Morgunblaðið - 14.07.2006, Blaðsíða 37

Við Guðrún vorum systradætur
og vinkonur frá blautu barnsbeini.
Hún var strax í bernsku eftirminni-
lega skemmtileg, orðheppin, fyndin
og sjálfstæð í skoðunum og athöfn-
um. Við vorum svo heppnar að vera
fjórar nánast á sama aldri, við Lalla
systir, Guðrún og Gunnþórunn syst-
ir hennar, dætur þeirra samhentu
og samrýndu systra Margrétar og
Halldóru Friðriksdætra sem stýrðu
búum sínum á Kópaskeri um langt
skeið, mamma skólanum með
heimavist og öllu, Magga fjölmennu
og barnmörgu heimili sínu þar sem
aldrei var gestalaus dagur. Þær
eignuðust þar börn sín, mamma
fjögur og Magga níu. Bernskuárin
fyrir norðan voru sæl og ljúf, alltaf
eitthvað að gerast og gera, traust og
góðvild ríkjandi einkenni. Mamma
okkar virðuleg, stillt, glaðvær,
stjórnaði öllu án þess svo mikið sem
að hækka róminn, Magga spaug-
söm, reyndar ólýsanlega fyndin,
framtakssöm og öflug, næstum á
flugi í verkum sínum og orðum.
Þegar Guðrún var níu ára og ég
tíu fengum við að fara til Þórnýjar
frænku sem var forstöðukona Hús-
mæðraskólans á Hallormsstað. Guð-
rún systir var með okkur, fyrirliði
hópsins, enda rígfullorðin mann-
eskja að okkar áliti, tæpra sextán
ára. Við fórum með strandferðaskip-
inu Esju til Reyðarfjarðar, síðan
með snjóbíl yfir Fagradal og gistum
á Egilsstöðum og svo næsta dag
með bíl upp í Hallormsstað. Þannig
var nú ferðamáti þeirra daga.
Dvölin á húsmæðraskólanum
næstu vikurnar var lærdómsrík og
skemmtileg. Við ófum, saumuðum
og prjónuðum, bjuggum allar þrjár
saman í herbergi og kynntumst frá
nýrri hlið. Við áttum oft eftir að
minnast þessara góðu og eftirminni-
legu daga.
Við systurnar fluttumst með for-
eldrum okkar til Reykjavíkur 1954
og þá fækkaði fundum um sinn en
við tóku bréfaskriftir sem geyma
margt gullkornið – og ekki spillti
stílnum rithönd Guðrúnar sem var
ein sú fallegasta og listrænasta sem
ég hef séð um mína daga.
Hún stundaði nám í Verslunar-
skólanum og Samvinnuskólanum á
Bifröst og vann síðan við skrifstofu-
störf um nokkurra ára skeið á Kópa-
skeri, í Kaupmannahöfn og Reykja-
vík auk þess sem hún var flugfreyja
um tíma.
Þar kemur að hún tekur þá
ákvörðun að flytjast til Bandaríkj-
anna og giftast Tom sem við áttum
eftir að kynnast og eignast að vini.
Þar er hún búsett tæpan áratug og
eignast eldri börn sín tvö, Margréti
og Brand. 1976 flytjast þau svo til
Íslands og setja á stofn garðyrkju-
býlið Klöpp í Reykholtsdal.
Þá varð nú margur glaður, þar á
meðal ég og hugði gott til glóðarinn-
ar að geta hitt þau oftar. Þegar mér
bauðst hlutdeild í sumarbústað í
Borgarfirði tók ég því tveim hönd-
um og sá mér leik á borði að hitta
þau sem og varð. Margar góðar
stundir áttum við með þeim og
börnum þeirra Margréti, Brandi og
Klöru Regínu á Klöpp.
Fyrir nokkrum árum hitti ég á
förnum vegi konu sem hafði verið
kennslukona á Hallormsstað. Hún
bað fyrir kveðju til Guðrúnar og
sagðist aldrei á ævi sinni hafa
kynnst skemmtilegri og betri
krakka en henni. Hún hefði borið af
að skemmtilegheitum, myndarskap,
framtakssemi, fjöri og samvisku-
semi. Merkilegt þótti mér að heyra
hversu vel hún mundi þetta allt svo
mörgum áratugum síðar og lýsti
eiginleikum sem einkenndu Guð-
rúnu alla hennar ævi.
Hvar sem hún fór hlúði hún að
fólki og sýndi skilning, víðsýni og
óeigingirni. Hún var oft kát og
óvenjulega fyndin en eins og margir
húmoristar undir niðri alvörumann-
eskja og hugsaði mikið um hin
sönnu verðmæti lífsins.
