Fálkinn - 20.08.1948, Side 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN

2.
Amerísk lögreglusaga. $
„Fjórtándi,“ leiðrétti Meredith.
„Eg átti ekki við mánaðardaginn ....
þetta er líunda ikveikjan af þessu tagi.“
„Talið varlega, stúlka — liver var að
tala um íkveikju í sambandi við brunann
hjá Cornell?“
Hún horfði á hann um stund, — allt í
einu brosti hann.
„Þetla liefir kostað tryggingarfélögin
sand af peningum,“ sagði hann tyggjandi.
„Forstjórinn i „Home & Business“ var fjúk-
andi vondur þegar liann símaði til mín.
Til livers lialdið þér að við borgum leynilög-
reglumönnum? sagði hann.“
Helen pírði augunum.
„Og hverju svaraðir þú?“ .
„Eg sagði: Mr. Gleney, ef þér getið feng'-
ið belri snuðrara en Meredith þá skulum
við telja samning okkar genginn úr gildi.
En þá svaraði hann: „Haldið þér kjafti“
og hringdi af.“
„Þetta getur maður kallað traustsyfirlýs-
ingu,“ sagði Helen. „Yæri ég í þínum spor-
um mundi ég verða stoltur eins og Spán-
verji. Ilversvegna ferðu ekki á stúfana og
hefst eitthvað að? Leitar uppi spor, fingra-
för, vindlingsstúfa og þess háttar, sem mað-
ur les um í blöðum og eldhúsreyfurum.“
Lock liætti að eta og hallaði sér fram á
borðið. Helen datt allt í einu í liug að það
væri furðulegt að hann skyldi eklci borða
með pípuna í munninum. Þetta var víst í
fyrsta skipli á ævinni sem hún hafði séð
Lock Meredith án pípu i vinstra munn-
vikinu.
„Greind og dugleg stúlka eins og þú ætti
að vita, að í brennumálum er hér um bil
aldrei hægt að finna nokkur spor,“ tautaði
liann í álösunartón. „Þetta er versta vinna
sem til er, því að brennuvargurinn sér
jafnan um, að allt það sem kynni að geta
gefið vísbendingu, brenni með húsinu.“
Helen liristi öskuna af vindlingnum.
„Og hvað gerir maður þá?“ spurði hún.
„Ríður átekta og sér hvað lögreglan ger-
ir, og tekur við kaupinu sínu mánaðarlega
hjá vátryggingarfélaginu."
„Bull .... þú mundir aldrei láta þér
detta það i hug. Hvað hefir þú fyrir stafni
núna. Ilversvegna komstu hérna inn og
settist lijá mér?“
Loclc skaut hattinum aftur í hnakka og
sagði: „Getur lagleg, lítil stúlka sýnt til-
finningum manns þolinmæði á alvöru-
stundum lífsins? Er nauðsynlegt að út-
skýra, að það eru fleiri en fréttastúlkur
frá „Morning Star“, sem geta fundið til
þessara óþæginda undir þindinni, sem í
algengum læknabókum er kallað sultur?“
Ilelen slökkti í vindlingsstúfnum og fór
að taka saman dótið sitt. Það virtist svo
sem Dave Dott hefði ekki hugsað sér að
efna loforð sitt um að koma. Hann um
það!
„Heyrðu mig,“ sagði Meredith byrstur.
„Geturðu ekki lofað mér að tala út án
þess að haga þér eins og prímadonna í
þriðja þætti í lélegri óperu? Og ég sem
ætlaði að fara að útlista hinar göfugri til-
finningar mínar fyrir þér!“
„Já, þú ert að skrafa um þindina í þér,
en mér er alveg sama um hana. Eg fékk
alltaf velgju í skólanum, þegar við vorum
látin skoða þessar lituðu teikningar af
mannslíkamanum, innvortis og útvortis.
Mér finnst það liálf ógeðslegt að sjá
sjálfan sig að innan.“
„Cornell,“ muldraði Lock svo lágt að
engir hinna gestanna í klúbbnum gátu
heyrt til hans.
Helen settist aftur.
„Nú ferðu að taka sönsum, — livað
meira?“
„Ekkert meira. Eg sagði barna Cornell.“
„Eg beyrði það. Eg er kannske ekki eins
mikið gáfnaljós og þú heldur. Það getur
jafnvel komið fyrir blaðamenn að lieila-
vefurinn í þeim fari i flækju.“
„Eg vildi óska að þú segðir þessum blað-
skratta upp vistinni og kæmir í félag við
mig,“ andvarpaði Meredith.
„Á ég að skilja þetta sem hjúskapartil-
boð? .... Eg verð að tala við málaflutn-
ingsmanninn minn áður en ég svara . . . .“
„Ilerra minn trúr .... liver mundi din'-
ast að bjóða þér upp á hjónasæng með sér
— annars þekki ég mann, sem væri boðinu
og búinn til að fremja sjálfsmorð út al'
þvi .....“
„Þú átt við ....?“ spurði Helen og það
vottaði fyrir brosi á vörunum á henni.
