Fálkinn - 14.11.1936, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
í)ASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
skammbyssuna áður en barsmíðinni lauk.
Augu hans voru eins og þau litu í allar áttir
í einu. Röddin var eins og urgaði i málmi
niðri í bringu: „Og hvað er nú þetta?“
„Það hef jeg ekki hugmynd um“. Jeg
settist betur upp í rúminu og benti á
skammbyssuna. „Þjer eruð húsbóndmn,
þegar þjer hafið þennan í liendinni“. Hlaup-
ið vissi beint á mig. Jeg gat heyrt blóðð
renna við eyrun á mjer og mjer fanst eins
og varir mínar bólgnuðu. Jeg sagði: „Iij ,-r
er enginn brunastigi“. Rjetti vinstri heud-
ina til Noru, sem sat hinumegin við rúmið.
Hnúarnir buldu aftur á dyrunum, og nú
var sagt með djúpri raust: „Ljúkið upp -
þetta er lögreglan“.
Neðiivörin á Morelli myndaði geiflu og
það skein i hvituna í augunum á honum
undir augasteinunum. „Þefarinn þinn‘,
sagöi hann hægt, nærri þvi eins og hann vor-
kendi mjer. Hann hreyfði fæturna ofur-
hægt, dró þær með gólfinu.
Það skrölti í lykli í skráargatinu.
Jeg hitti Noru með hnefa vinstri handar,
svo að hún þaut eins og eldibrandur yfir
þvert herbejrgið. Koddinn sem jetg þeytti
með hægri hendi í skammbyssu Morellis,
virtist ekki vega neit. Hann sveif í loftinu
eins og pappírssnudda. Engum hávaða í
heimi, livorki fyr eða síðar var hægl að líkja
við hvellinn, er skotið reið af skammbyssu
Morellis. Eeitthvað snerti vinstri huppinn á
mjer, um leið og jeg fleygði mjer endilöng-
um á gólfið. Jeg greip um annan öklaim á
Morelli og kútveltist með liann á milli liand-
anna, svo kom Morelli ofan á mig og hann
lamdi skammbyssunni í bakið á mjer, þang-
að til mjer varð laus önnur hendin og jeg
fór að berja i magann á honum, eins neðar-
lega og jeg gat.
Einhverjir menn komu inn og skildu okk-
ur.
Við vorum fimm minútur að ná Noru úr
öngvitinu.
Hún setlist upp og starði kringum sig
þangað til hún kom auga á Morelli, sem stóð
handjárnaður milli tveggja lögreglumanna.
Andlit lians var eins og kaka, enda höfðu
lögregluþjónarnir löðrungað liann í ofaná-
lag við mín framlög, svona rjett að gamni
sínu, Nora starði á mig. „Aulabárðurinn
þinn“, sagði hún, „það var óþarft að slá
mig í rol. Jeg vissi að þú mundir ráða við
hann, en mig hefði langað til að sjá það“.
Einn lögregluþjónninn hló. „Það er þá
svona“, sagði hann með aðdáun, „Það er
víst mergur í þessum kvenmanni“.
Hún brosti til hans og stóð upp. Þegar
hún leit á mig hvarf brosið. „ Nick, þú ert
__((
Jeg sagðist halda, að ekki væri vist orð á
því gerandi og flelti frá mjer því, sem eftir
af náttjakkanum mínum . Kúla Morellis
hafði plægt dálitla rák, um 4 þumlunga
langa, í vinstri síðuna á mjer. Það vall heil-
mikið blóð úr sárinu, en þó var það ekki
sjerlega djúpt.
Morelli sagði: „Mikil bölvuð óliepni. Ef
það hefði lent dálítið ofar liefði það gert
gagn, því að rjettu megin var það“.
Lögreglumaðurinn, sem hafði dáðst að
Noru — liann var stór, liörundsgrár maður,
48—50 ára og í gráum jakkafötum, sem ekki
voru eins og sniðin á liann — rak Morelli
vænan löðrung.
Keyser, forstjóri Hotel Normandie, sagð-
ist ætla að ná í lækni og fór í símann. Nora
ldjóp inn í haðklefann eftir handklæðum.
Jeg lagði handklæði um sárið og hallaði
mjer upp í rúm. „Það er ekkert að mjer,
við skulum ekki hugsa um þetta meira,
þangað til læknirinn kemur. Hvernig rák-
ust þið hingað?“
Lög'reglumaðurinn, sem hafði lumbrað á
Morelli, sagði: „Við frjettum af tilviljun, að
þetta væri orðið einskonar fundarherbergi
Wynandsfólksins og málaflutningsmanns
Wjuiands og ýnisra annara, svo að við afrjeð-
um að hafa gát á gistihúsinu, ef ske kynni,
að liann rækist liingað sjálfur. Og í morgun,
þegar hann Mac hjerna, sem við höfðum
selt á vörð, sá þennan náunga skjótast
lijerna inn, þá hringdi hann til okkar, og
við náðum í mr. Keyser og komum liingað,
og það kom sjer sjáanlega vel fyrir yður“.
„Já, mjög vel, því að annars hefði máske
alls ekki verið skolið á mig“.
Hann leit tortrygnislega á mig. Augun
voru daufgrá og vatnshlaupin. „Er þessi ná-
ungi einn af vinum yðar?“
„Jeg hef aldrei sjeð hann fyr“.
„Hvað vildi liann yður?“
„Hann var að segja mjer, að liann hefði
ekki drepið stúlkuna“.