Guðrún og síðan Tom með henni
gerðust dagforeldrar og stóðu að því
af þvílíkum ágætum að lengi verður
við brugðið. Marga hef ég hitt bæði
skylda og óskylda sem áttu vart
nógu sterk orð til að lýsa ánægju
sinni með það lán að hafa komið
barni í vist hjá þeim. Ég sá það líka
sjálf í þau skipti sem ég átti þess
kost að koma í heimsókn og dást að
þessu litla en fullkomna samfélagi í
Fossvoginum.
Guðrún og Tom héldu margar
fagrar veislur, sú síðasta var núna í
janúar. Fyrir þær samverustundir
verð ég ævinlega þakklát – eins og
svo margt annað gott.
Tom, Margrét, Brandur og Klara
Regína. Við Vikar samhryggjumst
ykkur af öllu hjarta sem og tengda-
börnunum Björgvin og Önnu og
barnabörnunum Emilíu Rún, Ölmu
Líf og Tómasi Mikael. Minningin
um fágæta manneskju mun lifa í
huga okkar og hjarta.
Vilborg Sigurðardóttir.
Með þakklæti í huga langar mig
til þess að minnast Guðrúnar
frænku minnar með örfáum fátæk-
legum orðum. Þakklæti fyrir það
góða starf sem hún, ásamt manni
sínum Tom, vann í þágu barnanna
smáu sem þau gættu sem dagfor-
eldrar.
Ég er þakklát fyrir þann þátt sem
þau áttu í að móta dóttur mína, sem
var svo lánsöm að komast að í dag-
vistina hjá þeim frá eins til þriggja
ára aldurs. Í vistinni hjá þeim var
alltaf glatt á hjalla, sungið og trallað
og mikið brallað. Góður grunnur
lagður hjá ungu einstaklingunum,
allt svo kjarngott og traust. Börnin
mættu með tilhlökkun og kvöddu
glöð, Guðrún og Tom í miklu uppá-
haldi.
Guðrún kvaddi of fljótt. Fyrir ör-
fáum vikum hittumst við, Guðrún
svo glaðleg og bjartsýn um að mein-
ið væri frá. Við mæðgurnar þökkum
þá samfylgd sem við áttum með
henni og vottum Tom, börnum
þeirra og fjölskyldum, okkar fyllstu
samúð.
Guðrún og Vera Björg.
Elskulega vinkona, örfá kveðju-
orð sem þakklætisvottur fyrir ómet-
anlega vináttu. Fyrir mig að alast
upp með ykkur Gunnþórunni sem
vinkonum fyrir lífstíð og öllu ykkar
fólki í Sandhólum, undir verndar-
væng mömmu ykkur og pabba hefur
verið mér ómetanlegt veganesti.
Heima hjá mér tolldi ég sjaldan og
var öllum stundum hjá ykkur. Að
hittast reglulega í okkar félagsskap
„Andagift“ síðustu 14–15 árin hefur
gefið okkur öllum svo mikið, þú
varst að sjálfsögðu upphafsmann-
eskjan að því, og höfum við vinkon-
urnar notið mikilla dýrindis veitinga
og góðra stunda hjá ykkur Tom.
Þú varst einstök með þína um-
hyggjusemi fyrir öllu og öllum,
gekkst kannski of mikið á þinn eigin
forða.
Mörg voru litlu börnin hjá ykkur
Tom í ykkar frábæru umönnun, sem
hefur verið ykkar atvinna í 13–15 ár.
Hvað þú ert búin að líða í þínum
veikindum, Guðrún mín, vita fáir
nema þínir alnánustu, þú varst svo
jákvæð að við vonuðum öll að þú
hefðir betur, en guð hefur trúlega
þurft á þér að halda.
Kæri Tom, þú ert búinn að vera
styrk stoð Guðrúnar og guð gefi
þér, Clöru Regínu, Margréti,
Brandi, tengda- og barnabörnunum
styrk til að takast á við framtíðina.
Missirinn og söknuðurinn er svo
mikill, litlu barnabörnin sem fá ekki
að njóta ömmu sinnar, það er sárt.
En minningarnar eru líka svo marg-
ar og góðar til að ylja sér við. Njótið
þeirra! Takk fyrir allt, hvíl í friði.
Guðbjörg (Gudda vin-
kona) og Olfert (Diddi).