Meredith benti á dyrnar. Án þess að þau
tækju eftir bafði murrbjallan yfir afgreiðslu
borðinu gefið hljóð frá sér, og þjónninn
hafði þrýst á linappinn svo að dyrnar opn-
uðust. Dave Dott liafði ljósmyndavélina
sina i reim um öxlina. Hann var all-fec-
legur ásýndum, því að án þess hann vissi
höfðu sótflygsur frá brunanum í loðskinna
versluninni sest á víð og dreif á andlitið á
honum. Hitinn frá bálinu mun liafa komið
út á honum svita og svo hefir liann þurrk-
að sér í framan með vasaklútnum, um enn-
ið og kinnarnar. Hann var líkur A1 Jolin-
son þegar liann söng „Sonny Boy“ í kvik-
myndinni forðurti.
„Afsakaðu að ég kem nokkuð seint,“ sagði
liann við Helen. „Hefir ])ú fengið þér að
horða?“
Hún kinkaði kolli. Dave seltisl á stólinn
andspænis Lock Meredith. Lock liorfði á
blaðaljósmyndarann og rak upp skellildát-
ur.
„Svarti Örn í fullum skrúða,“ skríkti
hann. „Hvar hefir ])ú náð í fyrirmyndina
að þessari fallegu teikningu á enninu á
þér ?“
„Meredith var að enda við að biðja mín,“
skaut Helen inn í.
„Þú veist víst að liann er gamansamur,"
sagði Dave þungbúinn. „Hann á sex kon-
ur fyrir.“
Helen brosti.
„Þvættingur!“ urraði njósnarinn Mere-
ditb. Dave leit upp.
„Segirðu þvætlingur?“ spurði hann reið-
ur.
„Já, fjandinn fjarri mér — ég' liefi ekki
beðið stelpunnar. Þetta var viðskiptamál-
efni og ekkert annað.“
„Eg þekki hann,“ sagði Dave og sneri
sér að fréttastúlkunni, „hann er mein-
hættulegur eins og skellinaðra. Yiðskipta-
málefni, svei attan .... alræmdur hjú-
skaparsvikari, það er það sem hann er.“
„Cornell,“ sagði Meredith með áherslu.
Dave hað þjóninn um flesksneið og nýru,
ásarnt viskí og öli, alveg eins og Mereditli.
„Já, Cornell .... verzlunin hans er brunn
in. Það eru ýmsir, sem vita það nú orðið,“
sagði Dave Dott.
„Eg vil ráðleggja Helen að vera dálítið
hugulsöm við Cornell. Eg sá augnaráðið
hans þegar hún fór til lians á gangstéttina
þarna við brunann.“
„Þáð er engin ástæða til að gera ungar
stúlkur kvíðafullar með svona sneiðum.
Hver einasti blaðalesandi undir lögaldri
sakamanna veit að New York er eins og
frumskógur, þar sem þrjár milljónir kven-
samra karlmanna sitja um hverja einustu
laglega stúlku sem þeir sjá.“
Lock Meredith ýtti glösunum og diskun-
um til tdiðar. Revkinn lagði upp frá píp-
unni hans í smágusum, eins og frá hrað-
lest á fullri ferð.
„Það vottar hvergi fyrir spori i þessum
bölvuðum brunamálum,“ sagði liann há-
tíðlega. „Spurðu liann góðvin þinn i lögregl-
unni, Pál Sanders .... hann veit ekki
livað liann á til bragðs að taka. Tíu stór-
brunar á tveimur mánuðum, vátrygging-
arupphæðin rúmlega hálf önnur milljón
dollarar samtals •— og lögreglan finnur
engin spor. Vátryggingarfélögin eru að
tryllast af vonsku, því að þeim hefir aldrei
lil Inigar komið, að þau gætu orðið fyrir
svona blóðtökum. Og svo láta þau gremju
sina bitna á veslings njósnurunum sínum,
sem þau hafa leigt tit að hjálpa sér til að
gera útgjöldin sín sem allra minnst — og
helst engin. Og eigi að síður hafa sex vá-
tryggingarfélög orðið að borga út hálfa
aðra milljón dollara á tveimur vikum. Það
er þelta sem ég' kalla kaupsýslumál.“
„Fyrir livern?“ spurði Helen forviða.
„Fyrir þann, sem liefir kveikt í,“ svaraði
Meredith. Dave hafði fengið nýrun sín og
fleski'ð og virtist vera týndur umheimin-
um um stundarsakir.
„Það er þá eins og ég sagði,“ sagði Hel-
en hreykin. „Allir þessir tíu brunar eru af
mannavöldum.“
„Vafalaust,“ sagði Meredith.
„Hversvegna eru þá þeir, sem hafa grætl
á brunanum ekki fangelsaðir? Eg á við
]>essa, sem kallað er að orðið liafi fyrir
tjóni.“
Lock tók báðum höndum um liöfuð sér.
„Af því að maður hefir engar sannanir
gegn þeim. Þeir eru allir í sinum augljósa
rétti lil að fá tryggingarféð greitt. Jafnvel
allra rækilegustu yfirheyrslur hafa ekki
leitl neitt í ljós. Ekki annað en stórar fjár-
hæðir hafa verið teknar út af bankainn-