Fálkinn - 12.05.1950, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
stúlkan og horfði á hann ótta-
slegnuin augum.
— Á morgun, já — svona,
svona ,svona —harkaðu nú af
þér! sagði hann fljótt og liálf-
gramur, er hann sá að lmn skalf
öll og hafði látið Iiöfuðið siga.
— Heyrðu nú, Akúlína, —
farðu nú ekki að skæla! Þú veist
að ég þoli það ekki! Hann leygði
kartöflunefið upp i loftið.
— Annars fer ég undir eins
.... hvað er að heyra þetla væl
.... alltaf þarft þú að fara að
skæla.
— Nei, ég skal .... ég skal
ekki gráta, flvtti Akúlína sér
að stynja upp, og kæfði niðri í
sér grátstafina. ■— Svo að þér
farið þá á morgun, Viktor Alex-
andrytsj ? bætti hún við eftir
dálitla þögn. — Hvenær skyldi
guð lofa okkur að hittast aftur,
Viktor ’ Alexandrytsj ?
— Við hittumst áreiðanlega
aftur. Ef ekki næsta sumar þá
að minnsta kosti einhverntíma
seinna. Óðalseigandinn er að
liugsa um að fara til St. Péturs-
borgar og ganga í þjönustu rik-
isins, held ég, hélt hann áfram
og tafsaði orðin. ■— Annars get-
ur vel verið að við förum til út-
landa líka.
— Þá gleymið þér mér víst
áreiðanlega, Viktor Alexand-
rytsj, sagði Akúlína raunalega.
— Nei, eins og nokkur hætta sé
á því. Eg skal ekki gleyma þér.
En þú verður að vera skynsöm,
ekki haga þér kjánalega held-
ur gera eins og hann faðir þinn
segir þér .... Eg skal eklci
gleyma þér, nei ■— nei. Hann
hallaði sér á bakið í grasið og
geispaði enn einu sinni.
— Nei, gleymið mér ekki,
Viktor Alexandrytsj, hélt hún
áfram í hænarróm. — Hefi ég
ekki elskað yður, elska ég yður
ekki, fórna ég ekki öllu fyrir
yður? .... Þér segið að ég eigi
að gera eins og faðir minn skip-
ar mér, Vilctor Alexandrytsj.
En hvernig á ég að koma mér
til að gera það?
— Því ekki það? — Það var
eins og orðin kæmu neðan
úr maga, því að liann lá á bak-
inu með hendurnar undir hnakk
anum.
— Já, en, Viktor Alexandrytsj,
þér sögðuð sjálfur að ......
Ilún þagnaði. Viktor fitlaði
við nikkelhúðaða úrfestina sína.
— Heyrðu nú, Ankúlína — þú
ert skynsöm stúlka, er ekki svo?
sagði hann að lokum, og þess
vegna átlu ekki að vera að neinu
bulli. Eg vil ekki annað en það,
sem þér er fyrir bestu, — þú
skilur það. Auðvitað — þú ert
enginn kjáni, ekki venjuleg
bóndadóttir, og móðir þín var
heldur ekki bóndakona. En —
þig vantar samt siðfágun, skil-
urðu, og þess vegna skaltu fara
að þeim ráðunt, sem ég gef þér
— Eg er svo hrædd, Viktor
Alextndrytsj.
— IJvaða bull er þetta, stúlk-
an mín! Þú hefir ekkert að ótt-
ast. Hvað ertu með þarna? bælti
hann við og færði sig nær henni.
— Blónt ?
— Já, svaraði Akúlína döpur.
■— Eg tíndi nokkur reyniber,
hélt hún áfram hressilegar, —
þau eru svo góð lianda kálfun-
um. Og líttu á þetta, ltérna er
blónt — þau eru svo góð við
kirtlaveiki. Og líttu á hérna, er
þetta litla blónt ekki fallegt?
Eg held að ég hafi aldrei séð
jafn fallegt blónt. Og hér eru
gleynt-mér-ei og hérna eru stjúp-
mæður. Og lítið þér á þessi, þau
tíndi ég handa yður, liélt hún
áfrant og tók frani lítinn korn-
blómvönd, bundinn santan nteð
strái, undan reyniberjum. —
Viljið þér eiga þau?
Viktor rétti letilega út hönd-
ina, þefaði af blóntunum og
sneri þeint og velti milli fingr-
anna, starandi út i bláinn á með-
an, með spekingslegunt þótta-
svip. Akúlina horfði á hann.
Raunalegt augnaráðið var svo
fullt af einlægni, af ást og til-
beiðslu ...... Hún var hálf-
hrædd við hann og þorði ekki
að gráta; hún kvaddi liann og
dáðist að honum í síðasta sinn,
þar sent hann lá og flatmagaði
sig eins og einhver soldán, og
sætti sig við tilbeiðslu hennar
með náðarsantlegri þolinmæði
og lítillæti ....
EG verð að játa að ég ltorfði
nteð gremju á rauða smettið,
þar sent fullnægð sjálfselska
og hégómagirnd var uppmáluð
gegn uppgerðarsvip kæruleysis-
ins. Á þessu augnabliki var
Akúlína svo fögur, öll sál henn-
ar ltafði opnast honum í trún-
aðartrausti, hún þráði ltann ....
og hann — hann lét korn-
blóntin detla en tók kringlótt
gler upp úr vasanum og reyndi
að láta það tolla yfir auganu.
En hvernig sem hann fór að
til þess að láta það ekki delta
— liann hnyldaði brúnirnar og
kinnina og jafnvel ncfið ■— þá
datt glerið alltaf og hann varð
að grípa það ntilli fingranna.
— Ilvað er þetta? spurði Akú-
lína loksins forviða.
