Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 44

Hún fölnaði upp og sagði við
mig í hálfum hljóðum:
— Gjörið svo vel að tala ekki
svona hátt. Það getur heyrzt til
yðar.
Eg blygðaðist mín fyrir að
hafa byrjað svona illa og fitjaði
af handahófi upp á samræðum
um franska sjónleiki. Hún tal-
aði mjög lítið og alltaf í sama,
lága og hljómþýða rómnum. Það
var eins og hún óttaðist, að ein-
hver lægi á hleri.
Bg varð gripinn heimskulegri,
ástríðuþrunginni ást til hennar,
og hin ólýsanlega dulúð, sem
umlukti hana, æsti forvitni
mína eins og áfengt vín. Hún
hélt á brott mjög skjótlega að
máltíð lokinni, en þegar hún var
að fara, bað ég hana leyfis að
mega koma í heimsókn til henn-
ar. Hún hikaði snöggvast við,
litaðist um til að vita, hvort
nokkur væri nálægt okkur, og
sagði síðan:
— Já, á morgun, þegar klukk-
una vantar fimmtán mínútur í
fimm.
Ég bað frú de Rastail að segja
mér eitthvað um hana, en fékk
ekki aðrar upplýsingar en þær,
að hún væri ung ekkja og ætti
fallegt hús í Park Lane. Og þeg-
ar einhver sprenglærður leið-
indapúki fór að halda fyrirlestur
um ekkjur, sem hann taldi
óhrekjanleg dæmi sanna, að
bæru alla hina beztu kosti
heillaríkrar hjónabandssælu, —
þá kvaddi ég og hélt heimleiðis.
Daginn eftir hélt ég til Park
Lane, nákvæmlega á tilteknum
tíma, en þá sagði þjónninn mér,
að lafði Alroy væri nýfarin út.
Eg fór niður í klúbbinn og var
í leiðu skapi, því að þetta kom
mér mjög á óvart. Eftir langa
íhugun skrifaði ég henni bréf,
þar sem ég spurði hana, hvort
mér leyfðist að freista gæfunnar
eitthvert annað kvöld.
í nokkra daga fékk ég ekkert
svar, en loksins fékk ég lítinn
miða með þeim ummælum, að
hún mundi verða heima á sunnu-
daginn klukkan fjögur, ásamt
þessari einkennilegu eftirskrift:
— Gjörið svo vel að skrifa
mér ekki aftur hingað. Eg skal
útskýra það, þegar við hittumst.
Næsta sunnudag tók hún á
móti mér og var blátt áfram dá-
samleg. En þegar ég var á för-
um aftur, bað hún mig þess, ef
ég fengi einhvern tíma tækifæri
til að skrifa henni aftur, að árita
þá bréfið til „Frú Knox, hjá
Whittakers bókasafni Green
Street".
— Til þess liggja sérstakar
ástæður, sagði hún, — að ég
get ekki veitt bréfum viðtöku
heima hjá mér.
Efir þetta sá ég hana iðulega,
og sífellt var hún umvafin þessu
dularfulla andrúmslofti, sem al-
drei hvarf henni. Við hittumst á
hinum ólíklegustu tímum og
ólíklegustu stöðum. Einu sinni
áttum við stefnumót í garði.
Þegar ég kom, sat hún undir
stóru tré og var svo ósegjanlega
falleg og dularfull.
Stundum hélt ég, að einhver
karlmaður hefði vald yfir henni,
en þó átti ég erfitt með að trúa
því. Það var fjarska erfitt fyrir
mig að komast að nokkurri nið-
urstöðu, því að hún var einna
líkust þessum kynlegu kristöll-
um, sem maður sér á söfnum,
og eru eina stundina skærir, en
aðra skýjaðir.
Þar kom, að ég ákvað að biðja
hana að verða konan mín. 5£g
var orðinn veikur og þreyttur á
allri þessari óaflátanlegu laun-
ung, er hún lagði á allar mínar
heimsóknir og öll þau bréf, sem
ég skrifaði henni. Eg skrifaði
henni í bókhlöðuna og spurði,
hvort ég mætti hitta hana næsta
mánudag klukkan sex. Hún svar-
aði því játandi og ég var í sjö-
unda himni af gleði.
