Morgunblaðið - 08.11.2007, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2007 41
✝ Anna Hatle-mark fæddist í
Reykjavík 15. októ-
ber 1935. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 2. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Guð-
mundsdóttir, f. í
Mýrdal í Kolbeins-
staðahreppi, Snæf.,
1907, uppalin í
Reykjavík, starfaði
m.a. sem sauma-
kona, d. 1999 og
Konrad Hilmar Hatlemark tré-
smiður, f. í Sykkylven í Noregi
1904, d. 1991. Þau skildu. Systur
Önnu eru 1) Hulda, f. 1938, gift
Olav Oyahals, f. 1938, 2) Lyndís, f.
1939, áður gift Guðjóni Sævari
Jóhannessyni, f. 1936, d. 2005,
þau skildu, 3) Erla Kristín, f.
1942, gift Hilmari Ingimund-
arsyni, f. 1938.
Anna var gift Ragnari Aðal-
steinssyni lögmanni, f. í Reykja-
vík 13. júní 1935. Foreldrar hans
ir að hún lauk skólagöngu hélt
hún til Noregs og síðar til Skot-
lands og vann fyrir sér bæði sem
hótelstarfsmaður og au pair í
Skotlandi. Heimkomin til Íslands
um tvítugt hóf Anna nám í ljós-
myndun hjá Ljósmyndastofu Guð-
mundar og Gests á Laugavegi.
Foreldrar hennar höfðu þá skilið
og bjó hún hjá móður sinni. Ljós-
myndanáminu lauk Anna ekki að
öllu leyti fyrr en 1980 er hún lauk
sveinsprófi. Sumarið 1958 í sum-
arleyfi saltaði Anna síld á Rauf-
arhöfn og hitti þar Ragnar. Þau
giftu sig rúmu ári síðar og stofn-
uðu heimili. Anna starfaði hjá
ýmsum ljósmyndurum, þar til hún
árið 1985 gerðist starfsmaður á
skrifstofu sýslumannsins í Hafn-
arfirði, sem rekin var á Seltjarn-
arnesi. Við sameiningu lögsagn-
arumdæma Seltjarnarness og
Reykjavíkur gerðist Anna starfs-
maður sýslumannsins í Reykjavík
og vann þar á skrifstofunni þar til
hún lét af störfum vegna veik-
inda. Síðustu árin var Anna á
Landakoti og síðar á hjúkr-
unarheimilinu Eir.
Anna verður jarðsungin frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
voru Aðalsteinn
Valdemar Friðfinns-
son, f. í Reykjavík
1898, d. í Kaup-
mannahöfn 1963 og
Solveig Helgadóttir,
f. á Ísafirði 1901, d. í
Svíþjóð 1986. Börn
þeirra eru 1) Steinn
Hilmar, f. 1959,
kvæntur Lauru Ortiz
Tores, f. 1964, dóttir
Steins er Cécile Par-
cillié, maki Guð-
mundur Krist-
jánsson, börn þeirra
eru Katrín og Vaka, 2) Geir Víðir,
f. 1960, 3) Ívar, f. 1966, 4) Mar-
grét, f. 1968, gift Sverri Hreið-
arssyni, börn þeirra eru Ragnar
Steinn, Erla og Dagur, 5) Sólveig,
f. 1973, maki Magnús Magnússon,
börn þeirra eru Logi og Elvar.
Anna fæddist í Reykjavík, en
fluttist með foreldrum sínum til
Sykkylven, Sunn-Mæri í Noregi.
Árið 1947 fluttist Anna ásamt for-
eldrum sínum aftur til Íslands þar
sem hún gekk í skóla. Nokkru eft-
Kæra Anna, fyrst það er þannig
að ég hef alltaf kallað þig, jafnvel
þótt ég hafi alltaf kallað þig ömmu
þegar ég tala um þig við annað fólk;
kæra Anna þá, ég kýs að tala við
þig í annari persónu af þvi að mér
finnst óþægilegt að tala um fólk
þegar það er ekki til staðar.
Ég kynntist þér ekki sem krakki,
ekki smákrakki allavega af því að
ég aldist upp í Frakklandi. Ég
missti af mörgum árum af þér, en
þegar ég kom 1999 til ykkar Ragn-
ars, tókuð þið mig að ykkur eins og
við hefðum alltaf þekkst. Blóð-
tengsl kannski, en líka örlæti mik-
ið, sem gerði það að verkum að það
var tekið á móti mér opnum örm-
um, og mér var gefið allt sem mig
vantaði og meira en það, það var
dekrað við mig, tvítuga barnabarn-
ið. Örugglega hefur þú, eins og ég,
reynt að ná aftur tímanum sem við
misstum af saman, og við spjöll-
uðum mikið. Mér fannst alltaf gam-
an að hlusta á þig þegar þú sagðir
mér frá því þegar krakkarnir (föð-
ursystkyni mín sem sagt) voru litl-
ir, og svolítið af fjölskyldusögunni.
