Fálkinn - 20.08.1948, Side 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 693
Lárétt, skýring:
1. Þunga, 4. dular, 10. lítil, 13.
livíldu, 15. draugar, 16. saurgar, 17.
rimpa, 19. karlfuglana, 21. flón, 22.
eySa, 24. sjá eftir, 26. t. d. fyrsti og
annar, 28. skógardýr, 30. draup, 31.
greinir, 33. ósamstæðir, 34. þjálfa,
36. eldstæSi, 38. fangamark, 39. lag-
armáli, 40. dró viS, 41. samtenging,
42. mannsnafn, 44. þingmann, 45.
uppliafsstafir, 46. forsetning, 48.
fljótiS, 50. herbergi, 51. handverks-
manninn, 54. þráSur, 55. umdæmi,
56. karldýr, 58. gangir, 60. óttuS-
umst, 62. manni, 63. óskar, 66. sári,
67. tíma, 68. hiðurðu, 69. þrep.
Lóörétt, skýring:
1. Persónufornafn, 2. glaSa, 3.
stólpa, 5. ílát, 6. ull, 7. morgunsólar,
8. ósamstæSir, 9. þramm, 10. fugl,
11. skora, 12. sendiboSa, 14. fugl,
16. ögn, 18. yfirmaSur, 20. einn
mann, 22. gróSur, 23. skeyta, bli. 25.
gata i Rv. 27. kvenmannsnafn, 29.
friSaSi, 32. slanga, 34. spýja, 35.
flani, 36. forsögn, 37. gruna, 43.
deiluna, 47. hokins, 48. kona, 49.
egg, 50. njósnir, 52. sérgrein, 53.
bita, 54. mikill, 57. gælunafn, 58.
horfa, 59. farvegur, 60. grjót, 61.
veiSistaöur, 64. fangamark, 65, ryk-
agnir.
LAUSN A KR0SSG. NR. 692
Lárétt, ráðning:
1. Ats, 4. faktúra, 10. hóa, 13. lapi,
15. fárra, 16. fall, 17. skónál, 19.
flagga, 21. alur, 22. smá, 24. ángi,
26. umskiptinga. 28. kór, 30. fas,
31. rit, 33. O.Ð, 34. fín, 36. ost, 38.
nr. 39. lamaöir, 40. Ármanni, 41.
A.S. 42. lit, 44. fól. 45. Rp. 46. stó,
48. aus, 50. kal, 51. mannfræöina,
54. hafa, 55. aur, 56, nafn, 58. bók-
ara, 60. fuglar, 62 atar, 63. Lenna,
66. saga, 67. kar, 68. sleipur, 69. rif.
Lóðrétl, ráðning:
1. Alls, 2. taka, 3. spólur, 5. afl, 6.
ká, 7. trampar, 8. úr, 9. raf, 10.
haggar, 11. ólgi, 12. ata, 14. inum,
16. fang, 18. árstíSirnar, 20. lands-
mótinu, 22. Sif, 23. áts, 25. skolast,
27. stripla, 29. óSast, 32. innra, 34.
fal, 35. nit, 36. orf, 37. tal, 43. bur-
unni, 47. ómakar 48. afa, 49. sær,
50. kaflar, 52. afar, 53. nags, 54,
lióta, 57. nagi, 58. bak, 59. all, 60
fau, 61. raf, 64. E.E. 65. N.P.
stæðu þeirra, „seni tjónið biðu“, nokkru eft-
ar að þeir hafa fengið greitt tryggingar-
féð.“
„Glæsilegt tækifæri fyrir njósnarastof-
ur,“ sagði Dave Dott nieð hrifnirigu.
Meredith gretti sig' vonskulega.
„Hugsa þú um nýrun þín meðan ég tala
.... Það er vitanlega ekki óhugsandi að
sumir af þessum hrunum séu eðlilegir og
ekkert grunsamlegl við þá. En á hinn bóg-
inn er heldur ekki nokkur vafi á því, að
meira en sex af þessum tíu verslunum
gengu illa af ýmsum ástæðum, svo að
hrunabæturnar voru vel þegnar.“
„Hversvegna haldið þið ekki vörð þar
sem næsta íkveikja á að verða og gómið
þrjótinn eftir að hafa staðið liann að
verkinu?“ sagði Dave ofur saldéjrsislega.
Lock stóð upp og urraði eins og rándýr.
Helen greip í Iiandlegginn á honum.
„Eg held að ég verði að bregða mér
heim til Ben Cornell í kvöld,“ sagði hún
brosandi. Blaðalósmyndarinn tók viðbragð.
„Það er ágætt efni á kvennasíðuna að
spyrja liann um verðið á hrunnu feldun-
um, kápunum og yfirleilt allri grávörunni.
Heldur þú, Lock Mereditli, að hann fái
tryggingarféð greitt núna strax, fyrir kvöld-
ið?“
„Eg er handviss um það,“ sagði Lock hrif-
inn og þrýsti handlegginn á henni. „Eins
og ég sagði áðan, Baby, —- livenær sem þú
verður leið á ritstjórnarskrifstofunni þá
veistu hvert þú átt að koma til að fá
spennandi og fróðleg starf, sem híður þín.“
„Kemur hann ekki aftur með þessar
grimubúnu ástarjátningar sínar, bölvað-
ur!“ urraði Dave Dolt.
