Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 27

bandarískur ríkisborgari) í síð-
ari heimsstyrjöldinni, og um það
leyti sem stríðinu lauk, fæddist
Mia, nánar tiltekið þann 10.
febrúar, árið 1945, hin þriðja í
röðinni af sjö systkinum sem
fjölskyldan var aðnjótandi að
ala af sér. Börn kaþólskra for-
eldra voru venjulega látin ganga
í kaþólska skóla á þeim tíma, og
reyndar enn, en það átti ekki
við Miu. Fyrsta daginn í skól-
anum æpti hún upp yfir sig af
skelfingu er hún sá nunnu. Fölt
andlitið, í svörtum og hvítum
ramma, varð þess valdandi að
hún fór að hágráta. — Hún leit
út eins og hún hefði verið háls-
höggvin, sagði Mia síðar, — og
það var rétt búið að hræða úr
mér líftóruna.
Nunnurnar höfðu mikil og
slæm áhrif á Miu, sem þá var
aðeins barn. — Ég minnist þess
að ég vaknaði oft grátandi á
Þessi raynd var tekin í Madrid árið
1957, vegna móður Miu. Það er Mia
scm er í miðjunni.
nóttunni, því ég var með mar-
tröð um Satan, segir hún. — Ég
man líka að við vorum látin
læra utan að fleiri-fleiri síður
um syndir sem sendu mann beint
til Helvítis — eða einhvers það-
an af verra. Og þessar ,,syndir“
voru flestar álíka stórvægilegar
og að borða kjöt á föstudögum
eða að fara ekki í kirkju á
sunnudögum, rétt eins og það
skipti einhverju máli.
Mia lá lengi vakandi á kvöld-
in. Hún var hrædd við að loka
augunum og sofna; hún gat al-
drei verið viss um hvenær Djöf-
ullinn, sem systurnar höfðu sagt
henni svo mikið frá, kæmi til
að heimta skuld sína. Enn í dag
á hún bágt með að venja sig af
þessum hugrenninum, og hún
fer aldrei í háttinn fyrr en hún
er orðin yfir sig þreytt: jafnvel
þá þorir hún ekki að loka aug-
unum en á endanum yfirbugar
svefninn.
Þegar hún var 9 ára gömul
var hún veikluleg og grönn og
þá veiktist hún af lífshættuleg-
um sjúkdómi. — Ég fékk allar
mögulegar pestir, segir hún. -
Þegar ég fékk lömunarveikina
var öll fjölskyldan einangruð og
öllum mínum leikföngum var
brennt.
Mia náði sér þó að mestu leyti
eftir veikindin, en enn í dag
kemur það fyrir að hendurnar
á henni bólgna allar upp í liða-
gigt, ef hún verður mjög þreytt.
Árið 1957, þegar hún var 12
ára, fór John Farrow með konu
sína og börn til Spánar, þar sem
hann vann að gerð kvikmyndar-
innar „John Paul Jones“. Aðal-
stjarna þeirrar myndar, Bette
Davis, man enn eftir Miu:
— Hún var hræðilega ein-
mana, vesalings stúlkan. Hún og
dóttir mín, Bee-Dee, urðu góðar
vinkonur, en Mia hafði mikil
áhrif á mig. Hún virtist vera
fædd með hugarfari gamallar
konu, og var yfirleitt alltaf ein,
alein í sínum eigin heimi. En
hún var ákveðin í því að hún
ætlaði að verða leikkona, þó svo
væri að í þá tíð hafi hún verið
eins og lítil mús.
í ameríska skólanum í Madrid
eyddi Mia löngum stundum i
bókasafninu og las bækur um
trúmál og trúarbrögð. f kennslu-
stundum gerði hún ítrekaðar til-
raunir til að fá bekkjarbræður
sína til að sýna í verki algjöra
vöntun sína á virðingu fyrir yfir-
völdum skólans, en það eina sem
upp úr því hafðist var að hún
var rekin úr skólanum.
Foreldrar hennar komu henni
þá fyrir í kaþólskum skóla á
staðnum, en Mia barðist af öllu
afli við agann sem þar ríkti.
Nunnurnar settu hana í alls kyns
ströff og bönn hvað eftir annað
fyrir að halda félögum sínum á
Mia hefur áhuga á ljósmyndun, og
hér hcfur liún rétt lokið við að mynda
brezka lcikarann Laurence Harvey.
Myndin cr tckin f hléi, við kvik-
myndatöku í London.
snakki í bænastundum og að
lesa „ókristileg" vikublöð. Mia
varð sífellt meira einmana og
komst loks að þeirri niðurstöðu
að það eina sem gæti bjargað
henni væri að hún gerðist
nunna og helgaði líf sitt til góð-
verka. En nunnurnar voru ekki
hrifnar af hugmyndinni. — Ég
sagði abbadísinni að ég vildi
Framhald á bls. 35.
t Þessi mynd var tekin árið 1964,
pegar Mia var 19 ára, og var að biia
sig undir sitt fyrsta kvikmyndahlut-
verk.
34. tbi. VIKAN 27