Andvari - 01.01.1885, Qupperneq 147

Laxveiðar og silungsveiðar.
141
hvornig enda minnstu lækir á íslandi vorða að fossandi
ám, þegar miklar úrkomur ganga, svo að það er enda
mannhætta að fara yfir þá. En af þessu lciðir bein-
línis, að fiskurinn á mjög erfitt með að bjarga sjer,
þegar vatnið hefir. vaxið þannig og er orðið svona
straumhart.
Og að hinu leytinu er örðugt fyrir fiskana að fela
sig, þegar vatnið er lítið í ánum, enda er það þá opt
tært og gagnsætt. Ef engin fylgsni eru í botni, eru
þeir svo að segja varnarlausir fyrir.
Það er íiestum íslendingum kunnugt, að einmitt
af því að vatnið er svo tært, að í botn sjost, geta
menn sjeð, hvar laxinn helzt heldur sig, og því dregið
þar fyrir hann.
Veðráttan hefir mikla þýðingu; enn þá meiri þýð-
ingu hefir þó það fyrir líf fiskanna, hversu landi
háttar við veiðivötn. Á íslandi hagar nú svo víðast
hvar til við vötn, að ekki er mikils góðs að vænta þar
af landsgæðum. Fláka-auðnir, þar sem snjó stund-
um ekki tekur upp fyr en mjög seint, melar, sandflæmi
og gróðuriaus hraun verða aldrei til þess, að veita
neinu kviku góð lífsskilyrði. Langa dali og háar hlíðar
er sjaldgæft að sjá, og gróður-moldarlagið er of þunnt
þar og jurtagróðinn of lítill, til þess að geta borið
mikið og margbroytt dýralíf. Menn munu og reka sig
á. það, að þar sem fiskur er mikill í vötnum og ám,
þar liggja að frjóvsöm hjeruð, grösugar engjar eða
kjarrvaxnir bakkar.
fað er mjög mikill munur á straumvötnum á ís-
landi bæði að útgerð og svip. Sumar olfur og ár renna
hægt og lygnt um ílatneskjur og undirlendi, milli lágra
bakka; aptur steypast fjall-ár fram fossandi, moð
þungum straum og strengfastar alla loið frá upptökuin
til sævar. í fjallánum helzt fiskurinn illa við, jafn-
vel þá, er vatnsmegnið er lítið, en því síður á vetr-
um, er þær falla fram beljandi. Úr þeim verða aldrei