— Það er „mónokkull“, svar-
aði hann drýgindalega.
■— Til hvers er hann notaður?
■— Til þess að sjá betur.
Má ég reyna?
Viktor fitjaði upp á trýnið en
rétti henni svo glerið.
— Farðu varlega nteð það
svo að þú brjótir það ekki.
— Nei, nei, ég slcal fara var-
lega — ósköp varlega.
Og svo bar hún glerið fyrir
augað.
— Eg sé ekkert, sagði hún
sakleysislega.
— Þú verður að loka öðru
auganu, sagði ltann önugur í
kennaratón.
Hún lokaði því auganu, sem
hún bar glerið fyrir.
— Nei, ekki svona, ekki svona.
Hinu auganu, flónið þitt! hróp-
aði Viktor og hrifsaði glerið af
henni áður en hún gat lokað
hinu auganu.
Akúlina roðnaði; hún hló
skönnnustulega og sneri sér und-
an.
— Þetta er víst eklci neitt fyr-
ir mig, sagði hún.
— Æ, nei .........
Stúlkukindin andvarpaði djúpt
og sat þegjandi.
-— 0, Viktor Alexandrytsj,
hvernig á ég að fara að lifa án
yðar, sagði hún svo upp úr þurru.
Viktor fægði glerið á frakka-
lafinu og stakk því svo í vasann.
— Tja . . . ., sagði hann loks-
ins, — það verður sjálfsagt dá-
lítið erfitt fyrsta kastið, ég skil
það vel. Og hann klappaði henni
ofur litillátur á öxlina. Hún tók
varlega um höndina á honum
og kyssti hana.
— Jæja, þú ert nú ekki sem
allra verst, hélt hann áfram og
brosti ibygginn, — en livað eig-
um við að gera? Þú lilýtur að
sjá þetta sjálf. Við getum ómögu
lega verið hér lengur, óðalseig-
andinn og ég; nú er bráðum
kominn vetur, og veturinn í
sveitinni — ja, þú veist það
sjálf, eins vel og bver annar -—
hann er alveg óbærilegur. Það
er eitthvað annað í St. Péturs-
borg. Þar eru h'rein og bein
undur að sjá, skal ég segja þér,
— margt sem þú, aumingja
flónið gætir aldrei látið þér
detla i hug, jafnvel í draumi.
Þú ættir bara að sjá strælin
þar, stórhýsin, samkvæmislifið
og alla siðmenninguna ....
Með hálfqpinn munn, eins og
lítið harn, sat Akúlína og hlust-
aði eins og verið væri að segja
barni ævintýr.
■— En annars .... hélt hann
áfram og bylti sér á liina hlið-
ina, — til hvers er ég að segja
þér þetta allt — þú skilur ekki
baun í því hvort sem er.
— Ilvers vegna haldið þér
það, Viktor Alexandrytsj ? Eg
skil það. Eg hefi skilið það allt.
— Jæja, svo að þú heldur það!
Akúla varð niðurlút. — Þér
töluðuð aldrei svona við mig
áður, Viktor Alexendrytsj, sagði
hún án þess að líta upp.
— Áður! — Áður! Jæja, svo
að þú .... áður! rumdi hann
móðgaður.
— Nú verð ég víst að fara,
sagði Viktor og ætlaði að rísa
upp við dogg.
— Nei, hinkraðu dálítið við,
sagði Akúlína hiðjandi.
•— Til hvers er að vera að
draga það. Eg er búinn að
kveðj a þig.
— Bíddu svolitla stund, sagði
Akúlína.
VIKTOR lagðist út af aftur og
fór að blístra. Akúlína liafði
ekki augun af honum. Eg tók
eftir hvernig hún fór að ókyrr-
ast smátt og smátt, kippir komu
í munnvikin og ofurlítill roði
færðist í fölar kinnarnar.
— Viktor Alexandrytsj, sagði
hún loks með grátstafi í kverk-
unum, — það er synd sem þér
drýgið — það er synd, Viktor
Alexandrvtsj — já, guð veit að
það er synd.
— Hvað er synd? spurði hann
og hleypti brúnum, lyfti böfðinu
og sneri sér að henni.
— Já, synd er það, Victor Al-
exandrytsj. Ef þér vilduð að-
eins segja eitt einasta vingjarn-
legt orð að skilnaði, bara eitt
einasta vingjarnlegt orð við mig
yfirgefinn vesalinginn.......
— Hvaða þvaður er þetta!
Get ég gert að því að
— Bara eitt einasta orð ....
— Æ, byrjarðu nú aftur!
hreytti hann úr sér og stóð upp.
— Þú inátt ekk reiðast mér,
Viktor Alexandrytsj, flýtti hún
sér að segja og barðist við grát-
inn.
— Eg er ekki reiður. Það ert
bara þú, sem ert heimsk. . . .
Hvað viltu að ég geri? Því að
livernig ætli að koma lil mála
að ég giftist þér! Jæja •— hvað
viltu þá? Hann baðaði út hend-
inni og teygði fram álkuna, eins
og hann biði eftir svari.
— Eg vil .... ekkert, svaraði
hún kjökrandi, og þorði ekki
einu sinni að rétta titrandi arm-
inn til hans. — En þér gætuð
nú samt vel sagt .... vingjarn-
legt orð til kveðju.
Og tárin flæddu.
■— Vissi ég ekki .... nú er hún
farin að skæla, sagði Viktor þyrk-
inglega og ýtti í liúfuna að aft-
an, svo að hún kom langt niður
á enni.
— Eg vil ekkert hélt liún á-
fram kjökrandi og fól andlitið
í liöndum sér — en hvernig á ég
að fara að afhera þetta hérna
lieima? Hvað verður um mig
Frh. á bls. 13.