Morgunblaðið - 25.08.2006, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján RúnarKristjánsson
fæddist í Hafn-
arfirði 8. maí 1953.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 18.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristján Jónsson, f.
20. apríl 1925, og
Guðrún Helga
Karlsdóttir, f. 20.
nóvember 1924.
Systkini Kristjáns
Rúnars eru Jón
Karl, f. 23. september 1948,
Hrafnhildur, f. 12. nóvember
1956, Reynir, f. 10. mars 1961, og
Þór, f. 22. maí 1965.
Hinn 1. mars 1975 kvæntist
Kristján Rúnar Báru Þórarins-
dóttur, f. 24. júní 1955, foreldrar
hennar eru Guðný Þorvaldsdóttir,
í Lækjarskóla og síðan í Flens-
borgarskóla sem á þeim tíma var
gagnfræðaskóli. Kristján Rúnar
lærði múraraiðn hjá föður sínum
og lauk þar sveinsprófi frá Iðn-
skólanum í Hafnarfirði. Þau
Kristján Rúnar og Bára hófu sinn
búskap í Hafnarfirði 1972. Þaðan
lá leið þeirra í Voga á Vatnsleysu-
strönd þar sem þau byggðu sér
einbýlishús. Þau stoppuðu stutt
við í Vogum og fluttu ásamt dætr-
um sínum til Skövde í Svíþjóð
1988 og bjuggu þar til ársins
1999. Í Svíþjóð starfaði Kristján
Rúnar hjá Volvoverksmiðjunum.
Þau Kristján Rúnar og Bára
bjuggu síðustu æviár Kristjáns
Rúnars í Kópavogi og starfaði
hann í Byko.
Útför Kristjáns Rúnars verður
gerð frá Víðistaðakirkju í Hafn-
arfirði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
f. 24. janúar 1929, og
Eiríkur Ásgeirsson,
f. 7. nóvember 1933.
Kristján Rúnar og
Bára eiga fjórar dæt-
ur, þær eru: 1)
Guðný Helga, f. 30.
janúar 1973, maki
Vignir Sveinbjörns-
son og eiga þau syn-
ina Ingvar Egil og
Elvar Inga. 2) Guð-
rún Sigríður, f. 26.
október 1974, maki
Magnús Jón Björg-
vinsson og eiga þau
börnin Andreu Rún og Kristófer
Andra. 3) Sveinbjörg, f. 25. apríl
1981, maki Sturla Bergsson og
átti hún fyrir dótturina Sóley
Maríu. 4) Kristjana Rúna, f. 2.
september 1983.
Kristján Rúnar ólst upp í for-
eldrahúsum í Hafnarfirði og gekk
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kveðja,
foreldrar.
Elsku pabbi.
Missirinn við fráfall þitt mun taka
á okkur allar og hugsunin um allt
það góða sem þú gerðir fyrir okkur í
gegnum tíðina mun lifa í minningu
okkar. Þú varst yndislegur pabbi og
alltaf var hægt að leita til þín, hvað
sem bjátaði á. Þú lagðir mikla
áherslu á að við yrðum sjálfstæðar
og stóðst með okkur í einu og öllu.
Jólin voru alltaf svo minnisstæð hjá
okkur. Þú og mamma gerðuð þau
svo hátíðleg. Þið voruð bæði svo
mikil jólabörn og gerðuð allt til að
gera jólin að góðum minningum fyr-
ir okkur. Oft var glatt á hjalla þegar
fjölskyldan var saman komin og
varst þú hrókur alls fagnaðar hvar
sem þú komst.
Engill þinn þig verndar.
Í faðmi ljóssins þú hvílir
sál þín finnur friðinn
ást okkar til þín
í hjörtum okkar býr
flæða okkar sorgartár
við minningarnar um þig.
Þú átt alltaf sérstakan stað í
hjarta okkar og við munum sakna
þín mikið.
