Réttur - 01.06.1942, Side 85

ingar, sem ég fría mig viS að skrifa. En þegar hann
fór að útskýra þetta, tútnaði hann út í andlitinu
og ég held maginn líka, en það er samt ekki víst.
Sko------Gyðingar! — Þeir voru ímynd þess versta
í heiminum, fégræðginnar, nirfilsskaparins og, og
-----. Hann benti mér í skyndi á dæmi, þar sem
Gyðingur hafði komið af stað nokkuru, hérna eða
þama, — með ekki neitt meðferðis nema sína ó-
þrotlegu fégræðgi, sagði kunningi minn. En með
svikum og prettum, sagði kunningi minn, leið ekki
á löngu, þar til Gyðingurinn hérna og þarna hafði
auðgað sjálfan sig svo, á kostnað annarra, að hann
heföi getað séð þúsundum manna farborða meö
sínum eigin peningum, En helduröu aö hann hafi
gert þaö?, spurði kunningi minn, og þá var hann
eins og þið máske gerið ykkur í> hugarlund, út-
tútnaður, líkt og þegar Hitler talar til þýzku þjóð-
arinnar um hina guðlegu köllun sína: Aö lyfta
menningunni í heiminum til æðra veldis, meö því að
brjóta á bak aftur menninguna í heiminum. — Ö
nei, sagði kunningi minn, ekki einn eyri, ekki hálf-
an eyri til aö bæta úr böli mannkynsins, — ekki al-
deilis!
Þessir helvítis Gyðingar, sagði hann og veifaöi
hiandleggjunum, en ég gerði ekki annaö en
hlusta. Loks komst ég að.
Þá sagði ég: En eru ekki sumir Gyðingar miklir
gáfumenn, eru ekki sumir Gyðingar afburða rithöf-
undar, skáld, málarar, tónlístarmenn, vísindamenn,
sem ekki auðg.a, sjálfan sig svo mikið á kostnaö
annarra, og til þess nú einnig aö tilfæra þessi dæmi,
svaraði ég sjálfum mér með því að nefna í skyndi
nokkra snillmga Gyðingaættar, sem stóðu í fremstu
röð á heimsmælikvarða.
Jú, jú — sagði kunningi minn, ég meinti ekki aö
það væru ekki sæmilegir menn innan um en, ja —
149