Í dag kveðjum við yndislega vin-
konu og skólasystur frá Samvinnu-
skólanum á Bifröst, Guðrúnu Þór-
hallsdóttur Ludwig. Leiðir okkar
hafa legið saman í hartnær hálfa öld
og þráðurinn aldrei slitnað þótt
stundum hafi verið vík milli vina
einkum þegar Guðrún og Tom
bjuggu vestan hafs í um áratug.
Að skrifa minningargrein um
Guðrúnu er að vissu leyti erfitt.
Henni féll alls ekki vel að vera hrós-
að því hún var afar hógvær og lít-
illát. Engu að síður er óhjákvæmi-
legt að fara um hana fögrum orðum,
slík perla sem hún var. Lund hennar
var tær, hún var ljúf í framkomu en
ávallt hrein og bein. Tryggð hennar
var einstök og meðal þess sem ein-
kenndi hana var góðsemi, hjálpfýsi
og umhyggja í annarra garð.
Allir þeir sem kynntust Guðrúnu
vissu að þar fór heilsteypt kona sem
aldrei fór í manngreinarálit og mat
kjarnann meira en umbúðirnar.
Sjálfsvorkunn var henni ekki að
skapi og kom það berlega í ljós í
veikindum hennar þar sem hún
sýndi einstakt æðruleysi. Trú henn-
ar var einlæg og veitti henni ómæld-
an styrk.
Guðrún naut þeirrar gæfu að eiga
yndislegan eiginmann sem studdi
hana og stóð við hlið hennar alla tíð.
Hún var léttlynd og hafði afar
góða kímnigáfu sem var henni svo
eðlislæg að oft virtist sem hún áttaði
sig ekki á því hvað hún gat verið
fyndin.
Við vitum auðvitað að Guðrún er
ekki alls kostar sátt við að mann-
kostir hennar séu dregnir svo skýrt
fram þar sem það var henni víðs
fjarri að halda fram eigin ágæti. En
hún verður að fyrirgefa okkur það, á
þessari stundu verður ekki orða
bundist.
Við vitum að Guðrún dvelur nú í
ljósi hins æðsta og við biðjum Guð
að styrkja ástvini hennar hér á
jörðu. Blessuð sé minning Guðrún-
ar, hennar er sárt saknað úr hópn-
um.
Vinkonurnar úr
Samvinnuskólanum.
Mikið vorum við félagsmenn í
Barnavistun, félagi dagforeldra,
heppnir að hafa hana Guðrúnu Lud-
wig í félaginu. Guðrún var fé-
lagsmaður í Barnavistun frá stofnun
þess 1993, mjög virkur félagi frá
fyrsta degi og ómetanlegur sem
gjaldkeri frá fyrstu árum félagsins
til dauðadags. Hún hélt vel utan um
peningana okkar, félagaskrána og
fréttabréfin og ekki stóð hún sig síð-
ur í að auðga okkur félagsmenn með
andlegri næringu og hollum ráðum.
Við sem sátum með henni í stjórn
kynntumst festunni, trúmennskunni
og göfuglyndinu sem hún hafði í rík-
um mæli og máttum við oft mikið af
henni læra. Guðrún og Tom, hennar
maður, unnu sitt starf sem dagfor-
eldrar saman, af alúð og einlægni í
hvívetna svo að stéttinni er sómi að.
Tom, börn, tengdabörn og barna-
börn, megi guð veita ykkur styrk á
erfiðum tímum.
Fyrir hönd Barnavistunar
Snjólaug Óskarsdóttir.
Ég vil minnast skólasystur minn-
ar og vinkonu Guðrúnar Þórhalls-
dóttur Ludwig, sem lést úr illvígum
sjúkdómi. Við byrjuðum nám í Bif-
röst 1959, 38 ungmenni og þetta var
þá fjölmennasti bekkurinn til þessa.
Við vorum allsstaðar að af landinu
og augljóslega úr mismunandi um-
hverfi. Ég tók fljótlega eftir því að
Guðrún var þroskaðri og fágaðri en
við mörg hin. Það að kaupfélags-
stjóradóttirin frá Kópaskeri var
okkur sumum fremri í mannlegum
samskiptum og prúðmennsku, sagði
mér að það skiptir engu hvaðan þú
kemur, heldur hjá hverjum þú elst
upp.
