Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 30

- Þér eruð bara að reyna að koma sökinni á einhvern. Ef þér
haldið að ég hafi framið morð, þá skjátlast yður!
FRAMHALDSSAGA EFTIR PATRICIA WENTWORTH, 5. HLUTI
Ég gekk upp til villunnar og vakti fólkið,
og andartak sortnaði mér fyrir augum, og
einhver lagði handlegg yfir herðar mér. En
svo áttaði ég mig, er mér varð ljóst, að þetta
var Rupert.
Allir að undanteknum Rupert voru mjög
slegnir að sjá. Margit einblíndi sorgdöpur á
lík systur sinnar, og tár streymdu niður vang-
ana. Ég hefði ekki trúað, að hún ætti til að
opinbera svona tilfinningar sínar.
Eva var eina manneskjan, sem kraup við
hlið Rósu. Hún horfði upp á mann sinn
hræðsluþrungnu augnaráði. — Þetta er
hræðilegt slys! muldraði hún. En ég sá á
svip hennar, að hún mundi vita, að ástæðan
var verri.
Ferencz læknir stóð kyrr og drúpti höfði.
Sem læknir var hann einkar atkvæðalítill
þarna, það var eins og hann væri vonlaus
maður, hefði hlotið dóm, sem innsiglaði ör-
lög hans.
Annalísa hafði gefið sig grátnum á vald.
Það leit út fyrir, að atburðurinn væri henni
þungbærastur. Rupert var hins vegar hinn
rólegasti. Hann var fullklæddur andstætt
öllum hinum, og Ijósbrúnt hárið vel greitt.
— Auðvitað er þetta slys, mælti hann
loks. — Og ég get ekki annað en ásakað
sjálfan mig. Við vissum öll, að bryggjan er
hættuleg. Tökum til dæmis Paul litla, sem
datt hér. Rósa hefur bersýnilega ætlað að
taka sér kvöldbað, en ekki gætt að sér. Það
er mikil óheppni, að hún skyldi einmitt detta
þannig, að höfuðið hefur slegizt við keipinn.
Ég hafði ekki lagt orð í belg, heldur setzt
á lágan garðinn, og er Rupert nefndi orðið
„kvöldbað", leit ég til hans, og hann greip
tillit mitt.
— Þú ert sjálfsagt ókunnug þessu, Magga?
spurði hann. Allir hcrrðnu nú á mig, ákafir
í að finna syndaselinn. En það var algerlega
— Hvað er hér á seyði? Einhvers konar
ráðstefna?
Þetta var Crouner Gunn, sem skyndilega
var kominn í hópinn. Það var einkennandi
fyrir hann að koma eins og skollinn úr sauð-
arleggnum. Nú rann það upp fyrir mér, að
það voru ekki fuglar himinsins, sem hann
ástundaði að skoða gegnum sterka kíkinn
sinn. Ég fann til léttis við komu hans og lét
hann heyra það.
— Já, ég bjóst líka við, að yður þætti
ekki verra að ég kæmi, sagði hann stillilega.
Svo kom hann auga á lík Rósu, en það gat
hann ekki hafa séð í kíkinum. Hann varð
þögull og einblíndi á líkið.
Rupert gekk að honum og klappaði á öxl
hans. Crouner lét sér nægja að snúa höfð-
inu. Mennirnir tveir litu hvor á annan á
þann veg sem hvor vildi berja hinn.
— Nú, þér eruð maðurinn, sem hefur reist
þetta andstyggðartjald við ströndina, mælti
Rupert af fyrirlitningu. — Þetta hefði ég átt
að geta sagt mér sjálfur.
Crouner lét sem hann heyrði þetta ekki
og leit aftur á líkið. — Hvernig gerðist þetta
með veslings stúlkuna? spurði hann.
Crouner var reyndar sá fyrsti, sem lýst
hafði samúð sinni. Öll hin höfðu verið svo
skelfingu gripin, að engar sorgartilfinningar
komust að.
— Hvað kemur það yður við? spurði Ru-
pert. — Ég vil benda yður á, að þetta land
hérna er í einkaeign og ég yrði þakklátur,
ef. . . .
En hann komst ekki lengra. Crouner var
ekki einungis Skoti, hann var einnig skóla-
kennari, og Rupert var illa að sér í sálræn-
um viðbrögðum kynbræðra sinna.
-— Að mínu viti, er hér um að ræða hlut,
sem öllum kemur við, mælti Crouner þurr-
lega. — Ég veit ekki, hvernig þetta veslings
Mpf yp ®(i ©p1®
út í hött að setja mig í samband við dauða
Rósu. Þau vissu öll afar vel, að okkur hafði
verið vel til vina.
—■ Það er líka yðar sök! gall Eva nú við.
— Ég lét yður vita, að þér ættuð að bera
sand á bryggjuna... .
Þetta var meira en ég þoldi og svaraði
heiftúðlega: — Hvað eigið þér við? Ég er
engin vinnukona, sem tek við fyrirskipun-
um hjá yður. Þér eruð bara að reyna að
koma sökinni á einhvern. Ef þér haldið að
ég hafi framið morð, þá er ég ekki sú mann-
eskja!
— Hver hefur talað um morð? spurði Ru-
pert mjúkróma.
