Fálkinn - 14.11.1936, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
o
Myra Gruhenberg:
Prettir sem fóru vel.
Þau höfSu sparað og nurlað í lieilt
ái og neitað sjer um hvert lítilræð-
ið, hvað skemtanir snerti, en nú
fór að líða að þeim mæta degi og
þau lilökkuðu bæði ,til þess að votta
livort öðru þakklæti sitt fyrir fimm
ára hamingjusama sambúð. Þó að
vasapeningarnir hennar og sígarettu-
peningarnir ’hans hefðu verið litlir,
þá var það samt svo, að þeim hafði
háðum tekist að safna sjer talsverðri
upphæð, og nú tóku þau fram fjár-
sjóðina sína með mestu leynd og
með þetta Sesam opnist þú — í vas-
anum voru þau viku eftir viku að
skoða i búðargluggana og velja hvort
öð'ru gjöf af þvi allra fínasta — í
þessum verðlagsflokki.
Auðvitað höfðu þau ekki of mikið
vit á því, sem þau voru að skoða;
hann hafði ekki hugmynd um hvers-
konar kventöskur voru í tísku þá
stundina, og karlmannatískan var
henni jafnmikill leyndardómur og
hebreskan. Það hefði verið hyggi-
legra, ef þau hefðu haft hlutverka-
skifti og valið sjer gjöfina sjálf, en
það náði ekki nokkurri átt, því það
var hið óvænta, sem gaf gjofinni
mest gildi. Hinsvegar liöfðu þau auð-
vitað ekki verið að nurla og spara
i gjöf, sem viðtakandinn svo ekki
kærði sig neitt um, og afleiðingin af
þessu varð sú, að vandræði þeirra
uxu dag frá degi.
En einn góðan veðurdag gat Mitzi
ekki á sjer setið lengur. Hún spurði
Karl formálalaust, hvers hann óskaði
sjer helzt. Og hann notaði þetta á-
gæta tilefni til þess að spyrja liana
að þvi sama. Og það kom á daginn
að þetta var hyggilega gert, því að
hvorugt þeirra langaði neitt sjerlega
i ]>að, sem hitt liafði hugsað sjer að
gefa, en báðum kom þeim saman
um, að það hlyti að vera hægt að
fá eitthvað skemtilegt fyrir pening-
ana.
En Karl gekk á hana og spurði
hvers hún óskaði sjer, og nú kom
hik á liana þangað til hún stundi
upp ákaflega einkennilegri tillögu:
Að þau skyldu fara saman á veit-
ingahús og eyða peningunum þar,
svalSfit þeim, eins og hún komst að
orði; þau skyldu ekki velta fyrir
sjer liverjum eyrinum heldur leggja
bæði saman og eyða og spenna eins
og höfðingjar. Og þó að það væru
eiginlega prettir, þá skyldu þau
skemta sjer eins og þau væru ríkt
fólk, meðan peningarnir entust. Karl
bað hana að minnast þess, að það
væri varanlegra gaman að t. d. liand-
tösku, en að eyða peningunum á
einu kvöldi----------. En Mitzi áleit,
að skemtilegri og varanlegri væri
endurminningin um eitt verulega
glaðvært kvöld en einhver dauður
hlutur.
— Og jafnvel þó að við eyðum
peningunum á einum klukkutíma,
sagði hún, þá gerir ])að ekki neitt til.
Því að þá höfum við verið forstjór-
inn og frúin hans í heilan klukku-
tíma. Hvað segirðu um það?
Karl fjelst á tillöguna og vildi nú
fara að semja dagskrá fyrir kvöldið.
en það kærði Mitzi sig ekkerl um.
hún vildi mildu heldur fara eitthvað
út i bláinn, láta tilviljunina ráða,
lifa æfintýri.