„Hvað kemur það yður við?“
„Það kemur mjer yfirleitt alls ekki við“.
„En livað hjelt liann þá, að þjer væruð
við þetta riðinn?“
„Spyrjið þjer liann. Jeg hefi ekki hug-
mynd uin það“.
„Jeg er að spyrja yður“.
„Já, gerið þjer svo vel og spyrjið eins og
þjer viljið“.
„Svo þarf jeg að spyrja annars: Ætlið
þjer að kæra yfir því, að skotið var á
yður?“
„Því get jeg ekki svarað upp á stundina.
Máske var þetta óhapp“.
„Ágætt, nógur er tírninn. Jeg geri ráð fyr-
ir, að við þurfum að spyrja yður um ýmis-
legt, jafnóðum og okkur dettur það i hug.
Hann sneri sjer að einum fjelaga sínum,
en þeir voru fjórir alls. „Við skulum rann-
saka híbýlin“.
„Ekki úrskurðarlaust“, sagði jeg við hann.
„Jú, það segið þjer. Byrjið þjer bara,
Andy“.
Þeir fóru að rannsaka herbergin.
Læknirinn, sviplaus mús í mannslíki með
ákaft kvef, kom inn og fór eitthvað að
duðra við síðuna ámjer og saug í sífellu
upp i nefið. Honum tókst að stöðva blóð-
rásina og binda um sárið og svo fræddi
liann mig á þvi að ekkert væri að óttast, ef
jeg hjeldi kvrru fyrir i nokkra daga. Eng-
inn fræddi læknirinn á því, hvernig þetta
hefði atvikast. Lögreglan vildi ekki láta
liann snerta á Morelli. Hann hvarf aftur
enn lágkúrulegri en hann hafði komið.
Stóri hörundsgrái maðurinn var kominn
aftur innan úr setustofunni, með aðra
hendina fyrir aftan bak. Hann beið þang-
að til læknirinn var farinn, en þá sagði
hann:
„Hafið þjer leyfi til að bera skamm-
byssu ?“
„Nei“.
„llvað á þetta hjerna að þýða?“
Hann veifaði skammbyssunni, sem jeg
hafði tekið af Dorothy Wynand.
Því gal jeg engu svarað.
„Þjer hafið má ske heyrt getið um Sulliv-
an-lögin?“ spurði liann.
„Já“.
„Þá vitið þjer livað bíður yðar. Eigið þjer
þessa byssu?“
„Nei“.
„Hver á hana þá?“
„Jeg skal reyna að muna það“.
Hann stakk skammbyssunni í vasann og
settist á stól við rúmið mitt. „lieyrið þjer nú
mr. Charles“, sagði liann, „jeg lield að við
liöfum báðir tekið skakkan pól i hæðina.
Mig langar ekkerl til að gera yður óþægindi,
og jeg geri ráð fyrir, að i raun og veru langi
yður ekkert til að móðga mig. Yður líður
ekki of vel, með siðusárið yðar, svo að jeg
ætla ekki að þreyla yður frekar fyr en þjer
liafið hvilt yður um stund. En þá getum við
máske hitst og talað eins og vera ber“.
„Þakka yður fyrir“, sagði jeg og meinli
það. „Við verðum að fá okkur eitthvað að
drekka“.
Nora sagði: „Auðvitað“, og stóð upp af
rúmstokknum.
Stóri gráleiti maðurinn elti liana með aug-
unum, er hún fór út úr lierberginu. Ilann
lirisli liöfuðið liátiðlega, og rödd hans var
jafn hátíðleg. „Þjer eruð í sannleika gæfu-
maður, mr. Cliarles“. Hann rjetti mjer hend-
ina upp úr þurru. „Jeg heiti Guild - Jolin
Guild“.
„Og þjer vitið hvað jeg lieiti“. Við tók-
uinst i liendur.
Nora kom aftur með sódavatnsflösku,
whiskyflösku og nokkur glös á bakka. Iiún
ætlaði að bjóða Morelli í staupinu, en Guild
varnaði lienni þess. „Það er mjög nærgætn-
islega hugsað, frú Charles, en það varðar
við lög að gefa fanga áfengi eða meðul,
nema eftir læknisskipun“. Ilann leit lil mín.
. Er það ekki rjett?“
Jeg sagði svo vera. Og svo drukkum við
öll hin.
Guild rjetti frá sjer tómt glasið og stóð
upp. „Jeg neyðist lil að taka þessa skamm-
byssu með mjer, en þjer skuluð elcki gera
yður rellu út af því. Við gelum altaf lalað
saman þegar yður skánar“. Hann tók í liend-
ina á Noru og hneigði sig klunnalega. „Jeg
vona, að þjer hafið ekkert reiðst mjer fyrir
það, sem jeg sagði áðan, en jeg meinti þá
_____66
Nora hefir það til að brosa yndislega. Og
liún sendi honum eitt af yndislegustu bros-
unum sínum. „Reiðst? Mjer þótti vænt um
það“.
Hún fylgdi lögreglumönnunum og fang-
anum þeirra út. Keyser var farinn nokkr-
um mínútum á undan.
„Hann er sætur“, sagði hún þegar hún
kom inn aftur. „Verkjar þig mikið?“
„Nei“.
„Þelta var í rauninni mjer að kenna, var
það ekki?“
„Hvaða bull. Eigum við ekki að fá olckur
í glasið aftur?“