Þínar dætur:
Guðný Helga, Guðrún Sigríður,
Sveinbjörg og Kristjana Rúna.
Elsku pabbi, að missa besta vin
sinn og besta pabba í heimi er óskilj-
anlegt. Þú varst alltaf mín hjálpar-
hönd í gegnum árin, þegar ég átti
erfitt gastu alltaf fengið mig til að
sjá björtu hliðarnar á lífinu. Ég mun
aldrei gleyma því hvernig þú fékkst
mig til að brosa og hlæja, þú settir á
gott og hresst lag, fórst með mig út á
pall og þar dönsuðum við saman
þangað til ég var orðin glöð aftur.
Það virkaði alltaf hjá þér, elsku
pabbi, og þegar þú brostir, vissi ég
að allt yrði í lagi, það var eins og að
sjá sólina rísa á morgnana.
Við erum búin að upplifa gleði og
sorg saman, þar sem við sigruðumst
á sjúkdómnum mínum þegar ég var
lítil stelpa og gleðin var svo mikil.
Svo kom sorgin þegar þú greindist
með sama sjúkdóminn mörgum ár-
um seinna, ég var svo viss um að þú
gætir sigrast á honum líka, en það er
greinilegt að við getum ekki sigrast
á öllu í þessu lífi.
Þú munt alltaf lifa í hjarta mínu og
sál og þar munt þú vera hjá mér það
sem eftir er af mínu lífi.
Ég saka þinnar nærveru alveg
svakalega mikið og söknuðurinn orð-
inn nær óbærilegur. En ég veit að þú
verður alltaf hjá mér, þótt ég geti
ekki séð þig, elsku pabbi minn, ég á
margar æðislegar minningar með
þér og þeim mun ég aldrei gleyma.
Ég elska þig, pabbi minn, megi
englar vaka yfir þér.
Þín dóttir
Kristjana Rúna Kristjánsdóttir.
Þegar svo er komið sem komið var
fyrir þér Rúnar minn þá er það
fyrsta sem upp í huga minn kemur
þegar ég minnist þín, hversu ósann-
gjarn þessi heimur getur verið við
góða menn eins og þig.
Á stundu sem þessari eru ekki
mörg orð sem koma upp í huga
manns en það fyrsta er söknuður og
það næsta er þakklæti, þakklæti fyr-
ir það að hafa fengið að kynnast þér
og tengjast inn í þína dásamlegu fjöl-
skyldu. Það er gott að eiga góða konu
og enn dásamlegra er að eiga góða
tengdaforeldra sem er það sem þið
Bára hafið verið mér. Það var alveg
sama hvenær maður þurfti hjálp frá
þér, Rúnar minn, þú varst ávallt boð-
in og búinn til að aðstoða okkur og
átt þú ófá smiðshöggin í húsinu okk-
ar Guðrúnar í Vogunum.
Allt sem þú tókst þér fyrir hendur
gerðir þú af heilum hug og mátt þú
vera stoltur af ævistarfi þínu. Þú
varst börnum okkar Guðrúnar mjög
góður afi og sakna þau þín óendan-
lega. Þau tíu ár sem ég fékk með þér
voru full gleði og kátínu og ávallt var
gaman í kringum þig. Það er því með
miklum söknuði sem ég kveð þig í
hinsta sinn.
Magnús Jón Björgvinsson.
Nú þegar Rúnar bróðir er fallin
frá eftir hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm hvarflar hugurinn til baka
og maður minnist æskunnar og allra
góðu stundanna. Rúnar var mér bæði
sem eldri bróðir og besti vinur. Ég
var kornungur þegar ég fór að vinna
í múrverkinu með pabba og bræðr-
um mínu þá var Rúnar alltaf tilbúinn
til að kenna og hjálpa. Við unnum
m.a. saman við múrverkið í Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði þar sem
útför hans fer fram.