Og hátíðiskvöldið fóru þau bæði i
fínustu fötin sin. Kjólfötin hans voru
altaf eins og ný, vegna þess að hann
hafði svo sjahlan haft tækifæri til
að nota þau. Og kjóllinn hennar var
töfrandi. Að vísu: það var vinkona
hennar en ekki hún sjálf, sem átti
hann, en það stóð hvergi skrifað á
hann. Og þau gengu hátíðlega út úr
portinu, full eftirvæntingar og á-
nægju, og með troðna vasabók með
heilum fimtíu schillingum í, að maður
ekki teldi smápeningana í vestis-
vasanum.
Karl benti oflátungslega fyrsta
bilnum sem ók framhjá.
— Við erum ókunnug hjer í borg-
inni, sagði hann. Getið þjer sagi
okkur hvar best er að fá sjer nð
borða?
— Á Hotel Royal, svaraði ungi
bílstjórinn umsvifalaust.
— Gott, þá ökum við þangað. En
þjer verðið að aka hægt.
Þau nutu ökuferðarinnar eins og
unaðar. Mitzi þrýsti sjer upp að
að manninum sínum og hló af
ánægju.
— Að liugsa sjer það, að margir
aka í bifreið á hverjum einasta degi
. .— meira að segja i bifreið, sem
þeir eiga sjálfir, sagði hann.
En Mitzi leit alt öðrum augum á
það mál.
— Hvern einasta dag? Nei, það er
ekki nærri eins gaman og þegar
maður gerir það sjaldan.
Gullborðalagði dyravörðurinn opn-
aði fyrir þeim liurðina, og Mitzi leið
við hlið mannsins síns inn eftir
anddyrinu, hún reigði sig á sama
hátt og hún sá fyrirmyndarkonur
gera i kvikmyndum. Tigulegur þjónn,
sem var alveg eins og fursti —- endu
var hann í rauninni rússneskur stór-
fursti — tók á móti þeim og fylgdi
þeim að töfrandi og nettu borði.
sem var alþakið kristalli, damaski
og gerfiblómum.
— Hafið þið engin lifandi blóm
hjerna? snurði Karl og augnabliki
síðar hafði þjónninn sent blóma-
sölukonuna lil þeirra. Karl valdi
vandlega þrjár dumbrauðar rósir,
jafn dumbrauðar og kinnarnar á
Mitzy, sem glóðu af hrifningu. Hún
fann að allir horfðu á hana.
Karl greip matseðilinn og leit náð-
arsamlegum augum yfir hann. Hann
hafði ekki hugmynd um hvað öll
þessi útlendu orð þýddu, en sagði
með þreytulegri rödd:
— Það samal Altaf það sama!
Hann áleit það þó varhugavert að
fara að biðja um eitthvað af þessu
sem hann hafði ekki liugmynd um
hvað var og bað þessvegna um sjer-
staka kvöldverðinn, sem var fiinm
rjettir.
— Og svo, fyrst þurt og svo sætl
vín, sagði hann i skipunartón.
— Gjarnan, gjarnan, lierra for-
sljóri, sagði þjónninn, sem var fursti.
Annaðhvort liafði látbragð Ivarls haft
áhrif á hann, eða hann hafði það
fyrir sið að segja lierra forstjóri
við alla þá, sem liann þekti ekki
og vissi ekki, livernig átti að ávarpa.
— Skál, herra forstjóri. brosti
Mitzi og lyfti glasinu sinu.
— Skál, frú forstjóri. svaraði
Karl.
— Ó, það liafði verið prýðileg
uppástunga að fara þangað. Alt í
kring voru falleg og ánægjuleg and-
lit, fínt fólk — og nú voru þau í
tölu þessa fólks. Allur salurinn ljóm-
aði af auði og skarti, einhversstaðar
ljek hljóðfærasveit, en enginn sá
hvar lnin var — ofur veikt til þess
að trufla ekki samræðurnar — alt
var miðað við hinn viðkvæmasta
smekk og í raun og veru kom hjer
ekki nema tígið fólk. Mitzi ]>ekti
þarna frægan kvikmyndaleikara og
varð frá sjer numin af hrifningu.
Eins og heyra mátti á málfærinu
voru það höfðingjar, sem sátu við
næsta borðið og gamla konan þarna
var ávörpuð með orðunum yðar náð.
