Fálkinn - 12.05.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Dósentinn tók upp símskeyti sin.
— Þetta liérna er frá vini mínum, lög-
fræðingnum, og sannar glöggt það sem
ég sagði — að fjárhagur Gundelachs er af-
leitur. — Þar stendur líka dálítið annað,
sem er eftirtektarvert, sem sé það að i fjar-
veru hans annast góðvinur hans umsjón
með fjárreiðum hans, bókavörður sem heit-
ir Petrell. Það var sami maðurinn sem
tókst að vekja áhuga héraðsdómarans og
óðalsbóndans fyrir hinu hörfna Atlanlis.
Þetta er einkcnnileg tilviljun og þarf ekki að
vera neitt glæpsamlegt í samhandi við hana.
Þriðja skeytið fékk ég ekki tækifæri lil
að lesa upp fyrir áheyranda mínum. Það
c)1 frá vini mínum, hinni alkunnu lifandi al-
fræðihók. Þar segir ítarlega frá ákveðinni
bók og' höfundi hennar. Undir eins og ég
heyrði nafnið Gundelach fannst mér endi-
lega að ég kannist við ])að i einhverju sam-
handi. En í samhandi við livað? Eg gat ó-
mögulega komið því fyrir mig, en viriiír
minn réð gátuna. Þegar ég var kornungur
kom út ljóðahók, sem hét Aldingarður í
álögum. Hún vakti lineyksli lijá Svium í
þá daga. Þessi aldingarður var sem sé ekki
vistarvera álfameyja eða engla, heldur var
það jardin des supplices, líkt og garður
Lúðviks XI., þar sem trén voru prýdd
liengdum mannahúkum. Kvæðin snerust um
allt það, sem einkenndi úrkynjunarkveð-
skap þeirra tíma, pyntingar, galdramessur
og því uin líkt. Þau voru gefin út undir
dulnefni, en það komst upp hver höfund-
urinn var, og hann varð að flýja land, og
íýrirlitning og ókvæðisorð eltu hann í út-
legðina. Mörg' ár liðu uns hann kom lil Sví-
þjóðar aftur. Og þegar hann kom gekk
metnaður hans í allt aðra átt, en verið
hafði í æsku hans. Hann reyndi ckki að-
eins að þurrka á burt endurminninguna
um rithneyksli sitt - nær allir höfðu
g'eymt þeim atburði — en honum var mjög
hugsað um, að ættarnafnið varðveittist ó-
flekkað í landinu. En horfurnar á því voru
slæmar. Þeir yngri sem gengu undir því
nafni voru alls engir efnamenn. Hann af-
réð að taka að sér uppeldi bræðrasona
sinna. En það var enginn hægðarleikur
fyrir gamlan svallara að gerast siðameistari
Það er hlutur, sem ákveðin hók sver fyrir,
að Iieita má á hverri blaðsíðu ••— en fólk
vill hara ekki trúa henni. Það sem gerði
málið enn erfiðara var, að minnsta kosli í
I'.ans augum, að fjárhagur hans var mjög
erfiður. Hve bágur Iiann var lýsir sér ekki
aðeins í leiðinni, sem liann glæptist úl á
lil þess að reyna að bæta hann, heldur sést
það einnig af þessu hlaði, er ég hefi hérna.
Ilann fékk mér það áður en við skildum,
og hað mig um að sjá til þess að það kæm-
ist í réttar liendur. Líklega hefir liann lnigs-
að sér að innleysa ])etta sjáfur, „við tæki-
færi“ þegar liann væri farinn að laka á
móti lífeyrinum sínum ......
Dósentinn rétti vinum sínum hlaðið. Það
var veðlánaralcvittun frá Casahlanca —
fimni þúsund frankar, gegn tryggingu í
demantshálsfesti.
— Horfnu gimsteinarnir hennar frú Eriis,
sagði Lútjens. Líklega hefir hann séð það
á glámbekk og stungið því á sig. frú Friis
vissi ekki hvorl hún hafði læst það niðri
eða ekki. En um þennan þjófnað grunaði
fólk ýmisl bróðursyni hans eða veslings
pólska greifann.
Nú varð löng þögn, sem Trepka rauf að
iokum.
Að það skyldi vera hann, sem gerði
þetta tauaði hann. -— Mér er varla mögu-
iegt að trúa því, þó að ég sjái að það hlýt-
ur að vera satt. Og það var hann, sem skrif-
aði okkur og sagði að glæpur vrði fram-
inn hér um borð!
Já, þetta var leiktrúður frá livirfli lil
ilja, sagði dósentinn. — Þvi miður er hann
öllu lakari sem uppeldisfræðingur en sem
listamaður. Þegar við komum heim aftur
ætla ég að revna að ala bræðrasyni lians
upp með annarri aðferð. Hver veit nema
það takist þegar þeir frétta að þeir geti
ekki gert sér von um neinn arf frá frænda
gamla. Hver veit?
Ehh slarði út á sjóinn, þar sást enn slæð-
ingur af þokunni, sem verið hafði kringum
þá um nóttina.
— Atlantis! muldraði hann. — Yið sá-
i’m Atlantis farast!