Guðrún var í eðli sínu foringi, og
því kom það í hennar hlut að halda
bekknum saman, eftir að leiðir
skildu frá Bifröst. Þetta gerði hún af
ósérhlífni, í fjölda ára, og engum
datt í hug að breyta því. Þegar hún
ákvað svo sjálf að hvíla sig á þessu,
þá tóku þrír skólabræður þetta að
sér, en við lítinn orðstír. Því fór það
svo að hún sleppti ekki af okkur
hendinni. Þetta kom best í ljós í
fyrra, þegar að við héldum upp á 45
ára útskriftarafmæli frá Bifröst.
Hún var iðinn við að hvetja skóla-
systkinin að mæta norður að Mý-
vatni, þar sem skólabróðir hafði
skipulagt dagskrá. Þar áttum við
yndislega daga, og kynntumst sveit-
inni, sem ferðamenn eru ekki vanir
að upplífa. Þarna geislaði Guðrún,
þrátt fyrir að hún væri í meðferð, og
þegar ég hitti hana ári síðar, þá
ákvað ég með sjálfum mér að Guð-
rún hefði haft sigur. En því miður,
og nú sit ég uppi með söknuð og
leiða, yfir að hafa ekki notið og þró-
að frekar vinskapinn við þau mætu
hjón, Guðrúnu og Tom. Það var
mikil gæfa í lífi Guðrúnar að eignast
þennan frábæra eiginmann, og við
Bryndís biðjum að guð gefi fjöl-
skyldunni styrk til að takast á við
sorgina.
Gissur Karl.
Við fjölskyldan viljum þakka Guð-
rúnu fyrir umhyggju hennar og vin-
áttu. Við vorum svo heppin að eiga
Guðrúnu og Tom að um tíma þegar
börnin dvöldu hjá þeim. Sá tími var
okkur mjög mikilvægur og við
geymum hlýju þeirra og kærleik í
hjarta okkar um ókomna tíð.
Þú varst sú hetja
svo hlý og góð
það hugljúfa vildir þú sýna.
Ég tíni í huganum brosandi blóm
og breiði á kistuna þína.
(S.G.)
Kæri Tom, við sendum þér og
fjölskyldu þinni innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum guð að styrkja
ykkur.
Elín Bl., Þorsteinn, Eiríkur
og Steinunn Katrín.
Þreyttur leggst ég nú til náða,
náðar faðir, gættu mín.
Alla mædda, alla þjáða
endurnæri miskunn þín.
Gef þú öllum góða nótt,
gef að morgni nýjan þrótt
öllum þeim, þú aftur vekur,
eilíft líf, þeim burt þú tekur.
(Ólafur Indriðason.)
Þegar við Guðrún skólasystir mín
töluðum saman í síma fyrir nokkr-
um vikum bjóst ég ekki við að það
yrði okkar síðasta samtal.
Hún er 11. bekkjarfélaginn úr ár-
gangi 1960 frá Bifröst sem fellur frá
fyrir aldur fram og mann setur
hljóðan við tilhugsunina. Tíminn á
Bifröst leið hratt í glöðum hópi við
nám, félagsstörf og tómstundaiðk-
un. Guðrún var einstaklega sam-
viskusöm og nákvæm í öllum sínum
athöfnum og lét hvergi sitt eftir
liggja. Ég minnist þess að eitt sinn
stóðum við Þingeyingarnir fyrir
kvöldvöku; fluttum tónlist og fleira
til skemmtunar og þar munaði um
Guðrúnu.
Þegar bróðir hennar kvæntist
mágkonu minni mynduðust ný
tengsl milli okkar og ég minnist m.a.
ánægjulegrar heimsóknar okkar
hjónanna til þeirra Thomasar í
Borgarfjörðinn þegar þau stunduðu
þar garðyrkjubúskap. Þegar við
bekkjarfélagarnir og makar hitt-
umst hér við Mývatn á síðasta ári og
nutum einstaklega skemmtilegra
samverustunda var það ekki síst að
þakka Guðrúnu, sem lagði fram
mikla vinnu við undirbúning móts-
ins. Það var dæmigert fyrir hana.
Hún lagði sig alla fram og var heil í
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Mér er minnisstætt þegar við áttum
hljóða stund í kirkjunni í Reykjahlíð
og minntumst félaganna 9 sem þá
voru fallnir frá. Síst grunaði mig að
tvö til viðbótar, Guðrún og Gunnar
Sigurðsson, yrðu horfin sjónum að
einungis rúmu ári liðnu. En núna
blasir sá bitri veruleiki við.
Hvílíkt lán að við skyldum þó
koma saman í fyrra (hefðum reynd-
ar mátt vera fleiri) og bæta þessum
góðu dögum í safnið. Minningin um
þá yljar. Þökk sé Guðrúnu fyrir
hennar hlut í því.