En líka sagðirðu mér frá þvi þeg-
ar þú varst sjálf lítil í Noregi og
syntir í sjónum, fórst að veiða með
pabba þínum sem stakk humarinn
með hnífi áður en hann sauð hann,
til að róa ykkur systurnar. Þú sagð-
ir frá þegar þú komst hingað til Ís-
lands („þegar ég kom til Íslands,
þegar ég var 12 ára“, sagðirðu oft).
Þú talaðir um vínkonur þínar þá,
hvernig þið sunguð í kringum eld-
húsborðið með útvarpinu, hvernig
þú æfðir þig að ganga á háhæluðum
skóm í kringum þetta borð með bók
á höfðinu þegar þú varst 13 ára og
ætlaðir að fermast. Þú varst ekki
ánægð með þessar krullur á ferm-
ingarmyndinni, þar sem þú situr
svo sæt. (Oft hef ég verið að horfa á
þessar myndir af þér og verið að
leita eftir líkindum á milli okkar.)
Þú sagðir mér frá því þegar þú
fórst að hjóla í kringum Skotland
og þegar þú fórst tíl Noregs, en þá
varstu á svipuðum aldri og ég þeg-
ar þú sagðir mér frá þessu.
Þú sagðir mér frá þvi þegar þú
varst að vinna í fiski, með einhvers-
konar stolti, kenndir mér að það er
enginn of fínn til að vinna í neinni
vinnu. Þú kynntist Ragnari þá og
ég fékk að þekkja svolitið af sög-
unni ykkar. Það er til mynd af ykk-
ur tvítugum þar sem þið eruð eins
og kvikmyndastjörnur.
Þú sagðir mér frá svo mörgu
skemmtilegu, fyndnu en líka alvar-
legu eða sorglegu og ég er þér
mjög þakklát fyrir að trúa mér fyr-
ir þessu öllu. Þessar sögur voru
meira að segja myndskreyttar og
ég skoðaði oft og lengi ljósmynda-
bækurnar sem þú hafðir svo vel
uppfært í gegnum tíðina, bæði með
textum og með vel teknum og völd-
um ljósmyndum. Ljósmyndirnar
þínar voru stór þáttur í lífi ykkar,
þú lærðir ljósmyndun í skóla og
tókst fallegar portretmyndir af
fjölskyldunni sem var orðin vön og
tók fyrirsætuhlutverkinu með húm-
or.
Þú sameinaðir þessa fjölskyldu
með matarboðum og hélst sam-
bandi við hana alla og það var
ánægjulegt að sjá hvað þú varst
góð við yngsta barnabarnið þá,
Ragnar Stein, sem kom oft til þín.
Ég skrifa ofar að mér fannst þú
falleg tvítug en þegar þú varst
rúmliggjandi af þvi að þú varst orð-
in of lasin og gast ekki lengur svar-
að okkur varstu falleg í svefni
ennþá. Mér finnst sárt að hafa
kynnst þér svo stutt, Anna, en ég
er líka ánægð að ég fékk þó að
kynnast þér. Takk fyrir það.
Cécile Parcillié.
Sumir hlutir eru þesslegir að
ekki er gott að gera grein fyrir
þeim með orðum.
Þetta eru kannski hlutir sem
sumum gætu þótt smáatriði en
vega svo þungt í mínum huga þeg-
ar ég hugsa um Önnu. Hvernig set-
ur maður til dæmis blóm í blóma-
vasa? Eins og Anna. Með
umhyggju og svo mikilli natni við
hvert blóm að það mætti blómstra
á eigin forsendum með öllum sín-
um kostum og göllum.
Einhvern veginn þannig fannst
mér hún líka ala upp börnin sín fal-
legu.
Mér var hún svo góð. Alltaf.
Einu sinni sem oftar þegar ég
hafði verið óþekk og leitaði skjóls í
húsinu hennar og Ragnars (hvar
annars staðar?), krafði hún mig
ekki skýringa en rétti mér lítinn
miða með orðum sem hún sagði að
myndu öðlast dýpri merkingu því
oftar sem ég læsi þau.
Fá orð hef ég oftar yfir í mínu
daglega lífi.
Mér var hún mikil fyrirmynd.