Ég kom líka oft til Rúnar og
Báru og þar var oft glatt á hjalla og
sérstaklega notalegt og fallegt
heimili. Það þarf sterk bein til að
þola allt álagið sem veikindum
fylgdi og
þar var Bára eins og klettur að
baki hans sem auðveldaði honum að
ganga í gengum hvern dag allt til
enda í þessum erfiðu veikindum.
Nú er stríðinu lokið og við kveðj-
um þig með þakklæti.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn Andrés Harðarson.)
Við fjölskyldan Þór, Magný og
börn sendum Báru og börnunum
sem og öðrum vinum og skyld-
mennum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Hví þú friði, kæri bróðir.
Þór Kristjánsson.
Elsku mágur og vinur, ekki bjóst
ég við því að þurfa að skrifa minn-
ingargrein um þig.
Fyrir okkur ert þú sannkölluð
hetja, barðist hetjulegri baráttu við
krabbameinið. Mér þykir svo vænt
um að hafa geta kvatt þig á spít-
alanum. Þið Bára komuð mikið til
okkar í bústaðinn í sumar, þar leið
þér vel. Manstu þegar Kolla systir
kom í heimsókn og við grétum úr
hlátri heila helgi að henni. Þú varst
meira að segja farinn að syngja
með okkur. Þú áttir gestahúsið, við
kölluðum það Stjánahús.
Elsku Stjáni mágur, vonandi ertu
á góðum stað.
Elsku Bára systir og fjölskylda
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Kristjana.
Kristján Rúnar Kristjánsson
✝ María Ragn-arsdóttir fædd-
ist á Akureyri 24.
mars 1936. Hún lést
á líknardeild
Landakotsspítala
hinn 19. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ragn-
ar Þórarn Pét-
ursson, f. 30. janúar
1909, d. 24. nóv-
ember 1968 og
Dómhildur Ástríður
Gísladóttir, f. 24.
febrúar 1912, d. 23.
júlí 1965.
Bróðir Maríu er Þór Símon
Ragnarsson, f. 15. október 1939,
hann kvæntist Guðnýju Sigríði
Friðsteinsdóttur, f. 27. desember
1940, d. 12. mars 1980. Sambýlis-
kona Þórs er Hólmfríður Þor-
steinsdóttir, f. 25. janúar 1947.
Þór og Guðný eignuðust tvær
arspítala og Landspítala, auk þess
sem hún vann í nokkra mánuði á
Sjúkrahúsi Skagfirðinga á Sauð-
árkróki. Haustið 1975 var hún
skipuð kennari við Sjúkraliða-
skóla Íslands og kenndi þar þar til
skólinn var lagður niður árið
1990. Á þessum árum tók hún
vaktir með fram kennslunni á
spítölum hér á landi, auk þess
sem hún vann á endurhæfing-
ardeild fyrir aldraða á Sønderbro
Hospital í Kaupmannahöfn sum-
arið 1982. Á árunum 1991–2001
starfaði María aðallega á Hrafn-
istu í Reykjavík, en brá sér auk
þess til Patreksfjarðar til að vinna
á sjúkrahúsinu þar einn vetur,
síðan vann hún í nokkur ár á
sjúkrahúsi SÁÁ að Vogi. Síðustu
starfsár sín vann María á Hrafn-
istu. Hún hætti störfum árið 2001.
María verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
dætur; Ásthildi Lóu,
f. 1966, gift Hafþóri
Ólafssyni og eiga
þau tvo syni og
Rögnu Sif, f. 1969,
gift Ágústi Björns-
syni og eiga þau tvö
börn.
María starfaði
lengst af við hjúkrun
og tengd störf og
kom víða við á langri
starfsævi. Hún var
vinsæll og eftirsóttur
starfskraftur og það
voru margir sem
nutu góðs af samviskusemi henn-
ar og ósérhlífni. Á árunum 1955–
1967 vann María almenn skrif-
stofustörf hjá Sindra hf. og
Ferðaskrifstofu ríkisins. Hún hóf
nám í hjúkrun árið 1967 og út-
skrifaðist sem hjúkrunarfræð-
ingur árið 1970. Frá því hún lauk
námi starfaði hún m.a. á Borg-
Þegar ég var lítil hélt ég að í öllum
fjölskyldum væri ein „Maja frænka“.
Einhver sem væri alltaf hægt að
treysta á, sem væri alltaf til staðar.
Hún kom með annan tón í lífið og
kryddaði barnæsku okkar systr-
anna. Í minningunni er aldrei logn-
molla í kringum Maju, hún var alltaf
að gera eitthvað og henni lá yfirleitt
töluvert á. Hún var stundum eins og
stormsveipur og þegar hún kom í
heimsókn var alltaf eins og hún
stæði bara allt í einu á miðju gólfi,
iðulega með e.k. bakkelsi. En hún
stoppaði sjaldnast lengi, því hún
þurfti að „drífa sig“ þó að stundum
væri óljóst hvert henni lægi svona á.
„Hvort ertu að koma eða fara, Maja
mín,“ var algeng spurning þegar
hún birtist á þennan hátt.
Maja var hjúkrunarfræðingur og
starfaði lengi sem slík, auk þess sem
hún kenndi í mörg ár í Sjúkraliða-
skóla Íslands. Hún var ein og óbund-
in og nýtti sér það til fulls og ferðað-
ist víða bæði innanlands og utan.
Auk þess tók hún sig öðru hverju
upp og vann erlendis eða úti á landi í
einhverjar vikur eða mánuði, t.d. í
Kaupmannahöfn, eða á Sauðárkróki,
og svo síðast á Patreksfirði.
Fjölskyldan okkar er lítil, þau
voru bara tvö systkinin, hún og
pabbi, og þar sem Maja giftist aldrei
né eignaðist börn, vorum við fjöl-
skylda hennar, og það var ekkert
sem hún var ekki tilbúin að gera fyr-
ir okkur. Sem börn skynjum við
hlutina öðruvísi en fullorðið fólk.
Þegar ég var barn var Maja einfald-
lega sjálfsögð, og allt sem hún gerði
fyrir okkur þ.a.l. sjálfsagt. En þegar
ég lít til baka, sé ég að það verður
aldrei hægt að meta að fullu allt það
sem Maja gerði fyrir okkur. Hún var
alltaf til staðar, á hana var alltaf
hægt að treysta. Hún taldi ekkert
eftir sér. Væntanlega hafa margir
dagarnir sem við systurnar eyddum
með henni, áhyggjulausar og ánægð-
ar, verið til að létta undir með for-
eldrum okkar í veikindum mömmu.
Eftir að mamma dó gerði Maja allt
sem í hennar valdi stóð til að hjálpa
okkur að takast á við lífið á nýjan
leik. Þegar ég svo fermdist, hálfu ári
eftir fráfall mömmu, man ég að hún
sat við langt fram á nætur svo dög-
um skipti, til að sauma fermingarföt-
in á mig og tryggja að þau væru eftir
mínum ýtrustu óskum, fyrir utan allt
annað sem hún lagði á sig til að gera
daginn eftirminnilegan. Já, það ættu
allar fjölskyldur að eiga eina Maju.
Kunni ég að meta þetta? Ekki á
þessum árum, og þegar ég var þarna
að skríða á unglingsárin var ég
hreint ekki alltaf hrifin af „afskipt-
um“ Maju. Hún var ekki foreldri
okkar, en samt það náin að hún bæði
vildi og gat „skipt sér af“. En þegar
litið er til baka sér maður að það sem
maður taldi afskiptasemi var um-
hyggjusemi, og það sem maður taldi
þras var kannski bara heilbrigð
skynsemi. En ég hef aldrei, ekki
einu sinni á þessum árum, efast um
hversu mjög Maju þótti vænt um
okkur og að hún hafði alltaf hags-
muni okkar að leiðarljósi og setti þá
jafnvel ofar sínum eigin.
