Réttur - 01.10.1931, Blaðsíða 11

Rjettur'J
RÉTTUR
203
að sjávarþorpið eignaðist veglega kirkju. Þórunn
gamla, móðir oddvitans, sagði að sálarheill sinni væri
beinlínis hætta búin af þessu tiltæki Geirmundar, því
hún var svo farlama, að hún komst aldrei til kirkjunn-
ar á staðnum.
Ja, kaupmaður hefði bara átt að biðja mig að selja
sér húsið mitt, sögðu sumir kumbaldaeigendurnir og
hugsuðu til- þess að hafa fengið nokkur hundruð krón-
ur inn í reikninginn sinn. Það hefði ekki verið nein
smáræðis úttekt í kaffi og beinakexi, sem þeir hefðu
getað gert.
Smámsaman fór þessi kirkjubyggingarhugmynd að
taka á sig ákveðnari mynd. Kaupmaður sagði prest-
inum og formanni skólanefndar frá þessari fyrirætlun
sinni og kvað ekkert annað til fyrirstöðu en að hann
fengi ekki þessa lóð, sem hann hefði kosið sér undir
kirkjuna. Allir dáðust að höfðingsskap kaupmanns, en
Geirmundur hafði fyrirlitningu flestra þorpsbúa.
Pí-esturinn gerði sér einu sinni ferð til Geirmundar til
þess að tala um fyrir honum. Feitur og mikillátur stóð
hann á hlaðinu á Mel í reiðstígvélum, með silfurbúna
svipu i hendi, bjartur í andliti og gljáandi af svita og
kennimennsku. Þrátt fyrir búhyggju og bóndavinnu
hafði hann varðveitt sitt geistlega útlit. Nýrakaður og
handþveginn í hempunni hefði hann vel geta álitizt
koma til mála sem vígslubiskup, hvað útlitið snerti.
Þér sjáið það sjálfur, Geirmundur minn góður, að
þér megið ekki standa á móti þessari rausn kaup-
mannsins. Þér eruð orðinn gamall maður og ættuð ekki
að binda hugann svona mikið við jarðneska muni.
Geirmundur skaut því út úr sér, að andvirðið, sem
hann fengi fyrir eignina, mundi vera álíka jarðneskt
og hún, en prestur virtist ekki geta aðhyllst þá rök-
fræði, heldur fór að tala um sáluhjálp og drottins ó-
rannsakanlegu vegi. Það ætti að vera yður kærkomin
hugsun í ellinni, Geirmundur minn góður, að hafa svo