Mér finnst ég hafi verið svo mik-
illar gæfu aðnjótandi að hafa feng-
ið að vera dálítið eins og aukaheim-
ilismaður og þá sérstaklega á
unglingsárum mínum. Í þessari
góðu fjölskyldu sem engan á sinn
líka, þar sem þau hafa öll vaxið úr
grasi sem þeir sterku persónuleik-
ar sem þau eru, að ég held ekki síst
fyrir tilstilli þess að Anna um-
gekkst allar manneskjur, ungar
sem aldnar, börn sín og annarra
sem jafningja og af sérstakri virð-
ingu og hispursleysi, fullkomlega
fordóma- og tilgerðarlaust.
Það var svo gott að vera í kring-
um Önnu.
Við sáum Ragnar Stein koma í
heiminn saman og það var ein-
stakt.
Samvistir við Önnu hafa gert alla
ríkari sem þeirra nutu. Það veit ég
og ég þakka svo innilega fyrir þær
allar. Englar munu fylgja henni
hvert fótmál.
Magga Stína.
Anna Hatlemark
Margs er að minnast,
því svo lengi sem við
munum eftir okkur
minnumst við Ása.
Góðmennska og hlýja
einkenndi Ása. Kíminn og hláturmild-
ur var hann og ævinlega sá hann
björtu hliðarnar á hlutunum.
Alltaf var jafn gaman að koma á
Vallargötuna. Ævinlega hefur okkur
verið fagnað innilega. Við fengum
sömu viðbrögð þegar við vorum smá-
krakkar og sem fullorðið fólk. Imba
sló sér á lær og Ási baðaði út hönd-
unum og þá kom iðulega elsku barn og
maður fékk þétt faðmlag.
Þetta breyttist ekkert þó árin liðu.
Ferðunum á Vallargötun fækkaði
sökum fjarlægðar, en varla var farin
sú ferð í Sandgerði að ekki væri komið
þar við. Faðmlagið alltaf jafn þétt og
enn var maður kallaður elsku barn,
þótt „barnið“ væri nú komið vel á
fimmtugsaldur.
Hann var mikill barnakarl og hafði
gaman af að hafa börnin í kringum sig.
Allir krakkar vissu hver Ási var. Hann
hafði einstaklega gaman af að gauka
Ásmundur Björnsson
✝ ÁsmundurBjörnsson fæddist
á Eskifirði 27. júlí
1924. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 10. októ-
ber síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Safn-
aðarheimilinu í Sand-
gerði 19. október.
ýmsu að unga fólkinu.
Oftar en ekki vorum
við leyst út með gjöf-
um; pennum, stílabók-
um, vasaljósum og
fleiru. Þegar síðan
börnin okkar komu til
sögunnar var það sama
uppi á teningnum,
unga fólkið var leyst út
með gjöfum.
Ási var mikill áhuga-
maður um bíla og fót-
bolta. Margan átti
hann flottan bílinn,
sem vöktu áhuga og
aðdáun sérstaklega strákanna.
Ekki munum við eftir gamlárs-
kvöldi að ekki væri farið á Vallargöt-
una til að sjá þegar Ási færi að skjóta
upp. Það var mikill spenningur hjá
ungum manneskjum og eftirvænting-
in mikil. Ánægjulegt er að vita hvað
þetta hefur haldist í fjölskyldunni.
Ási var mikill fjölskyldumaður og
voru þau Imba einstaklega samheldin
hjón. Ási bar velferð fjölskyldunnar
mjög fyrir brjósti og fylgdist vel með
hvað fjölskyldumeðlimir voru að gera
og hann hafði lifandi áhuga á öllu því
sem þau tóku sér fyrir hendur. Missir
þeirra er mikill.
Okkur, sem vorum svo lánsöm að fá
að kynnast honum ber að þakka fyrir
einstök kynni.
Elsku Imba, Nonni, Stína, Ragn-
heiður og fjölskyldur, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sæbjörn, Jónína og Laufey.
Minningarkrossinn
Upplýsingar sími 845-3407
www.Ifs.is
Ég vil minnast vin-
ar míns Guðmundar
Ibsen skipstjóra, sem
við kveðjum í dag.
Við vorum nánir samstarfsmenn í
Umbúða- og veiðarfæradeild Sam-
bandsins í tæpan áratug og féll
aldrei skuggi á okkar samstarf.
Guðmundur tók unga manninn
undir sinn verndarvæng og veitti
leiðbeiningar og góð ráð án þess að
taka fram fyrir hendur mér. Naut
ég þess í okkar samstarfi að vera
Vestfirðingur eins og hann. Ég
varð strax var við hve mikillar
virðingar Guðmundur naut meðal
viðskiptavina innan lands sem ut-
an, enda ekki við öðru að búast þar
sem í hlut átti reyndur skipstjóri,
sem kappkostaði alla tíð að koma
heiðarlega fram við alla viðskipta-
menn og samstarfsmenn. Réttsýni
var Guðmundi í blóð borin og tók
hann jafnan upp hanskann fyrir þá
sem minna máttu sín, enda sannur
eðalkrati af gamla skólanum. Við
ferðuðumst víða saman og miðlaði
Guðmundur mér af fróðleik sínum
um þjóðir og staðhætti.