Maja hefur alltaf verið órjúfanleg-
ur þáttur í tilverunni, í gegnum
þykkt og þunnt. Við systur fórum
með henni í margs konar ferðir og
ferðalög, hún bauð okkur í leikhús
og á listasýningar. Hún var meist-
arakokkur og matarboðin hennar
voru sannkallaðar sælkeraveislur,
hún var hjá okkur öll jól og sá þá um
matinn að mestu eða öllu leyti og var
ekki sátt fyrr en sósan var fullkomin.
Eftir að ég stofnaði sjálf fjölskyldu
og eignaðist börn, varð hún eins og
amma strákanna minna. Hún pass-
aði þá, bauð þeim í leikhús, bíó og á
söfn, á meðan hún hafði heilsu til.
Allt fram á síðasta ár birtist hún
stundum eins og stormsveipur á
miðju gólfi með bakaríspokann í
hendinni, steinhissa á því að við vær-
um ekki komin á fætur á laugar-
dagsmorgni, og hún búin að fara
bæði í göngutúr og sund! Fyrir
nokkrum árum greindist Maja með
heilaæxli, og eftir að ljóst var að ekk-
ert væri hægt að gera hrakaði henni
hratt þar til lítið var eftir af þeirri
Maju sem við þekktum svo vel.
Þegar ég minnist Maju vil ég
gleyma undanförnum mánuðum, og
muna hana eins og hún var. Maju
sem var alltaf með einhverjar fyr-
irætlanir á prjónunum, sem var allt-
af að gera eitthvað, alltaf að flýta
sér, alltaf til staðar. Maju sem var
stundum pínu pirruð ef áætlanir
hennar gengu ekki eftir eða ef aðrir
hugsuðu ekki eins hratt og hún,
Maju sem var yndisleg og góð og
vildi allt fyrir okkur gera.
Því allt þetta var hún og svo
miklu, miklu meira.
Þannig er sú Maja sem ég vil
minnast.
Ásta Lóa.
Elsku Maja, þú hefur alltaf verið
svo stór partur af tilverunni að það
er erfitt að hugsa sér að lífið haldi
áfram sinn vanagang og engin Maja
frænka sé daglegur hluti af því.
Frá því að ég man fyrst eftir mér
hefur þú alltaf verið nálægt, hvort
sem það var í daglega lífinu eða þeg-
ar einhverjir merkari atburðir hafa
átt sér stað hjá okkur í fjölskyld-
unni.
Síðustu árin hefur þú verið að
berjast við illvígan sjúkdóm. Það
hefur verið aðdáunarvert að sjá
hversu sterk og skynsöm þú varst í
gegnum þetta allt. Þú reyndir alltaf
að líta á björtu hliðarnar og vera
þakklát fyrir það sem þú hafðir, í
stað þess að dvelja við það neikvæða.
Þú gafst ekki upp og hélst þinni
reisn allt til enda.
Í gegnum árin höfum við átt
margar góðar stundir saman. Í æsku
varstu dugleg að fara með okkur
systur í ferðir og á staði sem voru
hrein ævintýri fyrir okkur.
Að tína baggalúta í Hvalfirði, fjall-
göngur, á listasöfn, útilegur og
fleira.
Þú birtist oftast tvisvar til þrisvar
í viku og þó þú stoppaðir ekki alltaf
lengi, og við vissum stundum varla
hvort þú værir að koma eða fara, var
gott að vita af þér. Þú fylgdist með
því að við systur værum ekki alveg
að fara með hann pabba okkar, bróð-
ur þinn. Á laugardagsmorgnum
komstu oft snemma (þ.e. miðað við
bjagaða innri klukku unglings) með
poka úr bakaríinu í hendinni og
dróst okkur á lappir, sjálf þá búin að
fara í göngu eða í laugarnar.
María Lillý Ragnarsdóttir