Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 47

FJÖLBREYTT ÚRVAL
ÍSLENZKRA OG
NORSKRA ÁKLÆÐA
Ver8 aðeins um 25.000
SKEIFAN, Kjörgarði
VÖRUMARKAÐURINN
Armúla
ÓÐINSTORG,
Skólavörðustíg
BÓLSTRUN
K. ADOLFSSONAR,
Grettisgötu 29
Hornsðfasett
með hornborði og sófaborði
Trétœhni
Súðarvogi 28
Arfur og örlög
Framhald af bls. 31.
Lögregluþjónninn var lítill og feitlaginn.
Framkoman benti til, að hann væri mjög
atorkusamur, en ég held hann hafi ekki
stigið í vitið. Hann talaði þýzku mestallan
tímann. Ég skildi fæst af því, en Crouner
endurtók það fyrir mig á eftir.
Það kom í ljós, að fólkið hafði skrökvað
eins og Crouner hafði spáð. Rupert kom
fram af miklum myndugleika, og lögreglu-
þjónninn var mjög hæverskur við hann. Ru-
pert sagði um Rósu, að hún hefði verið gjörn
á að taka upp á einu og öðru eftir litla yfir-
vegun. í öðru lagi tókst honum að skella
skuldinni á Önnulísu, af því hún hafði ekki
stráð sandi á bryggjuna. En ekki þorðu þau
að koma neinum gruni á mig. Crouner stóð
bak við mig og var hinn óárennilegasti.
—• Það er eitt, sem ég skil ekki, sagði
Crouner, þegar röðin kom að honum. ■—.
Bryggjan hallar niður að vatninu, unz hún
er ekki hærri en vatnsflöturinn. Ef sú látna
hefur ætlað að synda og hlaupið eftir bryggj-
unni, mundi hún hafa dottið fram fyrir sig.
En líkið liggur á bakinu.
Það sló á þögn, og ég sá, að hver og einn
var tilbúinn að koma með skýringu á þessu.
En Rupert hefur undir eins séð, að þannig
skýringar gætu vakið ýmsar grunsemdir
lögreglumannsins. Þess vegna flýtti hann sér
að segja, að Rósa hlyti að hafa snúið baki
að vatninu og dottið um leið og hún ætlaði
að snúa sér við.
— Ferencz læknir, sem hérna er, og þér
kannizt auðvitað við, rannsakaði líkið og
komst að þessari niðurstöðu, bætti Rupert
við.
Jú, lögreglumaðurinn kannaðist vel við
Ferencz lækni og gat ekki vantreyst orðum
hans. Crouner sagði ekkert en skiptist á
augnatillitum við Rupert.
Þessu næst var Annalísa yfirheyrð, og
varð hún því fölari í framan sem spurning-
arnar dundu á henni. Margit lagði sig fram
um að hafa áhrif á lögregluþjóninn og sagði
meðal annars: — Við hverju öðru er að bú-
ast af heimskri Júðastelpu. Það hefði aldrei
átt að ráða hana í þetta starf.
—• Þú ert þá Gyðingur! þrumaði lögreglu-
þjónninn ógnandi röddu.
Annalísa anzaði ekki.
— Nú, ertu það eða ekki?
Nú varð mér nóg boðið og gat ekki stillt
mig um að segja reiðilega: — Hvílík fá-
sinna! Eins og það breyti einhverju. . . .
Crouner þaggaði niður í mér.
Láttu ekki svona, Magga. Þögnin er oft
gulls ígildi.
Já, ég er Gyðingur, svaraði Annalísa
nú. Það var stolthreimur í rómnum, enda
þótt hún væri sýnilega dauðþreytt og á
mörkum þess að gefast upp. Ég hefði getað
faðmað hana að mér vegna kjarks hennar.
Þú gætir lent í fangelsi fyrir þetta allt,
telpa mín, sagði lögreglumaðurinn strangri
röddu. Og þú verður að endurtaka þetta
allt við líkskoðunina.
Eftir þetta lét hann telpuna fara. Skömmu
seinna söfnuðust þau öll saman á svölunum
til víndrykkju. Lögreglumaðurinn var einn
af hópnum, en ég ekki, og Crouner var
snögglega horfinn. Dómurinn var sama sem
fallinn. Morðingi Rósu mundi sleppa. Þessi
hugsun gerði mig bálreiða, og ég var komin
á fremsta hlunn með að ganga til lögreglu-
mannsins og biðja um túlk, svo ég gæti tal-
að út.
f sama bili kom Ferencz læknir til móts
við mig og sagði: - - Ég vil gjarnan tala við
yður.
— É'g vildi líka gjarnan tala við yður!
brauzt upp úr mér. — Hvernig gátuð þér
fengið yður til að ljúga svona ferlega? Þér
snertuð alls ekki á líkinu. Og samt fullyrtuð
þér, að dauði hennar væri slys!
— Já, það var slys.
— Hvernig vitið þér það?
— Af því annað kom ekki til greina.
Við þessi orð hans blossaði reiðin aftur
upp í mér, og ég álasaði honum fyrir óheið-
arleika. — Nei, þetta er ekkert réttlæti! sagði
ég að lokum.
—• Er til nokkurs að sýna réttlæti nú?
sagði hann þreytulega.
•— Auðvitað eiga menn ævinlega að
ástunda réttlæti. Gerir það kannske ekkert
til, hvort Annalísa litla verður sett í fang-
elsi eða ekki?
—- Ég vildi gjarnan fræða yður á einu,
sagði læknirinn með kvalráðum svip. — Eg
hef einu sinni heimsótt land yðar, og það
gladdi mig. Þar ríkir mikið frelsi.
— Ég held við höfum ekki meira frelsi
en aðrir, svaraði ég.
— Ungfrú Magga, í yðar landi eru að
minnsta kosti ekki til menn, sem gætu kom-
ið að næturlagi og haft yður á brott!
Hann benti út yfir vatnið: — Þarna hin-
um megin er ekki um neitt frelsi að ræða
lengur. Þér skiljið þetta kannske ekki sem
bezt, en ég hef tekið eftir, að þér hafið not-
að augun vel. Það er indælt að geta lifað í
friði hjá fjölskyldu sinni. Þér eruð sjálfsagt
mikið fyrir börn, ungfrú Magga, og það er
ég líka. En áður en varir stendur einkennis-
búinn maður við dyrnar. Öll fjölskyldan er
tekin á brott og kemur ekki aftur. Skiljið
þér, hvað ég á við?
—- Já, sagði ég dálítið rugluð. •— En það
hljóta að vera til reglur... .
—■ Aha, reglur. Ég er læknir og hef lært
að bjarga lífi en ekki taka það. En gagnvart
mínum eigin dreng hef ég engar reglur,
óska einungis, að hann megi lifa. Þess vegna
vil ég bjarga honum, ef ég get.
En við erum ekki stödd í Þýzkalandi,
Ferencz læknir. Þér eigið við nasistana, en
þeir eru ekki hér.
— Þeir eiga eftir að koma fljótlega. Og
þeir koma um miðnættið. Þess vegna er
skynsamlegast fyrir yður að koma yður af
stað eins fljótt og mögulegt er.
34. tbi. VIKAN 47