Guðmundur stundaði sjó frá
unga aldri. Þeir bræður voru að
hluta til aldir upp á trillunni með
föður sínum og urðu flestir þekktir
skipstjórar. Guðmundur varð með-
al aflahæstu skipstjóra á síldveið-
um, meðal annars á Margréti SI,
Leó VE, Pétri Sigurðssyni RE og
síðast á eigin skipi Sigurvon RE.
Guðmundur kom í land um miðjan
aldur og byggði upp veiðarfæra-
Guðmundur
Sigurður Ibsen
✝ Guðmundur Sig-urður Ibsen
fæddist á Suðureyri
9. ágúst 1926. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans að
morgni 31. október
síðastliðins og var
útför hans gerð
frá Háteigskirkju
7. nóvember.
sölu hjá Sjávaraf-
urðadeild Sambands-
ins. Var sú starfsemi
rekin af myndarskap
í áratugi undir hans
stjórn.
Eftir að samstarfi
okkar lauk vissi ég að
Guðmundur fylgdist
með því sem ég tók
mér fyrir hendur og
þótti mér vænt um
það. Ég kveð vin
minn og þakka hon-
um samfylgdina um
leið og ég bið honum
Guðs blessunar. Aðstandendum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Kr. Eydal.
„Deyr fé, deyja frændur
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.“
Þessi orð úr Hávamálum komu
mér í hug er ég frétti lát míns góða
vinnufélaga frá fyrri tíð, Guðmund-
ar Ibsen skipstjóra og síðar for-
stöðumanns veiðarfæradeildar
sjávarafurðadeildar Sambandsins
og seinna Íslenskra sjávarafurða
hf., en Guðmundur lést á líknar-
deild LSH í Kópavogi miðvikudag-
inn 31. október sl.
Leiðir okkar lágu saman er ég
hóf störf í umbúðadeild sjávaraf-
urðadeildar Sambands íslenskra
samvinnufélaga árið 1983 þá ný-
kominn heim frá störfum fyrir
Sambandið í Hamborg. Guðmund-
ur hafði þá þegar starfað um all-
langt skeið í veiðarfæradeildinni og
byggt deildina upp, nánast frá
grunni. Með bakgrunn sinn úr um-
hverfi fiskveiða veittist honum auð-
velt að ná til þeirra sem stjórnuðu
fiskveiðifyrirtækjum á þeim tíma
enda Guðmundur einstaklega
áreiðanlegur og orðheldinn maður
sem menn gátu treyst í hvívetna.
Tókst honum með lagni sinni og út-
sjónarsemi að stýra veiðarfæra-
deildinni þannig að hún þótti með
betri veiðarfæraverslunum á sínum
tíma.
Okkar samstarf stóð í 13 ár og
féll aldrei nokkur skuggi þar á,
enda Guðmundur drengur góður,
réttsýnn, dagfarsprúður og ráð-
snjall. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir á flestum þáttum hins mann-
lega lífs, og oft var gaman að ræða
við hann um hin ýmsu málefni.
Hann var afar samviskusamur og
nákvæmur í öllum sínum vinnu-
brögðum og allt í röð og reglu á
skrifborði hans. Hann var fastur
fyrir í viðskiptum sínum við inn-
lenda sem erlenda birgja og náði
oft frábærum samningum við þá
með harðfylgi sínu og dugnaði.
Guðmundur var ósérhlífinn mað-
ur og vinnusemi hans var við
brugðið. Hann var meðlimur í Odd-
fellow-reglunni á Íslandi og starf-
aði þar um margra ára skeið. Hann
komst til æðstu metorða í stúku
sinni, st. nr. 7 Þorkatli mána, enda
gæddur ótvíræðum leiðtogahæfi-
leikum. Enn fremur vann Guð-
mundur ötullega að málefnum sjó-
manna og sat í mörg ár í stjórn
sjómannadagsráðs.
Að leiðarlokum vil ég minnast
með virðingu þessa svipmikla
manns. Þróttmikil röddin og ákveð-
ið fas hans líður mér seint úr
minni.
Börnum hans, fjölskyldum þeirra
og ættmennum öllum votta ég mína
dýpstu samúð.
Gunnar M. Gröndal.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar