Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 22

RÖBINSON KRÚSÓ HINN NÝI
SÍÐARI GREIN
Seint í apríl 1960 sneri Tom
Neale aftur til eyjarinnar
sinnar. En hann varð þar aldrei
jafn hamingjusamur og
í fyrra skiptið. Gestagangurinn
fór vaxandi. Sumra
gestanna saknaði hann -
en aðra kunni hann
þeim mun verr við ....
Á þennan hátt lærði ég að opna kókoshnctur.
QrD
Laugardagsmorgun einn,
tuttugasta og annan maí, sat
ég úti á verönd og var nokk-
uð ánægður með lífið. Vet-
urinn var liðinn og garður-
inn í fullum blóma. Ekkert
benti til þess að ég kæmist í
lífshættu innan nokkurra
klukkustunda.
Eftir morgunverð ýtti ég
„Andarunganum“ á flot og
reri út í Einstréshólma, sem
ég kallaði svo. Þar ætlaði ég
að gróðursetja kókostré. Ég
reri hægt út á lónið, steig á
land í hólmanum og dró bát-
inn upp. Án þess að bugsa
út í það tók ég járnstykkið,
sem ég notaði fyrir akkeri,
upp úr bátnum og henti því
í land.
í bráðum háska.
Þá skeði það. Brennandi
sársauki læsti sig eftir
hryggnum. Ég heyktist i
keng og hrein hástöfum af
kvölum. Fyrst var ég frem-
ur undrandi en hræddur.
Svitinn Ijogaði af mér í strið-
um straumum. Ekki þýddi
að reyna að hreyfa sig. Sárs-
aukinn var lamandi. Ég lief
ekki hugmynd um hve lengi
ég stóð þarna. Jafnskjótt og
ég bærði á mér læsti sárs-
aukinn sig gegnum merg og
bein. Þó tókst mér um síðir
að rétla úr mér. Ég sagði við
sjálfan mig:
Neale, ef þú gefst upp,
ertu búinn að vera!
Ég horfði vfir lónið til
lands. Til litla hússins míns
var allt að fjögurra kíló-
metra spölur. Hvernig átti ég
að komast þangað? Það eilt
að komast að bátnum virtist
mér algert ofurefli. Ég ákvað
að reyna að skríða að l)átn-
um á fjórum fótum. Ég var
dauðhræddur um að detta,
þvi að ég vissi að ég bafði
enga möguleika á að komast
þá á fætur aftur.
Næstu manneskjur voru í
fjarlægð sem nam tugum
mílna. Ég myndi deyja hér
eins og hundur. Það var sú
tilhugsun, sem léði mér
krafta til að velta mér i bát-
inn. Ég var liræðilega ein-
mana.
Tilhugsunin um kofann
minn vai’ð mér þó til hug-
hreystingar. Þangað varð ég
að komast! Ég skar á akker-
isreipið og fann „Andarung-
ann“ reka hægt frá hólman-
um. Með árunum tókst mér
nokkurn veginn að halda
réttri stefnu. Ég gætti þess
að silja þráðbeinn. Sólin
skein án allrar miskunnar,
og svitinn bogaði af mér. Það
var næstum sem ég dáleiddi
bátinn til að reka í rétta átt.
En hvernig átti ég að
koma bátnum í land? Það
varð ég að gera. Ég gæti
ekki lifað á eynni án báts.
Ég man þetta allt heldur
óljóst, en þó rámar mig í að
alda send af forsjóninni bafi
lyft mér og bátnum svo hátt
upp í fjöruna að okkur rak
elcki til baka aftur. Það var
eins og ég hefði sjálfur dreg-
ið bátinn upp.
Ég velli mér úl úr bátnum
og skreiddist eftir stígnum
lieim að kofanum. Það var
mjög farið að líða á daginn.
Raunar hafði ég mjög tak-
markaða hugmynd um
livernig tímanum leið. Ég
vóg mig upp í rúmið. Á borð-
inu lijá því var almanak. í
bráðina fannst inér mestu
máli skipta að vita bvaða
dagur var. Ég var óskaplega
hamingjusamur yfir að vera
kominn heim aftur. Kettirn-
ir lágu malandi við fætur
mér.
Óljóst minnist ég þcss að
mér tókst að ojnia kókos-
hnetur með lmíf og drekka
úr þcim. Þannig tókst mér
að draga fram lífið fram á
þann dag....
Raddir og fótatak.
Ég lá á baldnu í rúminu
þegar ég allt i einu heyrði
raddir; tveir menn töluðust
við. Ég hef aldrei verið trú-
aður á kraftaverk, svo ég
liélt mig drevma. Eða þá að
ég væri orðinn brjálaður. En
22 VIIvAN 34. tbi.