf þetta
skemmtilega blik í augum þínum,
fullum af húmor. Þú ert uppáhaldið
mitt, elsku afi minn, það verður aldr-
ei tekið frá mér. Þakklætið fyrir að
hafa fengið svona mikinn tíma með
þér er mér svo mikils virði. Ég lærði
svo mikið af þér. Sá lærdómur er
ekki mældur í orðum heldur fólst
hann í þögninni. Að sitja með þér og
þurfa ekki að segja neitt. Það var svo
heilt og hreint. Þú varst búinn að
reyna svo margt og vissir svo miklu
meira heldur en ég og það skilaði sér
í návistinni. Þessari ró og festu. Eins
og þú sagðir svo oft: „Svona er þetta
bara.“ Það er þessi setning sem situr
hvað sterkast í mér Það var þessi
sátt sem gerði þig svo fallegan. Þeg-
ar þú sast í stólnum þínum með
hlandkaffi, eins og ég kallaði það, bú-
inn að hita það oft í örbylgjuofninum
og að stelast í kökur og kruðirí sem
þú máttir helst ekki borða. Hvernig
þú blikkaðir mig og gerðir grín að
trassaskapnum í mér og sagðir „iss“
og slóst hendinni frá þér. Svona lítil
smáatriði sem skipta svo miklu máli.
Það er eins og það sé búið að taka
stóran part í burtu frá mér. Það ert
þú, afi minn. En með tímanum mild-
ast sorgin. Og þakklætið fyrir tím-
ann sem við áttum saman og minn-
ingarnar verður alltaf til staðar og
ég trúi því að andi þinn lifi í mér og
muni fylla upp í tómarúmið og verða
styrkur til að halda áfram. Trúin að
þú verðir alltaf hjá mér, elsku afi
minn. Að þú sért kominn heim til
ömmu og Sverris og allra hinna sem
voru þér kærir. Að englarnir hlúi vel
að þér og þú kveljist ekki lengur og
þér sé alltaf heitt og líði vel. Ást-
arþakkir fyrir þann dýrmæta tíma
sem ég fékk með þér, elsku afi minn.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig, takk fyrir að ég megi vera í hús-
inu ykkar ömmu með anda ykkar svo
nálægt mér. Takk fyrir að gera mig
að betri manneskju. Guð geymi þig
alltaf.
Þín
Ragnheiður Björk.
Elsku afi. Þá er afi minn og nafni
fallinn frá á 77. aldursári. Ein af mín-
um fyrstu minningum af afa er þeg-
ar hann og amma voru að koma í
heimsókn til okkar í sveitina og afi
þeytti flautuna á amerísku drossí-
unni sinni þegar bíllinn rann í hlað.
Það var alveg sérstök upplifun fyrir
okkur krakkana að fá ömmu og afa
af Vesturgötunni í heimsókn, þeim
fylgdi alltaf svo margt spennandi dót
og sælgæti, og kók í litlum flöskum
sem stóðu í þar til gerðri grind og
JÓHANNES
ODDSSON
✝ Reynir JóhannesGuðmundsson
fæddist í Keflavík
29. september 1933.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi þriðju-
daginn 25. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Marinó
Jónson, f. 1900 í
Keflavík, d. 1976,
og Jóhanna Malena
Soffía Ellefsen, f.
1903 á Vogey í Fær-
eyjum, d. 1982.
Reynir var elstur sex systkina.
Hin eru: Sverrir Andrew, f.
1935, kvæntur Erlu Helgadótt-
ur, Anna Katrina, f. 1936, gift
Wayne Stangel, Þórhallur, f.
1937, kvæntur Maríu Karlsdótt-
ur, Guðrún María, f. 1939, gift
Karli Ágústssyni, látinn, og
Sveinbjörn, f. 1941, kvæntur
Sigríði Sigvaldadóttur.
Reynir kvæntist Sjöfn Jóhann-
esdóttur, f. 7. janúar 1942. For-
eldrar hennar eru Jóhannes
Björgvinsson, f. 1918, d. 1982,
og Inga Jónsdóttur,
f. 1921. Reynir og
Sjöfn eignuðust
þrjú börn: Ingu, f.
1962, Írisi, f. 1965,
og Jóhannes, f.
1971, kvæntur Mar-
ínu Lytvyn, f. 1978.
Dætur Írisar eru
Malena, f. 1987, og
Elísa, f. 1991.
Reynir ólst upp í
Keflavík, en ungur
fór hann í sveit á
sumrin að Hóli í
Vestur-Landeyjum.
Hann lauk lands-
prófi frá Héraðsskólanum í
Skógum undir Eyjafjöllum.