— Og í þetta sinn höfum við allir liver
sinn lilut af heiðrinum fyrir að árangurinn
af rannsókninni varð svona góður, sagði
Trepka, sem aldrei var í skáldlegum hug-
leiðingum. - Án fingrafaranna minna liefði
yður aldrei tekist að hramsa hann, Lútjens
minn góður •— hversu skýrt og skarpt sem
þér hefðuð hugsað. — Fingraförin stand-
ast allt.
— Jafnvel þó að þau séu á leirmyndum,
scm sanna að Atlantis sé til, sagði dósent-
inn og hrosti.
ENDIR.
NÝ FRAMHALDSSAGA HEFST í NÆSTA BLAÐI
Q
<
w
CQ
<
H
t/0
q
2
-H—I
H
m
w
X
<
O
<
tn
vo
Q
w
<
X
S
<
ctí
w
>
2
/ næsta tölublaði Fálkans hefst ný, stutt framhalds-
saga, sem vafalaust mun verða mjög vinsSel, ekki sisl
meðal kvenþjóðarinnar. Hiin heitir
„Konan fyrirgefur, karlmaðurinn gleymir“
og er eftir ameríska rithöfundinn Don Stanford.
Saga þessi er einkar hugþekk ástarsaga, spennandi
og atburðarík, en hvergi gkt né ótrúleg. Hún er spegil-
mynd af viðhorfum ýmissa aðila til hjónabandsins og
ástalífsins. Hún er í senn létl og alvöruþrungin og
snertir strengi meðlætis og mótlætis. Hún skýrir á
skemmtilegan hátt vandamál hjónabands og ásta, sem
daglega verða á vegi fjöldans.
Fylgist með sögunni frá bgrjun. Þið verðið ekki
fyrir vonbrigðum.
sC.
CO
>
X
>
H
o
C/3
ífí
>
o
>
X
ra
w
H
H—4-
2
fo
cn
H
>
Od
>
ö
IGVT9 VLSÆN I LSLHH VOVSSGTVHIVVHd AN
STEFNUMÖTIÐ
Frh. af bls. 9.
vilja gifta mig manni, sem ég
liefi óbeit á . . ó mig auma! . .
■— Já — orgaðu, vældu eins
og þi lys’tir! tautaði Viktor.
— Ó, ef hann vildi aðeins
segja etlhvað vingjarnlegt við
mig .... aðeins örfá orð. Ef
hann segði: Akúlina ég .............
Nú koin grátkviða svo að hún
gat ekki lokið setningunni - hún
fleygði sér á grúfu i grasið og
grét beisklega .... Kroppurinn
hristins eins og hún væri með
krampa, hnakkinn lyftist ....
Harmurinn, sem liún hafði hælt
svo lengi, hraust nú út með
valdi.
Viktor stóð og horfði á liana;
svo yppti hann öxlum, snerist
á hæl og þrammaði í hurt eins
hratt og hann gat.
Nú liðu nokkur augnahlik. Hún
varð rólegri, lyfti höfðinu — svo
spralt hún snögglega upp, leit
kringum sig og tök höndunum
saman. Hún ætlaði að hlaupa á
eftir honum, en fæturnir vildu
ekki hlýða og hún datt á hnén.
Nú gat ég ekki horft á þetta
lengur. Eg hljóp til hennar. En
ekki liafði liún fyrr komið auga
á mig en hún— guð mú vita
hvaðan lienni kom þróttur til
þess — rak upp hljóð og hvarf
inn á milli trjánna, en blómin
hennar lágu eftir á víð og dreif.
Eg' stóð lengi hreyfirigarlaus
áður en ég tíndi upp blómin og
gekk úr rjóðrinu út á víðavang.
Sólin var lágt á fölum, lieið-
um himni, og jafnvel sólargeisl-
arnir voru fölir og kaldir. Þeir
lýstu ekki lengur, þeir ullu eins
og lygnt og tærl fljót yfir land-
ið. Það var aðeins hálftími til
kvölds, og himinninn fór að
byrja að roðna.
Gust lagði á móti mér yfir
skrælnaðan gulan skógarbotn-
inn og fölnuð smálauf feyktust
með.
Eg nam staðar og varð allt í
einu svo klökkur. Það var líkast
og ég skynjaði af köldu hrosi
hinnar deyjandi náttúru geig-
vænlegan ótta við veturinn, sem
fór að nálgast. Hátt yfir höfði
mér sá ég varkára kráku flögra
með þungu vængjablaki. Hún
gaf mér liornauga og hvarf
með liásu gargi yfir skógar-
brúnina.
Stór dúfnahópur flaug upp
með miklum þyt hak við útiliús,
hringsólaði í loftinu eins og ský-
strókur og dreifðist út yfir ak-
urinn •— öruggt merki um að nú
var haust! Hinu megin við völl-
inn heyrðist skrölta i vagni,
sem kom akandi.........
Bráðum var ég kominn heim,
en andlitið hennar Akúlínu litlu
liélt áfram að livarfla fyrir innri
sjónum mínum, og kornhlómin,
sem nú eru fölnuð fyrir löngu,
geymi ég enn þann dag í dag
til minja um hana .......