En þó að hjer væri fagurt um að
litast þá var þó eins og enginn yndi
sjer lengi. Fólkið kom hingað aðeins
til að borða og svo fór það leiða:’
sinnar. Það náði ekki nokkurri átt
að eyða öllu kvöldinu á þessum
stað. Á eftir var farið á bar eða í
næturklúbb, það var eigi aðeins að
allir peningarnir gerðu þetta kleyft
heldur ýttu þeir undir mann að gera
það. Það var einskonar ókyrð og
asi á öllum. En Karl og Mitzy gátu
ekki afráðið að fara, reikningurinn
mundi sennilega gleypa alt rekst-
ursfje þeirra, og þau, þau gætu ekki
haldið kvöldinu áfram á öðrum stað.
Fyrir utan beið hversdagslífið, þar
sem athuga þurfti, hvort maður mætti
eyða í sporvagn.
— Ertu reið mjer fyrir að jeg kom
með þessa uppástungu? spurði Mitzy
rannsakandi.
— Engan veginn, svaraði Iíarl
angurvær. En það er leiðast, að
araumurinn skuli bráðum vera á
enda.
— Það held ég alls ekki, það held
jeg alls ekki! Vínið, hljóðfæraslátt-
urinn og öll dýrðin hafði stigið
Mitzi til höfuðs. — Jeg finn að það
gerast einhver kraftaverk, sagði hún
og hló.
— Afsakið, sagði furstalegi þjónn-
inn í dyrunum. Það er einhver í sím-
anum, sem vill tala við frú Sang-
beim frá Ziiricli.
Samtalið hljóðnaði og allir litu
upp. Sangheim frá Zúrich, það var
vellauðugi bankaeigandinn, sem
morgunblöðin höfðu skrifað svo
mikið um. Að sögn var hann kom-
inn lil borgarinnar út af stórkost-
legu kaupsýslufyrirtæki. Hver gat
það verið?
En Karl og Mitzy höfðu ekki liug-
mynd um, hver þessi Sangheim var
og hve þýðingarmikið nafn hafði
verið hrópað inn í salinn. En orðið
simi vakti aðrar liugsanir hjá Mitzy.
— Jeg má til að hringja til hennar
mömmu og segja lienni, live vel við
skemtum okkur, sagði hún. Hún
hafði þegar staðið upp til þess að
fara út.
— Hvar er síminn með leyfi
spurði hún þjóninn.
— Nú, svo þetta er þá frú Sang-
heim, hvíslaði fólkið innbyrðis. Og
karlmaðurinn sem með henni er
hlýtur þá að vera ....
Einn af fínu gestunum á hótelinu
hafði undir eins skilið hvað á spýf-
unni hjekk. Hann var alkunnur
kaupsýslumaður og sjerlega laginn
á að grípa fljótt tækifærin, uhöir
eins og þau gáfust. Hann benti þjón-
inum að koma til sín.
— Viljið þjer færa manninum
þarna nafnspjaldið mitt og spyrja
hvort mjer leyfist að ónáða hann svo
sem fimm mínútur?
Karl tók við nafnspjaldinu og botn-
aði ekki neitl í neinu.
— En geri liann svo vel — úr þvi
að honum er þetta svo mikið áhuga-
mál — þá er honum það velkomið.
Ókunni maðurinn kom lil hans að
vörmu spori:
— Jeg bið yður mikið afsaka að
jeg ræðst svona að yður, en mjer
datt í hug, að þjer hefðuð ef til vill
gaman að þvi, að koma út og skemta
yður i kvöld, og úr því að þjer eruð
ókunnugur hjerna, þá er mjer sönn
ánægja að því aað sýna yður borgina.
— Ja, þakka yður kærlega fyrir,
stamaði Karl, en jeg veit sannarlega
ekki .... J)að var farið að svifa á
hann, því að liann var óvanur að
smakka vín.
Mitzy botnaði ekki heldur neitt i
þvi, að þegar hún kom aftur úr sím-
anum var kominn ókunnugur mað-
ur að borðinu þeirra. En á svona
æfintýralegu kvöldi mundi alt vera
mögulegt.