Þetta sama kvöld klukkan um liálf átta
náði Helen Tui-by sér i lnl og ók heim til
Ben Cornell á East Avenue. Hún vildi ó-
gjarnan kannast við það fyrir sjálfri sér
að í raun og sannleika var henni talsvert
órótt þegar hún brunaði í lyftunni upp á
12. liæð, en þar var íbúð piparsveinsins og
feldakaupmannsins. Áður en liún hringdi
bjöllunni tók hún upp vasaspegilinn og at-
hugaði á sér andlitið. Hún hafði gert allt
sem í henar valdi stóð til jiess að vera
eins heillandi ásýndum og henni var hægt.
Og árangurinn, sem brosti við henni i
speglinum, var mjög viðunandi. Augu
hennar voru dinnn og ginnandi. Varirnar
ofurlítið rauðari en hún var vön að hafa
þær dagsdaglega. Á jörpu hárinu sat ofur-
lítill laglegur hattur, sem lilaut að verka
eggjandi á alla sem sáu. Hún var í loð-
kápu, sem jafnvel fagmenn hlutu að dást
að. Þegar hún loksins liringdi lék sigur-
vissubros um varir hennar.
Enginn kom til dyra og sigurbrosið logn-
aðisl bráðlega út af. Ef Corncll væri nú
alls ekki lieima? Úr því að hann var ein-
hleypur j)á var jiað sennilegast að liann
borðaði miðdegisverð utanliúss i einhverj-
um veitingastaðnum og færi að svo húnu
í kvikmvndahús eða í klúbbinn sinn.
Nema jiví aðeins .... það voru vilan-
lega þau líkindi, sem Lock Meredith liafði
reiknað með. Það voru ef til vill ekki
nema fáir úvaldir, sem fengu að hitta Ben
Cornell. Henni fannst liún heyra hljóð-
legt fótatak inni i ganginum og hringdi
því aftur. Og nú heyrðist greinilegt slcó-
hljóð fvrir innan dyrnar. Samt leið nokk-
ur stund áður en opnað var.
Gægjugat var á hurðinni. Helen reyndi
að sýnast svo eðlileg sem henni var hægt,
því að hún þóttist sannfærð um, að ein-
hver horfði rannsóknaraugum á hana inn-
anfrá.
Það var Ben Cornell sjálfur sem opnaði
dyrnar. Það var spurnarsvipur á andlit-
inu. Eiginlega var jietta allra laglegasti
maður í grádropóttum tweed-fötum og
með kvoðugreitt hár í eðlilegum liðum yf-
ir liáu enninu. Ilann var með logandi vind-
ling í hendinni. Helen tók eftir að fingur
hans voru dökkbrúnir af tóbakseitri. Hún
brosti glaðlega til hans.
„Mér þykir afarleitt að gera yður ónæði,“
sagði luin.
„Hvernig getið þér vitað að þér gerið
mér ónæði, ungfrú?“ svaraði Corncll. Hann
bafði jiekkt hana aftur þegar í stað, og gat
ekki gert að jiví að honum fannst hún
ljómandi lagleg.
„Þér gerið mér mikinn greiða með jivi
að lola mér að ciga viðtal við yður,“ hélt
Helen áfram. „Skemmtilegt rabb um loð-
skinn, fíkn kvenfólksins í dýrafeldi og allt
i þeirri grein. Þetta getur líka orðið góð
auglýsing fvrir verslun yðar þegar þér
bvrjið brunaútsöluna eða takið til starfa
á nýjum stað.“
„Eg er nú eiginlega talsverl tímabund-
inn jiessa stundina,“ sagði hann með sem-
ingi.
Helen vafði að sér loðkápunni og vatt
sér fram hjá honum inn í ganginn.
„Ljómandi er íbúð yðar falleg .... ég'
má lil að ná i ljósmyndara. Þetta verður
fyrsta flokks matur fvrir kvennasíðuna —
og rokna auglýsing fyrir firmað Cornell.“
„Eg er ekki viss um að ég Jmrfi á neinni
auglýsingu að halda,“ sagði Cornell og
lagði lmrðina hægt aftur. „Sannast að segja
á ég von á kunningja mínum. Gætum við
ekki látið jietta samal biða jiangað til
seinna?“
„Þér eruð alls ekki þægilegur,“ tautaði
Helen og selti á sig strút.
„Jæja, við skulum þá ljúka því af í
flýÞV ‘ Cornell tók sér teyg úr vin
lllll. „Þér eruð á villigötum, ungfr
bv . . 66
„ó. , j)éi • vilið jiá livað ég' lieiti?“
„Já, ég les stundum „Morning Star“ af
tilviljun,“ sagði hann og' brosti. Hann opn-
aði dyrnar að dagstofunni og sýndi á sér
snið lil að hjálpa henni úr kápunni.
Helen lét hann lijálpa sér. Hún var í
ljómandi fallegum síðdegiskjól undir káp-
unni. Hvar var jiað sem hún hafði lesið
einhverntíma að enginn maður á jarðríki