Ég vil leyfa mér fyrir hönd bekkj-
arfélaganna að þakka allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
senda Thomasi og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Jón Illugason.
Elsku Guðrún, ég get varla trúað
því að þetta sé að gerast. Það var
mikið áfall fyrir fjölskylduna að fá
þessar fréttir. Ég trúi því ekki einu
sinni enn að þú sért farin. Þú varst
alltaf svo traust og trygg og þú
stóðst á þínu hvað sem það var. Allt
var skipulagt hvort sem það var að
skipta á börnunum, láta þau fara að
sofa eða eitthvað miklu stærra og
meira. Þegar ég hugsa um þig kem-
ur alltaf í huga minn stórt bjarg eða
klettur sem myndi alltaf standa,
hvað sem á dyndi.
Ég hef þekkt þig alla mína ævi og
það er alveg ljóst að þú ert ein af
þeim allra ótrúlegustu, traustustu,
tryggustu og yndislegustu mann-
eskjum sem ég hef kynnst.
Ég á mér svo margar yndislegar
minningar um ykkur Thom, rétt
eins og allir hinir krakkarnir sem
hafa verið hjá ykkur. Þær eru svo
margar minningarnar að ef ég
myndi reyna að koma þeim niður á
blað þyrfti að höggva niður heilu
skógana til að fá blöð í þær allar. Ég
mun þó hripa niður nokkrar af þess-
um minningum hér á eftir.
Þú ert fyrirmynd mín í öllu sem
ég geri og þú hefur kennt mér svo
margt. Ég er alveg handviss um það
að ef ég hefði ekki farið til ykkar í
pössun þegar ég var sjö mánaða
væri ég ekki með eins málfar og ég
er með í dag og kynni ekki eins
margar barnagælur og sögur. Þetta
lærði ég allt af ykkur Thom.
Þar sem ég var hjá ykkur til sex
ára aldurs lærði ég auðvitað mikið
um barnapössun og hefur það nýst
mér mjög mikið þar sem ég passa
þó nokkuð sjálf í dag.
Ég man alltaf að uppáhaldssöng-
urinn minn var „Litla flugan“ og
hversu oft sem ég bað þig að syngja
hann gerðir þú það alltaf með bros á
vör og kitlaðir mig á nebbann eins
og flugan gerir í kvæðinu.
Svo margar minningar á ég eftir
einungis tvær manneskjur. Maður
spyr sjálfan sig; „hvernig í veröld-
inni er það hægt?“ Eins og ég sagði
hér áður eru minningarnar mjög
margar en get ekki sagt frá þeim
öllum því þá yrði Morgunblaðið
nokkuð þykkt í dag. Ég segi því frá
nokkrum.
Þótt ég hafi bara verið pínulítil
þegar ég fór með þér, Thom, Klöru
og öllum hinum krökkunum út í
skóg með nesti og í búningum og
lékum leikritið Rauðhetta og úlfur-
inn man ég það eins og það hafi
gerst í gær. Við krakkarnir
skemmtum okkur svo vel og ég vona
að þið hafið skemmt ykkur sem best
líka.
Stundirnar hjá ykkur eru með
þeim bestu í mínu lífi hvort sem það
var á síðasta degi fyrir sumarfrí og
allir fengu kórónur, á góðum degi
úti í garði og fengum hressinguna
þar, við eldri krakkarnir við eldhús-
borðið hjá þér á meðan litlu krakk-
arnir sváfu og við spiluðum, lituðum
eða töluðum um hvað okkur hafði
dreymt nóttina áður.
Allra skemmtilegast fannst mér á
föstudögum. Þeir voru alltaf svo ró-
legir, vikan á enda og einhver und-
ursamleg ró yfir börnunum. Dag-
urinn byrjaði eins og ávallt með
morgunmat en svo var farið niður í
sjónvarpshorn og horft á spólu.
Grjónagrautur í hádeginu og popp
úr stórri grænni skál eftir hress-
ingu.
Ég vona Guðrún mín að við eigum
eftir að hittast aftur þegar minn
tími kemur en þangað til ætla ég að
reyna að halda áfram og ég mun oft
hugsa til þín og þá sérstaklega þeg-
ar ég sé börn í hóp eða ég er að
passa sjálf. Ég mun geyma allar
mínar minningarnar um þig í hjarta
mínu.
Þín
Þórdís Eirný.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Þórhallsdóttur Ludwig bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Erna
Flygenring, Pétur Þór og börn.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 2006 37
MINNINGAR