Réttur - 01.01.1993, Síða 86

TRYGGVIEMILSSON:
Baráttan
og afköstin
Hvort munið þér harðindin, kreppurnar, kaupmennsku okrið,
krefjandi ásókn í lamb þess sem lægst kraup við hokrið,
valdsmanna hrokann með arðránsins útþöndu klær
og óttann við skortinn, sem manninn í duftið slær ?
Þá munið þér og að vér öreigar brutum oss braut
til bjartara mannlífs, til landsins sem skóp oss í þraut.
Þér feður og mæður, ei varð yðar bjargfestu bolað,
þeim burðarás þjóðlífs sem flest hefir áföllin þolað,
trú vorri á landið, þess lífsmátt, þess orku og auö,
þó of marga stritendur skorti hið daglega brauð.
Því reistum vér merkið hið rósfagra, rautt sem vort blóð,
að reisn vorra feðra var trúin á land vort og þjóð.
Þess réttar vér kröfðumst að verk fylgi vinnandi höndum,
að vinnan sé aflið og mátturinn leystur úr böndum.
Og svo varð oss ágengt gegn valdsmanna tregðu og töf
að trú vor er sígild, svo auðugt er land vort og höf.
Og hugsjónin mikla um byltingu, bræðralag, frið,
fékk byr undir vængi, hið lífsglaða atorku svið.
En torfær var gangan er brautin var þverhlaðin björgum
sem burt varð að ryðja við aðkast frá glefsandi vörgum
og því voru samtök til sóknar og baráttu efld
og séð út til Ijóssins sem roðaði loftin hvelfd.
Og því er sjálf baráttan aflvaki, athvarf og hlíf,
það allt sem vér þörfnumst að tryggja vort eigið líf.