Það varð dauðaþögn. Eg fann blóðið
streyma út í vangana, en áður en ég gæti
svarað, gall óvænt við há, kröftugleg rödd:
barn hefur misst lífið, en það veit ég, að
tilkynna þarf lögreglunni látið þegar í stað.
Hvar ef síminn yðar?
— Það sem þér hafið sjálfur gefið yður
eitthvert vald hér, þætti yður máske fróð-
legt að vita, að hér hefur gerzt hryllilegt
slys, svaraði Rupert kalt og rólega. — Það
er vafasamt... .
— f mínu landi, sagði Crouner Gunn kurt-
eislega, — ef hrottafengið dauðsfall á sér
stað. í þessu tilfelli tel ég raunar miklar
líkur á morði.
Þegar hér var komið, sagði Eva eitthvað
ásakandi á ungversku, og maður hennar
lagði handlegginn verndandi utan um hana.
Sjálfur var hann mjög hræðslulegur að sjá,
og sem læknir þótti mér hann hinn óburð-
ugasti.
Það fór ekki framhjá mér, að Rupert var
í þann veginn að missa sjálfstraust sitt.
Sjálfsagt hafði aldrei orðið á vegi hans mað-
ur eins og Crouner. Enda mundu þeir ekki
hafa kynnzt undir eðlilegum kringumstæð-
um.
- Hér er ekki um neitt morð að ræða!
hreytti Rupert út úr sér. — Enda hef ég
ekki nefnt það á nafn.
—■ Það voruð þér, Magga, sagði Crouner
hinn rólegasti og vék sér að mér. — Ég
heyrði yður segja það, þegar ég opnaði hlið-
ið. Þér sögðuð, að enginn gæti ásakað yður
fyrir morð, og ég er á sama máli. Ég hef
aldrei kynnzt manneskju, sem er jafnfjar-
lægð manndrápi og þér eruð. En þér nefnd-
uð morð, kona góð, og ég er að velta fyrir
mér, hvers vegna yður datt það í hug.
Á þessu andartaki hefði ég getað lúbarið
Crouner. — Æ, ég veit það ekki, stamaði ég.
— Ég . . . ég . . . held það stafi af því, hvað
ég tók nærri mér að koma fyrst að henni....
— Hún les of marga glæpareyfara, greip
Rupert fram í og gaf mér illt auga. ■—■ Og
ég fæ ekki skilið ,hvað þetta kemur yður
við, en sannleikurinn er sá, að veslings stúlk-
an rann til á bryggjunni og datt ofan í bát-
inn og var svo óheppin að lenda á keipnum.
— Einmitt, sagði Crouner. ■— Svo hún var
svo óheppin að detta....
— Hvað eigið þér við? Vogið þér yður
að ásaka einhvern hérna um manndráp?
Við starblíndum öll á Crouner. Ég hafði
á tilfinningunni, að hann væri að sælast eft-
ir að blanda sér meir í málið en efni stóðu
til fyrir hann. En hann var einkar rólegur,
er hann svaraði: — Hvers vegna ekki. Það
getur gerzt á beztu bæjum.
— Eigum við að iáta stúlkuna liggja
þarna? hvein í Evu. — Paul litli getur kom-
ið hingað hvenær sem er, og hann má ekki
við öðru ein. . . .
— Hver er Paul? spurði Crouner.
— Litli sonurinn minn, svaraði Eva.
— Æjá, — o, litli snáðinn. . . .
Hann hafði sannarlega notað kíkinn sinn
vel. — Auðvitað ætti hann ekki að sjá þetta,
hélt hann áfram. -— Þér verðið að halda hon-
um innan dyra. Það má ekki undir neinum
kringumstæðum flytja líkið.
— Heyrið nú . . . gall Rupert við.
Ég hef þegar heyrt, greip Grouner
fram í. — Ég þekki ekki lögin hér í landi,
en yður ber auðvitað skylda til að láta lög-
regluna vita. Og við líkinu má ekki hrófla.
Það rann nú upp fyrir mér, að hefði Croun-
er ekki skotið upp, mundi lögreglan ekki
hafa verið nefnd á nafn og Rósa grafin í
mestu spekt og málið síðan úr sögunni. Þessi
hugsun kom illa við mig.
Sólin skein á heiðum himni og vatnið
gjálfraði umhverfis bátinn þar sem lík Rósu
lá. Andlitið var nú orðið vaxfölt. Mér hraus
hugur, en nú kom Crouner til mín og lagði
handlegg utan um mig.
— Hafið þér fengið nokkuð að borða?
spurði hann.
— Nei, auðvitað ekki. Hvernig ætti það
að vera undir svona kringumstæðum?
— Af hverju takið þér hana ekki að yður?
spurði hann Rupert.
— Af hverju hugsið þér ekki um sjálfan
yður? spurði Rupert á móti ergilegur.
— Það ætla ég að gera, svaraði Crouner.
— Og Magga fer aftur með mér.
— Til þessa andstyggilega tjalds? gall Ru-
pert við, og ég sá að hann var smeykur.
— Einmitt, svaraði Crouner.
Rupert vatt sér nú skyndilega að Önnu-
lísu og ætlaði að láta reiði sína bitna á
30 VIKAN 34. tw.