Reynir lærði flug hér á landi og
í Kanada. Að námi loknu kenndi
hann við Flugskólann Þyt þar til
hann hóf störf hjá Loftleiðum
árið 1960. Þar starfaði hann,
fyrst sem flugmaður, síðar sem
flugstjóri, og gegndi hann því
starfi áfram hjá Flugleiðum til
ársins 1996.
Útför Reynis verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Lítillátur, ljúfur kátur. Þannig var
Reynir, gerði ekkert nema gott í til-
verunni en það átti bara helst enginn
að taka eftir því. Vinnusamur var
hann og seigur við það sem hann tók
sér fyrir hendur.
Á uppvaxtarárum okkar var bæj-
arbragurinn ólíkur því sem nú er.
Mamma var með kú og hænsni á
baklóðinni, einstök hannyrðakona
og ófáir jafnaldrar okkar kannast
við Möllubrauð með sultu. Pabbi
vann á rafstöðinni og sýndi bíó á
kvöldin.
Hann otaði gjarnan hljóðfærum
að okkur krökkunum, en litla
kennslu var að hafa.
Við elstu bræðurnir fórum ungir
að bera út póst og sendast á símstöð-
inni og var þá gott að vera tveir sam-
an og hjálpast að. Saman fórum við í
sveit að Ytra-Hóli í Landeyjum og
eigum við bræður allir dýrmætar
minningar þaðan.
Reynir hafði áræði og kjark til að
drífa sig á Skógaskóla, síðan í
flugnámið og átti farsæla starfsævi
sem flugstjóri. Hann byggði sér
glæsilegt hús á Seltjarnarnesinu og
afsannaði með öllu orðróm um tíu
þumalfingur.
Það var notalegt að hafa Reyni og
Sjöfn hér suðurfrá í nokkra mánuði
þegar þau voru „á milli húsa“.
Gengu þau út á Berg á morgnana og
nutu þess að kanna nýja og gamla
staði.
Hann var góður bróðir og sonur.
Móðir okkar var honum afar þakklát
fyrir hjálpina við að komast til Önnu
systur okkar í Ameríku og til Fær-
eyja ár eftir ár. En umfram allt var
hann traustur og umhyggjusamur
heimilisfaðir.
Stóri vinningur Reynis var Sjöfn
sem gekk gönguna við hlið hans í
orðsins fyllstu merkingu allt til
enda, börnin þeirra þrjú hvert öðru
efnilegra og dótturdæturnar, ein-
staklega samheldin og vel menntuð
öll og hafa stutt hvert annað vel.
Hefur svo sannarlega reynt á það
síðustu mánuðina og Sjöfn staðið sig
eins og hetja í bylnum stóra. Það
voru sterk tengsl milli okkar bræðra
og vissi ég oft hvað honum leið ef
hann lenti í brasi, en nú trúi ég að
honum líði vel og sé bara þónokkuð
hissa.
Kæra fjölskylda, missir okkar
allra er mikill, en gæfa okkar að hafa
átt þennan öðlingsmann er stór.
Með sorg í hjarta kveðjum við
kæran bróður og mág.
Sverrir og Erla.
Til minningar um kæran bróður:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar vikvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þínar systur,
Anna og Guðrún.
Ekki er hægt að segja að fregnin
um andlát vinar okkar Reynis Guð-
mundssonar flugstjóra hafi komið
okkur á óvart. Löng og hetjuleg bar-
átta við erfið veikindi er að baki. Við
kynntumst Reyni sem afar dagfars-
prúðum, hógværum, traustum og
heiðarlegum fjölskylduföður sem
helgaði krafta sína fjölskyldunni.
Þau hjónin Sjöfn og Reynir voru
höfðingjar heim að sækja. Snyrti-
mennska einkenndi heimili þeirra og
heimilishlýja streymdi á móti gest-
um.
Með þessum ljóðlínum viljum við
vinkonurnar heiðra minningu látins
vinar, kveðja hann og þakka honum
samfylgdina.
Sá sem eftir lifir deyr þeim sem deyr.
En hinn dáni lifir í hjarta og minni,
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir honum yfir.
(Hannes Pét.)
Elsku Sjöfn, börnin ykkar,
tengdadóttirin, barnabörnin og aðrir
syrgjendur. Guð gefi ykkur styrk til
að takast á við lífið sem heldur
áfram.
Blessuð sé minning Reynis Guð-
mundssonar.
Guðný Júlíusdóttir,
Ólöf Stefánsdóttir,
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
REYNIR J.
GUÐMUNDSSON