EÍg var trylltur af ást til henn-
ar, þrátt fyrir þessa launung.
Það var konan sjálf, sem ég elsk-
aði, en þessi dulúð truflaði mig,
gerði mig vitlausan. Hvers vegna
þurfti þá endilega að vilja svo
til, að ég komst á slóð hennar?
— Svo að þú komst þá að
leyndarmálinu, hrópaði ég.
— Það er ég hræddur um,
anzaði hann. — Þú getur ann-
ars dæmt um það sjálfur.
— Þegar fram á mánudag
kom, fór ég til snæðings með
frænda mínum, og um klukkan
fjögur var ég kominn til Maryle-
bone-götu. Þú veizt að frændi
minn á heima þar rétt hjá. Í3g
vildi komast sem fyrst til
Piccadilly, og fór skemmstu leið
eftir ýmsum óþrifalegum hliðar-
götum.
Allt í einu sá ég lafði Alroy á
undan mér. Hún var vendilega
dulklædd og gekk hratt. Er hún
kom að yzta húsinu við götuna,
gekk hún upp dyraþrepin, tók
smekkláslykil úr vasa sínum,
opnaði og fór inn.
— Hér kemur leyndarmálið,
sagði ég við sjálfan mig.
Eg gekk nær og virti húsið
fyrir mér. Það virtist vera byggt
fyrir leiguíbúðir.
Fyrir utan dyrnar lá vasaklút-
ur, sem hún hafði misst. Eg tók
hann upp og stakk honum í vasa
minn. Nú fór ég að íhuga hvað
gera skyldi. Fg komst að þeirri
niðurstöðu, að ég hefði engan
rétt til að njósna um hana, svo
að ég hélt áfram niður í klúbb-
inn. Klukkan sex fór ég svo heim
til hennar.
Hún hvíldi á legubekk, í síð-
degiskjól úr silfurofnum dúki,
skreyttum sjaldgæfum mána-
steinum, sem hún bar allajafna
á sér. Hún var mjög yndisleg á
að líta.
— Mér þykir svo vænt um að
sjá yður, sagði hún. Eg hef ekki
komið út í allan dag.
Eg starði á hana furðu lostinn.
Síðan dró ég klútinn upp úr vasa
mínum og rétti henni.
— Þér misstuð þetta í Cum-
nonstræti núna um nónbilið,
lafði Alroy, sagði ég ósköp ró-
lega. Hún leit til min skelfing-
araugum, en hreyfði ekki hönd
til að taka við klútnum.
—■ Hvað voruð þér að gera
þar? spurði ég.
— Hvaða rétt hafið þér til að
spyrja mig? svaraði hún.
— Rétt þess manns, sem elsk
ar yður, sagði ég. — Ég kom
hingað þeirra erinda að biðja
yður að verða konan mín.
Hún fól andlitið í höndum sér
og brast í ofsagrát.
— Þér verðið að segja mér
það, hélt ég áfram.
Hún reis á fætur og leit beint
í andlit mér.
— Murchison lávarður, ég hef
ekkert að segja yður.
— Þér hafið farið til að finna
einhvern, æpti ég. — Það er
leyndarmál yðar.
Hún varð náföl og svaraði:
— 'Ég fór ekki til að finna
neinn.
— Getið þér ekki sagt mér
sannleikann? hrópaði ég enn.
— Ég er búin að segja yður
hann, anzaði hún.
Ég varð óður, vitstola. Ég man
ekki hvað ég sagði, en það voru
skelfileg orð, sem ég jós yfir
hana.
Síðan rauk ég á dyr.
Daginn eftir skrifaði hún mér
bréf. Ég endursendi það óopnað
og lagði af stað til Noregs með
Alan Colville.
Mánuði síðar kom ég til baka
og hið fyrsta sem ég rak augun
í, var frétt í Morgunpóstinum
um andlát lafði Alroy. Hún
hafði orðið innkulza í sönghöll-
inni og látizt fimm dögum seinna
úr lungnabólgu.