— Þetta er konan' mín, kynti KarJ,
stuttur i spuna.
Maðurinn spratt upp og kysti mjög
fyrirmannlega handarbakið á henni:
— Jeg heiti Fellner aðalforstjóri.
— Mjer er ánægja að kynnasl
yður, sagði Mitzi og brosti.
— Jeg hefi leyft mjer að biðja yð-
ur og manninn yðar að koma með
mjer i næturklúbb. Það mundi gleðja
mig mjög, ef þið vilduð vera gestir
mínir ....
Mitzi leit á manninn sinn og varð
öll að spurningarmerki.
— Úr því að hr. Fellner vill endi-
lega ......
— Þakka yður innilega, frú, tók
aðalforstjórinn fram í.
Karl hjelt áfram að tönglast í si-
fellu á: „Jeg veit svei mjer ekki“,
en aðalforstjórinn færði sig upp á
skaftið:
— Ur því að frúin segir já, þá
tel jeg þetta aftalað mál.
Það sem enn átti eftir að ske
þessu furðulega kvöldi var svo furðu-
legt og margvislegt, að það er erfitt
að greina það að., Undur fallegur
bíll ók að dyrunum. Ókunni maður-
inn hjálpaði Mitzi inn í bilinn.
— Akið til Elyseum Bar!
— Nei, nei, þjer fyrst hr. Sang-
heim.
— Hversvegna kallið þjer mig
Sangheim?
— Nú, þjer viljið vera óþektur?
Hvað má jeg þá kalla yður?
— Jeg heiti Karl Múller.
Hljóðfærasláttur, kampavín og
fallegt fólk.
— En livað þjer dansið yndislega.
frú.
— Æ, í guðanna bænum, jeg hefi
gleyint rósunum mínum á Hotel
Royal.
— Gerið þjer svo vel, hjer er lieil
karfa full af rósum!
— Nei, hinar rósirnar voru frá
manninum minum.
— Bílstjóri! Akið þjer á Hotel
Royal og sækið rósirnar, sem frú
Sangheim gleymdi þar.
— Þetta er alt of mikil greiðvikni
af yður, herra aðalforstjóri.
Mjer er það óblandin gleði að geta
gert yður greiða .... Má jeg ekki
biðja liljómsveitina um eitthvert sjer-
stakt lag, sem þjer viljið lieyra?
An den schönen blauen Donau?
Augnablik!
— Þjer megið ekki reiðast mjer,
hr. aðalforstjóri, en þennan dans má
jeg til með að dansa við manninn
minn.
— Ó, Karl, jeg er svo sæl ....
Allir horfa á okkur .... Ó. ])essi vals
ætli aldrei að hætta.
— Eigum við ekki að líta inn á
einliverjum öðrum stað. Bílstjóri! Á
Etcetera Bar!
Hljómleikar, kampavín, fallegt fólk,
dans — sæl og deyfandi hringiða.
Undir klukkan fjögur um nóttina
enduðu þau á kaffihúsi. Hugsunin
skýrðist við sterkt mokkakaffi og nú
fanst aðalforstjóranum rjetta stund-
in vera komin til þess að komast að
erindinu.
— Misvirðið þjer það við mig, frú,
ef jeg tef manninn yðar i svip, með
því að ræða við liann um viðskifta-
mál?
Mitzi fölnaði. Ætlaði hann að fara
að gera upp við manninn hennar
það, sem þau höfðu sólundað um nótt-
ina? Hún harkaði af sjer og sagði:
— Gerið þjer svo vel!
— Þakka yður innilega, frú. Aðal-
forstjórinn sneri sjer að Karli. —
Að vísu byrjaði hann, er hjer um
málefni að ræða, sem ])jer eruð ekki
vanur að fást við, sem sje mótor-
smíði ....
— Nei, stamaði Karl, jeg er elcki
vanur að fást við þesskonar, hefi
aldrei átt við slíkt .... en þegar jeg
var í skóla hafði jeg mjög gaman af
vjelfræði.
— Nú, en þá eruð þjer ekki lengi