Ég lokaði mig inni og leit ekki
við neinum. Ég hafði elskað
hana svo heitt. Guð minn góður,
hvað ég hafði elskað hana!
— Komstu aftur í þessa götu?
spurði ég.
— Já, svaraði hann. — Einn
góðan veðurdag gekk ég út í
Cumnonstræti. Ég gat ekki að
því gert. Ég kvaldist af þessum
grun. Ég barði að dyrum, og
virðuleg kona lauk upp fyrir
mér. Ég spurði hvort hún hefði
nokkur herbergi til leigu.
— Ojá, herra minn, svaraði
hún. — Setustofurnar eru að
vísu taldar í leigu, en ég hef
ekki séð frúna í þrjá mánuði, og
þar sem leiguskuld hvílir á þeim,
getið þér fengið þær.
— Var það þessi kona? spurði
ég og sýndi henni ljósmyndina.
— Vissulega er það hún, hróp-
aði konan. — Og hvenær kemur
hún aftur, herra minn?
— Frúin er látin, sagði ég.
— Ó, herra minn, það vona
ég að sé ekki satt, sagði konan.
— Hún var bezti leigjandinn
minn. Hún greiddi mér þrjár
gíneur á viku fyrir það eitt að
sitja í beztu stofunni minni við
og við.
— Átti hún stefnumót við
einhvern hér? spurði ég.
En konan fullvissaði mig um,
að svo hefði ekki verið Hún
hefði alltaf komið ein og engan
hitt.
— Hvað í ósköpunum var hún
að gera hér, hrópaði ég.
— Hún sat bara í stofunni og
las í bókum, stundum fékk hún
sér te, sagði korian.
Ég vissi ekki hvað ég átti að
segja, svo að ég fékk henni gull-
pening og fór.
Jæja, hvað heldurðu, að þetta
hafi allt saman átt að þýða? Ég
hef enn ekki komizt að neinni
niðurstöðu, þótt ég hafi brotið
heilann um þetta jafnt á nóttu
sem degi. Ekki heldurðu þó, að
konan hafi sagt mér sannleik-
ann?
— Jú, ég held það einmitt.
— En hvers vegna fór þá lafði
Alroy þangað?
— Kæri Gerald minn, svaraði
ég. — Lafði Alroy var einfald-
lega haldin launungarfýsn. Hún
tók þessi herbergi á leigu til að
njóta þeirrar ánægju að laum-
ast þangað dulbúin og telja sér
trú um, að hún væri kvenhetja.
Hún var haldin ástríðu fyrir
hinu dularfulla, en sjálf var hún
aðeins venjuleg kona, sem ekk-
ert var dularfullt við.
— Heldurðu þetta í alvöru?
— Já, og ég er viss um, að
þetta er rétt, sagði ég.
Hann dró upp leðurhylkið,
opnaði það og starði á myndina
um stund.
— Skyldi það vera, sagði hann
aftur og aftur.
Savalle
Framhald af bls. 20.
sjá mig, en samt hafði ég á til-
finningunni að hann væri eitt-
hvað kuldalegri en venjulega.
Hann sagði eitt, sem ég varð
undrandi yfir.
— Ég hitti Savalle, ungu frú
Mede — í gær. Hún var að gefa
svönunum, þegar ég skrapp í
klúbbinn í gær.
— Hvað í dauðanum varst þú
að gera í Seabridge? spurði ég.
— Var að líta eftir þér, ljúfan
mín. Ég var búinn að hugsa mér
að koma við á High Trees, en
Savalle sagði að þú værir í inn-
kaupaferð.
— Þú ættir að halda þig sem
lengst burt frá High Trees, það
gæti einhver komizt að því hver
ég er! sagði ég.
— Vitleysa, Serena! Heyrðu,
eigum við ekki að koma út, það
er svo heitt hér inni....
Það var svalt í garðinum og
skuggsælt. Við settumst við liliu-
tjörnina, þar sem við höfðum svo
oft setið áður. Hann tók mig í
faðm sinn og kyssti mig, óvenju-
lega ástríðufullur. Þetta var sá
Stuart, sem ég hafði jafnvel
hugsað mér að giftast, og hann
var mér mikils virði.
44 VIKAN 34- «*■